لُوقا 6
| وَفِي ٱلسَّبْتِ ٱلثَّانِي بَعْدَ ٱلْأَوَّلِ ٱجْتَازَ بَيْنَ ٱلزُّرُوعِ. وَكَانَ تَلَامِيذُهُ يَقْطِفُونَ ٱلسَّنَابِلَ وَيَأْكُلُونَ وَهُمْ يَفْرُكُونَهَا بِأَيْدِيهِمْ. | ١ 1 |
അചരഞ്ച പർവ്വണോ ദ്വിതീയദിനാത് പരം പ്രഥമവിശ്രാമവാരേ ശസ്യക്ഷേത്രേണ യീശോർഗമനകാലേ തസ്യ ശിഷ്യാഃ കണിശം ഛിത്ത്വാ കരേഷു മർദ്ദയിത്വാ ഖാദിതുമാരേഭിരേ|
| فَقَالَ لَهُمْ قَوْمٌ مِنَ ٱلْفَرِّيسِيِّينَ: «لِمَاذَا تَفْعَلُونَ مَا لَا يَحِلُّ فِعْلُهُ فِي ٱلسُّبُوتِ؟». | ٢ 2 |
തസ്മാത് കിയന്തഃ ഫിരൂശിനസ്താനവദൻ വിശ്രാമവാരേ യത് കർമ്മ ന കർത്തവ്യം തത് കുതഃ കുരുഥ?
| فَأَجَابَ يَسُوعُ وَقَالَ لَهُمْ: «أَمَا قَرَأْتُمْ وَلَا هَذَا ٱلَّذِي فَعَلَهُ دَاوُدُ، حِينَ جَاعَ هُوَ وَٱلَّذِينَ كَانُوا مَعَهُ؟ | ٣ 3 |
യീശുഃ പ്രത്യുവാച ദായൂദ് തസ്യ സങ്ഗിനശ്ച ക്ഷുധാർത്താഃ കിം ചക്രുഃ സ കഥമ് ഈശ്വരസ്യ മന്ദിരം പ്രവിശ്യ
| كَيْفَ دَخَلَ بَيْتَ ٱللهِ وَأَخَذَ خُبْزَ ٱلتَّقْدِمَةِ وَأَكَلَ، وَأَعْطَى ٱلَّذِينَ مَعَهُ أَيْضًا، ٱلَّذِي لَا يَحِلُّ أَكْلُهُ إِلَّا لِلْكَهَنَةِ فَقَطْ». | ٤ 4 |
യേ ദർശനീയാഃ പൂപാ യാജകാൻ വിനാന്യസ്യ കസ്യാപ്യഭോജനീയാസ്താനാനീയ സ്വയം ബുഭജേ സങ്ഗിഭ്യോപി ദദൗ തത് കിം യുഷ്മാഭിഃ കദാപി നാപാഠി?
| وَقَالَ لَهُمْ: «إِنَّ ٱبْنَ ٱلْإِنْسَانِ هُوَ رَبُّ ٱلسَّبْتِ أَيْضًا». | ٥ 5 |
പശ്ചാത് സ താനവദത് മനുജസുതോ വിശ്രാമവാരസ്യാപി പ്രഭു ർഭവതി|
| وَفِي سَبْتٍ آخَرَ دَخَلَ ٱلْمَجْمَعَ وَصَارَ يُعَلِّمُ. وَكَانَ هُنَاكَ رَجُلٌ يَدُهُ ٱلْيُمْنَى يَابِسَةٌ، | ٦ 6 |
അനന്തരമ് അന്യവിശ്രാമവാരേ സ ഭജനഗേഹം പ്രവിശ്യ സമുപദിശതി| തദാ തത്സ്ഥാനേ ശുഷ്കദക്ഷിണകര ഏകഃ പുമാൻ ഉപതസ്ഥിവാൻ|
| وَكَانَ ٱلْكَتَبَةُ وَٱلْفَرِّيسِيُّونَ يُرَاقِبُونَهُ هَلْ يَشْفِي فِي ٱلسَّبْتِ، لِكَيْ يَجِدُوا عَلَيْهِ شِكَايَةً. | ٧ 7 |
തസ്മാദ് അധ്യാപകാഃ ഫിരൂശിനശ്ച തസ്മിൻ ദോഷമാരോപയിതും സ വിശ്രാമവാരേ തസ്യ സ്വാസ്ഥ്യം കരോതി നവേതി പ്രതീക്ഷിതുമാരേഭിരേ|
| أَمَّا هُوَ فَعَلِمَ أَفْكَارَهُمْ، وَقَالَ لِلرَّجُلِ ٱلَّذِي يَدُهُ يَابِسَةٌ: «قُمْ وَقِفْ فِي ٱلْوَسْطِ». فَقَامَ وَوَقَفَ. | ٨ 8 |
തദാ യീശുസ്തേഷാം ചിന്താം വിദിത്വാ തം ശുഷ്കകരം പുമാംസം പ്രോവാച, ത്വമുത്ഥായ മധ്യസ്ഥാനേ തിഷ്ഠ|
| ثُمَّ قَالَ لَهُمْ يَسُوعُ: «أَسْأَلُكُمْ شَيْئًا: هَلْ يَحِلُّ فِي ٱلسَّبْتِ فِعْلُ ٱلْخَيْرِ أَوْ فِعْلُ ٱلشَّرِّ؟ تَخْلِيصُ نَفْسٍ أَوْ إِهْلَاكُهَا؟». | ٩ 9 |
തസ്മാത് തസ്മിൻ ഉത്ഥിതവതി യീശുസ്താൻ വ്യാജഹാര, യുഷ്മാൻ ഇമാം കഥാം പൃച്ഛാമി, വിശ്രാമവാരേ ഹിതമ് അഹിതം വാ, പ്രാണരക്ഷണം പ്രാണനാശനം വാ, ഏതേഷാം കിം കർമ്മകരണീയമ്?
| ثُمَّ نَظَرَ حَوْلَهُ إِلَى جَمِيعِهِمْ وَقَالَ لِلرَّجُلِ: «مُدَّ يَدَكَ». فَفَعَلَ هَكَذَا. فَعَادَتْ يَدُهُ صَحِيحَةً كَٱلْأُخْرَى. | ١٠ 10 |
പശ്ചാത് ചതുർദിക്ഷു സർവ്വാൻ വിലോക്യ തം മാനവം ബഭാഷേ, നിജകരം പ്രസാരയ; തതസ്തേന തഥാ കൃത ഇതരകരവത് തസ്യ ഹസ്തഃ സ്വസ്ഥോഭവത്|
| فَٱمْتَلَأُوا حُمْقًا وَصَارُوا يَتَكَالَمُونَ فِيمَا بَيْنَهُمْ مَاذَا يَفْعَلُونَ بِيَسُوعَ. | ١١ 11 |
തസ്മാത് തേ പ്രചണ്ഡകോപാന്വിതാ യീശും കിം കരിഷ്യന്തീതി പരസ്പരം പ്രമന്ത്രിതാഃ|
| وَفِي تِلْكَ ٱلْأَيَّامِ خَرَجَ إِلَى ٱلْجَبَلِ لِيُصَلِّيَ. وَقَضَى ٱللَّيْلَ كُلَّهُ فِي ٱلصَّلَاةِ لِلهِ. | ١٢ 12 |
തതഃ പരം സ പർവ്വതമാരുഹ്യേശ്വരമുദ്ദിശ്യ പ്രാർഥയമാനഃ കൃത്സ്നാം രാത്രിം യാപിതവാൻ|
| وَلَمَّا كَانَ ٱلنَّهَارُ دَعَا تَلَامِيذَهُ، وَٱخْتَارَ مِنْهُمُ ٱثْنَيْ عَشَرَ، ٱلَّذِينَ سَمَّاهُمْ أَيْضًا «رُسُلًا»: | ١٣ 13 |
അഥ ദിനേ സതി സ സർവ്വാൻ ശിഷ്യാൻ ആഹൂതവാൻ തേഷാം മധ്യേ
| سِمْعَانَ ٱلَّذِي سَمَّاهُ أَيْضًا بُطْرُسَ وَأَنْدَرَاوُسَ أَخَاهُ. يَعْقُوبَ وَيُوحَنَّا. فِيلُبُّسَ وَبَرْثُولَمَاوُسَ. | ١٤ 14 |
പിതരനാമ്നാ ഖ്യാതഃ ശിമോൻ തസ്യ ഭ്രാതാ ആന്ദ്രിയശ്ച യാകൂബ് യോഹൻ ച ഫിലിപ് ബർഥലമയശ്ച
| مَتَّى وَتُومَا. يَعْقُوبَ بْنَ حَلْفَى وَسِمْعَانَ ٱلَّذِي يُدْعَى ٱلْغَيُورَ. | ١٥ 15 |
മഥിഃ ഥോമാ ആൽഫീയസ്യ പുത്രോ യാകൂബ് ജ്വലന്തനാമ്നാ ഖ്യാതഃ ശിമോൻ
| يَهُوذَا أَخَا يَعْقُوبَ، وَيَهُوذَا ٱلْإِسْخَرْيُوطِيَّ ٱلَّذِي صَارَ مُسَلِّمًا أَيْضًا. | ١٦ 16 |
ച യാകൂബോ ഭ്രാതാ യിഹൂദാശ്ച തം യഃ പരകരേഷു സമർപയിഷ്യതി സ ഈഷ്കരീയോതീയയിഹൂദാശ്ചൈതാൻ ദ്വാദശ ജനാൻ മനോനീതാൻ കൃത്വാ സ ജഗ്രാഹ തഥാ പ്രേരിത ഇതി തേഷാം നാമ ചകാര|
| وَنَزَلَ مَعَهُمْ وَوَقَفَ فِي مَوْضِعٍ سَهْلٍ، هُوَ وَجَمْعٌ مِنْ تَلَامِيذِهِ، وَجُمْهُورٌ كَثِيرٌ مِنَ ٱلشَّعْبِ، مِنْ جَمِيعِ ٱلْيَهُودِيَّةِ وَأُورُشَلِيمَ وَسَاحِلِ صُورَ وَصَيْدَاءَ، ٱلَّذِينَ جَاءُوا لِيَسْمَعُوهُ وَيُشْفَوْا مِنْ أَمْرَاضِهِمْ، | ١٧ 17 |
തതഃ പരം സ തൈഃ സഹ പർവ്വതാദവരുഹ്യ ഉപത്യകായാം തസ്ഥൗ തതസ്തസ്യ ശിഷ്യസങ്ഘോ യിഹൂദാദേശാദ് യിരൂശാലമശ്ച സോരഃ സീദോനശ്ച ജലധേ രോധസോ ജനനിഹാശ്ച ഏത്യ തസ്യ കഥാശ്രവണാർഥം രോഗമുക്ത്യർഥഞ്ച തസ്യ സമീപേ തസ്ഥുഃ|
| وَٱلْمُعَذَّبُونَ مِنْ أَرْوَاحٍ نَجِسَةٍ. وَكَانُوا يَبْرَأُونَ. | ١٨ 18 |
അമേധ്യഭൂതഗ്രസ്താശ്ച തന്നികടമാഗത്യ സ്വാസ്ഥ്യം പ്രാപുഃ|
| وَكُلُّ ٱلْجَمْعِ طَلَبُوا أَنْ يَلْمِسُوهُ، لِأَنَّ قُوَّةً كَانَتْ تَخْرُجُ مِنْهُ وَتَشْفِي ٱلْجَمِيعَ. | ١٩ 19 |
സർവ്വേഷാം സ്വാസ്ഥ്യകരണപ്രഭാവസ്യ പ്രകാശിതത്വാത് സർവ്വേ ലോകാ ഏത്യ തം സ്പ്രഷ്ടും യേതിരേ|
| وَرَفَعَ عَيْنَيْهِ إِلَى تَلَامِيذِهِ وَقَالَ: «طُوبَاكُمْ أَيُّهَا ٱلْمَسَاكِينُ، لِأَنَّ لَكُمْ مَلَكُوتَ ٱللهِ. | ٢٠ 20 |
പശ്ചാത് സ ശിഷ്യാൻ പ്രതി ദൃഷ്ടിം കുത്വാ ജഗാദ, ഹേ ദരിദ്രാ യൂയം ധന്യാ യത ഈശ്വരീയേ രാജ്യേ വോഽധികാരോസ്തി|
| طُوبَاكُمْ أَيُّهَا ٱلْجِيَاعُ ٱلْآنَ، لِأَنَّكُمْ تُشْبَعُونَ. طُوبَاكُمْ أَيُّهَا ٱلْبَاكُونَ ٱلْآنَ، لِأَنَّكُمْ سَتَضْحَكُونَ. | ٢١ 21 |
ഹേ അധുനാ ക്ഷുധിതലോകാ യൂയം ധന്യാ യതോ യൂയം തർപ്സ്യഥ; ഹേ ഇഹ രോദിനോ ജനാ യൂയം ധന്യാ യതോ യൂയം ഹസിഷ്യഥ|
| طُوبَاكُمْ إِذَا أَبْغَضَكُمُ ٱلنَّاسُ، وَإِذَا أَفْرَزُوكُمْ وَعَيَّرُوكُمْ، وَأَخْرَجُوا ٱسْمَكُمْ كَشِرِّيرٍ مِنْ أَجْلِ ٱبْنِ ٱلْإِنْسَانِ. | ٢٢ 22 |
യദാ ലോകാ മനുഷ്യസൂനോ ർനാമഹേതോ ര്യുഷ്മാൻ ഋതീയിഷ്യന്തേ പൃഥക് കൃത്വാ നിന്ദിഷ്യന്തി, അധമാനിവ യുഷ്മാൻ സ്വസമീപാദ് ദൂരീകരിഷ്യന്തി ച തദാ യൂയം ധന്യാഃ|
| اِفْرَحُوا فِي ذَلِكَ ٱلْيَوْمِ وَتَهَلَّلُوا، فَهُوَذَا أَجْرُكُمْ عَظِيمٌ فِي ٱلسَّمَاءِ. لِأَنَّ آبَاءَهُمْ هَكَذَا كَانُوا يَفْعَلُونَ بِٱلْأَنْبِيَاءِ. | ٢٣ 23 |
സ്വർഗേ യുഷ്മാകം യഥേഷ്ടം ഫലം ഭവിഷ്യതി, ഏതദർഥം തസ്മിൻ ദിനേ പ്രോല്ലസത ആനന്ദേന നൃത്യത ച, തേഷാം പൂർവ്വപുരുഷാശ്ച ഭവിഷ്യദ്വാദിനഃ പ്രതി തഥൈവ വ്യവാഹരൻ|
| وَلَكِنْ وَيْلٌ لَكُمْ أَيُّهَا ٱلْأَغْنِيَاءُ، لِأَنَّكُمْ قَدْ نِلْتُمْ عَزَاءَكُمْ. | ٢٤ 24 |
കിന്തു ഹാ ഹാ ധനവന്തോ യൂയം സുഖം പ്രാപ്നുത| ഹന്ത പരിതൃപ്താ യൂയം ക്ഷുധിതാ ഭവിഷ്യഥ;
| وَيْلٌ لَكُمْ أَيُّهَا ٱلشَّبَاعَى، لِأَنَّكُمْ سَتَجُوعُونَ. وَيْلٌ لَكُمْ أَيُّهَا ٱلضَّاحِكُونَ ٱلْآنَ، لِأَنَّكُمْ سَتَحْزَنُونَ وَتَبْكُونَ. | ٢٥ 25 |
ഇഹ ഹസന്തോ യൂയം വത യുഷ്മാഭിഃ ശോചിതവ്യം രോദിതവ്യഞ്ച|
| وَيْلٌ لَكُمْ إِذَا قَالَ فِيكُمْ جَمِيعُ ٱلنَّاسِ حَسَنًا. لِأَنَّهُ هَكَذَا كَانَ آبَاؤُهُمْ يَفْعَلُونَ بِٱلْأَنْبِيَاءِ ٱلْكَذَبَةِ. | ٢٦ 26 |
സർവ്വൈലാകൈ ര്യുഷ്മാകം സുഖ്യാതൗ കൃതായാം യുഷ്മാകം ദുർഗതി ർഭവിഷ്യതി യുഷ്മാകം പൂർവ്വപുരുഷാ മൃഷാഭവിഷ്യദ്വാദിനഃ പ്രതി തദ്വത് കൃതവന്തഃ|
| «لَكِنِّي أَقُولُ لَكُمْ أَيُّهَا ٱلسَّامِعُونَ: أَحِبُّوا أَعْدَاءَكُمْ، أَحْسِنُوا إِلَى مُبْغِضِيكُمْ، | ٢٧ 27 |
ഹേ ശ്രോതാരോ യുഷ്മഭ്യമഹം കഥയാമി, യൂയം ശത്രുഷു പ്രീയധ്വം യേ ച യുഷ്മാൻ ദ്വിഷന്തി തേഷാമപി ഹിതം കുരുത|
| بَارِكُوا لَاعِنِيكُمْ، وَصَلُّوا لِأَجْلِ ٱلَّذِينَ يُسِيئُونَ إِلَيْكُمْ. | ٢٨ 28 |
യേ ച യുഷ്മാൻ ശപന്തി തേഭ്യ ആശിഷം ദത്ത യേ ച യുഷ്മാൻ അവമന്യന്തേ തേഷാം മങ്ഗലം പ്രാർഥയധ്വം|
| مَنْ ضَرَبَكَ عَلَى خَدِّكَ فَٱعْرِضْ لَهُ ٱلْآخَرَ أَيْضًا، وَمَنْ أَخَذَ رِدَاءَكَ فَلَا تَمْنَعْهُ ثَوْبَكَ أَيْضًا. | ٢٩ 29 |
യദി കശ്ചിത് തവ കപോലേ ചപേടാഘാതം കരോതി തർഹി തം പ്രതി കപോലമ് അന്യം പരാവർത്ത്യ സമ്മുഖീകുരു പുനശ്ച യദി കശ്ചിത് തവ ഗാത്രീയവസ്ത്രം ഹരതി തർഹി തം പരിധേയവസ്ത്രമ് അപി ഗ്രഹീതും മാ വാരയ|
| وَكُلُّ مَنْ سَأَلَكَ فَأَعْطِهِ، وَمَنْ أَخَذَ ٱلَّذِي لَكَ فَلَا تُطَالِبْهُ. | ٣٠ 30 |
യസ്ത്വാം യാചതേ തസ്മൈ ദേഹി, യശ്ച തവ സമ്പത്തിം ഹരതി തം മാ യാചസ്വ|
| وَكَمَا تُرِيدُونَ أَنْ يَفْعَلَ ٱلنَّاسُ بِكُمُ ٱفْعَلُوا أَنْتُمْ أَيْضًا بِهِمْ هَكَذَا. | ٣١ 31 |
പരേഭ്യഃ സ്വാൻ പ്രതി യഥാചരണമ് അപേക്ഷധ്വേ പരാൻ പ്രതി യൂയമപി തഥാചരത|
| وَإِنْ أَحْبَبْتُمُ ٱلَّذِينَ يُحِبُّونَكُمْ، فَأَيُّ فَضْلٍ لَكُمْ؟ فَإِنَّ ٱلْخُطَاةَ أَيْضًا يُحِبُّونَ ٱلَّذِينَ يُحِبُّونَهُمْ. | ٣٢ 32 |
യേ ജനാ യുഷ്മാസു പ്രീയന്തേ കേവലം തേഷു പ്രീയമാണേഷു യുഷ്മാകം കിം ഫലം? പാപിലോകാ അപി സ്വേഷു പ്രീയമാണേഷു പ്രീയന്തേ|
| وَإِذَا أَحْسَنْتُمْ إِلَى ٱلَّذِينَ يُحْسِنُونَ إِلَيْكُمْ، فَأَيُّ فَضْلٍ لَكُمْ؟ فَإِنَّ ٱلْخُطَاةَ أَيْضًا يَفْعَلُونَ هَكَذَا. | ٣٣ 33 |
യദി ഹിതകാരിണ ഏവ ഹിതം കുരുഥ തർഹി യുഷ്മാകം കിം ഫലം? പാപിലോകാ അപി തഥാ കുർവ്വന്തി|
| وَإِنْ أَقْرَضْتُمُ ٱلَّذِينَ تَرْجُونَ أَنْ تَسْتَرِدُّوا مِنْهُمْ، فَأَيُّ فَضْلٍ لَكُمْ؟ فَإِنَّ ٱلْخُطَاةَ أَيْضًا يُقْرِضُونَ ٱلْخُطَاةَ لِكَيْ يَسْتَرِدُّوا مِنْهُمُ ٱلْمِثْلَ. | ٣٤ 34 |
യേഭ്യ ഋണപരിശോധസ്യ പ്രാപ്തിപ്രത്യാശാസ്തേ കേവലം തേഷു ഋണേ സമർപിതേ യുഷ്മാകം കിം ഫലം? പുനഃ പ്രാപ്ത്യാശയാ പാപീലോകാ അപി പാപിജനേഷു ഋണമ് അർപയന്തി|
| بَلْ أَحِبُّوا أَعْدَاءَكُمْ، وَأَحْسِنُوا وَأَقْرِضُوا وَأَنْتُمْ لَا تَرْجُونَ شَيْئًا، فَيَكُونَ أَجْرُكُمْ عَظِيمًا وَتَكُونُوا بَنِي ٱلْعَلِيِّ، فَإِنَّهُ مُنْعِمٌ عَلَى غَيْرِ ٱلشَّاكِرِينَ وَٱلْأَشْرَارِ. | ٣٥ 35 |
അതോ യൂയം രിപുഷ്വപി പ്രീയധ്വം, പരഹിതം കുരുത ച; പുനഃ പ്രാപ്ത്യാശാം ത്യക്ത്വാ ഋണമർപയത, തഥാ കൃതേ യുഷ്മാകം മഹാഫലം ഭവിഷ്യതി, യൂയഞ്ച സർവ്വപ്രധാനസ്യ സന്താനാ ഇതി ഖ്യാതിം പ്രാപ്സ്യഥ, യതോ യുഷ്മാകം പിതാ കൃതഘ്നാനാം ദുർവ്ടത്താനാഞ്ച ഹിതമാചരതി|
| فَكُونُوا رُحَمَاءَ كَمَا أَنَّ أَبَاكُمْ أَيْضًا رَحِيمٌ. | ٣٦ 36 |
അത ഏവ സ യഥാ ദയാലു ര്യൂയമപി താദൃശാ ദയാലവോ ഭവത|
| «وَلَا تَدِينُوا فَلَا تُدَانُوا. لَا تَقْضُوا عَلَى أَحَدٍ فَلَا يُقْضَى عَلَيْكُمْ. اِغْفِرُوا يُغْفَرْ لَكُمْ. | ٣٧ 37 |
അപരഞ്ച പരാൻ ദോഷിണോ മാ കുരുത തസ്മാദ് യൂയം ദോഷീകൃതാ ന ഭവിഷ്യഥ; അദണ്ഡ്യാൻ മാ ദണ്ഡയത തസ്മാദ് യൂയമപി ദണ്ഡം ന പ്രാപ്സ്യഥ; പരേഷാം ദോഷാൻ ക്ഷമധ്വം തസ്മാദ് യുഷ്മാകമപി ദോഷാഃ ക്ഷമിഷ്യന്തേ|
| أَعْطُوا تُعْطَوْا، كَيْلًا جَيِّدًا مُلَبَّدًا مَهْزُوزًا فَائِضًا يُعْطُونَ فِي أَحْضَانِكُمْ. لِأَنَّهُ بِنَفْسِ ٱلْكَيْلِ ٱلَّذِي بِهِ تَكِيلُونَ يُكَالُ لَكُمْ». | ٣٨ 38 |
ദാനാനിദത്ത തസ്മാദ് യൂയം ദാനാനി പ്രാപ്സ്യഥ, വരഞ്ച ലോകാഃ പരിമാണപാത്രം പ്രദലയ്യ സഞ്ചാല്യ പ്രോഞ്ചാല്യ പരിപൂര്യ്യ യുഷ്മാകം ക്രോഡേഷു സമർപയിഷ്യന്തി; യൂയം യേന പരിമാണേന പരിമാഥ തേനൈവ പരിമാണേന യുഷ്മത്കൃതേ പരിമാസ്യതേ|
| وَضَرَبَ لَهُمْ مَثَلًا: «هَلْ يَقْدِرُ أَعْمَى أَنْ يَقُودَ أَعْمَى؟ أَمَا يَسْقُطُ ٱلِٱثْنَانِ فِي حُفْرَةٍ؟ | ٣٩ 39 |
അഥ സ തേഭ്യോ ദൃഷ്ടാന്തകഥാമകഥയത്, അന്ധോ ജനഃ കിമന്ധം പന്ഥാനം ദർശയിതും ശക്നോതി? തസ്മാദ് ഉഭാവപി കിം ഗർത്തേ ന പതിഷ്യതഃ?
| لَيْسَ ٱلتِّلْمِيذُ أَفْضَلَ مِنْ مُعَلِّمِهِ، بَلْ كُلُّ مَنْ صَارَ كَامِلًا يَكُونُ مِثْلَ مُعَلِّمِهِ. | ٤٠ 40 |
ഗുരോഃ ശിഷ്യോ ന ശ്രേഷ്ഠഃ കിന്തു ശിഷ്യേ സിദ്ധേ സതി സ ഗുരുതുല്യോ ഭവിതും ശക്നോതി|
| لِمَاذَا تَنْظُرُ ٱلْقَذَى ٱلَّذِي فِي عَيْنِ أَخِيكَ، وَأَمَّا ٱلْخَشَبَةُ ٱلَّتِي فِي عَيْنِكَ فَلَا تَفْطَنُ لَهَا؟ | ٤١ 41 |
അപരഞ്ച ത്വം സ്വചക്ഷുഷി നാസാമ് അദൃഷ്ട്വാ തവ ഭ്രാതുശ്ചക്ഷുഷി യത്തൃണമസ്തി തദേവ കുതഃ പശ്യമി?
| أَوْ كَيْفَ تَقْدِرُ أَنْ تَقُولَ لِأَخِيكَ: يَا أَخِي، دَعْنِي أُخْرِجِ ٱلْقَذَى ٱلَّذِي فِي عَيْنِكَ، وَأَنْتَ لَا تَنْظُرُ ٱلْخَشَبَةَ ٱلَّتِي فِي عَيْنِكَ؟ يَا مُرَائِي! أَخْرِجْ أَوَّلًا ٱلْخَشَبَةَ مِنْ عَيْنِكَ، وَحِينَئِذٍ تُبْصِرُ جَيِّدًا أَنْ تُخْرِجَ ٱلْقَذَى ٱلَّذِي فِي عَيْنِ أَخِيكَ. | ٤٢ 42 |
സ്വചക്ഷുഷി യാ നാസാ വിദ്യതേ താമ് അജ്ഞാത്വാ, ഭ്രാതസ്തവ നേത്രാത് തൃണം ബഹിഃ കരോമീതി വാക്യം ഭ്രാതരം കഥം വക്തും ശക്നോഷി? ഹേ കപടിൻ പൂർവ്വം സ്വനയനാത് നാസാം ബഹിഃ കുരു തതോ ഭ്രാതുശ്ചക്ഷുഷസ്തൃണം ബഹിഃ കർത്തും സുദൃഷ്ടിം പ്രാപ്സ്യസി|
| «لِأَنَّهُ مَا مِنْ شَجَرَةٍ جَيِّدَةٍ تُثْمِرُ ثَمَرًا رَدِيًّا، وَلَا شَجَرَةٍ رَدِيَّةٍ تُثْمِرُ ثَمَرًا جَيِّدًا. | ٤٣ 43 |
അന്യഞ്ച ഉത്തമസ്തരുഃ കദാപി ഫലമനുത്തമം ന ഫലതി, അനുത്തമതരുശ്ച ഫലമുത്തമം ന ഫലതി കാരണാദതഃ ഫലൈസ്തരവോ ജ്ഞായന്തേ|
| لِأَنَّ كُلَّ شَجَرَةٍ تُعْرَفُ مِنْ ثَمَرِهَا. فَإِنَّهُمْ لَا يَجْتَنُونَ مِنَ ٱلشَّوْكِ تِينًا، وَلَا يَقْطِفُونَ مِنَ ٱلْعُلَّيْقِ عِنَبًا. | ٤٤ 44 |
കണ്ടകിപാദപാത് കോപി ഉഡുമ്ബരഫലാനി ന പാതയതി തഥാ ശൃഗാലകോലിവൃക്ഷാദപി കോപി ദ്രാക്ഷാഫലം ന പാതയതി|
| اَلْإِنْسَانُ ٱلصَّالِحُ مِنْ كَنْزِ قَلْبِهِ ٱلصَّالِحِ يُخْرِجُ ٱلصَّلَاحَ، وَٱلْإِنْسَانُ ٱلشِّرِّيرُ مِنْ كَنْزِ قَلْبِهِ ٱلشِّرِّيرِ يُخْرِجُ ٱلشَّرَّ. فَإِنَّهُ مِنْ فَضْلَةِ ٱلْقَلْبِ يَتَكَلَّمُ فَمُهُ. | ٤٥ 45 |
തദ്വത് സാധുലോകോഽന്തഃകരണരൂപാത് സുഭാണ്ഡാഗാരാദ് ഉത്തമാനി ദ്രവ്യാണി ബഹിഃ കരോതി, ദുഷ്ടോ ലോകശ്ചാന്തഃകരണരൂപാത് കുഭാണ്ഡാഗാരാത് കുത്സിതാനി ദ്രവ്യാണി നിർഗമയതി യതോഽന്തഃകരണാനാം പൂർണഭാവാനുരൂപാണി വചാംസി മുഖാന്നിർഗച്ഛന്തി|
| «وَلِمَاذَا تَدْعُونَنِي: يَارَبُّ، يَارَبُّ، وَأَنْتُمْ لَا تَفْعَلُونَ مَا أَقُولُهُ؟ | ٤٦ 46 |
അപരഞ്ച മമാജ്ഞാനുരൂപം നാചരിത്വാ കുതോ മാം പ്രഭോ പ്രഭോ ഇതി വദഥ?
| كُلُّ مَنْ يَأْتِي إِلَيَّ وَيَسْمَعُ كَلَامِي وَيَعْمَلُ بِهِ أُرِيكُمْ مَنْ يُشْبِهُ. | ٤٧ 47 |
യഃ കശ്ചിൻ മമ നികടമ് ആഗത്യ മമ കഥാ നിശമ്യ തദനുരൂപം കർമ്മ കരോതി സ കസ്യ സദൃശോ ഭവതി തദഹം യുഷ്മാൻ ജ്ഞാപയാമി|
| يُشْبِهُ إِنْسَانًا بَنَى بَيْتًا، وَحَفَرَ وَعَمَّقَ وَوَضَعَ ٱلْأَسَاسَ عَلَى ٱلصَّخْرِ. فَلَمَّا حَدَثَ سَيْلٌ صَدَمَ ٱلنَّهْرُ ذَلِكَ ٱلْبَيْتَ، فَلَمْ يَقْدِرْ أَنْ يُزَعْزِعَهُ، لِأَنَّهُ كَانَ مُؤَسَّسًا عَلَى ٱلصَّخْرِ. | ٤٨ 48 |
യോ ജനോ ഗഭീരം ഖനിത്വാ പാഷാണസ്ഥലേ ഭിത്തിം നിർമ്മായ സ്വഗൃഹം രചയതി തേന സഹ തസ്യോപമാ ഭവതി; യത ആപ്ലാവിജലമേത്യ തസ്യ മൂലേ വേഗേന വഹദപി തദ്ഗേഹം ലാഡയിതും ന ശക്നോതി യതസ്തസ്യ ഭിത്തിഃ പാഷാണോപരി തിഷ്ഠതി|
| وَأَمَّا ٱلَّذِي يَسْمَعُ وَلَا يَعْمَلُ، فَيُشْبِهُ إِنْسَانًا بَنَى بَيْتَهُ عَلَى ٱلْأَرْضِ مِنْ دُونِ أَسَاسٍ، فَصَدَمَهُ ٱلنَّهْرُ فَسَقَطَ حَالًا، وَكَانَ خَرَابُ ذَلِكَ ٱلْبَيْتِ عَظِيمًا!». | ٤٩ 49 |
കിന്തു യഃ കശ്ചിൻ മമ കഥാഃ ശ്രുത്വാ തദനുരൂപം നാചരതി സ ഭിത്തിം വിനാ മൃദുപരി ഗൃഹനിർമ്മാത്രാ സമാനോ ഭവതി; യത ആപ്ലാവിജലമാഗത്യ വേഗേന യദാ വഹതി തദാ തദ്ഗൃഹം പതതി തസ്യ മഹത് പതനം ജായതേ|
