1 تيموثاوس 3

١ 1 مَا أَصْدَقَ الْقَوْلَ إِنَّ مَنْ يَرْغَبُ فِي أَنْ يَكُونَ رَاعِياً فَإِنَّمَا يَتُوقُ إِلَى عَمَلٍ صَالِحٍ.

യദി കശ്ചിദ് അധ്യക്ഷപദമ് ആകാങ്ക്ഷതേ തർഹി സ ഉത്തമം കർമ്മ ലിപ്സത ഇതി സത്യം|

٢ 2 إِذَنْ، يَجِبُ أَنْ يَكُونَ الرَّاعِي بِلا عَيْبٍ، زَوْجاً لامْرَأَةٍ وَاحِدَةٍ، يَقِظاً عَاقِلاً مُهَذَّباً مِضْيَافاً، قَادِراً عَلَى التَّعْلِيمِ؛

അതോഽധ്യക്ഷേണാനിന്ദിതേനൈകസ്യാ യോഷിതോ ഭർത്രാ പരിമിതഭോഗേന സംയതമനസാ സഭ്യേനാതിഥിസേവകേന ശിക്ഷണേ നിപുണേന

٣ 3 لَا مُدْمِناً لِلْخَمْرِ وَلا عَنِيفاً؛ بَلْ لَطِيفاً، غَيْرَ مُتَعَوِّدِ الْخِصَامِ، غَيْرَ مُولَعٍ بِالْمَالِ،

ന മദ്യപേന ന പ്രഹാരകേണ കിന്തു മൃദുഭാവേന നിർവ്വിവാദേന നിർലോഭേന

٤ 4 يُحْسِنُ تَدْبِيرَ بَيْتِهِ، وَيُرَبِّي أَوْلادَهُ فِي الْخُضُوعِ بِكُلِّ احْتِرَامٍ.

സ്വപരിവാരാണാമ് ഉത്തമശാസകേന പൂർണവിനീതത്വാദ് വശ്യാനാം സന്താനാനാം നിയന്ത്രാ ച ഭവിതവ്യം|

٥ 5 فَإِنْ كَانَ أَحَدٌ لَا يُحْسِنُ تَدْبِيرَ بَيْتِهِ، فَكَيْفَ يَعْتَنِي بِكَنِيسَةِ اللهِ؟

യത ആത്മപരിവാരാൻ ശാസിതും യോ ന ശക്നോതി തേനേശ്വരസ്യ സമിതേസ്തത്ത്വാവധാരണം കഥം കാരിഷ്യതേ?

٦ 6 وَيَجِبُ أَيْضاً أَنْ لَا يَكُونَ مُبْتَدِئاً فِي الإِيمَانِ، لِئَلَّا يَنْتَفِخَ تَكَبُّراً، فَيَقَعَ عَلَيْهِ عِقَابُ إِبْلِيسَ!

അപരം സ ഗർവ്വിതോ ഭൂത്വാ യത് ശയതാന ഇവ ദണ്ഡയോഗ്യോ ന ഭവേത് തദർഥം തേന നവശിഷ്യേണ ന ഭവിതവ്യം|

٧ 7 وَمِنَ الضَّرُورِيِّ أَنْ تَكُونَ لَهُ شَهَادَةٌ حَسَنَةٌ مِنَ الَّذِينَ فِي خَارِجِ الْكَنِيسَةِ، لِكَيْ لَا يَقَعَ فِي الْعَارِ وَفِي فَخِّ إِبْلِيسَ.

യച്ച നിന്ദായാം ശയതാനസ്യ ജാലേ ച ന പതേത് തദർഥം തേന ബഹിഃസ്ഥലോകാനാമപി മധ്യേ സുഖ്യാതിയുക്തേന ഭവിതവ്യം|

٨ 8 أَمَّا الْمُدَبِّرُونَ، فَيَجِبُ أَنْ يَكُونُوا أَيْضاً ذَوِي وَقَارٍ، لَا ذَوِي لِسَانَيْنِ، وَلا مُدْمِنِينَ لِلْخَمْرِ، لَا سَاعِينَ إِلَى الْمَكْسَبِ الْخَسِيسِ.

തദ്വത് പരിചാരകൈരപി വിനീതൈ ർദ്വിവിധവാക്യരഹിതൈ ർബഹുമദ്യപാനേ ഽനാസക്തൈ ർനിർലോഭൈശ്ച ഭവിതവ്യം,

٩ 9 يَتَمَسَّكُونَ بِحَقَائِقِ الإِيمَانِ الْخَفِيَّةِ بِضَمِيرٍ نَقِيٍّ.

നിർമ്മലസംവേദേന ച വിശ്വാസസ്യ നിഗൂഢവാക്യം ധാതിവ്യഞ്ച|

١٠ 10 وَأَيْضاً يَجِبُ أَنْ يَتِمَّ اخْتِبَارُ الْمُدَبِّرِينَ أَوَّلاً، فَإِذَا تَبَيَّنَ أَنَّهُمْ بِلا لَوْمٍ، فَلْيُبَاشِرُوا خِدْمَةَ التَّدْبِيرِ.

അഗ്രേ തേഷാം പരീക്ഷാ ക്രിയതാം തതഃ പരമ് അനിന്ദിതാ ഭൂത്വാ തേ പരിചര്യ്യാം കുർവ്വന്തു|

١١ 11 كَذَلِكَ يَجِبُ أَنْ تَكُونَ النِّسَاءُ أَيْضاً رَزِينَاتٍ، غَيْرَ نَمَّامَاتٍ، يَقِظَاتٍ، أَمِينَاتٍ فِي كُلِّ شَيْءٍ.

അപരം യോഷിദ്ഭിരപി വിനീതാഭിരനപവാദികാഭിഃ സതർകാഭിഃ സർവ്വത്ര വിശ്വാസ്യാഭിശ്ച ഭവിതവ്യം|

١٢ 12 كَمَا يَجِبُ أَنْ يَكُونَ كُلُّ مُدَبِّرٍ زَوْجاً لامْرَأَةٍ وَاحِدَةٍ، يُحْسِنُ تَدْبِيرَ أَوْلادِهِ وَبَيْتِهِ.

പരിചാരകാ ഏകൈകയോഷിതോ ഭർത്താരോ ഭവേയുഃ, നിജസന്താനാനാം പരിജനാനാഞ്ച സുശാസനം കുര്യ്യുശ്ച|

١٣ 13 فَإِنَّ الَّذِينَ يَقُومُونَ بِخِدْمَةِ التَّدْبِيرِ خَيْرَ قِيَامٍ، يَكْسِبُونَ لأَنْفُسِهِمْ مَكَانَةً جَيِّدَةً، وَجُرْأَةً كَبِيرَةً فِي الإِيمَانِ الثَّابِتِ فِي الْمَسِيحِ يَسُوعَ!

യതഃ സാ പരിചര്യ്യാ യൈ ർഭദ്രരൂപേണ സാധ്യതേ തേ ശ്രേഷ്ഠപദം പ്രാപ്നുവന്തി ഖ്രീഷ്ടേ യീശൗ വിശ്വാസേന മഹോത്സുകാ ഭവന്തി ച|

١٤ 14 هَذِهِ التَّوْصِيَاتُ أَكْتُبُهَا إِلَيْكَ، وَأَنَا أَرْجُو أَنْ آتِيَ إِلَيْكَ بِأَكْثَرِ سُرْعَةٍ،

ത്വാം പ്രത്യേതത്പത്രലേഖനസമയേ ശീഘ്രം ത്വത്സമീപഗമനസ്യ പ്രത്യാശാ മമ വിദ്യതേ|

١٥ 15 حَتَّى إِذَا تَأَخَّرْتُ تَعْلَمُ كَيْفَ يَجِبُ التَّصَرُّفُ فِي بَيْتِ اللهِ، أَيْ كَنِيسَةِ اللهِ الْحَيِّ، رُكْنِ الْحَقِّ وَدُعَامَتِهِ.

യദി വാ വിലമ്ബേയ തർഹീശ്വരസ്യ ഗൃഹേ ഽർഥതഃ സത്യധർമ്മസ്യ സ്തമ്ഭഭിത്തിമൂലസ്വരൂപായാമ് അമരേശ്വരസ്യ സമിതൗ ത്വയാ കീദൃശ ആചാരഃ കർത്തവ്യസ്തത് ജ്ഞാതും ശക്ഷ്യതേ|

١٦ 16 وَبِاعْتِرَافِ الْجَمِيعِ، إِنَّ سِرَّ التَّقْوَى عَظِيمٌ: اللهُ ظَهَرَ فِي الْجَسَدِ، شَهِدَ الرُّوحُ لِبِرِّهِ، شَاهَدَتْهُ الْمَلائِكَةُ، بُشِّرَ بِهِ بَيْنَ الأُمَمِ، أُومِنَ بِهِ فِي الْعَالَمِ، ثُمَّ رُفِعَ فِي الْمَجْدِ.

അപരം യസ്യ മഹത്ത്വം സർവ്വസ്വീകൃതമ് ഈശ്വരഭക്തേസ്തത് നിഗൂഢവാക്യമിദമ് ഈശ്വരോ മാനവദേഹേ പ്രകാശിത ആത്മനാ സപുണ്യീകൃതോ ദൂതൈഃ സന്ദൃഷ്ടഃ സർവ്വജാതീയാനാം നികടേ ഘോഷിതോ ജഗതോ വിശ്വാസപാത്രീഭൂതസ്തേജഃപ്രാപ്തയേ സ്വർഗം നീതശ്ചേതി|