1 كورنثوس 15

١ 1 عَلَى أَنِّي أُذَكِّرُكُمْ، أَيُّهَا الإِخْوَةُ بِالإِنْجِيلِ الَّذِي بَشَّرْتُكُمْ بِهِ، وَقَبِلْتُمُوهُ وَمَازِلْتُمْ قَائِمِينَ فِيهِ،

ഹേ ഭ്രാതരഃ, യഃ സുസംവാദോ മയാ യുഷ്മത്സമീപേ നിവേദിതോ യൂയഞ്ച യം ഗൃഹീതവന്ത ആശ്രിതവന്തശ്ച തം പുന ര്യുഷ്മാൻ വിജ്ഞാപയാമി|

٢ 2 وَبِهِ أَيْضاً أَنْتُمْ مُخَلَّصُونَ، إِنْ كُنْتُمْ تَتَمَسَّكُونَ بِالْكَلِمَةِ الَّتِي بَشَّرْتُكُمْ بِها، إِلّا إِذَا كُنْتُمْ قَدْ آمَنْتُمْ عَبَثاً.

യുഷ്മാകം വിശ്വാസോ യദി വിതഥോ ന ഭവേത് തർഹി സുസംവാദയുക്താനി മമ വാക്യാനി സ്മരതാം യുഷ്മാകം തേന സുസംവാദേന പരിത്രാണം ജായതേ|

٣ 3 فَالْوَاقِعُ أَنِّي سَلَّمْتُكُمْ، فِي أَوَّلِ الأَمْرِ، مَا كُنْتُ قَدْ تَسَلَّمْتُهُ، وَهُوَ أَنَّ الْمَسِيحَ مَاتَ مِنْ أَجْلِ خَطَايَانَا وَفْقاً لِمَا فِي الْكُتُبِ،

യതോഽഹം യദ് യത് ജ്ഞാപിതസ്തദനുസാരാത് യുഷ്മാസു മുഖ്യാം യാം ശിക്ഷാം സമാർപയം സേയം, ശാസ്ത്രാനുസാരാത് ഖ്രീഷ്ടോഽസ്മാകം പാപമോചനാർഥം പ്രാണാൻ ത്യക്തവാൻ,

٤ 4 وَأَنَّهُ دُفِنَ، وَأَنَّهُ قَامَ فِي الْيَوْمِ الثَّالِثِ وَفْقاً لِمَا فِي الْكُتُبِ،

ശ്മശാനേ സ്ഥാപിതശ്ച തൃതീയദിനേ ശാസ്ത്രാനുസാരാത് പുനരുത്ഥാപിതഃ|

٥ 5 وَأَنَّهُ ظَهَرَ لِبُطْرُسَ، ثُمَّ لِلاثْنَيْ عَشَرَ.

സ ചാഗ്രേ കൈഫൈ തതഃ പരം ദ്വാദശശിഷ്യേഭ്യോ ദർശനം ദത്തവാൻ|

٦ 6 وَبَعْدَ ذلِكَ ظَهَرَ لأَكْثَرَ مِنْ خَمْسِ مِئَةِ أَخٍ مَعاً مَازَالَ مُعْظَمُهُمْ حَيًّا، فِي حِينِ رَقَدَ الآخَرُونَ.

തതഃ പരം പഞ്ചശതാധികസംഖ്യകേഭ്യോ ഭ്രാതൃഭ്യോ യുഗപദ് ദർശനം ദത്തവാൻ തേഷാം കേചിത് മഹാനിദ്രാം ഗതാ ബഹുതരാശ്ചാദ്യാപി വർത്തന്തേ|

٧ 7 ثُمَّ ظَهَرَ لِيَعْقُوبَ، وَبَعْدَ ذلِكَ لِلرُّسُلِ جَمِيعاً.

തദനന്തരം യാകൂബായ തത്പശ്ചാത് സർവ്വേഭ്യഃ പ്രേരിതേഭ്യോ ദർശനം ദത്തവാൻ|

٨ 8 وَآخِرَ الْجَمِيعِ، ظَهَرَ لِي أَنَا أَيْضاً، وَكَأَنِّي طِفْلٌ وُلِدَ فِي غَيْرِ أَوَانِهِ!

സർവ്വശേഷേഽകാലജാതതുല്യോ യോഽഹം, സോഽഹമപി തസ്യ ദർശനം പ്രാപ്തവാൻ|

٩ 9 فَإِنِّي أَنَا أَصْغَرُ الرُّسُلِ شَأْناً، وَلَسْتُ أَهْلاً لأَنْ أُدْعَى رَسُولاً لأَنِّي اضْطَهَدْتُ كَنِيسَةَ اللهِ.

ഈശ്വരസ്യ സമിതിം പ്രതി ദൗരാത്മ്യാചരണാദ് അഹം പ്രേരിതനാമ ധർത്തുമ് അയോഗ്യസ്തസ്മാത് പ്രേരിതാനാം മധ്യേ ക്ഷുദ്രതമശ്ചാസ്മി|

١٠ 10 وَلكِنْ، بِنِعْمَةِ اللهِ صِرْتُ عَلَى مَا أَنَا عَلَيْهِ الآنَ، وَنِعْمَتُهُ الْمَوْهُوبَةُ لِي لَمْ تَكُنْ عَبَثاً، إِذْ عَمِلْتُ جَاهِداً أَكْثَرَ مِنَ الرُّسُلِ الآخَرِينَ جَمِيعاً. إِلّا أَنِّي لَمْ أَكُنْ أَنَا الْعَامِلَ، بَلْ نِعْمَةُ اللهِ الَّتِي كَانَتْ مَعِي.

യാദൃശോഽസ്മി താദൃശ ഈശ്വരസ്യാനുഗ്രഹേണൈവാസ്മി; അപരം മാം പ്രതി തസ്യാനുഗ്രഹോ നിഷ്ഫലോ നാഭവത്, അന്യേഭ്യഃ സർവ്വേഭ്യോ മയാധികഃ ശ്രമഃ കൃതഃ, കിന്തു സ മയാ കൃതസ്തന്നഹി മത്സഹകാരിണേശ്വരസ്യാനുഗ്രഹേണൈവ|

١١ 11 وَسَوَاءٌ أَكُنْتُ أَنَا أَمْ كَانُوا هُمْ، فَهكَذَا نُبَشِّرُ، وَهكَذَا آمَنْتُمْ.

അതഏവ മയാ ഭവേത് തൈ ർവാ ഭവേത് അസ്മാഭിസ്താദൃശീ വാർത്താ ഘോഷ്യതേ സൈവ ച യുഷ്മാഭി ർവിശ്വാസേന ഗൃഹീതാ|

١٢ 12 وَالآنَ، مَادَامَ يُبَشَّرُ بِأَنَّ الْمَسِيحَ قَامَ مِنْ بَيْنِ الأَمْوَاتِ، فَكَيْفَ يَقُولُ بَعْضُكُمْ إِنَّهُ لَا قِيَامَةَ لِلأَمْوَاتِ؟

മൃത്യുദശാതഃ ഖ്രീഷ്ട ഉത്ഥാപിത ഇതി വാർത്താ യദി തമധി ഘോഷ്യതേ തർഹി മൃതലോകാനാമ് ഉത്ഥിതി ർനാസ്തീതി വാഗ് യുഷ്മാകം മധ്യേ കൈശ്ചിത് കുതഃ കഥ്യതേ?

١٣ 13 فَإِنْ كَانَتْ قِيَامَةُ الأَمْوَاتِ غَيْرَ مَوْجُودَةٍ، فَمَعْنَى ذَلِكَ أَنَّ الْمَسِيحَ لَمْ يَقُمْ أَيْضاً!

മൃതാനാമ് ഉത്ഥിതി ര്യദി ന ഭവേത് തർഹി ഖ്രീഷ്ടോഽപി നോത്ഥാപിതഃ

١٤ 14 وَلَوْ لَمْ يَكُنِ الْمَسِيحُ قَدْ قَامَ، لَكَانَ تَبْشِيرُنَا عَبَثاً وَإِيمَانُكُمْ عَبَثاً،

ഖ്രീഷ്ടശ്ച യദ്യനുത്ഥാപിതഃ സ്യാത് തർഹ്യസ്മാകം ഘോഷണം വിതഥം യുഷ്മാകം വിശ്വാസോഽപി വിതഥഃ|

١٥ 15 وَلَكَانَ تَبَيَّنَ عِنْدَئِذٍ أَنَّنَا شُهُودُ زُورٍ عَلَى اللهِ، إِذْ إِنَّنَا شَهِدْنَا عَلَى اللهِ أَنَّهُ أَقَامَ الْمَسِيحَ، وَهُوَ لَمْ يُقِمْهُ لَوْ صَحَّ أَنَّ الأَمْوَاتَ لَا يُقَامُونَ.

വയഞ്ചേശ്വരസ്യ മൃഷാസാക്ഷിണോ ഭവാമഃ, യതഃ ഖ്രീഷ്ട സ്തേനോത്ഥാപിതഃ ഇതി സാക്ഷ്യമ് അസ്മാഭിരീശ്വരമധി ദത്തം കിന്തു മൃതാനാമുത്ഥിതി ര്യദി ന ഭവേത് തർഹി സ തേന നോത്ഥാപിതഃ|

١٦ 16 إِذَنْ، لَوْ كَانَ الأَمْوَاتُ لَا يُقَامُونَ، لَكَانَ الْمَسِيحُ لَمْ يَقُمْ أَيْضاً.

യതോ മൃതാനാമുത്ഥിതി ര്യതി ന ഭവേത് തർഹി ഖ്രീഷ്ടോഽപ്യുത്ഥാപിതത്വം ന ഗതഃ|

١٧ 17 وَلَوْ لَمْ يَكُنِ الْمَسِيحُ قَدْ قَامَ، لَكَانَ إِيمَانُكُمْ عَبَثاً، وَلَكُنْتُمْ بَعْدُ فِي خَطَايَاكُمْ،

ഖ്രീഷ്ടസ്യ യദ്യനുത്ഥാപിതഃ സ്യാത് തർഹി യുഷ്മാകം വിശ്വാസോ വിതഥഃ, യൂയമ് അദ്യാപി സ്വപാപേഷു മഗ്നാസ്തിഷ്ഠഥ|

١٨ 18 وَلَكَانَ الَّذِينَ رَقَدُوا فِي الْمَسِيحِ قَدْ هَلَكُوا!

അപരം ഖ്രീഷ്ടാശ്രിതാ യേ മാനവാ മഹാനിദ്രാം ഗതാസ്തേഽപി നാശം ഗതാഃ|

١٩ 19 وَلَوْ كَانَ رَجَاؤُنَا فِي الْمَسِيحِ يَقْتَصِرُ عَلَى هَذِهِ الْحَيَاةِ، لَكُنَّا أَشْقَى النَّاسِ جَمِيعاً!

ഖ്രീഷ്ടോ യദി കേവലമിഹലോകേ ഽസ്മാകം പ്രത്യാശാഭൂമിഃ സ്യാത് തർഹി സർവ്വമർത്യേഭ്യോ വയമേവ ദുർഭാഗ്യാഃ|

٢٠ 20 أَمَّا الآنَ فَالْمَسِيحُ قَدْ قَامَ مِنْ بَيْنِ الأَمْوَاتِ بِكْراً لِلرَّاقِدِينَ.

ഇദാനീം ഖ്രീഷ്ടോ മൃത്യുദശാത ഉത്ഥാപിതോ മഹാനിദ്രാഗതാനാം മധ്യേ പ്രഥമഫലസ്വരൂപോ ജാതശ്ച|

٢١ 21 فَبِمَا أَنَّ الْمَوْتَ كَانَ بِإِنْسَانٍ، فَإِنَّ قِيَامَةَ الأَمْوَاتِ أَيْضاً تَكُونُ بِإِنْسَانٍ.

യതോ യദ്വത് മാനുഷദ്വാരാ മൃത്യുഃ പ്രാദുർഭൂതസ്തദ്വത് മാനുഷദ്വാരാ മൃതാനാം പുനരുത്ഥിതിരപി പ്രദുർഭൂതാ|

٢٢ 22 فَإِنَّهُ، كَمَا يَمُوتُ الْجَمِيعُ فِي آدَمَ، فَكَذَلِكَ سَيَحْيَى الْجَمِيعُ فِي الْمَسِيحِ،

ആദമാ യഥാ സർവ്വേ മരണാധീനാ ജാതാസ്തഥാ ഖ്രീഷ്ടേന സർവ്വേ ജീവയിഷ്യന്തേ|

٢٣ 23 عَلَى أَنَّ لِكُلِّ وَاحِدٍ رُتْبَتَهُ: فَأَوَّلاً الْمَسِيحُ بِصِفَتِهِ الْبِكْرَ؛ وَبَعْدَهُ خَاصَّتُهُ لَدَى رُجُوعِهِ،

കിന്ത്വേകൈകേന ജനേന നിജേ നിജേ പര്യ്യായ ഉത്ഥാതവ്യം പ്രഥമതഃ പ്രഥമജാതഫലസ്വരൂപേന ഖ്രീഷ്ടേന, ദ്വിതീയതസ്തസ്യാഗമനസമയേ ഖ്രീഷ്ടസ്യ ലോകൈഃ|

٢٤ 24 وَبَعْدَ ذَلِكَ الآخِرَةُ حِينَ يُسَلِّمُ الْمَسِيحُ الْمُلْكَ لِلهِ الآبِ بَعْدَ أَنْ يَكُونَ قَدْ أَبَادَ كُلَّ رَئَاسَةٍ وَكُلَّ سُلْطَةٍ وَكُلَّ قُوَّةٍ.

തതഃ പരമ് അന്തോ ഭവിഷ്യതി തദാനീം സ സർവ്വം ശാസനമ് അധിപതിത്വം പരാക്രമഞ്ച ലുപ്ത്വാ സ്വപിതരീശ്വരേ രാജത്വം സമർപയിഷ്യതി|

٢٥ 25 فَإِنَّهُ لابُدَّ أَنْ يَمْلِكَ «إِلَى أَنْ يَضَعَ جَمِيعَ الأَعْدَاءِ تَحْتَ قَدَمَيْهِ».

യതഃ ഖ്രീഷ്ടസ്യ രിപവഃ സർവ്വേ യാവത് തേന സ്വപാദയോരധോ ന നിപാതയിഷ്യന്തേ താവത് തേനൈവ രാജത്വം കർത്തവ്യം|

٢٦ 26 وَآخِرُ عَدُوٍّ يُبَادُ هُوَ الْمَوْتُ،

തേന വിജേതവ്യോ യഃ ശേഷരിപുഃ സ മൃത്യുരേവ|

٢٧ 27 ذَلِكَ بِأَنَّهُ قَدْ «أَخْضَعَ كُلَّ شَيْءٍ تَحْتَ قَدَمَيْهِ». وَلَكِنْ، فِي قَوْلِهِ إِنَّ كُلَّ شَيْءٍ قَدْ أُخْضِعَ، فَمِنَ الْوَاضِحِ أَنَّهُ يَسْتَثْنِي اللهَ الَّذِي جَعَلَ كُلَّ شَيْءٍ خَاضِعاً لِلابْنِ.

ലിഖിതമാസ്തേ സർവ്വാണി തസ്യ പാദയോ ർവശീകൃതാനി| കിന്തു സർവ്വാണ്യേവ തസ്യ വശീകൃതാനീത്യുക്തേ സതി സർവ്വാണി യേന തസ്യ വശീകൃതാനി സ സ്വയം തസ്യ വശീഭൂതോ ന ജാത ഇതി വ്യക്തം|

٢٨ 28 وَعِنْدَمَا يَتِمُّ إِخْضَاعُ كُلُّ شَيْءٍ لِلابْنِ، فَإِنَّ الابْنَ نَفْسَهُ سَيَخْضَعُ لِلَّذِي أَخْضَعَ لَهُ كُلَّ شَيْءٍ، لِكَيْ يَكُونَ اللهُ هُوَ كُلُّ شَيْءٍ فِي كُلِّ شَيْءٍ!

സർവ്വേഷു തസ്യ വശീഭൂതേഷു സർവ്വാണി യേന പുത്രസ്യ വശീകൃതാനി സ്വയം പുത്രോഽപി തസ്യ വശീഭൂതോ ഭവിഷ്യതി തത ഈശ്വരഃ സർവ്വേഷു സർവ്വ ഏവ ഭവിഷ്യതി|

٢٩ 29 وَالآنَ، إِنْ صَحَّ أَنَّ الأَمْوَاتَ لَا يَقُومُونَ أَبَداً، فَمَا مَعْنَى مَا يَفْعَلُهُ الَّذِينَ يَعْتَمِدُونَ بَدَلَ الَّذِينَ يَمُوتُونَ؟ لِمَاذَا إِذَنْ يَعْتَمِدُونَ بَدَلاً مِنْهُمْ؟

അപരം പരേതലോകാനാം വിനിമയേന യേ മജ്ജ്യന്തേ തൈഃ കിം ലപ്സ്യതേ? യേഷാം പരേതലോകാനാമ് ഉത്ഥിതിഃ കേനാപി പ്രകാരേണ ന ഭവിഷ്യതി തേഷാം വിനിമയേന കുതോ മജ്ജനമപി തൈരങ്ഗീക്രിയതേ?

٣٠ 30 وَلِمَاذَا نُعَرِّضُ نَحْنُ أَنْفُسَنَا لِلْخَطَرِ كُلَّ سَاعَةٍ؟

വയമപി കുതഃ പ്രതിദണ്ഡം പ്രാണഭീതിമ് അങ്ഗീകുർമ്മഹേ?

٣١ 31 فَبِحَسَبِ افْتِخَارِي بِكُمْ فِي الْمَسِيحِ يَسُوعَ رَبِّنَا، أَشْهَدُ أَيُّهَا الإِخْوَةُ أَنِّي أَمُوتُ كُلَّ يَوْمٍ!

അസ്മത്പ്രഭുനാ യീശുഖ്രീഷ്ടേന യുഷ്മത്തോ മമ യാ ശ്ലാഘാസ്തേ തസ്യാഃ ശപഥം കൃത്വാ കഥയാമി ദിനേ ദിനേഽഹം മൃത്യും ഗച്ഛാമി|

٣٢ 32 وَلَوْ كُنْتُ بِمَنْطِقِ الْبَشَرِ قَدْ تَعَرَّضْتُ لِلْمَوْتِ فِي أَفَسُسَ بَيْنَ مَخَالِبِ الْوُحُوشِ، فَأَيُّ نَفْعٍ يَعُودُ عَلَيَّ إِنْ كَانَ الَّذِينَ يَمُوتُونَ لَا يَقُومُونَ؟ وَلِمَ لَا «نَأْكُلُ وَنَشْرَبُ، لأَنَّنَا غَداً نَمُوتُ؟»

ഇഫിഷനഗരേ വന്യപശുഭിഃ സാർദ്ധം യദി ലൗകികഭാവാത് മയാ യുദ്ധം കൃതം തർഹി തേന മമ കോ ലാഭഃ? മൃതാനാമ് ഉത്ഥിതി ര്യദി ന ഭവേത് തർഹി, കുർമ്മോ ഭോജനപാനേഽദ്യ ശ്വസ്തു മൃത്യു ർഭവിഷ്യതി|

٣٣ 33 لَا تَنْقَادُوا إِلَى الضَّلالِ: إِنَّ الْمُعَاشَرَاتِ الرَّدِيئَةَ تُفْسِدُ الأَخْلاقَ الْجَيِّدَةَ!

ഇത്യനേന ധർമ്മാത് മാ ഭ്രംശധ്വം| കുസംസർഗേണ ലോകാനാം സദാചാരോ വിനശ്യതി|

٣٤ 34 عُودُوا إِلَى الصَّوَابِ كَمَا يَجِبُ وَلا تُخْطِئُوا، فَإِنَّ بَعْضاً مِنْكُمْ يَجْهَلُونَ اللهَ تَمَاماً أَقُولُ هَذَا لِكَيْ تَخْجَلُوا!

യൂയം യഥോചിതം സചൈതന്യാസ്തിഷ്ഠത, പാപം മാ കുരുധ്വം, യതോ യുഷ്മാകം മധ്യ ഈശ്വരീയജ്ഞാനഹീനാഃ കേഽപി വിദ്യന്തേ യുഷ്മാകം ത്രപായൈ മയേദം ഗദ്യതേ|

٣٥ 35 وَلَكِنَّ أَحَداً قَدْ يَقُولُ: «كَيْفَ يُقَامُ الأَمْوَاتُ؟ وَبِأَيِّ جِسْمٍ يَعُودُونَ؟»

അപരം മൃതലോകാഃ കഥമ് ഉത്ഥാസ്യന്തി? കീദൃശം വാ ശരീരം ലബ്ധ്വാ പുനരേഷ്യന്തീതി വാക്യം കശ്ചിത് പ്രക്ഷ്യതി|

٣٦ 36 يَا غَافِلُ! إِنَّ مَا تَزْرَعُهُ لَا يَحْيَا إِلّا بَعْدَ أَنْ يَمُوتَ.

ഹേ അജ്ഞ ത്വയാ യദ് ബീജമ് ഉപ്യതേ തദ് യദി ന മ്രിയേത തർഹി ന ജീവയിഷ്യതേ|

٣٧ 37 وَمَا تَزْرَعُهُ لَيْسَ هُوَ الْجِسْمَ الَّذِي سَيَطْلُعُ بَلْ مُجَرَّدُ حَبَّةٍ مِنَ الْحِنْطَةِ مَثَلاً أَوْ غَيْرِهَا مِنَ البُزُورِ.

യയാ മൂർത്ത്യാ നിർഗന്തവ്യം സാ ത്വയാ നോപ്യതേ കിന്തു ശുഷ്കം ബീജമേവ; തച്ച ഗോധൂമാദീനാം കിമപി ബീജം ഭവിതും ശക്നോതി|

٣٨ 38 ثُمَّ يُعْطِيهَا اللهُ الْجِسْمَ الَّذِي يُرِيدُ، كَمَا يُعْطِي كُلَّ نَوْعٍ مِنَ الْبُزُورِ جِسْمَهُ الْخَاصَّ.

ഈശ്വരേണേവ യഥാഭിലാഷം തസ്മൈ മൂർത്തി ർദീയതേ, ഏകൈകസ്മൈ ബീജായ സ്വാ സ്വാ മൂർത്തിരേവ ദീയതേ|

٣٩ 39 وَلَيْسَ لِلأَجْسَادِ كُلِّهَا شَكْلٌ وَاحِدٌ بَلْ لِلنَّاسِ جَسَدٌ وَلِلْحَيَوَانَاتِ جَسَدٌ آخَرُ وَلِلسَّمَكِ آخَرُ وَلِلطَّيْرِ آخَرُ.

സർവ്വാണി പലലാനി നൈകവിധാനി സന്തി, മനുഷ്യപശുപക്ഷിമത്സ്യാദീനാം ഭിന്നരൂപാണി പലലാനി സന്തി|

٤٠ 40 ثُمَّ إِنَّ هُنَاكَ أَجْسَاماً سَمَاوِيَّةً وَأَجْسَاماً أَرْضِيَّةً. وَلَكِنَّ الأَجْسَامَ السَّمَاوِيَّةَ لَهَا بَهَاءٌ، وَالأَرْضِيَّةَ لَهَا بَهَاءٌ مُخْتَلِفٌ.

അപരം സ്വർഗീയാ മൂർത്തയഃ പാർഥിവാ മൂർത്തയശ്ച വിദ്യന്തേ കിന്തു സ്വർഗീയാനാമ് ഏകരൂപം തേജഃ പാർഥിവാനാഞ്ച തദന്യരൂപം തേജോഽസ്തി|

٤١ 41 فَالشَّمْسُ لَهَا بَهَاءٌ، وَالْقَمَرُ لَهُ بَهَاءٌ آخَرُ، وَالنُّجُومُ لَهَا بَهَاءٌ مُخْتَلِفٌ، لأَنَّ كُلَّ نَجْمٍ يَخْتَلِفُ عَنِ الآخَرِ بِبَهَائِهِ.

സൂര്യ്യസ്യ തേജ ഏകവിധം ചന്ദ്രസ്യ തേജസ്തദന്യവിധം താരാണാഞ്ച തേജോഽന്യവിധം, താരാണാം മധ്യേഽപി തേജസസ്താരതമ്യം വിദ്യതേ|

٤٢ 42 وَهَكَذَا الْحَالُ فِي قِيَامَةِ الأَمْوَاتِ: يُزْرَعُ الْجَسَدُ مُنْحَلًّا، وَيُقَامُ غَيْرَ مُنْحَلٍّ،

തത്ര ലിഖിതമാസ്തേ യഥാ, ‘ആദിപുരുഷ ആദമ് ജീവത്പ്രാണീ ബഭൂവ,’ കിന്ത്വന്തിമ ആദമ് (ഖ്രീഷ്ടോ) ജീവനദായക ആത്മാ ബഭൂവ|

٤٣ 43 يُزْرَعُ مُهَاناً، وَيُقَامُ مَجِيداً، يُزْرَعُ ضَعِيفاً، وَيُقَامُ قَوِيًّا،

യദ് ഉപ്യതേ തത് തുച്ഛം യച്ചോത്ഥാസ്യതി തദ് ഗൗരവാന്വിതം; യദ് ഉപ്യതേ തന്നിർബ്ബലം യച്ചോത്ഥാസ്യതി തത് ശക്തിയുക്തം|

٤٤ 44 يُزْرَعُ جِسْماً مَادِّيًّا، وَيُقَامُ جِسْماً رُوحِيًّا. فَبِمَا أَنَّ هُنَاكَ جِسْماً مَادِّيًّا، فَهُنَاكَ أَيْضاً جِسْمٌ رُوحِيٌّ.

യത് ശരീരമ് ഉപ്യതേ തത് പ്രാണാനാം സദ്മ, യച്ച ശരീരമ് ഉത്ഥാസ്യതി തദ് ആത്മനഃ സദ്മ| പ്രാണസദ്മസ്വരൂപം ശരീരം വിദ്യതേ, ആത്മസദ്മസ്വരൂപമപി ശരീരം വിദ്യതേ|

٤٥ 45 فَهكَذَا أَيْضاً قَدْ كُتِبَ: «صَارَ الإِنْسَانُ الأَوَّلُ، آدَمُ، نَفْساً حَيَّةً» وَأَمَّا آدَمُ الأَخِيرُ فَهُوَ روحٌ بَاعِثٌ لِلْحَيَاةِ.

തത്ര ലിഖിതമാസ്തേ യഥാ, ആദിപുരുഷ ആദമ് ജീവത്പ്രാണീ ബഭൂവ, കിന്ത്വന്തിമ ആദമ് (ഖ്രീഷ്ടോ) ജീവനദായക ആത്മാ ബഭൂവ|

٤٦ 46 عَلَى أَنَّ الرُّوحِيَّ لَمْ يَكُنْ أَوَّلاً، بَلْ جَاءَ الْمَادِّيُّ أَوَّلاً ثُمَّ الرُّوحِيُّ:

ആത്മസദ്മ ന പ്രഥമം കിന്തു പ്രാണസദ്മൈവ തത്പശ്ചാദ് ആത്മസദ്മ|

٤٧ 47 الإِنْسَانُ الأَوَّلُ مِنَ الأَرْضِ وَقَدْ صُنِعَ مِنَ التُّرَابِ؛ أَمَّا الإِنْسَانُ الثَّانِي فَهُوَ مِنَ السَّمَاءِ.

ആദ്യഃ പുരുഷേ മൃദ ഉത്പന്നത്വാത് മൃണ്മയോ ദ്വിതീയശ്ച പുരുഷഃ സ്വർഗാദ് ആഗതഃ പ്രഭുഃ|

٤٨ 48 فَعَلَى مِثَالِ الْمَصْنُوعِ مِنَ التُّرَابِ، سَيَكُونُ الْمَصْنُوعُونَ مِنَ التُّرَابِ، وَعَلَى مِثَالِ السَّمَاوِيِّ سَيَكُونُ السَّمَاوِيُّونَ.

മൃണ്മയോ യാദൃശ ആസീത് മൃണ്മയാഃ സർവ്വേ താദൃശാ ഭവന്തി സ്വർഗീയശ്ച യാദൃശോഽസ്തി സ്വർഗീയാഃ സർവ്വേ താദൃശാ ഭവന്തി|

٤٩ 49 وَمِثْلَمَا حَمَلْنَا صُورَةَ الْمَصْنُوعِ مِنَ التُّرَابِ، سَنَحْمِلُ أَيْضاً صُورَةَ السَّمَاوِيِّ.

മൃണ്മയസ്യ രൂപം യദ്വദ് അസ്മാഭി ർധാരിതം തദ്വത് സ്വർഗീയസ്യ രൂപമപി ധാരയിഷ്യതേ|

٥٠ 50 ثُمَّ إِنِّي، أَيُّهَا الإِخْوَةُ، أُؤَكِّدُ لَكُمْ أَنَّ الأَجْسَامَ ذَاتَ اللَّحْمِ وَالدَّمِ لَا يُمْكِنُهَا أَنْ تَرِثَ مَلَكُوتَ اللهِ، كَمَا لَا يُمْكِنُ لِلْمُنْحَلِّ أَنْ يَرِثَ غَيْرَ الْمُنْحَلِّ.

ഹേ ഭ്രാതരഃ, യുഷ്മാൻ പ്രതി വ്യാഹരാമി, ഈശ്വരസ്യ രാജ്യേ രക്തമാംസയോരധികാരോ ഭവിതും ന ശക്നോതി, അക്ഷയത്വേ ച ക്ഷയസ്യാധികാരോ ന ഭവിഷ്യതി|

٥١ 51 وَهَا أَنَا أَكْشِفُ لَكُمْ سِرّاً: إِنَّنَا لَنْ نَرْقُدَ جَمِيعاً، وَلَكِنَّنَا سَنَتَغَيَّرُ جَمِيعاً،

പശ്യതാഹം യുഷ്മഭ്യം നിഗൂഢാം കഥാം നിവേദയാമി|

٥٢ 52 فِي لَحْظَةٍ، بَلْ فِي طَرْفَةِ عَيْنٍ عِنْدَمَا يُنْفَخُ فِي الْبُوقِ الأَخِيرِ. فَإِنَّهُ سَوْفَ يُنْفَخُ فِي الْبُوقِ، فَيَقُومُ الأَمْوَاتُ بِلا انْحِلالٍ. وَأَمَّا نَحْنُ، فَسَنَتَغَيَّرُ.

സർവ്വൈരസ്മാഭി ർമഹാനിദ്രാ ന ഗമിഷ്യതേ കിന്ത്വന്തിമദിനേ തൂര്യ്യാം വാദിതായാമ് ഏകസ്മിൻ വിപലേ നിമിഷൈകമധ്യേ സർവ്വൈ രൂപാന്തരം ഗമിഷ്യതേ, യതസ്തൂരീ വാദിഷ്യതേ, മൃതലോകാശ്ചാക്ഷയീഭൂതാ ഉത്ഥാസ്യന്തി വയഞ്ച രൂപാന്തരം ഗമിഷ്യാമഃ|

٥٣ 53 فَلابُدَّ لِهَذَا الْجِسْمِ الْقَابِلِ لِلانْحِلالِ أَنْ يَلْبَسَ عَدَمَ انْحِلالٍ، وَلِهَذَا الْفَانِي أَنْ يَلْبَسَ خُلُوداً.

യതഃ ക്ഷയണീയേനൈതേന ശരീരേണാക്ഷയത്വം പരിഹിതവ്യം, മരണാധീനേനൈതേന ദേഹേന ചാമരത്വം പരിഹിതവ്യം|

٥٤ 54 وَبَعْدَ أَنْ يَلْبَسَ هَذَا الْمُنْحَلُّ عَدَمَ انْحِلالٍ، وَهَذَا الْفَانِي خُلُوداً، تَتِمُّ الْكَلِمَةُ الَّتِي قَدْ كُتِبَتْ: «ابْتُلِعَ الْمَوْتُ فِي النَّصْرِ!»

ഏതസ്മിൻ ക്ഷയണീയേ ശരീരേ ഽക്ഷയത്വം ഗതേ, ഏതസ്മൻ മരണാധീനേ ദേഹേ ചാമരത്വം ഗതേ ശാസ്ത്രേ ലിഖിതം വചനമിദം സേത്സ്യതി, യഥാ, ജയേന ഗ്രസ്യതേ മൃത്യുഃ|

٥٥ 55 فَأَيْنَ، يَا مَوْتُ، شَوْكَتُكَ؟ وَأَيْنَ، يَا مَوْتُ نَصْرُكَ؟ (Hadēs g86)

മൃത്യോ തേ കണ്ടകം കുത്ര പരലോക ജയഃ ക്ക തേ|| (Hadēs g86)

٥٦ 56 وَشَوْكَةُ الْمَوْتِ إِنَّمَا هِيَ الْخَطِيئَةُ، وَقُوَّةُ الْخَطِيئَةِ إِنَّمَا هِيَ الشَّرِيعَةُ.

മൃത്യോഃ കണ്ടകം പാപമേവ പാപസ്യ ച ബലം വ്യവസ്ഥാ|

٥٧ 57 وَلَكِنِ الشُّكْرُ لِلهِ الَّذِي يَمْنَحُنَا النَّصْرَ بِرَبِّنَا يَسُوعَ الْمَسِيحِ!

ഈശ്വരശ്ച ധന്യോ ഭവതു യതഃ സോഽസ്മാകം പ്രഭുനാ യീശുഖ്രീഷ്ടേനാസ്മാൻ ജയയുക്താൻ വിധാപയതി|

٥٨ 58 إِذَنْ، يَا إِخْوَتِي الأَحِبَّاءَ، كُونُوا رَاسِخِينَ غَيْرَ مُتَزَحْزِحِينَ، كَثِيرِي الاجْتِهَادِ فِي عَمَلِ الرَّبِّ دَائِماً، عَالِمِينَ أَنَّ جَهْدَكُمْ فِي الرَّبِّ لَيْسَ عَبَثاً!

അതോ ഹേ മമ പ്രിയഭ്രാതരഃ; യൂയം സുസ്ഥിരാ നിശ്ചലാശ്ച ഭവത പ്രഭോഃ സേവായാം യുഷ്മാകം പരിശ്രമോ നിഷ്ഫലോ ന ഭവിഷ്യതീതി ജ്ഞാത്വാ പ്രഭോഃ കാര്യ്യേ സദാ തത്പരാ ഭവത|