2 كورنثوس 10

١ 1 وَلَكِنِّي اُنَاشِدُكُمْ بِوَدَاعَةِ الْمَسِيحِ وَحِلْمِهِ، أَنَا بُولُسَ «الْمُتَواضِعَ» وَأَنَا حَاضِرٌ بَيْنَكُمْ، «وَالْجَرِيءَ» عَلَيْكُمْ وَأَنَا غَائِبٌ عَنْكُمْ،

യുഷ്മത്പ്രത്യക്ഷേ നമ്രഃ കിന്തു പരോക്ഷേ പ്രഗൽഭഃ പൗലോഽഹം ഖ്രീഷ്ടസ്യ ക്ഷാന്ത്യാ വിനീത്യാ ച യുഷ്മാൻ പ്രാർഥയേ|

٢ 2 رَاجِياً أَلّا تَضْطَرُّونِي لأَنْ أَكُونَ جَرِيئاً عِنْدَ حُضُورِي، فَأَلْجَأُ إِلَى الْحَزْمِ الَّذِي أَظُنُّ أَنِّي سَأَتَجَرَّأُ عَلَيْهِ فِي مُعَامَلَةِ مَنْ يَظُنُّونَ مِنْكُمْ أَنَّنَا نَسْلُكُ وَفْقاً لِلْجَسَدِ.

മമ പ്രാർഥനീയമിദം വയം യൈഃ ശാരീരികാചാരിണോ മന്യാമഹേ താൻ പ്രതി യാം പ്രഗൽഭതാം പ്രകാശയിതും നിശ്ചിനോമി സാ പ്രഗൽഭതാ സമാഗതേന മയാചരിതവ്യാ ന ഭവതു|

٣ 3 فَمَعَ أَنَّنَا نَعِيشُ في الْجَسَدِ، فَإِنَّنَا لَا نُحَارِبُ وَفْقاً لِلْجَسَدِ.

യതഃ ശരീരേ ചരന്തോഽപി വയം ശാരീരികം യുദ്ധം ന കുർമ്മഃ|

٤ 4 فَإِنَّ الأَسْلِحَةَ الَّتِي نُحَارِبُ بِها لَيْسَتْ جَسَدِيَّةً، بَلْ قَادِرَةٌ بِاللهِ عَلَى هَدْمِ الْحُصُونِ: بِها نَهْدِمُ النَّظَرِيَّاتِ

അസ്മാകം യുദ്ധാസ്ത്രാണി ച ന ശാരീരികാനി കിന്ത്വീശ്വരേണ ദുർഗഭഞ്ജനായ പ്രബലാനി ഭവന്തി,

٥ 5 وَكُلَّ مَا يَعْلُو مُرْتَفِعاً لِمُقَاوَمَةِ مَعْرِفَةِ اللهِ، وَنَأْسِرُ كُلَّ فِكْرٍ إِلَى طَاعَةِ الْمَسِيحِ.

തൈശ്ച വയം വിതർകാൻ ഈശ്വരീയതത്ത്വജ്ഞാനസ്യ പ്രതിബന്ധികാം സർവ്വാം ചിത്തസമുന്നതിഞ്ച നിപാതയാമഃ സർവ്വസങ്കൽപഞ്ച ബന്ദിനം കൃത്വാ ഖ്രീഷ്ടസ്യാജ്ഞാഗ്രാഹിണം കുർമ്മഃ,

٦ 6 وَنَحْنُ عَلَى اسْتِعْدَادٍ لِمُعَاقَبَةِ كُلِّ عِصْيَانٍ، بَعْدَ أَنْ تَكُونَ طَاعَتُكُمْ قَدِ اكْتَمَلَتْ.

യുഷ്മാകമ് ആജ്ഞാഗ്രാഹിത്വേ സിദ്ധേ സതി സർവ്വസ്യാജ്ഞാലങ്ഘനസ്യ പ്രതീകാരം കർത്തുമ് ഉദ്യതാ ആസ്മഹേ ച|

٧ 7 أَتَحْكُمُونَ عَلَى الأُمُورِ بِحَسَبِ ظَوَاهِرِهَا؟ إِنْ كَانَتْ لأَحَدٍ ثِقَةٌ فِي نَفْسِهِ بِأَنَّهُ يَخُصُّ الْمَسِيحَ، فَلْيُفَكِّرْ أَيْضاً فِي نَفْسِهِ بِأَنَّهُ كَمَا يَخُصُّ هُوَ الْمَسِيحَ، كَذَلِكَ نَخُصُّهُ نَحْنُ أَيْضاً.

യദ് ദൃഷ്ടിഗോചരം തദ് യുഷ്മാഭി ർദൃശ്യതാം| അഹം ഖ്രീഷ്ടസ്യ ലോക ഇതി സ്വമനസി യേന വിജ്ഞായതേ സ യഥാ ഖ്രീഷ്ടസ്യ ഭവതി വയമ് അപി തഥാ ഖ്രീഷ്ടസ്യ ഭവാമ ഇതി പുനർവിവിച്യ തേന ബുധ്യതാം|

٨ 8 فَإِنِّي، وَإِنْ كُنْتُ أَفْتَخِرُ وَلَوْ قَلِيلاً أَكْثَرَ مِمَّا يَجِبُ، بِسُلْطَتِنَا الَّتِي أَعْطَانَا إِيَّاهَا الرَّبُّ لِبُنْيَانِكُمْ لَا لِهَدْمِكُمْ، لَنْ أُضْطَرَّ إِلَى الْخَجَلِ،

യുഷ്മാകം നിപാതായ തന്നഹി കിന്തു നിഷ്ഠായൈ പ്രഭുനാ ദത്തം യദസ്മാകം സാമർഥ്യം തേന യദ്യപി കിഞ്ചിദ് അധികം ശ്ലാഘേ തഥാപി തസ്മാന്ന ത്രപിഷ്യേ|

٩ 9 حَتَّى لَا أَظْهَرَ كَأَنِّي أُخَوِّفُكُمْ بِالرَّسَائِلِ.

അഹം പത്രൈ ര്യുഷ്മാൻ ത്രാസയാമി യുഷ്മാഭിരേതന്ന മന്യതാം|

١٠ 10 فَمِنْكُمْ مَنْ يَقُولُ: «رَسَائِلُهُ شَدِيدَةُ اللَّهْجَةِ وَقَوِيَّةٌ؛ أَمَّا حُضُورُهُ الشَّخْصِيُّ فَضَعِيفٌ، وَكَلامُهُ مُحْتَقَرٌ».

തസ്യ പത്രാണി ഗുരുതരാണി പ്രബലാനി ച ഭവന്തി കിന്തു തസ്യ ശാരീരസാക്ഷാത്കാരോ ദുർബ്ബല ആലാപശ്ച തുച്ഛനീയ ഇതി കൈശ്ചിദ് ഉച്യതേ|

١١ 11 فَلْيَتَنَبَّهْ مِثْلُ هَذَا إِلَى أَنَّنَا كَمَا نَكُونُ بِالْقَوْلِ فِي الرَّسَائِلِ وَنَحْنُ غَائِبُونَ، كَذَلِكَ نَحْنُ أَيْضاً بِالْفِعْلِ وَنَحْنُ حَاضِرُونَ.

കിന്തു പരോക്ഷേ പത്രൈ ർഭാഷമാണാ വയം യാദൃശാഃ പ്രകാശാമഹേ പ്രത്യക്ഷേ കർമ്മ കുർവ്വന്തോഽപി താദൃശാ ഏവ പ്രകാശിഷ്യാമഹേ തത് താദൃശേന വാചാലേന ജ്ഞായതാം|

١٢ 12 فَإِنَّنَا لَا نَجْرُؤُ أَنْ نُصَنِّفَ أَنْفُسَنَا، أَوْ نُقَارِنَ أَنْفُسَنَا، بِمَادِحِي أَنْفُسِهِمِ الَّذِينَ بَيْنَكُمْ. فَلأَنَّ هؤُلاءِ يَقِيسُونَ أَنْفُسَهُمْ عَلَى أَنْفُسِهِمْ، وَيُقَارِنُونَ أَنْفُسَهُمْ بِأَنْفُسِهِمْ، فَهُمْ لا يَفْهَمُونَ!

സ്വപ്രശംസകാനാം കേഷാഞ്ചിന്മധ്യേ സ്വാൻ ഗണയിതും തൈഃ സ്വാൻ ഉപമാതും വാ വയം പ്രഗൽഭാ ന ഭവാമഃ, യതസ്തേ സ്വപരിമാണേന സ്വാൻ പരിമിമതേ സ്വൈശ്ച സ്വാൻ ഉപമിഭതേ തസ്മാത് നിർബ്ബോധാ ഭവന്തി ച|

١٣ 13 أَمَّا نَحْنُ، فَلَنْ نَفْتَخِرَ بِمَا يَتَعَدَّى الْحَدَّ، بَلْ بِمَا يُوَافِقُ حُدُودَ الْقَانُونِ الَّذِي عَيَّنَهُ لَنَا اللهُ لِنَصِلَ بِهِ إِلَيْكُمْ أَيْضاً.

വയമ് അപരിമിതേന ന ശ്ലാഘിഷ്യാമഹേ കിന്ത്വീശ്വരേണ സ്വരജ്ജ്വാ യുഷ്മദ്ദേശഗാമി യത് പരിമാണമ് അസ്മദർഥം നിരൂപിതം തേനൈവ ശ്ലാഘിഷ്യാമഹേ|

١٤ 14 فَإِنَّنَا لَسْنَا نَتَعَدَّى حُدُودَنَا وَكَأَنَّنَا لَمْ نَصِلْ إِلَيْكُمْ، إِذْ قَدْ وَصَلْنَا إِلَيْكُمْ فِعْلاً بإِنْجِيلِ الْمَسِيحِ؛

യുഷ്മാകം ദേശോഽസ്മാഭിരഗന്തവ്യസ്തസ്മാദ് വയം സ്വസീമാമ് ഉല്ലങ്ഘാമഹേ തന്നഹി യതഃ ഖ്രീഷ്ടസ്യ സുസംവാദേനാപരേഷാം പ്രാഗ് വയമേവ യുഷ്മാൻ പ്രാപ്തവന്തഃ|

١٥ 15 وَلَسْنَا نَفْتَخِرُ بِمَا يَتَعَدَّى الْحَدَّ فِي أَتْعَابِ غَيْرِنَا. وَإِنَّمَا نَرْجُو، إِذَا مَا نَمَا إِيمَانُكُمْ، أَنْ نَزْدَادَ تَقَدُّماً بَيْنَكُمْ وَفْقاً لِقَانُونِنَا،

വയം സ്വസീമാമ് ഉല്ലങ്ഘ്യ പരക്ഷേത്രേണ ശ്ലാഘാമഹേ തന്നഹി, കിഞ്ച യുഷ്മാകം വിശ്വാസേ വൃദ്ധിം ഗതേ യുഷ്മദ്ദേശേഽസ്മാകം സീമാ യുഷ്മാഭിർദീർഘം വിസ്താരയിഷ്യതേ,

١٦ 16 حَتَّى يَزْدَادَ تَبْشِيرُنَا بِالإِنْجِيلِ انْتِشَاراً إِلَى أَبْعَدَ مِنْ بِلادِكُمْ، لَا لِنَكُونَ مُفْتَخِرِينَ بِمَا تَمَّ إِنْجَازُهُ فِي قُانُونِ غَيْرِنَا.

തേന വയം യുഷ്മാകം പശ്ചിമദിക്സ്ഥേഷു സ്ഥാനേഷു സുസംവാദം ഘോഷയിഷ്യാമഃ, ഇത്ഥം പരസീമായാം പരേണ യത് പരിഷ്കൃതം തേന ന ശ്ലാഘിഷ്യാമഹേ|

١٧ 17 وَإِنَّمَا «مَنِ افْتَخَرَ، فَلْيَفْتَخِرْ بِالرَّبِّ!»

യഃ കശ്ചിത് ശ്ലാഘമാനഃ സ്യാത് ശ്ലാഘതാം പ്രഭുനാ സ ഹി|

١٨ 18 فَلَيْسَ الْفَاضِلُ هُوَ مَنْ يَمْدَحُ نَفْسَهُ، بَلْ مَنْ يَمْدَحُهُ الرَّبُّ.

സ്വേന യഃ പ്രശംസ്യതേ സ പരീക്ഷിതോ നഹി കിന്തു പ്രഭുനാ യഃ പ്രശംസ്യതേ സ ഏവ പരീക്ഷിതഃ|