مَرْقُس 1
| بَدْءُ إِنْجِيلِ يَسُوعَ ٱلْمَسِيحِ ٱبْنِ ٱللهِ، | ١ 1 |
ഈശ്വരപുത്രസ്യ യീശുഖ്രീഷ്ടസ്യ സുസംവാദാരമ്ഭഃ|
| كَمَا هُوَ مَكْتُوبٌ فِي ٱلْأَنْبِيَاءِ: «هَا أَنَا أُرْسِلُ أَمَامَ وَجْهِكَ مَلَاكِي، ٱلَّذِي يُهَيِّئُ طَرِيقَكَ قُدَّامَكَ. | ٢ 2 |
ഭവിഷ്യദ്വാദിനാം ഗ്രന്ഥേഷു ലിപിരിത്ഥമാസ്തേ, പശ്യ സ്വകീയദൂതന്തു തവാഗ്രേ പ്രേഷയാമ്യഹമ്| ഗത്വാ ത്വദീയപന്ഥാനം സ ഹി പരിഷ്കരിഷ്യതി|
| صَوْتُ صَارِخٍ فِي ٱلْبَرِّيَّةِ: أَعِدُّوا طَرِيقَ ٱلرَّبِّ، ٱصْنَعُوا سُبُلَهُ مُسْتَقِيمَةً». | ٣ 3 |
"പരമേശസ്യ പന്ഥാനം പരിഷ്കുരുത സർവ്വതഃ| തസ്യ രാജപഥഞ്ചൈവ സമാനം കുരുതാധുനാ| " ഇത്യേതത് പ്രാന്തരേ വാക്യം വദതഃ കസ്യചിദ്രവഃ||
| كَانَ يُوحَنَّا يُعَمِّدُ فِي ٱلْبَرِّيَّةِ وَيَكْرِزُ بِمَعْمُودِيَّةِ ٱلتَّوْبَةِ لِمَغْفِرَةِ ٱلْخَطَايَا. | ٤ 4 |
സഏവ യോഹൻ പ്രാന്തരേ മജ്ജിതവാൻ തഥാ പാപമാർജനനിമിത്തം മനോവ്യാവർത്തകമജ്ജനസ്യ കഥാഞ്ച പ്രചാരിതവാൻ|
| وَخَرَجَ إِلَيْهِ جَمِيعُ كُورَةِ ٱلْيَهُودِيَّةِ وَأَهْلُ أُورُشَلِيمَ وَٱعْتَمَدُوا جَمِيعُهُمْ مِنْهُ فِي نَهْرِ ٱلْأُرْدُنِّ، مُعْتَرِفِينَ بِخَطَايَاهُمْ. | ٥ 5 |
തതോ യിഹൂദാദേശയിരൂശാലമ്നഗരനിവാസിനഃ സർവ്വേ ലോകാ ബഹി ർഭൂത്വാ തസ്യ സമീപമാഗത്യ സ്വാനി സ്വാനി പാപാന്യങ്ഗീകൃത്യ യർദ്ദനനദ്യാം തേന മജ്ജിതാ ബഭൂവുഃ|
| وَكَانَ يُوحَنَّا يَلْبَسُ وَبَرَ ٱلْإِبِلِ، وَمِنْطَقَةً مِنْ جِلْدٍ عَلَى حَقْوَيْهِ، وَيَأْكُلُ جَرَادًا وَعَسَلًا بَرِّيًّا. | ٦ 6 |
അസ്യ യോഹനഃ പരിധേയാനി ക്രമേലകലോമജാനി, തസ്യ കടിബന്ധനം ചർമ്മജാതമ്, തസ്യ ഭക്ഷ്യാണി ച ശൂകകീടാ വന്യമധൂനി ചാസൻ|
| وَكَانَ يَكْرِزُ قَائِلًا: «يَأْتِي بَعْدِي مَنْ هُوَ أَقْوَى مِنِّي، ٱلَّذِي لَسْتُ أَهْلًا أَنْ أَنْحَنِيَ وَأَحُلَّ سُيُورَ حِذَائِهِ. | ٧ 7 |
സ പ്രചാരയൻ കഥയാഞ്ചക്രേ, അഹം നമ്രീഭൂയ യസ്യ പാദുകാബന്ധനം മോചയിതുമപി ന യോഗ്യോസ്മി, താദൃശോ മത്തോ ഗുരുതര ഏകഃ പുരുഷോ മത്പശ്ചാദാഗച്ഛതി|
| أَنَا عَمَّدْتُكُمْ بِٱلْمَاءِ، وَأَمَّا هُوَ فَسَيُعَمِّدُكُمْ بِٱلرُّوحِ ٱلْقُدُسِ». | ٨ 8 |
അഹം യുഷ്മാൻ ജലേ മജ്ജിതവാൻ കിന്തു സ പവിത്ര ആത്മാനി സംമജ്ജയിഷ്യതി|
| وَفِي تِلْكَ ٱلْأَيَّامِ جَاءَ يَسُوعُ مِنْ نَاصِرَةِ ٱلْجَلِيلِ وَٱعْتَمَدَ مِنْ يُوحَنَّا فِي ٱلْأُرْدُنِّ. | ٩ 9 |
അപരഞ്ച തസ്മിന്നേവ കാലേ ഗാലീൽപ്രദേശസ്യ നാസരദ്ഗ്രാമാദ് യീശുരാഗത്യ യോഹനാ യർദ്ദനനദ്യാം മജ്ജിതോഽഭൂത്|
| وَلِلْوَقْتِ وَهُوَ صَاعِدٌ مِنَ ٱلْمَاءِ رَأَى ٱلسَّمَاوَاتِ قَدِ ٱنْشَقَّتْ، وَٱلرُّوحَ مِثْلَ حَمَامَةٍ نَازِلًا عَلَيْهِ. | ١٠ 10 |
സ ജലാദുത്ഥിതമാത്രോ മേഘദ്വാരം മുക്തം കപോതവത് സ്വസ്യോപരി അവരോഹന്തമാത്മാനഞ്ച ദൃഷ്ടവാൻ|
| وَكَانَ صَوْتٌ مِنَ ٱلسَّمَاوَاتِ: «أَنْتَ ٱبْنِي ٱلْحَبِيبُ ٱلَّذِي بِهِ سُرِرْتُ». | ١١ 11 |
ത്വം മമ പ്രിയഃ പുത്രസ്ത്വയ്യേവ മമമഹാസന്തോഷ ഇയമാകാശീയാ വാണീ ബഭൂവ|
| وَلِلْوَقْتِ أَخْرَجَهُ ٱلرُّوحُ إِلَى ٱلْبَرِّيَّةِ، | ١٢ 12 |
തസ്മിൻ കാലേ ആത്മാ തം പ്രാന്തരമധ്യം നിനായ|
| وَكَانَ هُنَاكَ فِي ٱلْبَرِّيَّةِ أَرْبَعِينَ يَوْمًا يُجَرَّبُ مِنَ ٱلشَّيْطَانِ. وَكَانَ مَعَ ٱلْوُحُوشِ. وَصَارَتِ ٱلْمَلَائِكَةُ تَخْدِمُهُ. | ١٣ 13 |
അഥ സ ചത്വാരിംശദ്ദിനാനി തസ്മിൻ സ്ഥാനേ വന്യപശുഭിഃ സഹ തിഷ്ഠൻ ശൈതാനാ പരീക്ഷിതഃ; പശ്ചാത് സ്വർഗീയദൂതാസ്തം സിഷേവിരേ|
| وَبَعْدَمَا أُسْلِمَ يُوحَنَّا جَاءَ يَسُوعُ إِلَى ٱلْجَلِيلِ يَكْرِزُ بِبِشَارَةِ مَلَكُوتِ ٱللهِ | ١٤ 14 |
അനന്തരം യോഹനി ബന്ധനാലയേ ബദ്ധേ സതി യീശു ർഗാലീൽപ്രദേശമാഗത്യ ഈശ്വരരാജ്യസ്യ സുസംവാദം പ്രചാരയൻ കഥയാമാസ,
| وَيَقُولُ: «قَدْ كَمَلَ ٱلزَّمَانُ وَٱقْتَرَبَ مَلَكُوتُ ٱللهِ، فَتُوبُوا وَآمِنُوا بِٱلْإِنْجِيلِ». | ١٥ 15 |
കാലഃ സമ്പൂർണ ഈശ്വരരാജ്യഞ്ച സമീപമാഗതം; അതോഹേതോ ര്യൂയം മനാംസി വ്യാവർത്തയധ്വം സുസംവാദേ ച വിശ്വാസിത|
| وَفِيمَا هُوَ يَمْشِي عِنْدَ بَحْرِ ٱلْجَلِيلِ أَبْصَرَ سِمْعَانَ وَأَنْدَرَاوُسَ أَخَاهُ يُلْقِيَانِ شَبَكَةً فِي ٱلْبَحْرِ، فَإِنَّهُمَا كَانَا صَيَّادَيْنِ. | ١٦ 16 |
തദനന്തരം സ ഗാലീലീയസമുദ്രസ്യ തീരേ ഗച്ഛൻ ശിമോൻ തസ്യ ഭ്രാതാ അന്ദ്രിയനാമാ ച ഇമൗ ദ്വൗ ജനൗ മത്സ്യധാരിണൗ സാഗരമധ്യേ ജാലം പ്രക്ഷിപന്തൗ ദൃഷ്ട്വാ താവവദത്,
| فَقَالَ لَهُمَا يَسُوعُ: «هَلُمَّ وَرَائِي فَأَجْعَلُكُمَا تَصِيرَانِ صَيَّادَيِ ٱلنَّاسِ». | ١٧ 17 |
യുവാം മമ പശ്ചാദാഗച്ഛതം, യുവാമഹം മനുഷ്യധാരിണൗ കരിഷ്യാമി|
| فَلِلْوَقْتِ تَرَكَا شِبَاكَهُمَا وَتَبِعَاهُ. | ١٨ 18 |
തതസ്തൗ തത്ക്ഷണമേവ ജാലാനി പരിത്യജ്യ തസ്യ പശ്ചാത് ജഗ്മതുഃ|
| ثُمَّ ٱجْتَازَ مِنْ هُنَاكَ قَلِيلًا فَرَأَى يَعْقُوبَ بْنَ زَبْدِي وَيُوحَنَّا أَخَاهُ، وَهُمَا فِي ٱلسَّفِينَةِ يُصْلِحَانِ ٱلشِّبَاكَ. | ١٩ 19 |
തതഃ പരം തത്സ്ഥാനാത് കിഞ്ചിദ് ദൂരം ഗത്വാ സ സിവദീപുത്രയാകൂബ് തദ്ഭ്രാതൃയോഹൻ ച ഇമൗ നൗകായാം ജാലാനാം ജീർണമുദ്ധാരയന്തൗ ദൃഷ്ട്വാ താവാഹൂയത്|
| فَدَعَاهُمَا لِلْوَقْتِ. فَتَرَكَا أَبَاهُمَا زَبْدِي فِي ٱلسَّفِينَةِ مَعَ ٱلْأَجْرَى وَذَهَبَا وَرَاءَهُ. | ٢٠ 20 |
തതസ്തൗ നൗകായാം വേതനഭുഗ്ഭിഃ സഹിതം സ്വപിതരം വിഹായ തത്പശ്ചാദീയതുഃ|
| ثُمَّ دَخَلُوا كَفْرَنَاحُومَ، وَلِلْوَقْتِ دَخَلَ ٱلْمَجْمَعَ فِي ٱلسَّبْتِ وَصَارَ يُعَلِّمُ. | ٢١ 21 |
തതഃ പരം കഫർനാഹൂമ്നാമകം നഗരമുപസ്ഥായ സ വിശ്രാമദിവസേ ഭജനഗ്രഹം പ്രവിശ്യ സമുപദിദേശ|
| فَبُهِتُوا مِنْ تَعْلِيمِهِ لِأَنَّهُ كَانَ يُعَلِّمُهُمْ كَمَنْ لَهُ سُلْطَانٌ وَلَيْسَ كَٱلْكَتَبَةِ. | ٢٢ 22 |
തസ്യോപദേശാല്ലോകാ ആശ്ചര്യ്യം മേനിരേ യതഃ സോധ്യാപകാഇവ നോപദിശൻ പ്രഭാവവാനിവ പ്രോപദിദേശ|
| وَكَانَ فِي مَجْمَعِهِمْ رَجُلٌ بِهِ رُوحٌ نَجِسٌ، فَصَرَخَ | ٢٣ 23 |
അപരഞ്ച തസ്മിൻ ഭജനഗൃഹേ അപവിത്രഭൂതേന ഗ്രസ്ത ഏകോ മാനുഷ ആസീത്| സ ചീത്ശബ്ദം കൃത്വാ കഥയാഞ്ചകേ
| قَائِلًا: «آهِ! مَا لَنَا وَلَكَ يَا يَسُوعُ ٱلنَّاصِرِيُّ؟ أَتَيْتَ لِتُهْلِكَنَا! أَنَا أَعْرِفُكَ مَنْ أَنْتَ: قُدُّوسُ ٱللهِ!». | ٢٤ 24 |
ഭോ നാസരതീയ യീശോ ത്വമസ്മാൻ ത്യജ, ത്വയാ സഹാസ്മാകം കഃ സമ്ബന്ധഃ? ത്വം കിമസ്മാൻ നാശയിതും സമാഗതഃ? ത്വമീശ്വരസ്യ പവിത്രലോക ഇത്യഹം ജാനാമി|
| فَٱنْتَهَرَهُ يَسُوعُ قَائِلًا: «ٱخْرَسْ! وَٱخْرُجْ مِنْهُ!». | ٢٥ 25 |
തദാ യീശുസ്തം തർജയിത്വാ ജഗാദ തൂഷ്ണീം ഭവ ഇതോ ബഹിർഭവ ച|
| فَصَرَعَهُ ٱلرُّوحُ ٱلنَّجِسُ وَصَاحَ بِصَوْتٍ عَظِيمٍ وَخَرَجَ مِنْهُ. | ٢٦ 26 |
തതഃ സോഽപവിത്രഭൂതസ്തം സമ്പീഡ്യ അത്യുചൈശ്ചീത്കൃത്യ നിർജഗാമ|
| فَتَحَيَّرُوا كُلُّهُمْ، حَتَّى سَأَلَ بَعْضُهُمْ بَعْضًا قَائِلِينَ: «مَا هَذَا؟ مَا هُوَ هَذَا ٱلتَّعْلِيمُ ٱلْجَدِيدُ؟ لِأَنَّهُ بِسُلْطَانٍ يَأْمُرُ حَتَّى ٱلْأَرْوَاحَ ٱلنَّجِسَةَ فَتُطِيعُهُ!». | ٢٧ 27 |
തേനൈവ സർവ്വേ ചമത്കൃത്യ പരസ്പരം കഥയാഞ്ചക്രിരേ, അഹോ കിമിദം? കീദൃശോഽയം നവ്യ ഉപദേശഃ? അനേന പ്രഭാവേനാപവിത്രഭൂതേഷ്വാജ്ഞാപിതേഷു തേ തദാജ്ഞാനുവർത്തിനോ ഭവന്തി|
| فَخَرَجَ خَبَرُهُ لِلْوَقْتِ فِي كُلِّ ٱلْكُورَةِ ٱلْمُحِيطَةِ بِٱلْجَلِيلِ. | ٢٨ 28 |
തദാ തസ്യ യശോ ഗാലീലശ്ചതുർദിക്സ്ഥസർവ്വദേശാൻ വ്യാപ്നോത്|
| وَلَمَّا خَرَجُوا مِنَ ٱلْمَجْمَعِ جَاءُوا لِلْوَقْتِ إِلَى بَيْتِ سِمْعَانَ وَأَنْدَرَاوُسَ مَعَ يَعْقُوبَ وَيُوحَنَّا، | ٢٩ 29 |
അപരഞ്ച തേ ഭജനഗൃഹാദ് ബഹി ർഭൂത്വാ യാകൂബ്യോഹൻഭ്യാം സഹ ശിമോന ആന്ദ്രിയസ്യ ച നിവേശനം പ്രവിവിശുഃ|
| وَكَانَتْ حَمَاةُ سِمْعَانَ مُضْطَجِعَةً مَحْمُومَةً، فَلِلْوَقْتِ أَخْبَرُوهُ عَنْهَا. | ٣٠ 30 |
തദാ പിതരസ്യ ശ്വശ്രൂർജ്വരപീഡിതാ ശയ്യായാമാസ്ത ഇതി തേ തം ഝടിതി വിജ്ഞാപയാഞ്ചക്രുഃ|
| فَتَقَدَّمَ وَأَقَامَهَا مَاسِكًا بِيَدِهَا، فَتَرَكَتْهَا ٱلْحُمَّى حَالًا وَصَارَتْ تَخْدِمُهُمْ. | ٣١ 31 |
തതഃ സ ആഗത്യ തസ്യാ ഹസ്തം ധൃത്വാ താമുദസ്ഥാപയത്; തദൈവ താം ജ്വരോഽത്യാക്ഷീത് തതഃ പരം സാ താൻ സിഷേവേ|
| وَلَمَّا صَارَ ٱلْمَسَاءُ، إِذْ غَرَبَتِ ٱلشَّمْسُ، قَدَّمُوا إِلَيْهِ جَمِيعَ ٱلسُّقَمَاءِ وَٱلْمَجَانِينَ. | ٣٢ 32 |
അഥാസ്തം ഗതേ രവൗ സന്ധ്യാകാലേ സതി ലോകാസ്തത്സമീപം സർവ്വാൻ രോഗിണോ ഭൂതധൃതാംശ്ച സമാനിന്യുഃ|
| وَكَانَتِ ٱلْمَدِينَةُ كُلُّهَا مُجْتَمِعَةً عَلَى ٱلْبَابِ. | ٣٣ 33 |
സർവ്വേ നാഗരികാ ലോകാ ദ്വാരി സംമിലിതാശ്ച|
| فَشَفَى كَثِيرِينَ كَانُوا مَرْضَى بِأَمْرَاضٍ مُخْتَلِفَةٍ، وَأَخْرَجَ شَيَاطِينَ كَثِيرَةً، وَلَمْ يَدَعِ ٱلشَّيَاطِينَ يَتَكَلَّمُونَ لِأَنَّهُمْ عَرَفُوهُ. | ٣٤ 34 |
തതഃ സ നാനാവിധരോഗിണോ ബഹൂൻ മനുജാനരോഗിണശ്ചകാര തഥാ ബഹൂൻ ഭൂതാൻ ത്യാജയാഞ്ചകാര താൻ ഭൂതാൻ കിമപി വാക്യം വക്തും നിഷിഷേധ ച യതോഹേതോസ്തേ തമജാനൻ|
| وَفِي ٱلصُّبْحِ بَاكِرًا جِدًّا قَامَ وَخَرَجَ وَمَضَى إِلَى مَوْضِعٍ خَلَاءٍ، وَكَانَ يُصَلِّي هُنَاكَ، | ٣٥ 35 |
അപരഞ്ച സോഽതിപ്രത്യൂഷേ വസ്തുതസ്തു രാത്രിശേഷേ സമുത്ഥായ ബഹിർഭൂയ നിർജനം സ്ഥാനം ഗത്വാ തത്ര പ്രാർഥയാഞ്ചക്രേ|
| فَتَبِعَهُ سِمْعَانُ وَٱلَّذِينَ مَعَهُ. | ٣٦ 36 |
അനന്തരം ശിമോൻ തത്സങ്ഗിനശ്ച തസ്യ പശ്ചാദ് ഗതവന്തഃ|
| وَلَمَّا وَجَدُوهُ قَالُوا لَهُ: «إِنَّ ٱلْجَمِيعَ يَطْلُبُونَكَ». | ٣٧ 37 |
തദുദ്ദേശം പ്രാപ്യ തമവദൻ സർവ്വേ ലോകാസ്ത്വാം മൃഗയന്തേ|
| فَقَالَ لَهُمْ: «لِنَذْهَبْ إِلَى ٱلْقُرَى ٱلْمُجَاوِرَةِ لِأَكْرِزَ هُنَاكَ أَيْضًا، لِأَنِّي لِهَذَا خَرَجْتُ». | ٣٨ 38 |
തദാ സോഽകഥയത് ആഗച്ഛത വയം സമീപസ്ഥാനി നഗരാണി യാമഃ, യതോഽഹം തത്ര കഥാം പ്രചാരയിതും ബഹിരാഗമമ്|
| فَكَانَ يَكْرِزُ فِي مَجَامِعِهِمْ فِي كُلِّ ٱلْجَلِيلِ وَيُخْرِجُ ٱلشَّيَاطِينَ. | ٣٩ 39 |
അഥ സ തേഷാം ഗാലീൽപ്രദേശസ്യ സർവ്വേഷു ഭജനഗൃഹേഷു കഥാഃ പ്രചാരയാഞ്ചക്രേ ഭൂതാനത്യാജയഞ്ച|
| فَأَتَى إِلَيْهِ أَبْرَصُ يَطْلُبُ إِلَيْهِ جَاثِيًا وَقَائِلًا لَهُ: «إِنْ أَرَدْتَ تَقْدِرْ أَنْ تُطَهِّرَنِي». | ٤٠ 40 |
അനന്തരമേകഃ കുഷ്ഠീ സമാഗത്യ തത്സമ്മുഖേ ജാനുപാതം വിനയഞ്ച കൃത്വാ കഥിതവാൻ യദി ഭവാൻ ഇച്ഛതി തർഹി മാം പരിഷ്കർത്തും ശക്നോതി|
| فَتَحَنَّنَ يَسُوعُ وَمَدَّ يَدَهُ وَلَمَسَهُ وَقَالَ لَهُ: «أُرِيدُ، فَٱطْهُرْ!». | ٤١ 41 |
തതഃ കൃപാലു ര്യീശുഃ കരൗ പ്രസാര്യ്യ തം സ്പഷ്ട്വാ കഥയാമാസ
| فَلِلْوَقْتِ وَهُوَ يَتَكَلَّمُ ذَهَبَ عَنْهُ ٱلْبَرَصُ وَطَهَرَ. | ٤٢ 42 |
മമേച്ഛാ വിദ്യതേ ത്വം പരിഷ്കൃതോ ഭവ| ഏതത്കഥായാഃ കഥനമാത്രാത് സ കുഷ്ഠീ രോഗാന്മുക്തഃ പരിഷ്കൃതോഽഭവത്|
| فَٱنْتَهَرَهُ وَأَرْسَلَهُ لِلْوَقْتِ، | ٤٣ 43 |
തദാ സ തം വിസൃജൻ ഗാഢമാദിശ്യ ജഗാദ
| وَقَالَ لَهُ: «ٱنْظُرْ، لَا تَقُلْ لِأَحَدٍ شَيْئًا، بَلِ ٱذْهَبْ أَرِ نَفْسَكَ لِلْكَاهِنِ وَقَدِّمْ عَنْ تَطْهِيرِكَ مَا أَمَرَ بِهِ مُوسَى، شَهَادَةً لَهُمْ». | ٤٤ 44 |
സാവധാനോ ഭവ കഥാമിമാം കമപി മാ വദ; സ്വാത്മാനം യാജകം ദർശയ, ലോകേഭ്യഃ സ്വപരിഷ്കൃതേഃ പ്രമാണദാനായ മൂസാനിർണീതം യദ്ദാനം തദുത്സൃജസ്വ ച|
| وَأَمَّا هُوَ فَخَرَجَ وَٱبْتَدَأَ يُنَادِي كَثِيرًا وَيُذِيعُ ٱلْخَبَرَ، حَتَّى لَمْ يَعُدْ يَقْدِرُ أَنْ يَدْخُلَ مَدِينَةً ظَاهِرًا، بَلْ كَانَ خَارِجًا فِي مَوَاضِعَ خَالِيَةٍ، وَكَانُوا يَأْتُونَ إِلَيْهِ مِنْ كُلِّ نَاحِيَةٍ. | ٤٥ 45 |
കിന്തു സ ഗത്വാ തത് കർമ്മ ഇത്ഥം വിസ്താര്യ്യ പ്രചാരയിതും പ്രാരേഭേ തേനൈവ യീശുഃ പുനഃ സപ്രകാശം നഗരം പ്രവേഷ്ടും നാശക്നോത് തതോഹേതോർബഹിഃ കാനനസ്ഥാനേ തസ്യൗ; തഥാപി ചതുർദ്ദിഗ്ഭ്യോ ലോകാസ്തസ്യ സമീപമായയുഃ|
