رُؤيا 13

١ 1 ثُمَّ وَقَفْتُ عَلَى رَمْلِ ٱلْبَحْرِ، فَرَأَيْتُ وَحْشًا طَالِعًا مِنَ ٱلْبَحْرِ لَهُ سَبْعَةُ رُؤُوسٍ وَعَشَرَةُ قُرُونٍ، وَعَلَى قُرُونِهِ عَشَرَةُ تِيجَانٍ، وَعَلَى رُؤُوسِهِ ٱسْمُ تَجْدِيفٍ.

ਤਤਃ ਪਰਮਹੰ ਸਾਗਰੀਯਸਿਕਤਾਯਾਂ ਤਿਸ਼਼੍ਠਨ੍ ਸਾਗਰਾਦ੍ ਉਦ੍ਗੱਛਨ੍ਤਮ੍ ਏਕੰ ਪਸ਼ੁੰ ਦ੍ਰੁʼਸ਼਼੍ਟਵਾਨ੍ ਤਸ੍ਯ ਦਸ਼ ਸ਼੍ਰੁʼਙ੍ਗਾਣਿ ਸਪ੍ਤ ਸ਼ਿਰਾਂਸਿ ਚ ਦਸ਼ ਸ਼੍ਰੁʼਙ੍ਗੇਸ਼਼ੁ ਦਸ਼ ਕਿਰੀਟਾਨਿ ਸ਼ਿਰਃਸੁ ਚੇਸ਼੍ਵਰਨਿਨ੍ਦਾਸੂਚਕਾਨਿ ਨਾਮਾਨਿ ਵਿਦ੍ਯਨ੍ਤੇ|

٢ 2 وَٱلْوَحْشُ ٱلَّذِي رَأَيْتُهُ كَانَ شِبْهَ نَمِرٍ، وَقَوَائِمُهُ كَقَوَائِمِ دُبٍّ، وَفَمُهُ كَفَمِ أَسَدٍ. وَأَعْطَاهُ ٱلتِّنِّينُ قُدْرَتَهُ وَعَرْشَهُ وَسُلْطَانًا عَظِيمًا.

ਮਯਾ ਦ੍ਰੁʼਸ਼਼੍ਟਃ ਸ ਪਸ਼ੁਸ਼੍ਚਿਤ੍ਰਵ੍ਯਾਘ੍ਰਸਦ੍ਰੁʼਸ਼ਃ ਕਿਨ੍ਤੁ ਤਸ੍ਯ ਚਰਣੌ ਭੱਲੂਕਸ੍ਯੇਵ ਵਦਨਞ੍ਚ ਸਿੰਹਵਦਨਮਿਵ| ਨਾਗਨੇ ਤਸ੍ਮੈ ਸ੍ਵੀਯਪਰਾਕ੍ਰਮਃ ਸ੍ਵੀਯੰ ਸਿੰਹਾਸਨੰ ਮਹਾਧਿਪਤ੍ਯਞ੍ਚਾਦਾਯਿ|

٣ 3 وَرَأَيْتُ وَاحِدًا مِنْ رُؤُوسِهِ كَأَنَّهُ مَذْبُوحٌ لِلْمَوْتِ، وَجُرْحُهُ ٱلْمُمِيتُ قَدْ شُفِيَ. وَتَعَجَّبَتْ كُلُّ ٱلْأَرْضِ وَرَاءَ ٱلْوَحْشِ،

ਮਯਿ ਨਿਰੀਕ੍ਸ਼਼ਮਾਣੇ ਤਸ੍ਯ ਸ਼ਿਰਸਾਮ੍ ਏਕਮ੍ ਅਨ੍ਤਕਾਘਾਤੇਨ ਛੇਦਿਤਮਿਵਾਦ੍ਰੁʼਸ਼੍ਯਤ, ਕਿਨ੍ਤੁ ਤਸ੍ਯਾਨ੍ਤਕਕ੍ਸ਼਼ਤਸ੍ਯ ਪ੍ਰਤੀਕਾਰੋ (ਅ)ਕ੍ਰਿਯਤ ਤਤਃ ਕ੍ਰੁʼਤ੍ਸ੍ਨੋ ਨਰਲੋਕਸ੍ਤੰ ਪਸ਼ੁਮਧਿ ਚਮਤ੍ਕਾਰੰ ਗਤਃ,

٤ 4 وَسَجَدُوا لِلتِّنِّينِ ٱلَّذِي أَعْطَى ٱلسُّلْطَانَ لِلْوَحْشِ، وَسَجَدُوا لِلْوَحْشِ قَائِلِينَ: «مَنْ هُوَ مِثْلُ ٱلْوَحْشِ؟ مَنْ يَسْتَطِيعُ أَنْ يُحَارِبَهُ؟».

ਯਸ਼੍ਚ ਨਾਗਸ੍ਤਸ੍ਮੈ ਪਸ਼ਵੇ ਸਾਮਰ੍ਥ੍ਯੰ ਦੱਤਵਾਨ੍ ਸਰ੍ੱਵੇ ਤੰ ਪ੍ਰਾਣਮਨ੍ ਪਸ਼ੁਮਪਿ ਪ੍ਰਣਮਨ੍ਤੋ (ਅ)ਕਥਯਨ੍, ਕੋ ਵਿਦ੍ਯਤੇ ਪਸ਼ੋਸ੍ਤੁਲ੍ਯਸ੍ਤੇਨ ਕੋ ਯੋੱਧੁਮਰ੍ਹਤਿ|

٥ 5 وَأُعْطِيَ فَمًا يَتَكَلَّمُ بِعَظَائِمَ وَتَجَادِيفَ، وَأُعْطِيَ سُلْطَانًا أَنْ يَفْعَلَ ٱثْنَيْنِ وَأَرْبَعِينَ شَهْرًا.

ਅਨਨ੍ਤਰੰ ਤਸ੍ਮੈ ਦਰ੍ਪਵਾਕ੍ਯੇਸ਼੍ਵਰਨਿਨ੍ਦਾਵਾਦਿ ਵਦਨੰ ਦ੍ਵਿਚਤ੍ਵਾਰਿੰਸ਼ਨ੍ਮਾਸਾਨ੍ ਯਾਵਦ੍ ਅਵਸ੍ਥਿਤੇਃ ਸਾਮਰ੍ਥ੍ਯਞ੍ਚਾਦਾਯਿ|

٦ 6 فَفَتَحَ فَمَهُ بِٱلتَّجْدِيفِ عَلَى ٱللهِ، لِيُجَدِّفَ عَلَى ٱسْمِهِ، وَعَلَى مَسْكَنِهِ، وَعَلَى ٱلسَّاكِنِينَ فِي ٱلسَّمَاءِ.

ਤਤਃ ਸ ਈਸ਼੍ਵਰਨਿਨ੍ਦਨਾਰ੍ਥੰ ਮੁਖੰ ਵ੍ਯਾਦਾਯ ਤਸ੍ਯ ਨਾਮ ਤਸ੍ਯਾਵਾਸੰ ਸ੍ਵਰ੍ਗਨਿਵਾਸਿਨਸ਼੍ਚ ਨਿਨ੍ਦਿਤੁਮ੍ ਆਰਭਤ|

٧ 7 وَأُعْطِيَ أَنْ يَصْنَعَ حَرْبًا مَعَ ٱلْقِدِّيسِينَ وَيَغْلِبَهُمْ، وَأُعْطِيَ سُلْطَانًا عَلَى كُلِّ قَبِيلَةٍ وَلِسَانٍ وَأُمَّةٍ.

ਅਪਰੰ ਧਾਰ੍ੰਮਿਕੈਃ ਸਹ ਯੋਧਨਸ੍ਯ ਤੇਸ਼਼ਾਂ ਪਰਾਜਯਸ੍ਯ ਚਾਨੁਮਤਿਃ ਸਰ੍ੱਵਜਾਤੀਯਾਨਾਂ ਸਰ੍ੱਵਵੰਸ਼ੀਯਾਨਾਂ ਸਰ੍ੱਵਭਾਸ਼਼ਾਵਾਦਿਨਾਂ ਸਰ੍ੱਵਦੇਸ਼ੀਯਾਨਾਞ੍ਚਾਧਿਪਤ੍ਯਮਪਿ ਤਸ੍ਮਾ ਅਦਾਯਿ|

٨ 8 فَسَيَسْجُدُ لَهُ جَمِيعُ ٱلسَّاكِنِينَ عَلَى ٱلْأَرْضِ، ٱلَّذِينَ لَيْسَتْ أَسْمَاؤُهُمْ مَكْتُوبَةً مُنْذُ تَأْسِيسِ ٱلْعَالَمِ فِي سِفْرِ حَيَاةِ ٱلْخَرُوفِ ٱلَّذِي ذُبِحَ.

ਤਤੋ ਜਗਤਃ ਸ੍ਰੁʼਸ਼਼੍ਟਿਕਾਲਾਤ੍ ਛੇਦਿਤਸ੍ਯ ਮੇਸ਼਼ਵਤ੍ਸਸ੍ਯ ਜੀਵਨਪੁਸ੍ਤਕੇ ਯਾਵਤਾਂ ਨਾਮਾਨਿ ਲਿਖਿਤਾਨਿ ਨ ਵਿਦ੍ਯਨ੍ਤੇ ਤੇ ਪ੍ਰੁʼਥਿਵੀਨਿਵਾਸਿਨਃ ਸਰ੍ੱਵੇ ਤੰ ਪਸ਼ੁੰ ਪ੍ਰਣੰਸ੍ਯਨ੍ਤਿ|

٩ 9 مَنْ لَهُ أُذُنٌ فَلْيَسْمَعْ!

ਯਸ੍ਯ ਸ਼੍ਰੋਤ੍ਰੰ ਵਿਦ੍ਯਤੇ ਸ ਸ਼੍ਰੁʼਣੋਤੁ|

١٠ 10 إِنْ كَانَ أَحَدٌ يَجْمَعُ سَبْيًا، فَإِلَى ٱلسَّبْيِ يَذْهَبُ. وَإِنْ كَانَ أَحَدٌ يَقْتُلُ بِٱلسَّيْفِ، فَيَنْبَغِي أَنْ يُقْتَلَ بِٱلسَّيْفِ. هُنَا صَبْرُ ٱلْقِدِّيسِينَ وَإِيمَانُهُمْ.

ਯੋ ਜਨੋ (ਅ)ਪਰਾਨ੍ ਵਨ੍ਦੀਕ੍ਰੁʼਤ੍ਯ ਨਯਤਿ ਸ ਸ੍ਵਯੰ ਵਨ੍ਦੀਭੂਯ ਸ੍ਥਾਨਾਨ੍ਤਰੰ ਗਮਿਸ਼਼੍ਯਤਿ, ਯਸ਼੍ਚ ਖਙ੍ਗੇਨ ਹਨ੍ਤਿ ਸ ਸ੍ਵਯੰ ਖਙ੍ਗੇਨ ਘਾਨਿਸ਼਼੍ਯਤੇ| ਅਤ੍ਰ ਪਵਿਤ੍ਰਲੋਕਾਨਾਂ ਸਹਿਸ਼਼੍ਣੁਤਯਾ ਵਿਸ਼੍ਵਾਸੇਨ ਚ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤਵ੍ਯੰ|

١١ 11 ثُمَّ رَأَيْتُ وَحْشًا آخَرَ طَالِعًا مِنَ ٱلْأَرْضِ، وَكَانَ لَهُ قَرْنَانِ شِبْهُ خَرُوفٍ، وَكَانَ يَتَكَلَّمُ كَتِنِّينٍ،

ਅਨਨ੍ਤਰੰ ਪ੍ਰੁʼਥਿਵੀਤ ਉਦ੍ਗੱਛਨ੍ ਅਪਰ ਏਕਃ ਪਸ਼ੁ ਰ੍ਮਯਾ ਦ੍ਰੁʼਸ਼਼੍ਟਃ ਸ ਮੇਸ਼਼ਸ਼ਾਵਕਵਤ੍ ਸ਼੍ਰੁʼਙ੍ਗਦ੍ਵਯਵਿਸ਼ਿਸ਼਼੍ਟ ਆਸੀਤ੍ ਨਾਗਵੱਚਾਭਾਸ਼਼ਤ|

١٢ 12 وَيَعْمَلُ بِكُلِّ سُلْطَانِ ٱلْوَحْشِ ٱلْأَوَّلِ أَمَامَهُ، وَيَجْعَلُ ٱلْأَرْضَ وَٱلسَّاكِنِينَ فِيهَا يَسْجُدُونَ لِلْوَحْشِ ٱلْأَوَّلِ ٱلَّذِي شُفِيَ جُرْحُهُ ٱلْمُمِيتُ،

ਸ ਪ੍ਰਥਮਪਸ਼ੋਰਨ੍ਤਿਕੇ ਤਸ੍ਯ ਸਰ੍ੱਵੰ ਪਰਾਕ੍ਰਮੰ ਵ੍ਯਵਹਰਤਿ ਵਿਸ਼ੇਸ਼਼ਤੋ ਯਸ੍ਯ ਪ੍ਰਥਮਪਸ਼ੋਰਨ੍ਤਿਕਕ੍ਸ਼਼ਤੰ ਪ੍ਰਤੀਕਾਰੰ ਗਤੰ ਤਸ੍ਯ ਪੂਜਾਂ ਪ੍ਰੁʼਥਿਵੀਂ ਤੰਨਿਵਾਸਿਨਸ਼੍ਚ ਕਾਰਯਤਿ|

١٣ 13 وَيَصْنَعُ آيَاتٍ عَظِيمَةً، حَتَّى إِنَّهُ يَجْعَلُ نَارًا تَنْزِلُ مِنَ ٱلسَّمَاءِ عَلَى ٱلْأَرْضِ قُدَّامَ ٱلنَّاسِ،

ਅਪਰੰ ਮਾਨਵਾਨਾਂ ਸਾਕ੍ਸ਼਼ਾਦ੍ ਆਕਾਸ਼ਤੋ ਭੁਵਿ ਵਹ੍ਨਿਵਰ੍ਸ਼਼ਣਾਦੀਨਿ ਮਹਾਚਿਤ੍ਰਾਣਿ ਕਰੋਤਿ|

١٤ 14 وَيُضِلُّ ٱلسَّاكِنِينَ عَلَى ٱلْأَرْضِ بِٱلْآيَاتِ ٱلَّتِي أُعْطِيَ أَنْ يَصْنَعَهَا أَمَامَ ٱلْوَحْشِ، قَائِلًا لِلسَّاكِنِينَ عَلَى ٱلْأَرْضِ أَنْ يَصْنَعُوا صُورَةً لِلْوَحْشِ ٱلَّذِي كَانَ بِهِ جُرْحُ ٱلسَّيْفِ وَعَاشَ.

ਤਸ੍ਯ ਪਸ਼ੋਃ ਸਾਕ੍ਸ਼਼ਾਦ੍ ਯੇਸ਼਼ਾਂ ਚਿਤ੍ਰਕਰ੍ੰਮਣਾਂ ਸਾਧਨਾਯ ਸਾਮਰ੍ਥ੍ਯੰ ਤਸ੍ਮੈ ਦੱਤੰ ਤੈਃ ਸ ਪ੍ਰੁʼਥਿਵੀਨਿਵਾਸਿਨੋ ਭ੍ਰਾਮਯਤਿ, ਵਿਸ਼ੇਸ਼਼ਤੋ ਯਃ ਪਸ਼ੁਃ ਖਙ੍ਗੇਨ ਕ੍ਸ਼਼ਤਯੁਕ੍ਤੋ ਭੂਤ੍ਵਾਪ੍ਯਜੀਵਤ੍ ਤਸ੍ਯ ਪ੍ਰਤਿਮਾਨਿਰ੍ੰਮਾਣੰ ਪ੍ਰੁʼਥਿਵੀਨਿਵਾਸਿਨ ਆਦਿਸ਼ਤਿ|

١٥ 15 وَأُعْطِيَ أَنْ يُعْطِيَ رُوحًا لِصُورَةِ ٱلْوَحْشِ، حَتَّى تَتَكَلَّمَ صُورَةُ ٱلْوَحْشِ، وَيَجْعَلَ جَمِيعَ ٱلَّذِينَ لَا يَسْجُدُونَ لِصُورَةِ ٱلْوَحْشِ يُقْتَلُونَ.

ਅਪਰੰ ਤਸ੍ਯ ਪਸ਼ੋਃ ਪ੍ਰਤਿਮਾ ਯਥਾ ਭਾਸ਼਼ਤੇ ਯਾਵਨ੍ਤਸ਼੍ਚ ਮਾਨਵਾਸ੍ਤਾਂ ਪਸ਼ੁਪ੍ਰਤਿਮਾਂ ਨ ਪੂਜਯਨ੍ਤਿ ਤੇ ਯਥਾ ਹਨ੍ਯਨ੍ਤੇ ਤਥਾ ਪਸ਼ੁਪ੍ਰਤਿਮਾਯਾਃ ਪ੍ਰਾਣਪ੍ਰਤਿਸ਼਼੍ਠਾਰ੍ਥੰ ਸਾਮਰ੍ਥ੍ਯੰ ਤਸ੍ਮਾ ਅਦਾਯਿ|

١٦ 16 وَيَجْعَلَ ٱلْجَمِيعَ: ٱلصِّغَارَ وَٱلْكِبَارَ، وَٱلْأَغْنِيَاءَ وَٱلْفُقَرَاءَ، وَٱلْأَحْرَارَ وَٱلْعَبِيدَ، تُصْنَعُ لَهُمْ سِمَةٌ عَلَى يَدِهِمِ ٱلْيُمْنَى أَوْ عَلَى جَبْهَتِهِمْ،

ਅਪਰੰ ਕ੍ਸ਼਼ੁਦ੍ਰਮਹੱਧਨਿਦਰਿਦ੍ਰਮੁਕ੍ਤਦਾਸਾਨ੍ ਸਰ੍ੱਵਾਨ੍ ਦਕ੍ਸ਼਼ਿਣਕਰੇ ਭਾਲੇ ਵਾ ਕਲਙ੍ਕੰ ਗ੍ਰਾਹਯਤਿ|

١٧ 17 وَأَنْ لَا يَقْدِرَ أَحَدٌ أَنْ يَشْتَرِيَ أَوْ يَبِيعَ، إِلَّا مَنْ لَهُ ٱلسِّمَةُ أَوِ ٱسْمُ ٱلْوَحْشِ أَوْ عَدَدُ ٱسْمِهِ.

ਤਸ੍ਮਾਦ੍ ਯੇ ਤੰ ਕਲਙ੍ਕਮਰ੍ਥਤਃ ਪਸ਼ੋ ਰ੍ਨਾਮ ਤਸ੍ਯ ਨਾਮ੍ਨਃ ਸੰਖ੍ਯਾਙ੍ਕੰ ਵਾ ਧਾਰਯਨ੍ਤਿ ਤਾਨ੍ ਵਿਨਾ ਪਰੇਣ ਕੇਨਾਪਿ ਕ੍ਰਯਵਿਕ੍ਰਯੇ ਕਰ੍ੱਤੁੰ ਨ ਸ਼ਕ੍ਯੇਤੇ|

١٨ 18 هُنَا ٱلْحِكْمَةُ! مَنْ لَهُ فَهْمٌ فَلْيَحْسُبْ عَدَدَ ٱلْوَحْشِ، فَإِنَّهُ عَدَدُ إِنْسَانٍ، وَعَدَدُهُ: سِتُّمِئَةٍ وَسِتَّةٌ وَسِتُّونَ.

ਅਤ੍ਰ ਜ੍ਞਾਨੇਨ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤਵ੍ਯੰ| ਯੋ ਬੁੱਧਿਵਿਸ਼ਿਸ਼਼੍ਟਃ ਸ ਪਸ਼ੋਃ ਸੰਖ੍ਯਾਂ ਗਣਯਤੁ ਯਤਃ ਸਾ ਮਾਨਵਸ੍ਯ ਸੰਖ੍ਯਾ ਭਵਤਿ| ਸਾ ਚ ਸੰਖ੍ਯਾ ਸ਼਼ਟ੍ਸ਼਼ਸ਼਼੍ਟ੍ਯਧਿਕਸ਼਼ਟ੍ਸ਼ਤਾਨਿ|