1 تسالونيكي 4

١ 1 وَبَعْدُ، أَيُّهَا الإِخْوَةُ، فَمِثْلَمَا تَلَقَّيْتُمْ مِنَّا كَيْفَ يَجِبُ أَنْ تَسْلُكُوا سُلُوكاً يُرْضِي اللهَ، وَكَمَا أَنْتُم فَاعِلُونَ، نَرْجُو مِنْكُمْ وَنُحَرِّضُكُمْ فِي الرَّبِّ يَسُوعَ أَنْ تُضَاعِفُوا تَقَدُّمَكُمْ فِي ذَلِكَ أَكْثَرَ فَأَكْثَرَ.

ഹേ ഭ്രാതരഃ, യുഷ്മാഭിഃ കീദൃഗ് ആചരിതവ്യം ഈശ്വരായ രോചിതവ്യഞ്ച തദധ്യസ്മത്തോ യാ ശിക്ഷാ ലബ്ധാ തദനുസാരാത് പുനരതിശയം യത്നഃ ക്രിയതാമിതി വയം പ്രഭുയീശുനാ യുഷ്മാൻ വിനീയാദിശാമഃ|

٢ 2 فَإِنَّكُمْ تَعْرِفُونَ الْوَصَايَا الَّتِي لَقَّنَّاكُمْ إِيَّاهَا مِنْ قِبَلِ الرَّبِّ يَسُوعَ.

യതോ വയം പ്രഭുയീശുനാ കീദൃശീരാജ്ഞാ യുഷ്മാസു സമർപിതവന്തസ്തദ് യൂയം ജാനീഥ|

٣ 3 فَإِنَّ مَشِيئَةَ اللهِ هِيَ هذِهِ: قَدَاسَتُكُمْ. وَذَلِكَ بِأَنْ تَمْتَنِعُوا عَنِ الزِّنَى،

ഈശ്വരസ്യായമ് അഭിലാഷോ യദ് യുഷ്മാകം പവിത്രതാ ഭവേത്, യൂയം വ്യഭിചാരാദ് ദൂരേ തിഷ്ഠത|

٤ 4 وَأَنْ يَعْرِفَ كُلُّ وَاحِدٍ مِنْكُمْ كَيْفَ يَحْفَظُ جَسَدَهُ فِي الطَّهَارَةِ وَالْكَرَامَةِ

യുഷ്മാകമ് ഏകൈകോ ജനഃ സ്വകീയം പ്രാണാധാരം പവിത്രം മാന്യഞ്ച രക്ഷതു,

٥ 5 غَيْرَ مُنْسَاقٍ لِلشَّهْوَةِ الْجَامِحَةِ كَالْوَثَنِيِّينَ الَّذِينَ لَا يَعْرِفُونَ اللهَ،

യേ ച ഭിന്നജാതീയാ ലോകാ ഈശ്വരം ന ജാനന്തി ത ഇവ തത് കാമാഭിലാഷസ്യാധീനം ന കരോതു|

٦ 6 وَأَلَّا يَتَعَدَّى حُقُوقَ أَخِيهِ وَيُسِيءَ إِلَيْهِ فِي هَذَا الأَمْرِ، لأَنَّ الرَّبَّ هُوَ الْمُنْتَقِمُ لِجَمِيعِ هَذِهِ الإِسَاءَاتِ، كَمَا أَنْذَرْنَاكُمْ قَبْلاً وَشَهِدْنَا لَكُمْ بِحَقٍّ.

ഏതസ്മിൻ വിഷയേ കോഽപ്യത്യാചാരീ ഭൂത്വാ സ്വഭ്രാതരം ന വഞ്ചയതു യതോഽസ്മാഭിഃ പൂർവ്വം യഥോക്തം പ്രമാണീകൃതഞ്ച തഥൈവ പ്രഭുരേതാദൃശാനാം കർമ്മണാം സമുചിതം ഫലം ദാസ്യതി|

٧ 7 فَإِنَّ اللهَ دَعَانَا لَا إِلَى النَّجَاسَةِ بَلْ (إِلَى الْعَيْشِ) فِي الْقَدَاسَةِ.

യസ്മാദ് ഈശ്വരോഽസ്മാൻ അശുചിതായൈ നാഹൂതവാൻ കിന്തു പവിത്രത്വായൈവാഹൂതവാൻ|

٨ 8 إِذَنْ، مَنِ اسْتَخَفَّ بِأَخِيهِ فِي هَذَا الأَمْرِ، يَسْتَخِفُّ لَا بِإِنْسَانٍ بَلْ بِاللهِ، بِذَاكَ الَّذِي وَهَبَكُمْ فِعْلاً رُوحَهُ الْقُدُّوسَ.

അതോ ഹേതോ ര്യഃ കശ്ചിദ് വാക്യമേതന്ന ഗൃഹ്ലാതി സ മനുഷ്യമ് അവജാനാതീതി നഹി യേന സ്വകീയാത്മാ യുഷ്മദന്തരേ സമർപിതസ്തമ് ഈശ്വരമ് ഏവാവജാനാതി|

٩ 9 أَمَّا الْمَحَبَّةُ الأَخَوِيَّةُ، فَلَسْتُمْ فِي حَاجَةٍ لأَنْ أَكْتُبَ إِلَيْكُمْ عَنْهَا، لأَنَّكُمْ بِأَنْفُسِكُمْ قَدْ تَعَلَّمْتُمْ مِنَ اللهِ أَنْ تُحِبُّوا بَعْضُكُمْ بَعْضاً،

ഭ്രാതൃഷു പ്രേമകരണമധി യുഷ്മാൻ പ്രതി മമ ലിഖനം നിഷ്പ്രയോജനം യതോ യൂയം പരസ്പരം പ്രേമകരണായേശ്വരശിക്ഷിതാ ലോകാ ആധ്വേ|

١٠ 10 وَلأَنَّكُمْ أَيْضاً هكَذَا تُعَامِلُونَ جَمِيعَ الإِخْوَةِ فِي مُقَاطَعَةِ مَقِدُونِيَّةَ كُلِّهَا. وَإِنَّمَا نُحَرِّضُكُمْ، أَيُّهَا الإِخْوَةُ، أَنْ تُضَاعِفُوا ذَلِكَ أَكْثَرَ فَأَكْثَرَ،

കൃത്സ്നേ മാകിദനിയാദേശേ ച യാവന്തോ ഭ്രാതരഃ സന്തി താൻ സർവ്വാൻ പ്രതി യുഷ്മാഭിസ്തത് പ്രേമ പ്രകാശ്യതേ തഥാപി ഹേ ഭ്രാതരഃ, വയം യുഷ്മാൻ വിനയാമഹേ യൂയം പുന ർബഹുതരം പ്രേമ പ്രകാശയത|

١١ 11 وَأَنْ تَسْعَوْا بِجِدٍّ إِلَى الْعَيْشِ بِهُدُوءٍ، مُهْتَمِّينَ بِمُمَارَسَةِ شُؤُونِكُمُ الْخَاصَّةِ، وَمُحَصِّلِينَ مَعِيشَتَكُمْ بِعَمَلِ أَيْدِيكُمْ، كَمَا أَوْصَيْنَاكُمْ.

അപരം യേ ബഹിഃസ്ഥിതാസ്തേഷാം ദൃഷ്ടിഗോചരേ യുഷ്മാകമ് ആചരണം യത് മനോരമ്യം ഭവേത് കസ്യാപി വസ്തുനശ്ചാഭാവോ യുഷ്മാകം യന്ന ഭവേത്,

١٢ 12 عِنْدَئِذٍ تَكُونُ سِيرَتُكُمْ حَسَنَةَ السُّمْعَةِ تُجَاهَ الَّذِينَ مِنْ خَارِجِ الْكَنِيسَةِ، وَلا تَكُونُونَ فِي حَاجَةٍ إِلَى شَيْءٍ.

ഏതദർഥം യൂയമ് അസ്മത്തോ യാദൃശമ് ആദേശം പ്രാപ്തവന്തസ്താദൃശം നിർവിരോധാചാരം കർത്തും സ്വസ്വകർമ്മണി മനാംമി നിധാതും നിജകരൈശ്ച കാര്യ്യം സാധയിതും യതധ്വം|

١٣ 13 عَلَى أَنَّنَا نُرِيدُ، أَيُّهَا الإِخْوَةُ، أَلَّا يَخْفَى عَلَيْكُمْ أَمْرُ الرَّاقِدِينَ، حَتَّى لَا يُصِيبَكُمُ الْحُزْنُ كَغَيْرِكُمْ مِنَ النَّاسِ الَّذِينَ لَا رَجَاءَ لَهُمْ.

ഹേ ഭ്രാതരഃ നിരാശാ അന്യേ ലോകാ ഇവ യൂയം യന്ന ശോചേധ്വം തദർഥം മഹാനിദ്രാഗതാൻ ലോകാനധി യുഷ്മാകമ് അജ്ഞാനതാ മയാ നാഭിലഷ്യതേ|

١٤ 14 فَمَادُمْنَا نُؤْمِنُ أَنَّ يَسُوعَ مَاتَ ثُمَّ قَامَ، فَمَعَهُ كَذَلِكَ سَيُحْضِرُ اللهُ أَيْضاً الرَّاقِدِينَ بِيَسُوعَ.

യീശു ർമൃതവാൻ പുനരുഥിതവാംശ്ചേതി യദി വയം വിശ്വാസമസ്തർഹി യീശുമ് ആശ്രിതാൻ മഹാനിദ്രാപ്രാപ്താൻ ലോകാനപീശ്വരോഽവശ്യം തേന സാർദ്ധമ് ആനേഷ്യതി|

١٥ 15 فَهَذَا نَقُولُهُ لَكُمْ بِكَلِمَةٍ مِنْ عِنْدِ الرَّبِّ: إِنَّنَا نَحْنُ الْبَاقِينَ أَحْيَاءَ إِلَى حِينِ عَوْدَةِ الرَّبِّ، لَنْ نَسْبِقَ الرَّاقِدِينَ.

യതോഽഹം പ്രഭോ ർവാക്യേന യുഷ്മാൻ ഇദം ജ്ഞാപയാമി; അസ്മാകം മധ്യേ യേ ജനാഃ പ്രഭോരാഗമനം യാവത് ജീവന്തോഽവശേക്ഷ്യന്തേ തേ മഹാനിദ്രിതാനാമ് അഗ്രഗാമിനോന ന ഭവിഷ്യന്തി;

١٦ 16 لأَنَّ الرَّبَّ نَفْسَهُ سَيَنْزِلُ مِنَ السَّمَاءِ حَالَمَا يُدَوِّي أَمْرٌ بِالتَّجَمُّعِ، وَيُنَادِي رَئِيسُ مَلائِكَةٍ، وَيُبَوَّقُ فِي بُوقٍ إِلهِيٍّ، عِنْدَئِذٍ يَقُومُ الأَمْوَاتُ فِي الْمَسِيحِ أَوَّلاً.

യതഃ പ്രഭുഃ സിംഹനാദേന പ്രധാനസ്വർഗദൂതസ്യോച്ചൈഃ ശബ്ദേനേശ്വരീയതൂരീവാദ്യേന ച സ്വയം സ്വർഗാദ് അവരോക്ഷ്യതി തേന ഖ്രീഷ്ടാശ്രിതാ മൃതലോകാഃ പ്രഥമമ് ഉത്ഥാസ്യാന്തി|

١٧ 17 ثُمَّ إِنَّنَا، نَحْنُ الْبَاقِينَ أَحْيَاءَ، نُخْتَطَفُ جَمِيعاً فِي السُّحُبِ لِلاِجْتِمَاعِ بِالرَّبِّ فِي الْهَوَاءِ. وَهكَذَا نَبْقَى مَعَ الرَّبِّ عَلَى الدَّوَامِ.

അപരമ് അസ്മാകം മധ്യേ യേ ജീവന്തോഽവശേക്ഷ്യന്തേ ത ആകാശേ പ്രഭോഃ സാക്ഷാത്കരണാർഥം തൈഃ സാർദ്ധം മേഘവാഹനേന ഹരിഷ്യന്തേ; ഇത്ഥഞ്ച വയം സർവ്വദാ പ്രഭുനാ സാർദ്ധം സ്ഥാസ്യാമഃ|

١٨ 18 لِذلِكَ عَزُّوا بَعْضُكُمْ بَعْضاً بِهَذَا الْكَلام!

അതോ യൂയമ് ഏതാഭിഃ കഥാഭിഃ പരസ്പരം സാന്ത്വയത|