مَتَّى 26
| وَلَمَّا أَكْمَلَ يَسُوعُ هَذِهِ ٱلْأَقْوَالَ كُلَّهَا قَالَ لِتَلَامِيذِهِ: | ١ 1 |
യീശുരേതാൻ പ്രസ്താവാൻ സമാപ്യ ശിഷ്യാനൂചേ,
| «تَعْلَمُونَ أَنَّهُ بَعْدَ يَوْمَيْنِ يَكُونُ ٱلْفِصْحُ، وَٱبْنُ ٱلْإِنْسَانِ يُسَلَّمُ لِيُصْلَبَ». | ٢ 2 |
യുഷ്മാഭി ർജ്ഞാതം ദിനദ്വയാത് പരം നിസ്താരമഹ ഉപസ്ഥാസ്യതി, തത്ര മനുജസുതഃ ക്രുശേന ഹന്തും പരകരേഷു സമർപിഷ്യതേ|
| حِينَئِذٍ ٱجْتَمَعَ رُؤَسَاءُ ٱلْكَهَنَةِ وَٱلْكَتَبَةُ وَشُيُوخُ ٱلشَّعْبِ إِلَى دَارِ رَئِيسِ ٱلْكَهَنَةِ ٱلَّذِي يُدْعَى قَيَافَا، | ٣ 3 |
തതഃ പരം പ്രധാനയാജകാധ്യാപകപ്രാഞ്ചഃ കിയഫാനാമ്നോ മഹായാജകസ്യാട്ടാലികായാം മിലിത്വാ
| وَتَشَاوَرُوا لِكَيْ يُمْسِكُوا يَسُوعَ بِمَكْرٍ وَيَقْتُلُوهُ. | ٤ 4 |
കേനോപായേന യീശും ധൃത്വാ ഹന്തും ശക്നുയുരിതി മന്ത്രയാഞ്ചക്രുഃ|
| وَلَكِنَّهُمْ قَالُوا: «لَيْسَ فِي ٱلْعِيدِ لِئَلَّا يَكُونَ شَغَبٌ فِي ٱلشَّعْبِ». | ٥ 5 |
കിന്തു തൈരുക്തം മഹകാലേ ന ധർത്തവ്യഃ, ധൃതേ പ്രജാനാം കലഹേന ഭവിതും ശക്യതേ|
| وَفِيمَا كَانَ يَسُوعُ فِي بَيْتِ عَنْيَا فِي بَيْتِ سِمْعَانَ ٱلْأَبْرَصِ، | ٦ 6 |
തതോ ബൈഥനിയാപുരേ ശിമോനാഖ്യസ്യ കുഷ്ഠിനോ വേശ്മനി യീശൗ തിഷ്ഠതി
| تَقَدَّمَتْ إِلَيْهِ ٱمْرَأَةٌ مَعَهَا قَارُورَةُ طِيبٍ كَثِيرِ ٱلثَّمَنِ، فَسَكَبَتْهُ عَلَى رَأْسِهِ وَهُوَ مُتَّكِئٌ. | ٧ 7 |
കാചന യോഷാ ശ്വേതോപലഭാജനേന മഹാർഘ്യം സുഗന്ധി തൈലമാനീയ ഭോജനായോപവിശതസ്തസ്യ ശിരോഭ്യഷേചത്|
| فَلَمَّا رَأَى تَلَامِيذُهُ ذَلِكَ ٱغْتَاظُوا قَائِلِينَ: «لِمَاذَا هَذَا ٱلْإِتْلَافُ؟ | ٨ 8 |
കിന്തു തദാലോക്യ തച്ഛിഷ്യൈഃ കുപിതൈരുക്തം, കുത ഇത്ഥമപവ്യയതേ?
| لِأَنَّهُ كَانَ يُمْكِنُ أَنْ يُبَاعَ هَذَا ٱلطِّيبُ بِكَثِيرٍ وَيُعْطَى لِلْفُقَرَاءِ». | ٩ 9 |
ചേദിദം വ്യക്രേഷ്യത, തർഹി ഭൂരിമൂല്യം പ്രാപ്യ ദരിദ്രേഭ്യോ വ്യതാരിഷ്യത|
| فَعَلِمَ يَسُوعُ وَقَالَ لَهُمْ: «لِمَاذَا تُزْعِجُونَ ٱلْمَرْأَةَ؟ فَإِنَّهَا قَدْ عَمِلَتْ بِي عَمَلًا حَسَنًا! | ١٠ 10 |
യീശുനാ തദവഗത്യ തേ സമുദിതാഃ, യോഷാമേനാം കുതോ ദുഃഖിനീം കുരുഥ, സാ മാം പ്രതി സാധു കർമ്മാകാർഷീത്|
| لِأَنَّ ٱلْفُقَرَاءَ مَعَكُمْ فِي كُلِّ حِينٍ، وَأَمَّا أَنَا فَلَسْتُ مَعَكُمْ فِي كُلِّ حِينٍ. | ١١ 11 |
യുഷ്മാകമം സമീപേ ദരിദ്രാഃ സതതമേവാസതേ, കിന്തു യുഷ്മാകമന്തികേഹം നാസേ സതതം|
| فَإِنَّهَا إِذْ سَكَبَتْ هَذَا ٱلطِّيبَ عَلَى جَسَدِي إِنَّمَا فَعَلَتْ ذَلِكَ لِأَجْلِ تَكْفِينِي. | ١٢ 12 |
സാ മമ കായോപരി സുഗന്ധിതൈലം സിക്ത്വാ മമ ശ്മശാനദാനകർമ്മാകാർഷീത്|
| اَلْحَقَّ أَقُولُ لَكُمْ: حَيْثُمَا يُكْرَزْ بِهَذَا ٱلْإِنْجِيلِ فِي كُلِّ ٱلْعَالَمِ، يُخْبَرْ أَيْضًا بِمَا فَعَلَتْهُ هَذِهِ تَذْكَارًا لَهَا». | ١٣ 13 |
അതോഹം യുഷ്മാൻ തഥ്യം വദാമി സർവ്വസ്മിൻ ജഗതി യത്ര യത്രൈഷ സുസമാചാരഃ പ്രചാരിഷ്യതേ, തത്ര തത്രൈതസ്യാ നാര്യ്യാഃ സ്മരണാർഥമ് കർമ്മേദം പ്രചാരിഷ്യതേ|
| حِينَئِذٍ ذَهَبَ وَاحِدٌ مِنَ ٱلِٱثْنَيْ عَشَرَ، ٱلَّذِي يُدْعَى يَهُوذَا ٱلْإِسْخَرْيُوطِيَّ، إِلَى رُؤَسَاءِ ٱلْكَهَنَةِ | ١٤ 14 |
തതോ ദ്വാദശശിഷ്യാണാമ് ഈഷ്കരിയോതീയയിഹൂദാനാമക ഏകഃ ശിഷ്യഃ പ്രധാനയാജകാനാമന്തികം ഗത്വാ കഥിതവാൻ,
| وَقَالَ: «مَاذَا تُرِيدُونَ أَنْ تُعْطُونِي وَأَنَا أُسَلِّمُهُ إِلَيْكُمْ؟». فَجَعَلُوا لَهُ ثَلَاثِينَ مِنَ ٱلْفِضَّةِ. | ١٥ 15 |
യദി യുഷ്മാകം കരേഷു യീശും സമർപയാമി, തർഹി കിം ദാസ്യഥ? തദാനീം തേ തസ്മൈ ത്രിംശന്മുദ്രാ ദാതും സ്ഥിരീകൃതവന്തഃ|
| وَمِنْ ذَلِكَ ٱلْوَقْتِ كَانَ يَطْلُبُ فُرْصَةً لِيُسَلِّمَهُ. | ١٦ 16 |
സ തദാരഭ്യ തം പരകരേഷു സമർപയിതും സുയോഗം ചേഷ്ടിതവാൻ|
| وَفِي أَوَّلِ أَيَّامِ ٱلْفَطِيرِ تَقَدَّمَ ٱلتَّلَامِيذُ إِلَى يَسُوعَ قَائِلِينَ لَهُ: «أَيْنَ تُرِيدُ أَنْ نُعِدَّ لَكَ لِتَأْكُلَ ٱلْفِصْحَ؟». | ١٧ 17 |
അനന്തരം കിണ്വശൂന്യപൂപപർവ്വണഃ പ്രഥമേഹ്നി ശിഷ്യാ യീശുമ് ഉപഗത്യ പപ്രച്ഛുഃ ഭവത്കൃതേ കുത്ര വയം നിസ്താരമഹഭോജ്യമ് ആയോജയിഷ്യാമഃ? ഭവതഃ കേച്ഛാ?
| فَقَالَ: «ٱذْهَبُوا إِلَى ٱلْمَدِينَةِ، إِلَى فُلَانٍ وَقُولُوا لَهُ: ٱلْمُعَلِّمُ يَقُولُ: إِنَّ وَقْتِي قَرِيبٌ. عِنْدَكَ أَصْنَعُ ٱلْفِصْحَ مَعَ تَلَامِيذِي». | ١٨ 18 |
തദാ സ ഗദിതവാൻ, മധ്യേനഗരമമുകപുംസഃ സമീപം വ്രജിത്വാ വദത, ഗുരു ർഗദിതവാൻ, മത്കാലഃ സവിധഃ, സഹ ശിഷ്യൈസ്ത്വദാലയേ നിസ്താരമഹഭോജ്യം ഭോക്ഷ്യേ|
| فَفَعَلَ ٱلتَّلَامِيذُ كَمَا أَمَرَهُمْ يَسُوعُ وَأَعَدُّوا ٱلْفِصْحَ. | ١٩ 19 |
തദാ ശിഷ്യാ യീശോസ്താദൃശനിദേശാനുരൂപകർമ്മ വിധായ തത്ര നിസ്താരമഹഭോജ്യമാസാദയാമാസുഃ|
| وَلَمَّا كَانَ ٱلْمَسَاءُ ٱتَّكَأَ مَعَ ٱلِٱثْنَيْ عَشَرَ. | ٢٠ 20 |
തതഃ സന്ധ്യായാം സത്യാം ദ്വാദശഭിഃ ശിഷ്യൈഃ സാകം സ ന്യവിശത്|
| وَفِيمَا هُمْ يَأْكُلُونَ قَالَ: «ٱلْحَقَّ أَقُولُ لَكُمْ: إِنَّ وَاحِدًا مِنْكُمْ يُسَلِّمُنِي». | ٢١ 21 |
അപരം ഭുഞ്ജാന ഉക്തവാൻ യുഷ്മാൻ തഥ്യം വദാമി, യുഷ്മാകമേകോ മാം പരകരേഷു സമർപയിഷ്യതി|
| فَحَزِنُوا جِدًّا، وَٱبْتَدَأَ كُلُّ وَاحِدٍ مِنْهُمْ يَقُولُ لَهُ: «هَلْ أَنَا هُوَ يَارَبُّ؟». | ٢٢ 22 |
തദാ തേഽതീവ ദുഃഖിതാ ഏകൈകശോ വക്തുമാരേഭിരേ, ഹേ പ്രഭോ, സ കിമഹം?
| فَأَجَابَ وَقَالَ: «ٱلَّذِي يَغْمِسُ يَدَهُ مَعِي فِي ٱلصَّحْفَةِ هُوَ يُسَلِّمُنِي! | ٢٣ 23 |
തതഃ സ ജഗാദ, മയാ സാകം യോ ജനോ ഭോജനപാത്രേ കരം സംക്ഷിപതി, സ ഏവ മാം പരകരേഷു സമർപയിഷ്യതി|
| إِنَّ ٱبْنَ ٱلْإِنْسَانِ مَاضٍ كَمَا هُوَ مَكْتُوبٌ عَنْهُ، وَلَكِنْ وَيْلٌ لِذَلِكَ ٱلرَّجُلِ ٱلَّذِي بِهِ يُسَلَّمُ ٱبْنُ ٱلْإِنْسَانِ. كَانَ خَيْرًا لِذَلِكَ ٱلرَّجُلِ لَوْ لَمْ يُولَدْ!». | ٢٤ 24 |
മനുജസുതമധി യാദൃശം ലിഖിതമാസ്തേ, തദനുരൂപാ തദ്ഗതി ർഭവിഷ്യതി; കിന്തു യേന പുംസാ സ പരകരേഷു സമർപയിഷ്യതേ, ഹാ ഹാ ചേത് സ നാജനിഷ്യത, തദാ തസ്യ ക്ഷേമമഭവിഷ്യത്|
| فَأَجَابَ يَهُوذَا مُسَلِّمُهُ وَقَالَ: «هَلْ أَنَا هُوَ يا سَيِّدِي؟». قَالَ لَهُ: «أَنْتَ قُلْتَ». | ٢٥ 25 |
തദാ യിഹൂദാനാമാ യോ ജനസ്തം പരകരേഷു സമർപയിഷ്യതി, സ ഉക്തവാൻ, ഹേ ഗുരോ, സ കിമഹം? തതഃ സ പ്രത്യുക്തവാൻ, ത്വയാ സത്യം ഗദിതമ്|
| وَفِيمَا هُمْ يَأْكُلُونَ أَخَذَ يَسُوعُ ٱلْخُبْزَ، وَبَارَكَ وَكَسَّرَ وَأَعْطَى ٱلتَّلَامِيذَ وَقَالَ: «خُذُوا كُلُوا. هَذَا هُوَ جَسَدِي». | ٢٦ 26 |
അനന്തരം തേഷാമശനകാലേ യീശുഃ പൂപമാദായേശ്വരീയഗുണാനനൂദ്യ ഭംക്ത്വാ ശിഷ്യേഭ്യഃ പ്രദായ ജഗാദ, മദ്വപുഃസ്വരൂപമിമം ഗൃഹീത്വാ ഖാദത|
| وَأَخَذَ ٱلْكَأْسَ وَشَكَرَ وَأَعْطَاهُمْ قَائِلًا: «ٱشْرَبُوا مِنْهَا كُلُّكُمْ، | ٢٧ 27 |
പശ്ചാത് സ കംസം ഗൃഹ്ലൻ ഈശ്വരീയഗുണാനനൂദ്യ തേഭ്യഃ പ്രദായ കഥിതവാൻ, സർവ്വൈ ര്യുഷ്മാഭിരനേന പാതവ്യം,
| لِأَنَّ هَذَا هُوَ دَمِي ٱلَّذِي لِلْعَهْدِ ٱلْجَدِيدِ ٱلَّذِي يُسْفَكُ مِنْ أَجْلِ كَثِيرِينَ لِمَغْفِرَةِ ٱلْخَطَايَا. | ٢٨ 28 |
യസ്മാദനേകേഷാം പാപമർഷണായ പാതിതം യന്മന്നൂത്നനിയമരൂപശോണിതം തദേതത്|
| وَأَقُولُ لَكُمْ: إِنِّي مِنَ ٱلْآنَ لَا أَشْرَبُ مِنْ نِتَاجِ ٱلْكَرْمَةِ هَذَا إِلَى ذَلِكَ ٱلْيَوْمِ حِينَمَا أَشْرَبُهُ مَعَكُمْ جَدِيدًا فِي مَلَكُوتِ أَبِي». | ٢٩ 29 |
അപരമഹം നൂത്നഗോസ്തനീരസം ന പാസ്യാമി, താവത് ഗോസ്തനീഫലരസം പുനഃ കദാപി ന പാസ്യാമി|
| ثُمَّ سَبَّحُوا وَخَرَجُوا إِلَى جَبَلِ ٱلزَّيْتُونِ. | ٣٠ 30 |
പശ്ചാത് തേ ഗീതമേകം സംഗീയ ജൈതുനാഖ്യഗിരിം ഗതവന്തഃ|
| حِينَئِذٍ قَالَ لَهُمْ يَسُوعُ: «كُلُّكُمْ تَشُكُّونَ فِيَّ فِي هَذِهِ ٱللَّيْلَةِ، لِأَنَّهُ مَكْتُوبٌ: أَنِّي أَضْرِبُ ٱلرَّاعِيَ فَتَتَبَدَّدُ خِرَافُ ٱلرَّعِيَّةِ. | ٣١ 31 |
തദാനീം യീശുസ്താനവോചത്, അസ്യാം രജന്യാമഹം യുഷ്മാകം സർവ്വേഷാം വിഘ്നരൂപോ ഭവിഷ്യാമി, യതോ ലിഖിതമാസ്തേ, "മേഷാണാം രക്ഷകോ യസ്തം പ്രഹരിഷ്യാമ്യഹം തതഃ| മേഷാണാം നിവഹോ നൂനം പ്രവികീർണോ ഭവിഷ്യതി"||
| وَلَكِنْ بَعْدَ قِيَامِي أَسْبِقُكُمْ إِلَى ٱلْجَلِيلِ». | ٣٢ 32 |
കിന്തു ശ്മശാനാത് സമുത്ഥായ യുഷ്മാകമഗ്രേഽഹം ഗാലീലം ഗമിഷ്യാമി|
| فَأَجَابَ بُطْرُسُ وَقَالَ لَهُ: «وَإِنْ شَكَّ فِيكَ ٱلْجَمِيعُ فَأَنَا لَا أَشُكُّ أَبَدًا». | ٣٣ 33 |
പിതരസ്തം പ്രോവാച, ഭവാംശ്ചേത് സർവ്വേഷാം വിഘ്നരൂപോ ഭവതി, തഥാപി മമ ന ഭവിഷ്യതി|
| قَالَ لَهُ يَسُوعُ: «ٱلْحَقَّ أَقُولُ لَكَ: إِنَّكَ فِي هَذِهِ ٱللَّيْلَةِ قَبْلَ أَنْ يَصِيحَ دِيكٌ تُنْكِرُنِي ثَلَاثَ مَرَّاتٍ». | ٣٤ 34 |
തതോ യീശുനാ സ ഉക്തഃ, തുഭ്യമഹം തഥ്യം കഥയാമി, യാമിന്യാമസ്യാം ചരണായുധസ്യ രവാത് പൂർവ്വം ത്വം മാം ത്രി ർനാങ്ഗീകരിഷ്യസി|
| قَالَ لَهُ بُطْرُسُ: «وَلَوِ ٱضْطُرِرْتُ أَنْ أَمُوتَ مَعَكَ لَا أُنْكِرُكَ!». هَكَذَا قَالَ أَيْضًا جَمِيعُ ٱلتَّلَامِيذِ. | ٣٥ 35 |
തതഃ പിതര ഉദിതവാൻ, യദ്യപി ത്വയാ സമം മർത്തവ്യം, തഥാപി കദാപി ത്വാം ന നാങ്ഗീകരിഷ്യാമി; തഥൈവ സർവ്വേ ശിഷ്യാശ്ചോചുഃ|
| حِينَئِذٍ جَاءَ مَعَهُمْ يَسُوعُ إِلَى ضَيْعَةٍ يُقَالُ لَهَا جَثْسَيْمَانِي، فَقَالَ لِلتَّلَامِيذِ: «ٱجْلِسُوا هَهُنَا حَتَّى أَمْضِيَ وَأُصَلِّيَ هُنَاكَ». | ٣٦ 36 |
അനന്തരം യീശുഃ ശിഷ്യൈഃ സാകം ഗേത്ശിമാനീനാമകം സ്ഥാനം പ്രസ്ഥായ തേഭ്യഃ കഥിതവാൻ, അദഃ സ്ഥാനം ഗത്വാ യാവദഹം പ്രാർഥയിഷ്യേ താവദ് യൂയമത്രോപവിശത|
| ثُمَّ أَخَذَ مَعَهُ بُطْرُسَ وَٱبْنَيْ زَبْدِي، وَٱبْتَدَأَ يَحْزَنُ وَيَكْتَئِبُ. | ٣٧ 37 |
പശ്ചാത് സ പിതരം സിവദിയസുതൗ ച സങ്ഗിനഃ കൃത്വാ ഗതവാൻ, ശോകാകുലോഽതീവ വ്യഥിതശ്ച ബഭൂവ|
| فَقَالَ لَهُمْ: «نَفْسِي حَزِينَةٌ جِدًّا حَتَّى ٱلْمَوْتِ. اُمْكُثُوا هَهُنَا وَٱسْهَرُوا مَعِي». | ٣٨ 38 |
താനവാദീച്ച മൃതിയാതനേവ മത്പ്രാണാനാം യാതനാ ജായതേ, യൂയമത്ര മയാ സാർദ്ധം ജാഗൃത|
| ثُمَّ تَقَدَّمَ قَلِيلًا وَخَرَّ عَلَى وَجْهِهِ، وَكَانَ يُصَلِّي قَائِلًا: «يَا أَبَتَاهُ، إِنْ أَمْكَنَ فَلْتَعْبُرْ عَنِّي هَذِهِ ٱلْكَأْسُ، وَلَكِنْ لَيْسَ كَمَا أُرِيدُ أَنَا بَلْ كَمَا تُرِيدُ أَنْتَ». | ٣٩ 39 |
തതഃ സ കിഞ്ചിദ്ദൂരം ഗത്വാധോമുഖഃ പതൻ പ്രാർഥയാഞ്ചക്രേ, ഹേ മത്പിതര്യദി ഭവിതും ശക്നോതി, തർഹി കംസോഽയം മത്തോ ദൂരം യാതു; കിന്തു മദിച്ഛാവത് ന ഭവതു, ത്വദിച്ഛാവദ് ഭവതു|
| ثُمَّ جَاءَ إِلَى ٱلتَّلَامِيذِ فَوَجَدَهُمْ نِيَامًا، فَقَالَ لِبُطْرُسَ: «أَهَكَذَا مَا قَدَرْتُمْ أَنْ تَسْهَرُوا مَعِي سَاعَةً وَاحِدَةً؟ | ٤٠ 40 |
തതഃ സ ശിഷ്യാനുപേത്യ താൻ നിദ്രതോ നിരീക്ഷ്യ പിതരായ കഥയാമാസ, യൂയം മയാ സാകം ദണ്ഡമേകമപി ജാഗരിതും നാശൻകുത?
| اِسْهَرُوا وَصَلُّوا لِئَلَّا تَدْخُلُوا فِي تَجْرِبَةٍ. أَمَّا ٱلرُّوحُ فَنَشِيطٌ وَأَمَّا ٱلْجَسَدُ فَضَعِيفٌ». | ٤١ 41 |
പരീക്ഷായാം ന പതിതും ജാഗൃത പ്രാർഥയധ്വഞ്ച; ആത്മാ സമുദ്യതോസ്തി, കിന്തു വപു ർദുർബ്ബലം|
| فَمَضَى أَيْضًا ثَانِيَةً وَصَلَّى قَائِلًا: «يَا أَبَتَاهُ، إِنْ لَمْ يُمْكِنْ أَنْ تَعْبُرَ عَنِّي هَذِهِ ٱلْكَأْسُ إِلَّا أَنْ أَشْرَبَهَا، فَلْتَكُنْ مَشِيئَتُكَ». | ٤٢ 42 |
സ ദ്വിതീയവാരം പ്രാർഥയാഞ്ചക്രേ, ഹേ മത്താത, ന പീതേ യദി കംസമിദം മത്തോ ദൂരം യാതും ന ശക്നോതി, തർഹി ത്വദിച്ഛാവദ് ഭവതു|
| ثُمَّ جَاءَ فَوَجَدَهُمْ أَيْضًا نِيَامًا، إِذْ كَانَتْ أَعْيُنُهُمْ ثَقِيلَةً. | ٤٣ 43 |
സ പുനരേത്യ താൻ നിദ്രതോ ദദർശ, യതസ്തേഷാം നേത്രാണി നിദ്രയാ പൂർണാന്യാസൻ|
| فَتَرَكَهُمْ وَمَضَى أَيْضًا وَصَلَّى ثَالِثَةً قَائِلًا ذَلِكَ ٱلْكَلَامَ بِعَيْنِهِ. | ٤٤ 44 |
പശ്ചാത് സ താൻ വിഹായ വ്രജിത്വാ തൃതീയവാരം പൂർവ്വവത് കഥയൻ പ്രാർഥിതവാൻ|
| ثُمَّ جَاءَ إِلَى تَلَامِيذِهِ وَقَالَ لَهُمْ: «نَامُوا ٱلْآنَ وَٱسْتَرِيحُوا! هُوَذَا ٱلسَّاعَةُ قَدِ ٱقْتَرَبَتْ، وَٱبْنُ ٱلْإِنْسَانِ يُسَلَّمُ إِلَى أَيْدِي ٱلْخُطَاةِ. | ٤٥ 45 |
തതഃ ശിഷ്യാനുപാഗത്യ ഗദിതവാൻ, സാമ്പ്രതം ശയാനാഃ കിം വിശ്രാമ്യഥ? പശ്യത, സമയ ഉപാസ്ഥാത്, മനുജസുതഃ പാപിനാം കരേഷു സമർപ്യതേ|
| قُومُوا نَنْطَلِقْ! هُوَذَا ٱلَّذِي يُسَلِّمُنِي قَدِ ٱقْتَرَبَ!». | ٤٦ 46 |
ഉത്തിഷ്ഠത, വയം യാമഃ, യോ മാം പരകരേഷു മസർപയിഷ്യതി, പശ്യത, സ സമീപമായാതി|
| وَفِيمَا هُوَ يَتَكَلَّمُ، إِذَا يَهُوذَا أَحَدُ ٱلِٱثْنَيْ عَشَرَ قَدْ جَاءَ وَمَعَهُ جَمْعٌ كَثِيرٌ بِسُيُوفٍ وَعِصِيٍّ مِنْ عِنْدِ رُؤَسَاءِ ٱلْكَهَنَةِ وَشُيُوخِ ٱلشَّعْبِ. | ٤٧ 47 |
ഏതത്കഥാകഥനകാലേ ദ്വാദശശിഷ്യാണാമേകോ യിഹൂദാനാമകോ മുഖ്യയാജകലോകപ്രാചീനൈഃ പ്രഹിതാൻ അസിധാരിയഷ്ടിധാരിണോ മനുജാൻ ഗൃഹീത്വാ തത്സമീപമുപതസ്ഥൗ|
| وَٱلَّذِي أَسْلَمَهُ أَعْطَاهُمْ عَلَامَةً قَائِلًا: «ٱلَّذِي أُقَبِّلُهُ هُوَ هُوَ. أَمْسِكُوهُ». | ٤٨ 48 |
അസൗ പരകരേഷ്വർപയിതാ പൂർവ്വം താൻ ഇത്ഥം സങ്കേതയാമാസ, യമഹം ചുമ്ബിഷ്യേ, സോഽസൗ മനുജഃ, സഏവ യുഷ്മാഭി ർധാര്യ്യതാം|
| فَلِلْوَقْتِ تَقَدَّمَ إِلَى يَسُوعَ وَقَالَ: «ٱلسَّلَامُ يا سَيِّدِي!» وَقَبَّلَهُ. | ٤٩ 49 |
തദാ സ സപദി യീശുമുപാഗത്യ ഹേ ഗുരോ, പ്രണമാമീത്യുക്ത്വാ തം ചുചുമ്ബേ|
| فَقَالَ لَهُ يَسُوعُ: «يَا صَاحِبُ، لِمَاذَا جِئْتَ؟». حِينَئِذٍ تَقَدَّمُوا وَأَلْقَوْا ٱلْأَيَادِيَ عَلَى يَسُوعَ وَأَمْسَكُوهُ. | ٥٠ 50 |
തദാ യീശുസ്തമുവാച, ഹേ മിത്രം കിമർഥമാഗതോസി? തദാ തൈരാഗത്യ യീശുരാക്രമ്യ ദഘ്രേ|
| وَإِذَا وَاحِدٌ مِنَ ٱلَّذِينَ مَعَ يَسُوعَ مَدَّ يَدَهُ وَٱسْتَلَّ سَيْفَهُ وَضَرَبَ عَبْدَ رَئِيسِ ٱلْكَهَنَةِ، فَقَطَعَ أُذْنَهُ. | ٥١ 51 |
തതോ യീശോഃ സങ്ഗിനാമേകഃ കരം പ്രസാര്യ്യ കോഷാദസിം ബഹിഷ്കൃത്യ മഹായാജകസ്യ ദാസമേകമാഹത്യ തസ്യ കർണം ചിച്ഛേദ|
| فَقَالَ لَهُ يَسُوعُ: «رُدَّ سَيْفَكَ إِلَى مَكَانِهِ. لِأَنَّ كُلَّ ٱلَّذِينَ يَأْخُذُونَ ٱلسَّيْفَ بِٱلسَّيْفِ يَهْلِكُونَ! | ٥٢ 52 |
തതോ യീശുസ്തം ജഗാദ, ഖഡ്ഗം സ്വസ്ഥാനേ നിധേഹി യതോ യേ യേ ജനാ അസിം ധാരയന്തി, തഏവാസിനാ വിനശ്യന്തി|
| أَتَظُنُّ أَنِّي لَا أَسْتَطِيعُ ٱلْآنَ أَنْ أَطْلُبَ إِلَى أَبِي فَيُقَدِّمَ لِي أَكْثَرَ مِنِ ٱثْنَيْ عَشَرَ جَيْشًا مِنَ ٱلْمَلَائِكَةِ؟ | ٥٣ 53 |
അപരം പിതാ യഥാ മദന്തികം സ്വർഗീയദൂതാനാം ദ്വാദശവാഹിനീതോഽധികം പ്രഹിണുയാത് മയാ തമുദ്ദിശ്യേദാനീമേവ തഥാ പ്രാർഥയിതും ന ശക്യതേ, ത്വയാ കിമിത്ഥം ജ്ഞായതേ?
| فَكَيْفَ تُكَمَّلُ ٱلْكُتُبُ: أَنَّهُ هَكَذَا يَنْبَغِي أَنْ يَكُونَ؟». | ٥٤ 54 |
തഥാ സതീത്ഥം ഘടിഷ്യതേ ധർമ്മപുസ്തകസ്യ യദിദം വാക്യം തത് കഥം സിധ്യേത്?
| فِي تِلْكَ ٱلسَّاعَةِ قَالَ يَسُوعُ لِلْجُمُوعِ: «كَأَنَّهُ عَلَى لِصٍّ خَرَجْتُمْ بِسُيُوفٍ وَعِصِيٍّ لِتَأْخُذُونِي! كُلَّ يَوْمٍ كُنْتُ أَجْلِسُ مَعَكُمْ أُعَلِّمُ فِي ٱلْهَيْكَلِ وَلَمْ تُمْسِكُونِي. | ٥٥ 55 |
തദാനീം യീശു ർജനനിവഹം ജഗാദ, യൂയം ഖഡ്ഗയഷ്ടീൻ ആദായ മാം കിം ചൗരം ധർത്തുമായാതാഃ? അഹം പ്രത്യഹം യുഷ്മാഭിഃ സാകമുപവിശ്യ സമുപാദിശം, തദാ മാം നാധരത;
| وَأَمَّا هَذَا كُلُّهُ فَقَدْ كَانَ لِكَيْ تُكَمَّلَ كُتُبُ ٱلْأَنْبِيَاءِ». حِينَئِذٍ تَرَكَهُ ٱلتَّلَامِيذُ كُلُّهُمْ وَهَرَبُوا. | ٥٦ 56 |
കിന്തു ഭവിഷ്യദ്വാദിനാം വാക്യാനാം സംസിദ്ധയേ സർവ്വമേതദഭൂത്| തദാ സർവ്വേ ശിഷ്യാസ്തം വിഹായ പലായന്ത|
| وَٱلَّذِينَ أَمْسَكُوا يَسُوعَ مَضَوْا بِهِ إِلَى قَيَافَا رَئِيسِ ٱلْكَهَنَةِ، حَيْثُ ٱجْتَمَعَ ٱلْكَتَبَةُ وَٱلشُّيُوخُ. | ٥٧ 57 |
അനന്തരം തേ മനുജാ യീശും ധൃത്വാ യത്രാധ്യാപകപ്രാഞ്ചഃ പരിഷദം കുർവ്വന്ത ഉപാവിശൻ തത്ര കിയഫാനാമകമഹായാജകസ്യാന്തികം നിന്യുഃ|
| وَأَمَّا بُطْرُسُ فَتَبِعَهُ مِنْ بَعِيدٍ إِلَى دَارِ رَئِيسِ ٱلْكَهَنَةِ، فَدَخَلَ إِلَى دَاخِلٍ وَجَلَسَ بَيْنَ ٱلْخُدَّامِ لِيَنْظُرَ ٱلنِّهَايَةَ. | ٥٨ 58 |
കിന്തു ശേഷേ കിം ഭവിഷ്യതീതി വേത്തും പിതരോ ദൂരേ തത്പശ്ചാദ് വ്രജിത്വാ മഹായാജകസ്യാട്ടാലികാം പ്രവിശ്യ ദാസൈഃ സഹിത ഉപാവിശത്|
| وَكَانَ رُؤَسَاءُ ٱلْكَهَنَةِ وَٱلشُّيُوخُ وَٱلْمَجْمَعُ كُلُّهُ يَطْلُبُونَ شَهَادَةَ زُورٍ عَلَى يَسُوعَ لِكَيْ يَقْتُلُوهُ، | ٥٩ 59 |
തദാനീം പ്രധാനയാജകപ്രാചീനമന്ത്രിണഃ സർവ്വേ യീശും ഹന്തും മൃഷാസാക്ഷ്യമ് അലിപ്സന്ത,
| فَلَمْ يَجِدُوا. وَمَعَ أَنَّهُ جَاءَ شُهُودُ زُورٍ كَثِيرُونَ، لَمْ يَجِدُوا. وَلَكِنْ أَخِيرًا تَقَدَّمَ شَاهِدَا زُورٍ | ٦٠ 60 |
കിന്തു ന ലേഭിരേ| അനേകേഷു മൃഷാസാക്ഷിഷ്വാഗതേഷ്വപി തന്ന പ്രാപുഃ|
| وَقَالَا: «هَذَا قَالَ: إِنِّي أَقْدِرُ أَنْ أَنْقُضَ هَيْكَلَ ٱللهِ، وَفِي ثَلَاثَةِ أَيَّامٍ أَبْنِيهِ». | ٦١ 61 |
ശേഷേ ദ്വൗ മൃഷാസാക്ഷിണാവാഗത്യ ജഗദതുഃ, പുമാനയമകഥയത്, അഹമീശ്വരമന്ദിരം ഭംക്ത്വാ ദിനത്രയമധ്യേ തന്നിർമ്മാതും ശക്നോമി|
| فَقَامَ رَئِيسُ ٱلْكَهَنَةِ وَقَالَ لَهُ: «أَمَا تُجِيبُ بِشَيْءٍ؟ مَاذَا يَشْهَدُ بِهِ هَذَانِ عَلَيْكَ؟». | ٦٢ 62 |
തദാ മഹായാജക ഉത്ഥായ യീശുമ് അവാദീത്| ത്വം കിമപി ന പ്രതിവദസി? ത്വാമധി കിമേതേ സാക്ഷ്യം വദന്തി?
| وَأَمَّا يَسُوعُ فَكَانَ سَاكِتًا. فَأَجَابَ رَئِيسُ ٱلْكَهَنَةِ وَقَالَ لَهُ: «أَسْتَحْلِفُكَ بِٱللهِ ٱلْحَيِّ أَنْ تَقُولَ لَنَا: هَلْ أَنْتَ ٱلْمَسِيحُ ٱبْنُ ٱللهِ؟». | ٦٣ 63 |
കിന്തു യീശു ർമൗനീഭൂയ തസ്യൗ| തതോ മഹായാജക ഉക്തവാൻ, ത്വാമ് അമരേശ്വരനാമ്നാ ശപയാമി, ത്വമീശ്വരസ്യ പുത്രോഽഭിഷിക്തോ ഭവസി നവേതി വദ|
| قَالَ لَهُ يَسُوعُ: «أَنْتَ قُلْتَ! وَأَيْضًا أَقُولُ لَكُمْ: مِنَ ٱلْآنَ تُبْصِرُونَ ٱبْنَ ٱلْإِنْسَانِ جَالِسًا عَنْ يَمِينِ ٱلْقُوَّةِ، وَآتِيًا عَلَى سَحَابِ ٱلسَّمَاءِ». | ٦٤ 64 |
യീശുഃ പ്രത്യവദത്, ത്വം സത്യമുക്തവാൻ; അഹം യുഷ്മാൻ തഥ്യം വദാമി, ഇതഃപരം മനുജസുതം സർവ്വശക്തിമതോ ദക്ഷിണപാർശ്വേ സ്ഥാതും ഗഗണസ്ഥം ജലധരാനാരുഹ്യായാന്തം വീക്ഷധ്വേ|
| فَمَزَّقَ رَئِيسُ ٱلْكَهَنَةِ حِينَئِذٍ ثِيَابَهُ قَائِلًا: «قَدْ جَدَّفَ! مَا حَاجَتُنَا بَعْدُ إِلَى شُهُودٍ؟ هَا قَدْ سَمِعْتُمْ تَجْدِيفَهُ! | ٦٥ 65 |
തദാ മഹായാജകോ നിജവസനം ഛിത്ത്വാ ജഗാദ, ഏഷ ഈശ്വരം നിന്ദിതവാൻ, അസ്മാകമപരസാക്ഷ്യേണ കിം പ്രയോജനം? പശ്യത, യൂയമേവാസ്യാസ്യാദ് ഈശ്വരനിന്ദാം ശ്രുതവന്തഃ,
| مَاذَا تَرَوْنَ؟». فَأَجَابُوا وَقَالُوا: «إِنَّهُ مُسْتَوْجِبُ ٱلْمَوْتِ». | ٦٦ 66 |
യുഷ്മാഭിഃ കിം വിവിച്യതേ? തേ പ്രത്യൂചുഃ, വധാർഹോഽയം|
| حِينَئِذٍ بَصَقُوا فِي وَجْهِهِ وَلَكَمُوهُ، وَآخَرُونَ لَطَمُوهُ | ٦٧ 67 |
തതോ ലോകൈസ്തദാസ്യേ നിഷ്ഠീവിതം കേചിത് പ്രതലമാഹത്യ കേചിച്ച ചപേടമാഹത്യ ബഭാഷിരേ,
| قَائِلِينَ: «تَنَبَّأْ لَنَا أَيُّهَا ٱلْمَسِيحُ، مَنْ ضَرَبَكَ؟». | ٦٨ 68 |
ഹേ ഖ്രീഷ്ട ത്വാം കശ്ചപേടമാഹതവാൻ? ഇതി ഗണയിത്വാ വദാസ്മാൻ|
| أَمَّا بُطْرُسُ فَكَانَ جَالِسًا خَارِجًا فِي ٱلدَّارِ، فَجَاءَتْ إِلَيْهِ جَارِيَةٌ قَائِلَةً: «وَأَنْتَ كُنْتَ مَعَ يَسُوعَ ٱلْجَلِيلِيِّ!». | ٦٩ 69 |
പിതരോ ബഹിരങ്ഗന ഉപവിശതി, തദാനീമേകാ ദാസീ തമുപാഗത്യ ബഭാഷേ, ത്വം ഗാലീലീയയീശോഃ സഹചരഏകഃ|
| فَأَنْكَرَ قُدَّامَ ٱلْجَمِيعِ قَائِلًا: «لَسْتُ أَدْرِي مَا تَقُولِينَ!». | ٧٠ 70 |
കിന്തു സ സർവ്വേഷാം സമക്ഷമ് അനങ്ഗീകൃത്യാവാദീത്, ത്വയാ യദുച്യതേ, തദർഥമഹം ന വേദ്മി|
| ثُمَّ إِذْ خَرَجَ إِلَى ٱلدِّهْلِيزِ رَأَتْهُ أُخْرَى، فَقَالَتْ لِلَّذِينَ هُنَاكَ: «وَهَذَا كَانَ مَعَ يَسُوعَ ٱلنَّاصِرِيِّ!». | ٧١ 71 |
തദാ തസ്മിൻ ബഹിർദ്വാരം ഗതേ ഽന്യാ ദാസീ തം നിരീക്ഷ്യ തത്രത്യജനാനവദത്, അയമപി നാസരതീയയീശുനാ സാർദ്ധമ് ആസീത്|
| فَأَنْكَرَ أَيْضًا بِقَسَمٍ: «إِنِّي لَسْتُ أَعْرِفُ ٱلرَّجُلَ!». | ٧٢ 72 |
തതഃ സ ശപഥേന പുനരനങ്ഗീകൃത്യ കഥിതവാൻ, തം നരം ന പരിചിനോമി|
| وَبَعْدَ قَلِيلٍ جَاءَ ٱلْقِيَامُ وَقَالُوا لِبُطْرُسَ: «حَقًّا أَنْتَ أَيْضًا مِنْهُمْ، فَإِنَّ لُغَتَكَ تُظْهِرُكَ!». | ٧٣ 73 |
ക്ഷണാത് പരം തിഷ്ഠന്തോ ജനാ ഏത്യ പിതരമ് അവദൻ, ത്വമവശ്യം തേഷാമേക ഇതി ത്വദുച്ചാരണമേവ ദ്യോതയതി|
| فَٱبْتَدَأَ حِينَئِذٍ يَلْعَنُ وَيَحْلِفُ: «إِنِّي لَا أَعْرِفُ ٱلرَّجُلَ!». وَلِلْوَقْتِ صَاحَ ٱلدِّيكُ. | ٧٤ 74 |
കിന്തു സോഽഭിശപ്യ കഥിതവാൻ, തം ജനം നാഹം പരിചിനോമി, തദാ സപദി കുക്കുടോ രുരാവ|
| فَتَذَكَّرَ بُطْرُسُ كَلَامَ يَسُوعَ ٱلَّذِي قَالَ لَهُ: «إِنَّكَ قَبْلَ أَنْ يَصِيحَ ٱلدِّيكُ تُنْكِرُنِي ثَلَاثَ مَرَّاتٍ». فَخَرَجَ إِلَى خَارِجٍ وَبَكَى بُكَاءً مُرًّا. | ٧٥ 75 |
കുക്കുടരവാത് പ്രാക് ത്വം മാം ത്രിരപാഹ്നോഷ്യസേ, യൈഷാ വാഗ് യീശുനാവാദി താം പിതരഃ സംസ്മൃത്യ ബഹിരിത്വാ ഖേദാദ് ഭൃശം ചക്രന്ദ|
