1 تيموثاوس 4

١ 1 إِلَّا أَنَّ الرُّوحَ يُعْلِنُ صَرَاحَةً أَنَّ قَوْماً فِي الأَزْمِنَةِ الأَخِيرَةِ سَوْفَ يَرْتَدُّونَ عَنِ الإِيمَانِ، مُنْسَاقِينَ وَرَاءَ أَرْوَاحٍ مُضَلِّلَةٍ وَتَعَالِيمَ شَيْطَانِيَّةٍ،

പവിത്ര ആത്മാ സ്പഷ്ടമ് ഇദം വാക്യം വദതി ചരമകാലേ കതിപയലോകാ വഹ്നിനാങ്കിതത്വാത്

٢ 2 فِي مَوْجَةِ رِيَاءٍ يَنْشُرُهَا مُعَلِّمُونَ دَجَّالُونَ لَهُمْ ضَمَائِرُ كُوِيَتْ بِالنَّارِ.

കഠോരമനസാം കാപട്യാദ് അനൃതവാദിനാം വിവാഹനിഷേധകാനാം ഭക്ഷ്യവിശേഷനിഷേധകാനാഞ്ച

٣ 3 يُحَرِّمُونَ الزَّوَاجَ، وَيَأْمُرُونَ بِالامْتِنَاعِ عَنْ أَطْعِمَةٍ خَلَقَهَا اللهُ لِيَتَنَاوَلَهَا الْمُؤْمِنُونَ وَعَارِفُو الْحَقِّ شَاكِرِينَ.

ഭൂതസ്വരൂപാണാം ശിക്ഷായാം ഭ്രമകാത്മനാം വാക്യേഷു ച മനാംസി നിവേശ്യ ധർമ്മാദ് ഭ്രംശിഷ്യന്തേ| താനി തു ഭക്ഷ്യാണി വിശ്വാസിനാം സ്വീകൃതസത്യധർമ്മാണാഞ്ച ധന്യവാദസഹിതായ ഭോഗായേശ്വരേണ സസൃജിരേ|

٤ 4 فَإِنَّ كُلَّ مَا خَلَقَهُ اللهُ جَيِّدٌ، وَلا شَيْءَ مِنْهُ يُرْفَضُ إِذَا تَنَاوَلَهُ الإِنْسَانُ شَاكِراً؛

യത ഈശ്വരേണ യദ്യത് സൃഷ്ടം തത് സർവ്വമ് ഉത്തമം യദി ച ധന്യവാദേന ഭുജ്യതേ തർഹി തസ്യ കിമപി നാഗ്രാഹ്യം ഭവതി,

٥ 5 لأَنَّهُ يَصِيرُ مُقَدَّساً بِكَلِمَةِ اللهِ وَالصَّلاةِ.

യത ഈശ്വരസ്യ വാക്യേന പ്രാർഥനയാ ച തത് പവിത്രീഭവതി|

٦ 6 إِنْ بَسَطْتَ هَذِهِ الأُمُورَ أَمَامَ الإِخْوَةِ، كُنْتَ خَادِماً صَالِحاً لِلْمَسِيحِ يَسُوعَ، مُتَغَذِّياً بِكَلامِ الإِيمَانِ وَالتَّعْلِيمِ الصَّالِحِ الَّذِي اتَّبَعْتَهُ تَمَاماً.

ഏതാനി വാക്യാനി യദി ത്വം ഭ്രാതൃൻ ജ്ഞാപയേസ്തർഹി യീശുഖ്രീഷ്ടസ്യോത്തമ്ഃ പരിചാരകോ ഭവിഷ്യസി യോ വിശ്വാസോ ഹിതോപദേശശ്ച ത്വയാ ഗൃഹീതസ്തദീയവാക്യൈരാപ്യായിഷ്യസേ ച|

٧ 7 أَمَّا أَسَاطِيرُ الْعَجَائِزِ الْمُبْتَذَلَةُ، فَتَجَنَّبْهَا. إِنَّمَا مَرِّنْ نَفْسَكَ فِي طَرِيقِ التَّقْوَى.

യാന്യുപാഖ്യാനാനി ദുർഭാവാനി വൃദ്ധയോഷിതാമേവ യോഗ്യാനി ച താനി ത്വയാ വിസൃജ്യന്താമ് ഈശ്വരഭക്തയേ യത്നഃ ക്രിയതാഞ്ച|

٨ 8 فَالرِّيَاضَةُ الْبَدَنِيَّةُ نَافِعَةٌ بَعْضَ الشَّيْءِ. أَمَّا التَّقْوَى فَنَافِعَةٌ لِكُلِّ شَيْءٍ، لأَنَّ فِيهَا وَعْداً بِالْحَيَاةِ الْحَاضِرَةِ وَالآتِيَةِ.

യതഃ ശാരീരികോ യത്നഃ സ്വൽപഫലദോ ഭവതി കിന്ത്വീശ്വരഭക്തിരൈഹികപാരത്രികജീവനയോഃ പ്രതിജ്ഞായുക്താ സതീ സർവ്വത്ര ഫലദാ ഭവതി|

٩ 9 مَا أَصْدَقَ هَذَا الْقَوْلَ، وَمَا أَجْدَرَهُ بِالتَّصْدِيقِ!

വാക്യമേതദ് വിശ്വസനീയം സർവ്വൈ ർഗ്രഹണീയഞ്ച വയഞ്ച തദർഥമേവ ശ്രാമ്യാമോ നിന്ദാം ഭുംജ്മഹേ ച|

١٠ 10 فَإِنَّنَا لأَجْلِ هَذَا نَعْمَلُ بِاجْتِهَادٍ وَنُقَاسِي التَّعْيِيرَ، لأَنَّنَا وَضَعْنَا رَجَاءَنَا فِي اللهِ الْحَيِّ، حَافِظِ جَمِيعِ النَّاسِ، وَبِالأَخَصِّ الْمُؤْمِنِينَ.

യതോ ഹേതോഃ സർവ്വമാനവാനാം വിശേഷതോ വിശ്വാസിനാം ത്രാതാ യോഽമര ഈശ്വരസ്തസ്മിൻ വയം വിശ്വസാമഃ|

١١ 11 أَوْصِ بِهذِهِ الأُمُورِ وَعَلِّمْ!

ത്വമ് ഏതാനി വാക്യാനി പ്രചാരയ സമുപദിശ ച|

١٢ 12 لَا يَسْتَخِفْ أَحَدٌ بِحَدَاثَةِ سِنِّكَ. وَإِنَّمَا كُنْ قُدْوَةً لِلْمُؤْمِنِينَ، فِي الْكَلامِ وَالسُّلُوكِ وَالْمَحَبَّةِ وَالإِيمَانِ وَالطَّهَارَةِ.

അൽപവയഷ്കത്വാത് കേനാപ്യവജ്ഞേയോ ന ഭവ കിന്ത്വാലാപേനാചരണേന പ്രേമ്നാ സദാത്മത്വേന വിശ്വാസേന ശുചിത്വേന ച വിശ്വാസിനാമ് ആദർശോ ഭവ|

١٣ 13 إِلَى حِينِ وُصُولِي، انْصَرِفْ إِلَى قِرَاءَةِ الْكِتَابِ، وَإِلَى الْوَعْظِ، وَإِلَى التَّعْلِيمِ.

യാവന്നാഹമ് ആഗമിഷ്യാമി താവത് ത്വ പാഠേ ചേതയനേ ഉപദേശേ ച മനോ നിധത്സ്വ|

١٤ 14 لَا تُهْمِلِ الْمَوْهِبَةَ الْخَاصَّةَ الَّتِي فِيكَ، الَّتِي أُعْطِيَتْ لَكَ بِالتَّنَبُّوءِ وَوَضْعِ الشُّيُوخِ أَيْدِيَهُمْ عَلَيْكَ.

പ്രാചീനഗണഹസ്താർപണസഹിതേന ഭവിഷ്യദ്വാക്യേന യദ്ദാനം തുഭ്യം വിശ്രാണിതം തവാന്തഃസ്ഥേ തസ്മിൻ ദാനേ ശിഥിലമനാ മാ ഭവ|

١٥ 15 انْصَرِفْ إِلَى هذِهِ الأُمُورِ، وَانْشَغِلْ بِها كُلِّيًّا، لِيَكُونَ تَقَدُّمُكَ وَاضِحاً لِلْجَمِيعِ.

ഏതേഷു മനോ നിവേശയ, ഏതേഷു വർത്തസ്വ, ഇത്ഥഞ്ച സർവ്വവിഷയേ തവ ഗുണവൃദ്ധിഃ പ്രകാശതാം|

١٦ 16 انْتَبِهْ جَيِّداً لِنَفْسِكَ وَلِلتَّعْلِيمِ. فَإِنَّكَ إِذْ تُوَاظِبُ عَلَى ذَلِكَ، تُنْقِذُ نَفْسَكَ وَسَامِعِيكَ أَيْضاً.

സ്വസ്മിൻ ഉപദേശേ ച സാവധാനോ ഭൂത്വാവതിഷ്ഠസ്വ തത് കൃത്വാ ത്വയാത്മപരിത്രാണം ശ്രോതൃണാഞ്ച പരിത്രാണം സാധയിഷ്യതേ|