1 كورنثوس 10

١ 1 فَإِنِّي لَا أُرِيدُ أَنْ يَخْفَى عَلَيْكُمْ، أَيُّهَا الأُخْوَةُ أَنَّ آبَاءَنَا كَانُوا كُلُّهُمْ تَحْتَ السَّحَابَةِ، وَاجْتَازُوا كُلُّهُمْ فِي الْبَحْرِ،

ഹേ ഭ്രാതരഃ, അസ്മത്പിതൃപുരുഷാനധി യൂയം യദജ്ഞാതാ ന തിഷ്ഠതേതി മമ വാഞ്ഛാ, തേ സർവ്വേ മേഘാധഃസ്ഥിതാ ബഭൂവുഃ സർവ്വേ സമുദ്രമധ്യേന വവ്രജുഃ,

٢ 2 فَتَعَمَّدُوا كُلُّهُمْ أَتْبَاعاً لِمُوسَى، فِي السَّحَابَةِ وَفِي الْبَحْرِ،

സർവ്വേ മൂസാമുദ്ദിശ്യ മേഘസമുദ്രയോ ർമജ്ജിതാ ബഭൂവുഃ

٣ 3 وَأَكَلُوا كُلُّهُمْ طَعَاماً رُوحِيًّا وَاحِداً،

സർവ്വ ഏകമ് ആത്മികം ഭക്ഷ്യം ബുഭുജിര ഏകമ് ആത്മികം പേയം പപുശ്ച

٤ 4 وَشَرِبُوا كُلُّهُمْ شَرَاباً رُوحِيًّا وَاحِداً، إِذْ شَرِبُوا مِنْ صَخْرَةٍ رُوحِيَّةٍ تَبِعَتْهُمْ، وَقَدْ كَانَتْ هَذِهِ الصَّخْرَةُ هِيَ الْمَسِيحُ.

യതസ്തേഽനുചരത ആത്മികാദ് അചലാത് ലബ്ധം തോയം പപുഃ സോഽചലഃ ഖ്രീഷ്ടഏവ|

٥ 5 وَمَعَ ذلِكَ، فَإِنَّ اللهَ لَمْ يَرْتَضِ بِأَكْثَرِهِمْ إِذْ طُرِحُوا قَتْلَى فِي الصَّحْرَاءِ.

തഥാ സത്യപി തേഷാം മധ്യേഽധികേഷു ലോകേഷ്വീശ്വരോ ന സന്തുതോഷേതി ഹേതോസ്തേ പ്രന്തരേ നിപാതിതാഃ|

٦ 6 وَإِنَّمَا حَدَثَتْ هَذِهِ الأُمُورُ لِتَكُونَ مِثَالاً لَنَا، حَتَّى لَا نَشْتَهِيَ أُمُوراً شِرِّيرَةً كَمَا اشْتَهَى أُولئِكَ.

ഏതസ്മിൻ തേ ഽസ്മാകം നിദർശനസ്വരൂപാ ബഭൂവുഃ; അതസ്തേ യഥാ കുത്സിതാഭിലാഷിണോ ബഭൂവുരസ്മാഭിസ്തഥാ കുത്സിതാഭിലാഷിഭി ർന ഭവിതവ്യം|

٧ 7 فَلا تَكُونُوا عَابِدِينَ لِلأَصْنَامِ كَمَا كَانَ بَعْضُهُمْ، كَمَا قَدْ كُتِبَ: «جَلَسَ الشَّعْبُ لِلأَكْلِ وَالشُّرْبِ، ثُمَّ قَامُوا لِلرَّقْصِ وَاللَّهْوِ».

ലിഖിതമാസ്തേ, ലോകാ ഭോക്തും പാതുഞ്ചോപവിവിശുസ്തതഃ ക്രീഡിതുമുത്ഥിതാ ഇതയനേന പ്രകാരേണ തേഷാം കൈശ്ചിദ് യദ്വദ് ദേവപൂജാ കൃതാ യുഷ്മാഭിസ്തദ്വത് ന ക്രിയതാം|

٨ 8 وَلا نَرْتَكِبِ الزِّنَا كَمَا فَعَلَ بَعْضُهُمْ، فَسَقَطَ فِي يَوْمٍ وَاحِدٍ ثَلاثَةٌ وَعِشْرُونَ أَلْفاً.

അപരം തേഷാം കൈശ്ചിദ് യദ്വദ് വ്യഭിചാരഃ കൃതസ്തേന ചൈകസ്മിൻ ദിനേ ത്രയോവിംശതിസഹസ്രാണി ലോകാ നിപാതിതാസ്തദ്വദ് അസ്മാഭി ർവ്യഭിചാരോ ന കർത്തവ്യഃ|

٩ 9 وَلا نُجَرِّبْ الرَّبَّ كَمَا جَرَّبَهُ بَعْضُهُمْ، فَأَهْلَكَتْهُمُ الْحَيَّاتُ.

തേഷാം കേചിദ് യദ്വത് ഖ്രീഷ്ടം പരീക്ഷിതവന്തസ്തസ്മാദ് ഭുജങ്ഗൈ ർനഷ്ടാശ്ച തദ്വദ് അസ്മാഭിഃ ഖ്രീഷ്ടോ ന പരീക്ഷിതവ്യഃ|

١٠ 10 وَلا تَتَذَمَّرُوا، كَمَا تَذَمَّرَ بَعْضُهُمْ، فَهَلَكُوا عَلَى يَدِ الْمَلاكِ الْمُهْلِكِ.

തേഷാം കേചിദ് യഥാ വാക്കലഹം കൃതവന്തസ്തത്കാരണാത് ഹന്ത്രാ വിനാശിതാശ്ച യുഷ്മാഭിസ്തദ്വദ് വാക്കലഹോ ന ക്രിയതാം|

١١ 11 فَهَذِهِ الأُمُورُ كُلُّهَا حَدَثَتْ لَهُمْ لِتَكُونَ مِثَالاً، وَقَدْ كُتِبَتْ إِنْذَاراً لَنَا، نَحْنُ الَّذِينَ انْتَهَتْ إِلَيْنَا أَوَاخِرُ الأَزْمِنَةِ. (aiōn g165)

താൻ പ്രതി യാന്യേതാനി ജഘടിരേ താന്യസ്മാകം നിദർശനാനി ജഗതഃ ശേഷയുഗേ വർത്തമാനാനാമ് അസ്മാകം ശിക്ഷാർഥം ലിഖിതാനി ച ബഭൂവുഃ| (aiōn g165)

١٢ 12 فَمَنْ تَوَهَّمَ أَنَّهُ صَامِدٌ، فَلْيَحْذَرْ أَنْ يَسْقُطَ.

അതഏവ യഃ കശ്ചിദ് സുസ്ഥിരംമന്യഃ സ യന്ന പതേത് തത്ര സാവധാനോ ഭവതു|

١٣ 13 لَمْ يُصِبْكُمْ مِنَ التَّجَارِبِ إِلّا مَا هُوَ بَشَرِيٌّ. وَلَكِنَّ اللهَ أَمِينٌ وَجَدِيرٌ بِالثِّقَةِ، فَلا يَدَعُكُمْ تُجَرَّبُونَ فَوْقَ مَا تُطِيقُونَ، بَلْ يُدَبِّرُ لَكُمْ مَعَ التَّجْرِبَةِ سَبِيلَ الْخُرُوجِ مِنْهَا لِتُطِيقُوا احْتِمَالَهَا.

മാനുഷികപരീക്ഷാതിരിക്താ കാപി പരീക്ഷാ യുഷ്മാൻ നാക്രാമത്, ഈശ്വരശ്ച വിശ്വാസ്യഃ സോഽതിശക്ത്യാം പരീക്ഷായാം പതനാത് യുഷ്മാൻ രക്ഷിഷ്യതി, പരീക്ഷാ ച യദ് യുഷ്മാഭിഃ സോഢും ശക്യതേ തദർഥം തയാ സഹ നിസ്താരസ്യ പന്ഥാനം നിരൂപയിഷ്യതി|

١٤ 14 لِذَلِكَ، يَا أَحِبَّائِي، اهْرُبُوا مِنْ عِبَادَةِ الأَصْنَامِ.

ഹേ പ്രിയഭ്രാതരഃ, ദേവപൂജാതോ ദൂരമ് അപസരത|

١٥ 15 إِنِّي أُكَلِّمُكُمْ كَلامِي لأَذْكِيَاءَ: فَاحْكُمُوا أَنْتُمْ فِي مَا أَقُولُ.

അഹം യുഷ്മാൻ വിജ്ഞാൻ മത്വാ പ്രഭാഷേ മയാ യത് കഥ്യതേ തദ് യുഷ്മാഭി ർവിവിച്യതാം|

١٦ 16 أَلَيْسَتْ كَأْسُ الْبَرَكَةِ الَّتِي نُبَارِكُهَا هِيَ شَرِكَةُ دَمِ الْمَسِيحِ؟ أَوَ لَيْسَ رَغِيفُ الْخُبْزِ الَّذِي نَكْسِرُهُ هُوَ الاشْتِرَاكُ فِي جَسَدِ الْمَسِيحِ؟

യദ് ധന്യവാദപാത്രമ് അസ്മാഭി ർധന്യം ഗദ്യതേ തത് കിം ഖ്രീഷ്ടസ്യ ശോണിതസ്യ സഹഭാഗിത്വം നഹി? യശ്ച പൂപോഽസ്മാഭി ർഭജ്യതേ സ കിം ഖ്രീഷ്ടസ്യ വപുഷഃ സഹഭാഗിത്വം നഹി?

١٧ 17 فَإِنَّنَا نَحْنُ الْكَثِيرِينَ رَغِيفٌ وَاحِدٌ، أَيْ جَسَدٌ وَاحِدٌ، لأَنَّنَا جَمِيعاً نَشْتَرِكُ فِي الرَّغِيفِ الْوَاحِدِ.

വയം ബഹവഃ സന്തോഽപ്യേകപൂപസ്വരൂപാ ഏകവപുഃസ്വരൂപാശ്ച ഭവാമഃ, യതോ വയം സർവ്വ ഏകപൂപസ്യ സഹഭാഗിനഃ|

١٨ 18 انْظُرُوا إِلَى إِسْرَائِيلَ بِاعْتِبَارِهِ بَشَراً: أَمَا يَجْمَعُ بَيْنَ آكِلِي الذَّبَائِحِ اشْتِرَاكُهُمْ فِي الْمَذْبَحِ؟

യൂയം ശാരീരികമ് ഇസ്രായേലീയവംശം നിരീക്ഷധ്വം| യേ ബലീനാം മാംസാനി ഭുഞ്ജതേ തേ കിം യജ്ഞവേദ്യാഃ സഹഭാഗിനോ ന ഭവന്തി?

١٩ 19 فَمَاذَا أَعْنِي إِذَنْ؟ هَلْ مَا ذُبِحَ لِلصَّنَمِ لَهُ قِيمَةٌ أَوْ أَنَّ الصَّنَمَ لَهُ قِيمَةٌ؟

ഇത്യനേന മയാ കിം കഥ്യതേ? ദേവതാ വാസ്തവികീ ദേവതായൈ ബലിദാനം വാ വാസ്തവികം കിം ഭവേത്?

٢٠ 20 لا، بَلْ أَنَّ مَا يَذْبَحُهُ الْوَثَنِيُّونَ فَإِنَّمَا يَذْبَحُونَهُ لِلشَّيَاطِينِ وَلَيْسَ لِلهِ. وَإِنِّي لَا أُرِيدُ لَكُمْ أَنْ تَكُونُوا مُشْتَرِكِينَ مَعَ الشَّيَاطِينِ.

തന്നഹി കിന്തു ഭിന്നജാതിഭി ര്യേ ബലയോ ദീയന്തേ ത ഈശ്വരായ തന്നഹി ഭൂതേഭ്യഏവ ദീയന്തേ തസ്മാദ് യൂയം യദ് ഭൂതാനാം സഹഭാഗിനോ ഭവഥേത്യഹം നാഭിലഷാമി|

٢١ 21 فَلا تَسْتَطِيعُونَ أَنْ تَشْرَبُوا كَأْسَ الرَّبِّ وَكَأْسَ الشَّيَاطِينِ مَعاً، وَلا أَنْ تَشْتَرِكُوا فِي مَائِدَةِ الرَّبِّ وَمَائِدَةِ الشَّيَاطِينِ مَعاً،

പ്രഭോഃ കംസേന ഭൂതാനാമപി കംസേന പാനം യുഷ്മാഭിരസാധ്യം; യൂയം പ്രഭോ ർഭോജ്യസ്യ ഭൂതാനാമപി ഭോജ്യസ്യ സഹഭാഗിനോ ഭവിതും ന ശക്നുഥ|

٢٢ 22 أَمْ نُحَاوِلُ إِثَارَةَ غَيْرَةَ الرَّبِّ؟ أَوَ نَحْنُ أَقْوَى مِنْهُ؟

വയം കിം പ്രഭും സ്പർദ്ധിഷ്യാമഹേ? വയം കിം തസ്മാദ് ബലവന്തഃ?

٢٣ 23 كُلُّ شَيْءٍ حَلالٌ، وَلَكِنْ لَيْسَ كُلُّ شَيْءٍ يَنْفَعُ. كَلُّ شَيْءٍ حَلالٌ، وَلكِنْ لَيْسَ كُلُّ شَيْءٍ يَبْنِي.

മാം പ്രതി സർവ്വം കർമ്മാപ്രതിഷിദ്ധം കിന്തു ന സർവ്വം ഹിതജനകം സർവ്വമ് അപ്രതിഷിദ്ധം കിന്തു ന സർവ്വം നിഷ്ഠാജനകം|

٢٤ 24 فَلا يَسْعَ أَحَدٌ إِلَى مَصْلَحَةِ نَفْسِهِ، بَلْ إِلَى مَصْلَحَةِ غَيْرِهِ!

ആത്മഹിതഃ കേനാപി ന ചേഷ്ടിതവ്യഃ കിന്തു സർവ്വൈഃ പരഹിതശ്ചേഷ്ടിതവ്യഃ|

٢٥ 25 فَكُلُّ مَا يُبَاعُ فِي السُّوقِ، لَكُمْ أَنْ تَأْكُلُوا مِنْهُ، دُونَمَا اسْتِفْهَامٍ لإِرْضَاءِ الضَّمِيرِ.

ആപണേ യത് ക്രയ്യം തദ് യുഷ്മാഭിഃ സംവേദസ്യാർഥം കിമപി ന പൃഷ്ട്വാ ഭുജ്യതാം

٢٦ 26 فَإِنَّ الأَرْضَ وَكُلَّ مَا فِيهَا لِلرَّبِّ.

യതഃ പൃഥിവീ തന്മധ്യസ്ഥഞ്ച സർവ്വം പരമേശ്വരസ്യ|

٢٧ 27 أَمَّا إِذَا دَعَاكُمْ أَحَدٌ مِنْ غَيْرِ الْمُؤْمِنِينَ، وَأَرَدْتُمْ أَنْ تُرَافِقُوهُ، فَكُلُوا مِنْ كُلِّ مَا يُقَدِّمُهُ لَكُمْ، دُونَمَا اسْتِفْهَامٍ لإِرْضَاءِ الضَّمِيرِ.

അപരമ് അവിശ്വാസിലോകാനാം കേനചിത് നിമന്ത്രിതാ യൂയം യദി തത്ര ജിഗമിഷഥ തർഹി തേന യദ് യദ് ഉപസ്ഥാപ്യതേ തദ് യുഷ്മാഭിഃ സംവേദസ്യാർഥം കിമപി ന പൃഷ്ട്വാ ഭുജ്യതാം|

٢٨ 28 وَلَكِنْ إِنْ قَالَ لَكُمْ أَحَدٌ: «هَذِهِ ذَبِيحَةٌ مُقَدَّمَةٌ لإِلهٍ»، فَلا تَأْكُلُوا مِنْهَا مُرَاعَاةً لِمَنْ أَخْبَرَكُمْ وَإِرْضَاءً لِلضَّمِيرِ.

കിന്തു തത്ര യദി കശ്ചിദ് യുഷ്മാൻ വദേത് ഭക്ഷ്യമേതദ് ദേവതായാഃ പ്രസാദ ഇതി തർഹി തസ്യ ജ്ഞാപയിതുരനുരോധാത് സംവേദസ്യാർഥഞ്ച തദ് യുഷ്മാഭി ർന ഭോക്തവ്യം| പൃഥിവീ തന്മധ്യസ്ഥഞ്ച സർവ്വം പരമേശ്വരസ്യ,

٢٩ 29 وَبِقَوْلِي «الضَّمِيرِ» لَا أَعْنِي ضَمِيرَكَ أَنْتَ بَلْ ضَمِيرَ الآخَرِ. وَلِمَاذَا يَتَحَكَّمُ ضَمِيرُ غَيْرِي بِحُرِّيَّتِي؟

സത്യമേതത്, കിന്തു മയാ യഃ സംവേദോ നിർദ്ദിശ്യതേ സ തവ നഹി പരസ്യൈവ|

٣٠ 30 وَمَادُمْتُ أَتَنَاوَلُ شَيْئاً وَأَشْكُرُ عَلَيْهِ، فَلِمَاذَا يُقَالُ فِيَّ سُوءٌ لأَجْلِ مَا أَشْكُرُ عَلَيْهِ؟

അനുഗ്രഹപാത്രേണ മയാ ധന്യവാദം കൃത്വാ യദ് ഭുജ്യതേ തത്കാരണാദ് അഹം കുതോ നിന്ദിഷ്യേ?

٣١ 31 فَإِذَا أَكَلْتُمْ أَوْ شَرِبْتُمْ أَوْ مَهْمَا فَعَلْتُمْ، فَافْعَلُوا كُلَّ شَيْءٍ لِتَمْجِيدِ اللهِ.

തസ്മാദ് ഭോജനം പാനമ് അന്യദ്വാ കർമ്മ കുർവ്വദ്ഭി ര്യുഷ്മാഭിഃ സർവ്വമേവേശ്വരസ്യ മഹിമ്നഃ പ്രകാശാർഥം ക്രിയതാം|

٣٢ 32 لَا تَضَعُوا عَائِقاً يُسَبِّبُ السُّقُوطَ لأَحَدٍ، سَوَاءٌ مِنَ الْيَهُودِ أَمِ الْيُونَانِيِّينَ أَمْ كَنِيسَةِ اللهِ.

യിഹൂദീയാനാം ഭിന്നജാതീയാനാമ് ഈശ്വരസ്യ സമാജസ്യ വാ വിഘ്നജനകൈ ര്യുഷ്മാഭി ർന ഭവിതവ്യം|

٣٣ 33 فَهكَذَا أَنَا أَيْضاً أَسْعَى لإِرْضَاءِ الْجَمِيعِ فِي كُلِّ شَيْءٍ، وَلا أَهْتَمُّ بِمَصْلَحَتِي الْخَاصَّةِ، بَلْ بِمَصْلَحَةِ الْكَثِيرِينَ، لِكَيْ يَخْلُصُوا.

അഹമപ്യാത്മഹിതമ് അചേഷ്ടമാനോ ബഹൂനാം പരിത്രാണാർഥം തേഷാം ഹിതം ചേഷ്ടമാനഃ സർവ്വവിഷയേ സർവ്വേഷാം തുഷ്ടികരോ ഭവാമീത്യനേനാഹം യദ്വത് ഖ്രീഷ്ടസ്യാനുഗാമീ തദ്വദ് യൂയം മമാനുഗാമിനോ ഭവത|