رُوما 12

١ 1 فَأَطْلُبُ إِلَيْكُمْ أَيُّهَا ٱلْإِخْوَةُ بِرَأْفَةِ ٱللهِ أَنْ تُقَدِّمُوا أَجْسَادَكُمْ ذَبِيحَةً حَيَّةً مُقَدَّسَةً مَرْضِيَّةً عِنْدَ ٱللهِ، عِبَادَتَكُمُ ٱلْعَقْلِيَّةَ.

ഹേ ഭ്രാതര ഈശ്വരസ്യ കൃപയാഹം യുഷ്മാൻ വിനയേ യൂയം സ്വം സ്വം ശരീരം സജീവം പവിത്രം ഗ്രാഹ്യം ബലിമ് ഈശ്വരമുദ്ദിശ്യ സമുത്സൃജത, ഏഷാ സേവാ യുഷ്മാകം യോഗ്യാ|

٢ 2 وَلَا تُشَاكِلُوا هَذَا ٱلدَّهْرَ، بَلْ تَغَيَّرُوا عَنْ شَكْلِكُمْ بِتَجْدِيدِ أَذْهَانِكُمْ، لِتَخْتَبِرُوا مَا هِيَ إِرَادَةُ ٱللهِ: ٱلصَّالِحَةُ ٱلْمَرْضِيَّةُ ٱلْكَامِلَةُ. (aiōn g165)

അപരം യൂയം സാംസാരികാ ഇവ മാചരത, കിന്തു സ്വം സ്വം സ്വഭാവം പരാവർത്യ നൂതനാചാരിണോ ഭവത, തത ഈശ്വരസ്യ നിദേശഃ കീദൃഗ് ഉത്തമോ ഗ്രഹണീയഃ സമ്പൂർണശ്ചേതി യുഷ്മാഭിരനുഭാവിഷ്യതേ| (aiōn g165)

٣ 3 فَإِنِّي أَقُولُ بِٱلنِّعْمَةِ ٱلْمُعْطَاةِ لِي، لِكُلِّ مَنْ هُوَ بَيْنَكُمْ: أَنْ لَا يَرْتَئِيَ فَوْقَ مَا يَنْبَغِي أَنْ يَرْتَئِيَ، بَلْ يَرْتَئِيَ إِلَى ٱلتَّعَقُّلِ، كَمَا قَسَمَ ٱللهُ لِكُلِّ وَاحِدٍ مِقْدَارًا مِنَ ٱلْإِيمَانِ.

കശ്ചിദപി ജനോ യോഗ്യത്വാദധികം സ്വം ന മന്യതാം കിന്തു ഈശ്വരോ യസ്മൈ പ്രത്യയസ്യ യത്പരിമാണമ് അദദാത് സ തദനുസാരതോ യോഗ്യരൂപം സ്വം മനുതാമ്, ഈശ്വരാദ് അനുഗ്രഹം പ്രാപ്തഃ സൻ യുഷ്മാകമ് ഏകൈകം ജനമ് ഇത്യാജ്ഞാപയാമി|

٤ 4 فَإِنَّهُ كَمَا فِي جَسَدٍ وَاحِدٍ لَنَا أَعْضَاءٌ كَثِيرَةٌ، وَلَكِنْ لَيْسَ جَمِيعُ ٱلْأَعْضَاءِ لَهَا عَمَلٌ وَاحِدٌ،

യതോ യദ്വദസ്മാകമ് ഏകസ്മിൻ ശരീരേ ബഹൂന്യങ്ഗാനി സന്തി കിന്തു സർവ്വേഷാമങ്ഗാനാം കാര്യ്യം സമാനം നഹി;

٥ 5 هَكَذَا نَحْنُ ٱلْكَثِيرِينَ: جَسَدٌ وَاحِدٌ فِي ٱلْمَسِيحِ، وَأَعْضَاءٌ بَعْضًا لِبَعْضٍ، كُلُّ وَاحِدٍ لِلْآخَرِ.

തദ്വദസ്മാകം ബഹുത്വേഽപി സർവ്വേ വയം ഖ്രീഷ്ടേ ഏകശരീരാഃ പരസ്പരമ് അങ്ഗപ്രത്യങ്ഗത്വേന ഭവാമഃ|

٦ 6 وَلَكِنْ لَنَا مَوَاهِبُ مُخْتَلِفَةٌ بِحَسَبِ ٱلنِّعْمَةِ ٱلْمُعْطَاةِ لَنَا: أَنُبُوَّةٌ فَبِٱلنِّسْبَةِ إِلَى ٱلْإِيمَانِ،

അസ്മാദ് ഈശ്വരാനുഗ്രഹേണ വിശേഷം വിശേഷം ദാനമ് അസ്മാസു പ്രാപ്തേഷു സത്സു കോപി യദി ഭവിഷ്യദ്വാക്യം വദതി തർഹി പ്രത്യയസ്യ പരിമാണാനുസാരതഃ സ തദ് വദതു;

٧ 7 أَمْ خِدْمَةٌ فَفِي ٱلْخِدْمَةِ، أَمِ ٱلْمُعَلِّمُ فَفِي ٱلتَّعْلِيمِ،

യദ്വാ യദി കശ്ചിത് സേവനകാരീ ഭവതി തർഹി സ തത്സേവനം കരോതു; അഥവാ യദി കശ്ചിദ് അധ്യാപയിതാ ഭവതി തർഹി സോഽധ്യാപയതു;

٨ 8 أَمِ ٱلْوَاعِظُ فَفِي ٱلْوَعْظِ، ٱلْمُعْطِي فَبِسَخَاءٍ، ٱلْمُدَبِّرُ فَبِٱجْتِهَادٍ، ٱلرَّاحِمُ فَبِسُرُورٍ.

തഥാ യ ഉപദേഷ്ടാ ഭവതി സ ഉപദിശതു യശ്ച ദാതാ സ സരലതയാ ദദാതു യസ്ത്വധിപതിഃ സ യത്നേനാധിപതിത്വം കരോതു യശ്ച ദയാലുഃ സ ഹൃഷ്ടമനസാ ദയതാമ്|

٩ 9 اَلْمَحَبَّةُ فَلْتَكُنْ بِلَا رِيَاءٍ. كُونُوا كَارِهِينَ ٱلشَّرَّ، مُلْتَصِقِينَ بِٱلْخَيْرِ.

അപരഞ്ച യുഷ്മാകം പ്രേമ കാപട്യവർജിതം ഭവതു യദ് അഭദ്രം തദ് ഋതീയധ്വം യച്ച ഭദ്രം തസ്മിൻ അനുരജ്യധ്വമ്|

١٠ 10 وَادِّينَ بَعْضُكُمْ بَعْضًا بِٱلْمَحَبَّةِ ٱلْأَخَوِيَّةِ، مُقَدِّمِينَ بَعْضُكُمْ بَعْضًا فِي ٱلْكَرَامَةِ.

അപരം ഭ്രാതൃത്വപ്രേമ്നാ പരസ്പരം പ്രീയധ്വം സമാദരാദ് ഏകോഽപരജനം ശ്രേഷ്ഠം ജാനീധ്വമ്|

١١ 11 غَيْرَ مُتَكَاسِلِينَ فِي ٱلِٱجْتِهَادِ، حَارِّينَ فِي ٱلرُّوحِ، عَابِدِينَ ٱلرَّبَّ،

തഥാ കാര്യ്യേ നിരാലസ്യാ മനസി ച സോദ്യോഗാഃ സന്തഃ പ്രഭും സേവധ്വമ്|

١٢ 12 فَرِحِينَ فِي ٱلرَّجَاءِ، صَابِرِينَ فِي ٱلضِّيْقِ، مُواظِبِينَ عَلَى ٱلصَّلَاةِ،

അപരം പ്രത്യാശായാമ് ആനന്ദിതാ ദുഃഖസമയേ ച ധൈര്യ്യയുക്താ ഭവത; പ്രാർഥനായാം സതതം പ്രവർത്തധ്വം|

١٣ 13 مُشْتَرِكِينَ فِي ٱحْتِيَاجَاتِ ٱلْقِدِّيسِينَ، عَاكِفِينَ عَلَى إِضَافَةِ ٱلْغُرَبَاءِ.

പവിത്രാണാം ദീനതാം ദൂരീകുരുധ്വമ് അതിഥിസേവായാമ് അനുരജ്യധ്വമ്|

١٤ 14 بَارِكُوا عَلَى ٱلَّذِينَ يَضْطَهِدُونَكُمْ. بَارِكُوا وَلَا تَلْعَنُوا.

യേ ജനാ യുഷ്മാൻ താഡയന്തി താൻ ആശിഷം വദത ശാപമ് അദത്ത്വാ ദദ്ധ്വമാശിഷമ്|

١٥ 15 فَرَحًا مَعَ ٱلْفَرِحِينَ وَبُكَاءً مَعَ ٱلْبَاكِينَ.

യേ ജനാ ആനന്ദന്തി തൈഃ സാർദ്ധമ് ആനന്ദത യേ ച രുദന്തി തൈഃ സഹ രുദിത|

١٦ 16 مُهْتَمِّينَ بَعْضُكُمْ لِبَعْضٍ ٱهْتِمَامًا وَاحِدًا، غَيْرَ مُهْتَمِّينَ بِٱلْأُمُورِ ٱلْعَالِيَةِ بَلْ مُنْقَادِينَ إِلَى ٱلْمُتَّضِعِينَ. لَا تَكُونُوا حُكَمَاءَ عِنْدَ أَنْفُسِكُمْ.

അപരഞ്ച യുഷ്മാകം മനസാം പരസ്പരമ് ഏകോഭാവോ ഭവതു; അപരമ് ഉച്ചപദമ് അനാകാങ്ക്ഷ്യ നീചലോകൈഃ സഹാപി മാർദവമ് ആചരത; സ്വാൻ ജ്ഞാനിനോ ന മന്യധ്വം|

١٧ 17 لَا تُجَازُوا أَحَدًا عَنْ شَرٍّ بِشَرٍّ. مُعْتَنِينَ بِأُمُورٍ حَسَنَةٍ قُدَّامَ جَمِيعِ ٱلنَّاسِ.

പരസ്മാദ് അപകാരം പ്രാപ്യാപി പരം നാപകുരുത| സർവ്വേഷാം ദൃഷ്ടിതോ യത് കർമ്മോത്തമം തദേവ കുരുത|

١٨ 18 إِنْ كَانَ مُمْكِنًا فَحَسَبَ طَاقَتِكُمْ سَالِمُوا جَمِيعَ ٱلنَّاسِ.

യദി ഭവിതും ശക്യതേ തർഹി യഥാശക്തി സർവ്വലോകൈഃ സഹ നിർവ്വിരോധേന കാലം യാപയത|

١٩ 19 لَا تَنْتَقِمُوا لِأَنْفُسِكُمْ أَيُّهَا ٱلْأَحِبَّاءُ، بَلْ أَعْطُوا مَكَانًا لِلْغَضَبِ، لِأَنَّهُ مَكْتُوبٌ: «لِيَ ٱلنَّقْمَةُ أَنَا أُجَازِي، يَقُولُ ٱلرَّبُّ».

ഹേ പ്രിയബന്ധവഃ, കസ്മൈചിദ് അപകാരസ്യ സമുചിതം ദണ്ഡം സ്വയം ന ദദ്ധ്വം, കിന്ത്വീശ്വരീയക്രോധായ സ്ഥാനം ദത്ത യതോ ലിഖിതമാസ്തേ പരമേശ്വരഃ കഥയതി, ദാനം ഫലസ്യ മത്കർമ്മ സൂചിതം പ്രദദാമ്യഹം|

٢٠ 20 «فَإِنْ جَاعَ عَدُوُّكَ فَأَطْعِمْهُ. وَإِنْ عَطِشَ فَٱسْقِهِ. لِأَنَّكَ إِنْ فَعَلْتَ هَذَا تَجْمَعْ جَمْرَ نَارٍ عَلَى رَأْسِهِ».

ഇതികാരണാദ് രിപു ര്യദി ക്ഷുധാർത്തസ്തേ തർഹി തം ത്വം പ്രഭോജയ| തഥാ യദി തൃഷാർത്തഃ സ്യാത് തർഹി തം പരിപായയ| തേന ത്വം മസ്തകേ തസ്യ ജ്വലദഗ്നിം നിധാസ്യസി|

٢١ 21 لَا يَغْلِبَنَّكَ ٱلشَّرُّ بَلِ ٱغْلِبِ ٱلشَّرَّ بِٱلْخَيْرِ.

കുക്രിയയാ പരാജിതാ ന സന്ത ഉത്തമക്രിയയാ കുക്രിയാം പരാജയത|