2 كورنثوس 5

١ 1 فَإِنَّنَا نَعْلَمُ أَنَّهُ مَتَى تَهَدَّمَتْ خَيْمَتُنَا الأَرْضِيَّةُ الَّتِي نَسْكُنُهَا الآنَ، يَكُونُ لَنَا بِنَاءٌ مِنَ اللهِ: بَيْتٌ لَمْ تَصْنَعْهُ أَيْدِي الْبَشَرِ، أَبَدِيٌّ فِي السَّمَاوَاتِ. (aiōnios g166)

അപരമ് അസ്മാകമ് ഏതസ്മിൻ പാർഥിവേ ദൂഷ്യരൂപേ വേശ്മനി ജീർണേ സതീശ്വരേണ നിർമ്മിതമ് അകരകൃതമ് അസ്മാകമ് അനന്തകാലസ്ഥായി വേശ്മൈകം സ്വർഗേ വിദ്യത ഇതി വയം ജാനീമഃ| (aiōnios g166)

٢ 2 فَالْوَاقِعُ أَنَّنَا، وَنَحْنُ فِي هَذَا الْمَسْكِنِ، نَئِنُّ مُتَشَوِّقِينَ أَنْ نَلْبَسَ فَوْقَهُ بَيْتَنَا السَّمَاوِيَّ،

യതോ ഹേതോരേതസ്മിൻ വേശ്മനി തിഷ്ഠന്തോ വയം തം സ്വർഗീയം വാസം പരിധാതുമ് ആകാങ്ക്ഷ്യമാണാ നിഃശ്വസാമഃ|

٣ 3 حَتَّى إِذَا لَبِسْنَاهُ لَا نُوجَدُ عُرَاةً.

തഥാപീദാനീമപി വയം തേന ന നഗ്നാഃ കിന്തു പരിഹിതവസനാ മന്യാമഹേ|

٤ 4 ذَلِكَ أَنَّنَا، نَحْنُ السَّاكِنِينَ فِي هذِهِ الْخَيْمَةِ، نَئِنُّ كَمَنْ يَحْمِلُ ثِقْلاً، فَنَحْنُ لَا نُرِيدُ أَنْ نَخْلَعَهَا، بَلْ أَنْ نَلْبَسَ فَوْقَهَا مَسْكَنَنَا السَّمَاوِيَّ، فَتَبْتَلِعَ الْحَيَاةُ مَا هُوَ مَائِتٌ فِينَا.

ഏതസ്മിൻ ദൂഷ്യേ തിഷ്ഠനതോ വയം ക്ലിശ്യമാനാ നിഃശ്വസാമഃ, യതോ വയം വാസം ത്യക്തുമ് ഇച്ഛാമസ്തന്നഹി കിന്തു തം ദ്വിതീയം വാസം പരിധാതുമ് ഇച്ഛാമഃ, യതസ്തഥാ കൃതേ ജീവനേന മർത്യം ഗ്രസിഷ്യതേ|

٥ 5 وَالَّذِي أَعَدَّنَا لِهَذَا الأَمْرِ بِعَيْنِهِ هُوَ اللهُ، وَقَدْ أَعْطَانَا الرُّوحَ عُرْبُوناً أَيْضاً.

ഏതദർഥം വയം യേന സൃഷ്ടാഃ സ ഈശ്വര ഏവ സ ചാസ്മഭ്യം സത്യങ്കാരസ്യ പണസ്വരൂപമ് ആത്മാനം ദത്തവാൻ|

٦ 6 لِذَلِكَ نَحْنُ وَاثِقُونَ دَائِماً، وَعَالِمُونَ أَنَّنَا مَادُمْنَا مُقِيمِينَ فِي الْجَسَدِ، نَبْقَى مُغْتَرِبِينَ عَنِ الرَّبِّ،

അതഏവ വയം സർവ്വദോത്സുകാ ഭവാമഃ കിഞ്ച ശരീരേ യാവദ് അസ്മാഭി ർന്യുഷ്യതേ താവത് പ്രഭുതോ ദൂരേ പ്രോഷ്യത ഇതി ജാനീമഃ,

٧ 7 لأَنَّنَا نَسْلُكُ بِالإِيمَانِ لَا بِالْعِيَانِ.

യതോ വയം ദൃഷ്ടിമാർഗേ ന ചരാമഃ കിന്തു വിശ്വാസമാർഗേ|

٨ 8 فَنَحْنُ وَاثِقُونَ إِذَنْ، وَرَاضُونَ بِالأَحْرَى أَنْ نَكُونَ مُغْتَرِبِينَ عَنِ الْجَسَدِ وَمُقِيمِينَ عِنْدَ الرَّبِّ.

അപരഞ്ച ശരീരാദ് ദൂരേ പ്രവസ്തും പ്രഭോഃ സന്നിധൗ നിവസ്തുഞ്ചാകാങ്ക്ഷ്യമാണാ ഉത്സുകാ ഭവാമഃ|

٩ 9 وَلِذَلِكَ أَيْضاً نَحْرِصُ أَنْ نُرْضِيَهُ، سَوَاءٌ أَكُنَّا مُقِيمِينَ أَمْ مُغْتَرِبِينَ.

തസ്മാദേവ കാരണാദ് വയം തസ്യ സന്നിധൗ നിവസന്തസ്തസ്മാദ് ദൂരേ പ്രവസന്തോ വാ തസ്മൈ രോചിതും യതാമഹേ|

١٠ 10 إِذْ لابُدَّ أَنْ نَقِفَ جَمِيعاً مَكْشُوفِينَ أَمَامَ كُرْسِيِّ الْمَسِيحِ، لِيَنَالَ كُلُّ وَاحِدٍ مِنَّا اسْتِحْقَاقَ مَا عَمِلَهُ حِينَ كَانَ فِي الْجَسَدِ، صَالِحاً كَانَ أَمْ رَدِيئاً!

യസ്മാത് ശരീരാവസ്ഥായാമ് ഏകൈകേന കൃതാനാം കർമ്മണാം ശുഭാശുഭഫലപ്രാപ്തയേ സർവ്വൈസ്മാഭിഃ ഖ്രീഷ്ടസ്യ വിചാരാസനസമ്മുഖ ഉപസ്ഥാതവ്യം|

١١ 11 فَبِدَافِعِ وَعْيِنَا لِرَهْبَةِ الرَّبِّ، نُحَاوِلُ إِقْنَاعَ النَّاسِ. وَلَكِنَّنَا ظَاهِرُونَ أَمَامَ اللهِ، وَأَرْجُو أَنْ نَكُونَ ظَاهِرِينَ أَيْضاً فِي ضَمَائِرِكُمْ.

അതഏവ പ്രഭോ ർഭയാനകത്വം വിജ്ഞായ വയം മനുജാൻ അനുനയാമഃ കിഞ്ചേശ്വരസ്യ ഗോചരേ സപ്രകാശാ ഭവാമഃ, യുഷ്മാകം സംവേദഗോചരേഽപി സപ്രകാശാ ഭവാമ ഇത്യാശംസാമഹേ|

١٢ 12 لَيْسَ أَنَّنَا عُدْنَا إِلَى مَدْحِ أَنْفُسِنَا أَمَامَكُمْ؛ بَلْ إِنَّمَا نُقَدِّمُ لَكُمْ مُبَرِّراً لِلافْتِخَارِ بِنَا، لِيَكُونَ لَكُمْ حُجَّةٌ تَرُدُّونَ بِها عَلَى الَّذِينَ يَفْتَخِرُونَ بِالْمَظَاهِرِ لَا بِمَا فِي الْقَلْبِ.

അനേന വയം യുഷ്മാകം സന്നിധൗ പുനഃ സ്വാൻ പ്രശംസാമ ഇതി നഹി കിന്തു യേ മനോ വിനാ മുഖൈഃ ശ്ലാഘന്തേ തേഭ്യഃ പ്രത്യുത്തരദാനായ യൂയം യഥാസ്മാഭിഃ ശ്ലാഘിതും ശക്നുഥ താദൃശമ് ഉപായം യുഷ്മഭ്യം വിതരാമഃ|

١٣ 13 أَتُرَانَا فَقَدْنَا صَوَابَنَا؟ إِنَّ ذَلِكَ لأَجْلِ اللهِ. أَمْ تُرَانَا مُتَعَقِّلِينَ؟ إِنَّ ذلِكَ لأَجْلِكُمْ.

യദി വയം ഹതജ്ഞാനാ ഭവാമസ്തർഹി തദ് ഈശ്വരാർഥകം യദി ച സജ്ഞാനാ ഭവാമസ്തർഹി തദ് യുഷ്മദർഥകം|

١٤ 14 فَإِنَّ مَحَبَّةَ الْمَسِيحِ تُسَيْطِرُ عَلَيْنَا، وَقَدْ حَكَمْنَا بِهَذَا: مَادَامَ وَاحِدٌ قَدْ مَاتَ عِوَضاً عَنِ الْجَمِيعِ، فَمَعْنَى ذَلِكَ أَنَّ الْجَمِيعَ مَاتُوا؛

വയം ഖ്രീഷ്ടസ്യ പ്രേമ്നാ സമാകൃഷ്യാമഹേ യതഃ സർവ്വേഷാം വിനിമയേന യദ്യേകോ ജനോഽമ്രിയത തർഹി തേ സർവ്വേ മൃതാ ഇത്യാസ്മാഭി ർബുധ്യതേ|

١٥ 15 وَهُوَ قَدْ مَاتَ عِوَضاً عَنِ الْجَمِيعِ حَتَّى لَا يَعِيشَ الأَحْيَاءُ فِيمَا بَعْدُ لأَنْفُسِهِمْ بَلْ لِلَّذِي مَاتَ عِوَضاً عَنْهُمْ ثُمَّ قَامَ.

അപരഞ്ച യേ ജീവന്തി തേ യത് സ്വാർഥം ന ജീവന്തി കിന്തു തേഷാം കൃതേ യോ ജനോ മൃതഃ പുനരുത്ഥാപിതശ്ച തമുദ്ദിശ്യ യത് ജീവന്തി തദർഥമേവ സ സർവ്വേഷാം കൃതേ മൃതവാൻ|

١٦ 16 إِذَنْ، نَحْنُ مُنْذُ الآنَ لَا نَعْرِفُ أَحَداً مَعْرِفَةً بَشَرِيَّةً. وَلَكِنْ إِنْ كُنَّا قَدْ عَرَفْنَا الْمَسِيحَ مَعْرِفَةً بَشَرِيَّةً، فَنَحْنُ الآنَ لَا نَعْرِفُهُ هكَذَا بَعْدُ.

അതോ ഹേതോരിതഃ പരം കോഽപ്യസ്മാഭി ർജാതിതോ ന പ്രതിജ്ഞാതവ്യഃ| യദ്യപി പൂർവ്വം ഖ്രീഷ്ടോ ജാതിതോഽസ്മാഭിഃ പ്രതിജ്ഞാതസ്തഥാപീദാനീം ജാതിതഃ പുന ർന പ്രതിജ്ഞായതേ|

١٧ 17 فَإِنَّهُ إِذَا كَانَ أَحَدٌ فِي الْمَسِيحِ، فَهُوَ خَلِيقَةٌ جَدِيدَةٌ: إِنَّ الأَشْيَاءَ الْقَدِيمَةَ قَدْ زَالَتْ، وَهَا كُلُّ شَيْءٍ قَدْ صَارَ جَدِيداً.

കേനചിത് ഖ്രീഷ്ട ആശ്രിതേ നൂതനാ സൃഷ്ടി ർഭവതി പുരാതനാനി ലുപ്യന്തേ പശ്യ നിഖിലാനി നവീനാനി ഭവന്തി|

١٨ 18 وَكُلُّ شَيْءٍ هُوَ مِنْ عِنْدِ اللهِ الَّذِي صَالَحَنَا مَعَ نَفْسِهِ بِالْمَسِيحِ، ثُمَّ سَلَّمَنَا خِدْمَةَ هَذِهِ الْمُصَالَحَةِ.

സർവ്വഞ്ചൈതദ് ഈശ്വരസ്യ കർമ്മ യതോ യീശുഖ്രീഷ്ടേന സ ഏവാസ്മാൻ സ്വേന സാർദ്ധം സംഹിതവാൻ സന്ധാനസമ്ബന്ധീയാം പരിചര്യ്യാമ് അസ്മാസു സമർപിതവാംശ്ച|

١٩ 19 ذَلِكَ أَنَّ اللهَ كَانَ فِي الْمَسِيحِ مُصَالِحاً الْعَالَمَ مَعَ نَفْسِهِ، غَيْرَ حَاسِبٍ عَلَيْهِمْ خَطَايَاهُمْ، وَقَدْ وَضَعَ بَيْنَ أَيْدِينَا رِسَالَةَ هَذِهِ الْمُصَالَحَةِ.

യതഃ ഈശ്വരഃ ഖ്രീഷ്ടമ് അധിഷ്ഠായ ജഗതോ ജനാനാമ് ആഗാംസി തേഷാമ് ഋണമിവ ന ഗണയൻ സ്വേന സാർദ്ധം താൻ സംഹിതവാൻ സന്ധിവാർത്താമ് അസ്മാസു സമർപിതവാംശ്ച|

٢٠ 20 فَنَحْنُ إِذَنْ سُفَرَاءُ الْمَسِيحِ، وَكَأَنَّ اللهَ يَعِظُ بِنَا نُنَادِي عَنِ الْمَسِيحِ: «تَصَالَحُوا مَعَ اللهِ!»

അതോ വയം ഖ്രീഷ്ടസ്യ വിനിമയേന ദൗത്യം കർമ്മ സമ്പാദയാമഹേ, ഈശ്വരശ്ചാസ്മാഭി ര്യുഷ്മാൻ യായാച്യതേ തതഃ ഖ്രീഷ്ടസ്യ വിനിമയേന വയം യുഷ്മാൻ പ്രാർഥയാമഹേ യൂയമീശ്വരേണ സന്ധത്ത|

٢١ 21 فَإِنَّ الَّذِي لَمْ يَعْرِفْ خَطِيئَةً، جَعَلَهُ اللهُ خَطِيئَةً لأَجْلِنَا، لِنَصِيرَ نَحْنُ بِرَّ اللهِ فِيهِ.

യതോ വയം തേന യദ് ഈശ്വരീയപുണ്യം ഭവാമസ്തദർഥം പാപേന സഹ യസ്യ ജ്ഞാതേയം നാസീത് സ ഏവ തേനാസ്മാകം വിനിമയേന പാപഃ കൃതഃ|