1 كورنثوس 4

١ 1 فَلْيَنْظُرْ إِلَيْنَا النَّاسُ بِاعْتِبَارِنَا خُدَّاماً لِلْمَسِيحِ وَوُكَلاءَ عَلَى أَسْرَارِ اللهِ.

ലോകാ അസ്മാൻ ഖ്രീഷ്ടസ്യ പരിചാരകാൻ ഈശ്വരസ്യ നിഗൂഠവാക്യധനസ്യാധ്യക്ഷാംശ്ച മന്യന്താം|

٢ 2 وَالْمَطْلُوبُ مِنَ الْوُكَلاءِ، قَبْلَ كُلِّ شَيْءٍ، أَنْ يُوجَدَ كُلٌّ مِنْهُمْ أَمِيناً.

കിഞ്ച ധനാധ്യക്ഷേണ വിശ്വസനീയേന ഭവിതവ്യമേതദേവ ലോകൈ ര്യാച്യതേ|

٣ 3 أَمَّا أَنَا، فَأَقَلُّ مَا أَهْتَمُّ بِهِ هُوَ أَنْ يَتِمَّ الْحُكْمُ فِيَّ مِنْ قِبَلِكُمْ أَوْ مِنْ قِبَلِ مَحْكَمَةٍ بَشَرِيَّةٍ. بَلْ أَنَا بِذَاتِي لَسْتُ أَحْكُمُ عَلَى نَفْسِي.

അതോ വിചാരയദ്ഭി ര്യുഷ്മാഭിരന്യൈഃ കൈശ്ചിൻ മനുജൈ ർവാ മമ പരീക്ഷണം മയാതീവ ലഘു മന്യതേ ഽഹമപ്യാത്മാനം ന വിചാരയാമി|

٤ 4 فَإِنَّ ضَمِيرِي لَا يُؤَنِّبُنِي بِشَيْءٍ، وَلَكِنِّي لَسْتُ أَعْتَمِدُ عَلَى ذَلِكَ لِتَبْرِيرِ نَفْسِي. فَإِنَّ الَّذِي يَحْكُمُ فِيَّ هُوَ الرَّبُّ.

മയാ കിമപ്യപരാദ്ധമിത്യഹം ന വേദ്മി കിന്ത്വേതേന മമ നിരപരാധത്വം ന നിശ്ചീയതേ പ്രഭുരേവ മമ വിചാരയിതാസ്തി|

٥ 5 إِذَنْ، لَا تَحْكُمُوا فِي شَيْءٍ قَبْلَ الأَوَانِ، رَيْثَمَا يَرْجِعُ الرَّبُّ الَّذِي سَيُسَلِّطُ النُّورَ عَلَى الأَشْيَاءِ الَّتِي يَحْجُبُهَا الظَّلامُ الآنَ، وَيَكْشِفُ نِيَّاتِ الْقُلُوبِ، عِنْدَئِذٍ يَنَالُ كُلُّ وَاحِدٍ حَقَّهُ مِنَ الْمَدْحِ مِنْ عِنْدِ اللهِ!

അത ഉപയുക്തസമയാത് പൂർവ്വമ് അർഥതഃ പ്രഭോരാഗമനാത് പൂർവ്വം യുഷ്മാഭി ർവിചാരോ ന ക്രിയതാം| പ്രഭുരാഗത്യ തിമിരേണ പ്രച്ഛന്നാനി സർവ്വാണി ദീപയിഷ്യതി മനസാം മന്ത്രണാശ്ച പ്രകാശയിഷ്യതി തസ്മിൻ സമയ ഈശ്വരാദ് ഏകൈകസ്യ പ്രശംസാ ഭവിഷ്യതി|

٦ 6 فِيمَا سَبَقَ، أَيُّهَا الإِخْوَةُ، قَدَّمْتُ نَفْسِي وَأَبُلُّوسَ إِيضَاحاً لَكُمْ، لِتَتَعَلَّمُوا مِنَّا أَنْ لَا تُحَلِّقُوا بِأَفْكَارِكُمْ فَوْقَ مَا قَدْ كُتِبَ، فَلا يُفَاخِرَ أَحَدُكُمُ الآخَرَ تَحَزُّباً لأَحَدٍ.

ഹേ ഭ്രാതരഃ സർവ്വാണ്യേതാനി മയാത്മാനമ് ആപല്ലവഞ്ചോദ്ദിശ്യ കഥിതാനി തസ്യൈതത് കാരണം യുയം യഥാ ശാസ്ത്രീയവിധിമതിക്രമ്യ മാനവമ് അതീവ നാദരിഷ്യധ്ബ ഈത്ഥഞ്ചൈകേന വൈപരീത്യാദ് അപരേണ ന ശ്ലാഘിഷ്യധ്ബ ഏതാദൃശീം ശിക്ഷാമാവയോർദൃഷ്ടാന്താത് ലപ്സ്യധ്വേ|

٧ 7 فَمَنْ جَعَلَكَ مُتَمَيِّزاً عَنْ غَيْرِكَ؟ وَأَيُّ شَيْءٍ مِمَّا لَكَ لَمْ تَكُنْ قَدْ أَخَذْتَهُ هِبَةً؟ وَمَادُمْتَ قَدْ أَخَذْتَ، فَلِمَاذَا تَتَبَاهَى كَأَنَّكَ لَمْ تَأْخُذْ؟

അപരാത് കസ്ത്വാം വിശേഷയതി? തുഭ്യം യന്ന ദത്ത താദൃശം കിം ധാരയസി? അദത്തേനേവ ദത്തേന വസ്തുനാ കുതഃ ശ്ലാഘസേ?

٨ 8 إِنَّكُمْ قَدْ شَبِعْتُمْ وَقَدِ اغْتَنَيْتُمْ! قَدْ صِرْتُمْ مُلُوكاً وَتَخَلَّيْتُمْ عَنَّا! وَيَا لَيْتَكُمْ مُلُوكٌ حَقّاً فَنَشْتَرِكَ مَعَكُمْ فِي الْمُلْكِ!

ഇദാനീമേവ യൂയം കിം തൃപ്താ ലബ്ധധനാ വാ? അസ്മാസ്വവിദ്യമാനേഷു യൂയം കിം രാജത്വപദം പ്രാപ്താഃ? യുഷ്മാകം രാജത്വം മയാഭിലഷിതം യതസ്തേന യുഷ്മാഭിഃ സഹ വയമപി രാജ്യാംശിനോ ഭവിഷ്യാമഃ|

٩ 9 فَإِنِّي أَرَى أَنَّ اللهَ عَرَضَنَا، نَحْنُ الرُّسُلَ، فِي آخِرِ الْمَوْكِبِ كَأَنَّهُ مَحْكُومٌ عَلَيْنَا بِالْمَوْتِ، لأَنَّنَا صِرْنَا مَعْرِضاً لِلْعَالَمِ، لِلْمَلائِكَةِ وَالْبَشَرِ مَعاً.

പ്രേരിതാ വയം ശേഷാ ഹന്തവ്യാശ്ചേവേശ്വരേണ നിദർശിതാഃ| യതോ വയം സർവ്വലോകാനാമ് അർഥതഃ സ്വർഗീയദൂതാനാം മാനവാനാഞ്ച കൗതുകാസ്പദാനി ജാതാഃ|

١٠ 10 نَحْنُ جُهَلاءُ مِنْ أَجْلِ الْمَسِيحِ، وَأَنْتُمْ حُكَمَاءُ فِي الْمَسِيحِ. نَحْنُ ضُعَفَاءُ وَأَنْتُمْ أَقْوِيَاءُ. أَنْتُمْ مُكَرَّمُونَ وَنَحْنُ مُهَانُونَ.

ഖ്രീഷ്ടസ്യ കൃതേ വയം മൂഢാഃ കിന്തു യൂയം ഖ്രീഷ്ടേന ജ്ഞാനിനഃ, വയം ദുർബ്ബലാ യൂയഞ്ച സബലാഃ, യൂയം സമ്മാനിതാ വയഞ്ചാപമാനിതാഃ|

١١ 11 فَمَازِلْنَا حَتَّى هَذِهِ السَّاعَةِ نَجُوعُ وَنَعْطَشُ، وَنَعْرَى وَنُلْطَمُ وَلَيْسَ لَنَا مَأْوَى

വയമദ്യാപി ക്ഷുധാർത്താസ്തൃഷ്ണാർത്താ വസ്ത്രഹീനാസ്താഡിതാ ആശ്രമരഹിതാശ്ച സന്തഃ

١٢ 12 وَنُجْهِدُ أَنْفُسَنَا فِي الشُّغْلِ بِأَيْدِينَا. نَتَعَرَّضُ لِلإِهَانَةِ فَنُبَارِكُ، وَلِلاضْطِهَادِ فَنَحْتَمِلُ

കർമ്മണി സ്വകരാൻ വ്യാപാരയന്തശ്ച ദുഃഖൈഃ കാലം യാപയാമഃ| ഗർഹിതൈരസ്മാഭിരാശീഃ കഥ്യതേ ദൂരീകൃതൈഃ സഹ്യതേ നിന്ദിതൈഃ പ്രസാദ്യതേ|

١٣ 13 وَلِلتَّجْرِيحِ فَنُسَالِمُ. صِرْنَا كَأَقْذَارِ الْعَالَمِ وَنُفَايَةِ الْجَمِيعِ، وَمَازِلْنَا!

വയമദ്യാപി ജഗതഃ സമ്മാർജനീയോഗ്യാ അവകരാ ഇവ സർവ്വൈ ർമന്യാമഹേ|

١٤ 14 لَا أَكْتُبُ هَذَا تَخْجِيلاً لَكُمْ، بَلْ أُنَبِّهُكُمْ بِاعْتِبَارِكُمْ أَوْلادِيَ الأَحِبَّاءَ.

യുഷ്മാൻ ത്രപയിതുമഹമേതാനി ലിഖാമീതി നഹി കിന്തു പ്രിയാത്മജാനിവ യുഷ്മാൻ പ്രബോധയാമി|

١٥ 15 فَقَدْ يَكُونُ لَكُمْ عَشَرَةُ آلافٍ مِنَ الْمُرْشِدِينَ فِي الْمَسِيحِ، وَلكِنْ لَيْسَ لَكُمْ آبَاءُ كَثِيرُونَ! لأَنِّي أَنَا وَلَدْتُكُمْ فِي الْمَسِيحِ يَسُوعَ بِالإِنْجِيلِ.

യതഃ ഖ്രീഷ്ടധർമ്മേ യദ്യപി യുഷ്മാകം ദശസഹസ്രാണി വിനേതാരോ ഭവന്തി തഥാപി ബഹവോ ജനകാ ന ഭവന്തി യതോഽഹമേവ സുസംവാദേന യീശുഖ്രീഷ്ടേ യുഷ്മാൻ അജനയം|

١٦ 16 فَأَدْعُوكُمْ إِذَنْ إِلَى الاقْتِدَاءِ بِي.

അതോ യുഷ്മാൻ വിനയേഽഹം യൂയം മദനുഗാമിനോ ഭവത|

١٧ 17 لِهَذَا السَّبَبِ عَيْنِهِ أَرْسَلْتُ إِلَيْكُمْ تِيمُوثَاوُسَ، ابْنِي الْحَبِيبَ الأَمِينَ فِي الرَّبِّ، فَهُوَ يُذَكِّرُكُمْ بِطُرُقِي فِي السُّلُوكِ فِي الْمَسِيحِ كَمَا أُعَلِّمُ بِها فِي كُلِّ مَكَانٍ فِي جَمِيعِ الْكَنَائِسِ.

ഇത്യർഥം സർവ്വേഷു ധർമ്മസമാജേഷു സർവ്വത്ര ഖ്രീഷ്ടധർമ്മയോഗ്യാ യേ വിധയോ മയോപദിശ്യന്തേ താൻ യോ യുഷ്മാൻ സ്മാരയിഷ്യത്യേവമ്ഭൂതം പ്രഭോഃ കൃതേ പ്രിയം വിശ്വാസിനഞ്ച മദീയതനയം തീമഥിയം യുഷ്മാകം സമീപം പ്രേഷിതവാനഹം|

١٨ 18 فَإِنَّ بَعْضاً مِنْكُمْ ظَنُّوا أَنِّي لَنْ آتِيَ إِلَيْكُمْ فَانْتَفَخُوا تَكَبُّراً!

അപരമഹം യുഷ്മാകം സമീപം ന ഗമിഷ്യാമീതി ബുദ്ധ്വാ യുഷ്മാകം കിയന്തോ ലോകാ ഗർവ്വന്തി|

١٩ 19 وَلَكِنِّي سَآتِي إِلَيْكُمْ عَاجِلاً، إِنْ شَاءَ الرَّبُّ، فَأَخْتَبِرُ لَا كَلامَ هؤُلاءِ الْمُنْتَفِخِينَ بَلْ قُوَّتَهُمْ.

കിന്തു യദി പ്രഭേരിച്ഛാ ഭവതി തർഹ്യഹമവിലമ്ബം യുഷ്മത്സമീപമുപസ്ഥായ തേഷാം ദർപധ്മാതാനാം ലോകാനാം വാചം ജ്ഞാസ്യാമീതി നഹി സാമർഥ്യമേവ ജ്ഞാസ്യാമി|

٢٠ 20 فَإِنَّ مَلَكُوتَ اللهِ لَيْسَ بِالْكَلامِ، بَلْ بِالْقُدْرَةِ.

യസ്മാദീശ്വരസ്യ രാജത്വം വാഗ്യുക്തം നഹി കിന്തു സാമർഥ്യയുക്തം|

٢١ 21 كَيْفَ تُفَضِّلُونَ أَنْ آتِيَ إِلَيْكُمْ: أَبِالْعَصَا أَوْ بِالْمَحَبَّةِ وَرُوحِ الْوَدَاعَةِ؟

യുഷ്മാകം കാ വാഞ്ഛാ? യുഷ്മത്സമീപേ മയാ കിം ദണ്ഡപാണിനാ ഗന്തവ്യമുത പ്രേമനമ്രതാത്മയുക്തേന വാ?