رُؤيا 4

١ 1 بَعْدَ هَذَا نَظَرْتُ وَإِذَا بَابٌ مَفْتُوحٌ فِي ٱلسَّمَاءِ، وَٱلصَّوْتُ ٱلْأَوَّلُ ٱلَّذِي سَمِعْتُهُ كَبُوقٍ يَتَكَلَّمُ مَعِي قَائِلًا: «ٱصْعَدْ إِلَى هُنَا فَأُرِيَكَ مَا لَا بُدَّ أَنْ يَصِيرَ بَعْدَ هَذَا».

തതഃ പരം മയാ ദൃഷ്ടിപാതം കൃത്വാ സ്വർഗേ മുക്തം ദ്വാരമ് ഏകം ദൃഷ്ടം മയാ സഹഭാഷമാണസ്യ ച യസ്യ തൂരീവാദ്യതുല്യോ രവഃ പൂർവ്വം ശ്രുതഃ സ മാമ് അവോചത് സ്ഥാനമേതദ് ആരോഹയ, ഇതഃ പരം യേന യേന ഭവിതവ്യം തദഹം ത്വാം ദർശയിഷ്യേ|

٢ 2 وَلِلْوَقْتِ صِرْتُ فِي ٱلرُّوحِ، وَإِذَا عَرْشٌ مَوْضُوعٌ فِي ٱلسَّمَاءِ، وَعَلَى ٱلْعَرْشِ جَالِسٌ.

തേനാഹം തത്ക്ഷണാദ് ആത്മാവിഷ്ടോ ഭൂത്വാ ഽപശ്യം സ്വർഗേ സിംഹാസനമേകം സ്ഥാപിതം തത്ര സിംഹാസനേ ഏകോ ജന ഉപവിഷ്ടോ ഽസ്തി|

٣ 3 وَكَانَ ٱلْجَالِسُ فِي ٱلْمَنْظَرِ شِبْهَ حَجَرِ ٱلْيَشْبِ وَٱلْعَقِيقِ، وَقَوْسُ قُزَحَ حَوْلَ ٱلْعَرْشِ فِي ٱلْمَنْظَرِ شِبْهُ ٱلزُّمُرُّدِ.

സിംഹാസനേ ഉപവിഷ്ടസ്യ തസ്യ ജനസ്യ രൂപം സൂര്യ്യകാന്തമണേഃ പ്രവാലസ്യ ച തുല്യം തത് സിംഹാസനഞ്ച മരകതമണിവദ്രൂപവിശിഷ്ടേന മേഘധനുഷാ വേഷ്ടിതം|

٤ 4 وَحَوْلَ ٱلْعَرْشِ أَرْبَعَةٌ وَعِشْرُونَ عَرْشًا. وَرَأَيْتُ عَلَى ٱلْعُرُوشِ أَرْبَعَةً وَعِشْرِينَ شَيْخًا جَالِسِينَ مُتَسَرْبِلِينَ بِثِيَابٍ بِيضٍ، وَعَلَى رُؤُوسِهِمْ أَكَالِيلُ مِنْ ذَهَبٍ.

തസ്യ സിംഹാസനേ ചതുർദിക്ഷു ചതുർവിംശതിസിംഹാസനാനി തിഷ്ഠന്തി തേഷു സിംഹാസനേഷു ചതുർവിംശതി പ്രാചീനലോകാ ഉപവിഷ്ടാസ്തേ ശുഭ്രവാസഃപരിഹിതാസ്തേഷാം ശിരാംസി ച സുവർണകിരീടൈ ർഭൂഷിതാനി|

٥ 5 وَمِنَ ٱلْعَرْشِ يَخْرُجُ بُرُوقٌ وَرُعُودٌ وَأَصْوَاتٌ. وَأَمَامَ ٱلْعَرْشِ سَبْعَةُ مَصَابِيحِ نَارٍ مُتَّقِدَةٌ، هِيَ سَبْعَةُ أَرْوَاحِ ٱللهِ.

തസ്യ സിംഹാസനസ്യ മധ്യാത് തഡിതോ രവാഃ സ്തനിതാനി ച നിർഗച്ഛന്തി സിംഹാസനസ്യാന്തികേ ച സപ്ത ദീപാ ജ്വലന്തി ത ഈശ്വരസ്യ സപ്താത്മാനഃ|

٦ 6 وَقُدَّامَ ٱلْعَرْشِ بَحْرُ زُجَاجٍ شِبْهُ ٱلْبَلُّورِ. وَفِي وَسَطِ ٱلْعَرْشِ وَحَوْلَ ٱلْعَرْشِ أَرْبَعَةُ حَيَوَانَاتٍ مَمْلُوَّةٌ عُيُونًا مِنْ قُدَّامٍ وَمِنْ وَرَاءٍ:

അപരം സിംഹാസനസ്യാന്തികേ സ്ഫടികതുല്യഃ കാചമയോ ജലാശയോ വിദ്യതേ, അപരമ് അഗ്രതഃ പശ്ചാച്ച ബഹുചക്ഷുഷ്മന്തശ്ചത്വാരഃ പ്രാണിനഃ സിംഹസനസ്യ മധ്യേ ചതുർദിക്ഷു ച വിദ്യന്തേ|

٧ 7 وَٱلْحَيَوَانُ ٱلْأَوَّلُ شِبْهُ أَسَدٍ، وَٱلْحَيَوَانُ ٱلثَّانِي شِبْهُ عِجْلٍ، وَٱلْحَيَوَانُ ٱلثَّالِثُ لَهُ وَجْهٌ مِثْلُ وَجْهِ إِنْسَانٍ، وَٱلْحَيَوَانُ ٱلرَّابِعُ شِبْهُ نَسْرٍ طَائِرٍ.

തേഷാം പ്രഥമഃ പ്രാണീ സിംഹാകാരോ ദ്വിതീയഃ പ്രാണീ ഗോവാത്സാകാരസ്തൃതീയഃ പ്രാണീ മനുഷ്യവദ്വദനവിശിഷ്ടശ്ചതുർഥശ്ച പ്രാണീ ഉഡ്ഡീയമാനകുരരോപമഃ|

٨ 8 وَٱلْأَرْبَعَةُ ٱلْحَيَوَانَاتُ لِكُلِّ وَاحِدٍ مِنْهَا سِتَّةُ أَجْنِحَةٍ حَوْلَهَا، وَمِنْ دَاخِلٍ مَمْلُوَّةٌ عُيُونًا، وَلَا تَزَالُ نَهَارًا وَلَيْلًا قَائِلَةً: «قُدُّوسٌ، قُدُّوسٌ، قُدُّوسٌ، ٱلرَّبُّ ٱلْإِلَهُ ٱلْقَادِرُ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ، ٱلَّذِي كَانَ وَٱلْكَائِنُ وَٱلَّذِي يَأْتِي».

തേഷാം ചതുർണാമ് ഏകൈകസ്യ പ്രാണിനഃ ഷട് പക്ഷാഃ സന്തി തേ ച സർവ്വാങ്ഗേഷ്വഭ്യന്തരേ ച ബഹുചക്ഷുർവിശിഷ്ടാഃ, തേ ദിവാനിശം ന വിശ്രാമ്യ ഗദന്തി പവിത്രഃ പവിത്രഃ പവിത്രഃ സർവ്വശക്തിമാൻ വർത്തമാനോ ഭൂതോ ഭവിഷ്യംശ്ച പ്രഭുഃ പരമേശ്വരഃ|

٩ 9 وَحِينَمَا تُعْطِي ٱلْحَيَوَانَاتُ مَجْدًا وَكَرَامَةً وَشُكْرًا لِلْجَالِسِ عَلَى ٱلْعَرْشِ، ٱلْحَيِّ إِلَى أَبَدِ ٱلْآبِدِينَ، (aiōn g165)

ഇത്ഥം തൈഃ പ്രാണിഭിസ്തസ്യാനന്തജീവിനഃ സിംഹാസനോപവിഷ്ടസ്യ ജനസ്യ പ്രഭാവേ ഗൗരവേ ധന്യവാദേ ച പ്രകീർത്തിതേ (aiōn g165)

١٠ 10 يَخِرُّ ٱلْأَرْبَعَةُ وَٱلْعِشْرُونَ شَيْخًا قُدَّامَ ٱلْجَالِسِ عَلَى ٱلْعَرْشِ، وَيَسْجُدُونَ لِلْحَيِّ إِلَى أَبَدِ ٱلْآبِدِينَ، وَيَطْرَحُونَ أَكَالِيلَهُمْ أَمَامَ ٱلْعَرْشِ قَائِلِينَ: (aiōn g165)

തേ ചതുർവിംശതിപ്രാചീനാ അപി തസ്യ സിംഹാസനോപവിഷ്ടസ്യാന്തികേ പ്രണിനത്യ തമ് അനന്തജീവിനം പ്രണമന്തി സ്വീയകിരീടാംശ്ച സിംഹാസനസ്യാന്തികേ നിക്ഷിപ്യ വദന്തി, (aiōn g165)

١١ 11 «أَنْتَ مُسْتَحِقٌّ أَيُّهَا ٱلرَّبُّ أَنْ تَأْخُذَ ٱلْمَجْدَ وَٱلْكَرَامَةَ وَٱلْقُدْرَةَ، لِأَنَّكَ أَنْتَ خَلَقْتَ كُلَّ ٱلْأَشْيَاءِ، وَهِيَ بِإِرَادَتِكَ كَائِنَةٌ وَخُلِقَتْ».

ഹേ പ്രഭോ ഈശ്വരാസ്മാകം പ്രഭാവം ഗൗരവം ബലം| ത്വമേവാർഹസി സമ്പ്രാപ്തും യത് സർവ്വം സസൃജേ ത്വയാ| തവാഭിലാഷതശ്ചൈവ സർവ്വം സമ്ഭൂയ നിർമ്മമേ||