يوحنَّا 5

١ 1 وَبَعْدَ هَذَا كَانَ عِيدٌ لِلْيَهُودِ، فَصَعِدَ يَسُوعُ إِلَى أُورُشَلِيمَ.

തതഃ പരം യിഹൂദീയാനാമ് ഉത്സവ ഉപസ്ഥിതേ യീശു ര്യിരൂശാലമം ഗതവാൻ|

٢ 2 وَفِي أُورُشَلِيمَ عِنْدَ بَابِ ٱلضَّأْنِ بِرْكَةٌ يُقَالُ لَهَا بِٱلْعِبْرَانِيَّةِ «بَيْتُ حِسْدَا» لَهَا خَمْسَةُ أَرْوِقَةٍ.

തസ്മിന്നഗരേ മേഷനാമ്നോ ദ്വാരസ്യ സമീപേ ഇബ്രീയഭാഷയാ ബൈഥേസ്ദാ നാമ്നാ പിഷ്കരിണീ പഞ്ചഘട്ടയുക്താസീത്|

٣ 3 فِي هَذِهِ كَانَ مُضْطَجِعًا جُمْهُورٌ كَثِيرٌ مِنْ مَرْضَى وَعُمْيٍ وَعُرْجٍ وَعُسْمٍ، يَتَوَقَّعُونَ تَحْرِيكَ ٱلْمَاءِ.

തസ്യാസ്തേഷു ഘട്ടേഷു കിലാലകമ്പനമ് അപേക്ഷ്യ അന്ധഖഞ്ചശുഷ്കാങ്ഗാദയോ ബഹവോ രോഗിണഃ പതന്തസ്തിഷ്ഠന്തി സ്മ|

٤ 4 لِأَنَّ مَلَاكًا كَانَ يَنْزِلُ أَحْيَانًا فِي ٱلْبِرْكَةِ وَيُحَرِّكُ ٱلْمَاءَ. فَمَنْ نَزَلَ أَوَّلًا بَعْدَ تَحْرِيكِ ٱلْمَاءِ كَانَ يَبْرَأُ مِنْ أَيِّ مَرَضٍ ٱعْتَرَاهُ.

യതോ വിശേഷകാലേ തസ്യ സരസോ വാരി സ്വർഗീയദൂത ഏത്യാകമ്പയത് തത്കീലാലകമ്പനാത് പരം യഃ കശ്ചിദ് രോഗീ പ്രഥമം പാനീയമവാരോഹത് സ ഏവ തത്ക്ഷണാദ് രോഗമുക്തോഽഭവത്|

٥ 5 وَكَانَ هُنَاكَ إِنْسَانٌ بِهِ مَرَضٌ مُنْذُ ثَمَانٍ وَثَلَاثِينَ سَنَةً.

തദാഷ്ടാത്രിംശദ്വർഷാണി യാവദ് രോഗഗ്രസ്ത ഏകജനസ്തസ്മിൻ സ്ഥാനേ സ്ഥിതവാൻ|

٦ 6 هَذَا رَآهُ يَسُوعُ مُضْطَجِعًا، وَعَلِمَ أَنَّ لَهُ زَمَانًا كَثِيرًا، فَقَالَ لَهُ: «أَتُرِيدُ أَنْ تَبْرَأَ؟».

യീശുസ്തം ശയിതം ദൃഷ്ട്വാ ബഹുകാലികരോഗീതി ജ്ഞാത്വാ വ്യാഹൃതവാൻ ത്വം കിം സ്വസ്ഥോ ബുഭൂഷസി?

٧ 7 أَجَابَهُ ٱلْمَرِيضُ: «يَا سَيِّدُ، لَيْسَ لِي إِنْسَانٌ يُلْقِينِي فِي ٱلْبِرْكَةِ مَتَى تَحَرَّكَ ٱلْمَاءُ. بَلْ بَيْنَمَا أَنَا آتٍ، يَنْزِلُ قُدَّامِي آخَرُ».

തതോ രോഗീ കഥിതവാൻ ഹേ മഹേച്ഛ യദാ കീലാലം കമ്പതേ തദാ മാം പുഷ്കരിണീമ് അവരോഹയിതും മമ കോപി നാസ്തി, തസ്മാൻ മമ ഗമനകാലേ കശ്ചിദന്യോഽഗ്രോ ഗത്വാ അവരോഹതി|

٨ 8 قَالَ لَهُ يَسُوعُ: «قُمِ. ٱحْمِلْ سَرِيرَكَ وَٱمْشِ».

തദാ യീശുരകഥയദ് ഉത്തിഷ്ഠ, തവ ശയ്യാമുത്തോല്യ ഗൃഹീത്വാ യാഹി|

٩ 9 فَحَالًا بَرِئَ ٱلْإِنْسَانُ وَحَمَلَ سَرِيرَهُ وَمَشَى. وَكَانَ فِي ذَلِكَ ٱلْيَوْمِ سَبْتٌ.

സ തത്ക്ഷണാത് സ്വസ്ഥോ ഭൂത്വാ ശയ്യാമുത്തോല്യാദായ ഗതവാൻ കിന്തു തദ്ദിനം വിശ്രാമവാരഃ|

١٠ 10 فَقَالَ ٱلْيَهُودُ لِلَّذِي شُفِيَ: «إِنَّهُ سَبْتٌ! لَا يَحِلُّ لَكَ أَنْ تَحْمِلَ سَرِيرَكَ».

തസ്മാദ് യിഹൂദീയാഃ സ്വസ്ഥം നരം വ്യാഹരൻ അദ്യ വിശ്രാമവാരേ ശയനീയമാദായ ന യാതവ്യമ്|

١١ 11 أَجَابَهُمْ: «إِنَّ ٱلَّذِي أَبْرَأَنِي هُوَ قَالَ لِي: ٱحْمِلْ سَرِيرَكَ وَٱمْشِ».

തതഃ സ പ്രത്യവോചദ് യോ മാം സ്വസ്ഥമ് അകാർഷീത് ശയനീയമ് ഉത്തോല്യാദായ യാതും മാം സ ഏവാദിശത്|

١٢ 12 فَسَأَلُوهُ: «مَنْ هُوَ ٱلْإِنْسَانُ ٱلَّذِي قَالَ لَكَ: ٱحْمِلْ سَرِيرَكَ وَٱمْشِ؟».

തദാ തേഽപൃച്ഛൻ ശയനീയമ് ഉത്തോല്യാദായ യാതും യ ആജ്ഞാപയത് സ കഃ?

١٣ 13 أَمَّا ٱلَّذِي شُفِيَ فَلَمْ يَكُنْ يَعْلَمُ مَنْ هُوَ، لِأَنَّ يَسُوعَ ٱعْتَزَلَ، إِذْ كَانَ فِي ٱلْمَوْضِعِ جَمْعٌ.

കിന്തു സ ക ഇതി സ്വസ്ഥീഭൂതോ നാജാനാദ് യതസ്തസ്മിൻ സ്ഥാനേ ജനതാസത്ത്വാദ് യീശുഃ സ്ഥാനാന്തരമ് ആഗമത്|

١٤ 14 بَعْدَ ذَلِكَ وَجَدَهُ يَسُوعُ فِي ٱلْهَيْكَلِ وَقَالَ لَهُ: «هَا أَنْتَ قَدْ بَرِئْتَ، فَلَا تُخْطِئْ أَيْضًا، لِئَلَّا يَكُونَ لَكَ أَشَرُّ».

തതഃ പരം യേശു ർമന്ദിരേ തം നരം സാക്ഷാത്പ്രാപ്യാകഥയത് പശ്യേദാനീമ് അനാമയോ ജാതോസി യഥാധികാ ദുർദശാ ന ഘടതേ തദ്ധേതോഃ പാപം കർമ്മ പുനർമാകാർഷീഃ|

١٥ 15 فَمَضَى ٱلْإِنْسَانُ وَأَخْبَرَ ٱلْيَهُودَ أَنَّ يَسُوعَ هُوَ ٱلَّذِي أَبْرَأَهُ.

തതഃ സ ഗത്വാ യിഹൂദീയാൻ അവദദ് യീശു ർമാമ് അരോഗിണമ് അകാർഷീത്|

١٦ 16 وَلِهَذَا كَانَ ٱلْيَهُودُ يَطْرُدُونَ يَسُوعَ، وَيَطْلُبُونَ أَنْ يَقْتُلُوهُ، لِأَنَّهُ عَمِلَ هَذَا فِي سَبْتٍ.

തതോ യീശു ർവിശ്രാമവാരേ കർമ്മേദൃശം കൃതവാൻ ഇതി ഹേതോ ര്യിഹൂദീയാസ്തം താഡയിത്വാ ഹന്തുമ് അചേഷ്ടന്ത|

١٧ 17 فَأَجَابَهُمْ يَسُوعُ: «أَبِي يَعْمَلُ حَتَّى ٱلْآنَ وَأَنَا أَعْمَلُ».

യീശുസ്താനാഖ്യത് മമ പിതാ യത് കാര്യ്യം കരോതി തദനുരൂപമ് അഹമപി കരോതി|

١٨ 18 فَمِنْ أَجْلِ هَذَا كَانَ ٱلْيَهُودُ يَطْلُبُونَ أَكْثَرَ أَنْ يَقْتُلُوهُ، لِأَنَّهُ لَمْ يَنْقُضِ ٱلسَّبْتَ فَقَطْ، بَلْ قَالَ أَيْضًا إِنَّ ٱللهَ أَبُوهُ، مُعَادِلًا نَفْسَهُ بِٱللهِ.

തതോ യിഹൂദീയാസ്തം ഹന്തും പുനരയതന്ത യതോ വിശ്രാമവാരം നാമന്യത തദേവ കേവലം ന അധികന്തു ഈശ്വരം സ്വപിതരം പ്രോച്യ സ്വമപീശ്വരതുല്യം കൃതവാൻ|

١٩ 19 فَأَجَابَ يَسُوعُ وَقَالَ لَهُمُ: «ٱلْحَقَّ ٱلْحَقَّ أَقُولُ لَكُمْ: لَا يَقْدِرُ ٱلِٱبْنُ أَنْ يَعْمَلَ مِنْ نَفْسِهِ شَيْئًا إِلَّا مَا يَنْظُرُ ٱلْآبَ يَعْمَلُ. لِأَنْ مَهْمَا عَمِلَ ذَاكَ فَهَذَا يَعْمَلُهُ ٱلِٱبْنُ كَذَلِكَ.

പശ്ചാദ് യീശുരവദദ് യുഷ്മാനഹം യഥാർഥതരം വദാമി പുത്രഃ പിതരം യദ്യത് കർമ്മ കുർവ്വന്തം പശ്യതി തദതിരിക്തം സ്വേച്ഛാതഃ കിമപി കർമ്മ കർത്തും ന ശക്നോതി| പിതാ യത് കരോതി പുത്രോപി തദേവ കരോതി|

٢٠ 20 لِأَنَّ ٱلْآبَ يُحِبُّ ٱلِٱبْنَ وَيُرِيهِ جَمِيعَ مَا هُوَ يَعْمَلُهُ، وَسَيُرِيهِ أَعْمَالًا أَعْظَمَ مِنْ هَذِهِ لِتَتَعَجَّبُوا أَنْتُمْ.

പിതാ പുത്രേ സ്നേഹം കരോതി തസ്മാത് സ്വയം യദ്യത് കർമ്മ കരോതി തത്സർവ്വം പുത്രം ദർശയതി; യഥാ ച യുഷ്മാകം ആശ്ചര്യ്യജ്ഞാനം ജനിഷ്യതേ തദർഥമ് ഇതോപി മഹാകർമ്മ തം ദർശയിഷ്യതി|

٢١ 21 لِأَنَّهُ كَمَا أَنَّ ٱلْآبَ يُقِيمُ ٱلْأَمْوَاتَ وَيُحْيِي، كَذَلِكَ ٱلِٱبْنُ أَيْضًا يُحْيِي مَنْ يَشَاءُ.

വസ്തുതസ്തു പിതാ യഥാ പ്രമിതാൻ ഉത്ഥാപ്യ സജിവാൻ കരോതി തദ്വത് പുത്രോപി യം യം ഇച്ഛതി തം തം സജീവം കരോതി|

٢٢ 22 لِأَنَّ ٱلْآبَ لَا يَدِينُ أَحَدًا، بَلْ قَدْ أَعْطَى كُلَّ ٱلدَّيْنُونَةِ لِلِٱبْنِ،

സർവ്വേ പിതരം യഥാ സത്കുർവ്വന്തി തഥാ പുത്രമപി സത്കാരയിതും പിതാ സ്വയം കസ്യാപി വിചാരമകൃത്വാ സർവ്വവിചാരാണാം ഭാരം പുത്രേ സമർപിതവാൻ|

٢٣ 23 لِكَيْ يُكْرِمَ ٱلْجَمِيعُ ٱلِٱبْنَ كَمَا يُكْرِمُونَ ٱلْآبَ. مَنْ لَا يُكْرِمُ ٱلِٱبْنَ لَا يُكْرِمُ ٱلْآبَ ٱلَّذِي أَرْسَلَهُ.

യഃ പുത്രം സത് കരോതി സ തസ്യ പ്രേരകമപി സത് കരോതി|

٢٤ 24 «اَلْحَقَّ ٱلْحَقَّ أَقُولُ لَكُمْ: إِنَّ مَنْ يَسْمَعُ كَلَامِي وَيُؤْمِنُ بِالَّذِي أَرْسَلَنِي فَلَهُ حَيَاةٌ أَبَدِيَّةٌ، وَلَا يَأْتِي إِلَى دَيْنُونَةٍ، بَلْ قَدِ ٱنْتَقَلَ مِنَ ٱلْمَوْتِ إِلَى ٱلْحَيَاةِ. (aiōnios g166)

യുഷ്മാനാഹം യഥാർഥതരം വദാമി യോ ജനോ മമ വാക്യം ശ്രുത്വാ മത്പ്രേരകേ വിശ്വസിതി സോനന്തായുഃ പ്രാപ്നോതി കദാപി ദണ്ഡബാജനം ന ഭവതി നിധനാദുത്ഥായ പരമായുഃ പ്രാപ്നോതി| (aiōnios g166)

٢٥ 25 اَلْحَقَّ ٱلْحَقَّ أَقُولُ لَكُمْ: إِنَّهُ تَأْتِي سَاعَةٌ وَهِيَ ٱلْآنَ، حِينَ يَسْمَعُ ٱلْأَمْوَاتُ صَوْتَ ٱبْنِ ٱللهِ، وَٱلسَّامِعُونَ يَحْيَوْنَ.

അഹം യുഷ്മാനതിയഥാർഥം വദാമി യദാ മൃതാ ഈശ്വരപുത്രസ്യ നിനാദം ശ്രോഷ്യന്തി യേ ച ശ്രോഷ്യന്തി തേ സജീവാ ഭവിഷ്യന്തി സമയ ഏതാദൃശ ആയാതി വരമ് ഇദാനീമപ്യുപതിഷ്ഠതി|

٢٦ 26 لِأَنَّهُ كَمَا أَنَّ ٱلْآبَ لَهُ حَيَاةٌ فِي ذَاتِهِ، كَذَلِكَ أَعْطَى ٱلِٱبْنَ أَيْضًا أَنْ تَكُونَ لَهُ حَيَاةٌ فِي ذَاتِهِ،

പിതാ യഥാ സ്വയഞ്ജീവീ തഥാ പുത്രായ സ്വയഞ്ജീവിത്വാധികാരം ദത്തവാൻ|

٢٧ 27 وَأَعْطَاهُ سُلْطَانًا أَنْ يَدِينَ أَيْضًا، لِأَنَّهُ ٱبْنُ ٱلْإِنْسَانِ.

സ മനുഷ്യപുത്രഃ ഏതസ്മാത് കാരണാത് പിതാ ദണ്ഡകരണാധികാരമപി തസ്മിൻ സമർപിതവാൻ|

٢٨ 28 لَا تَتَعَجَّبُوا مِنْ هَذَا، فَإِنَّهُ تَأْتِي سَاعَةٌ فِيهَا يَسْمَعُ جَمِيعُ ٱلَّذِينَ فِي ٱلْقُبُورِ صَوْتَهُ،

ഏതദർഥേ യൂയമ് ആശ്ചര്യ്യം ന മന്യധ്വം യതോ യസ്മിൻ സമയേ തസ്യ നിനാദം ശ്രുത്വാ ശ്മശാനസ്ഥാഃ സർവ്വേ ബഹിരാഗമിഷ്യന്തി സമയ ഏതാദൃശ ഉപസ്ഥാസ്യതി|

٢٩ 29 فَيَخْرُجُ ٱلَّذِينَ فَعَلُوا ٱلصَّالِحَاتِ إِلَى قِيَامَةِ ٱلْحَيَاةِ، وَٱلَّذِينَ عَمِلُوا ٱلسَّيِّئَاتِ إِلَى قِيَامَةِ ٱلدَّيْنُونَةِ.

തസ്മാദ് യേ സത്കർമ്മാണി കൃതവന്തസ്ത ഉത്ഥായ ആയുഃ പ്രാപ്സ്യന്തി യേ ച കുകർമാണി കൃതവന്തസ്ത ഉത്ഥായ ദണ്ഡം പ്രാപ്സ്യന്തി|

٣٠ 30 أَنَا لَا أَقْدِرُ أَنْ أَفْعَلَ مِنْ نَفْسِي شَيْئًا. كَمَا أَسْمَعُ أَدِينُ، وَدَيْنُونَتِي عَادِلَةٌ، لِأَنِّي لَا أَطْلُبُ مَشِيئَتِي بَلْ مَشِيئَةَ ٱلْآبِ ٱلَّذِي أَرْسَلَنِي.

അഹം സ്വയം കിമപി കർത്തും ന ശക്നോമി യഥാ ശുണോമി തഥാ വിചാരയാമി മമ വിചാരഞ്ച ന്യായ്യഃ യതോഹം സ്വീയാഭീഷ്ടം നേഹിത്വാ മത്പ്രേരയിതുഃ പിതുരിഷ്ടമ് ഈഹേ|

٣١ 31 «إِنْ كُنْتُ أَشْهَدُ لِنَفْسِي فَشَهَادَتِي لَيْسَتْ حَقًّا.

യദി സ്വസ്മിൻ സ്വയം സാക്ഷ്യം ദദാമി തർഹി തത്സാക്ഷ്യമ് ആഗ്രാഹ്യം ഭവതി;

٣٢ 32 ٱلَّذِي يَشْهَدُ لِي هُوَ آخَرُ، وَأَنَا أَعْلَمُ أَنَّ شَهَادَتَهُ ٱلَّتِي يَشْهَدُهَا لِي هِيَ حَقٌّ.

കിന്തു മദർഥേഽപരോ ജനഃ സാക്ഷ്യം ദദാതി മദർഥേ തസ്യ യത് സാക്ഷ്യം തത് സത്യമ് ഏതദപ്യഹം ജാനാമി|

٣٣ 33 أَنْتُمْ أَرْسَلْتُمْ إِلَى يُوحَنَّا فَشَهِدَ لِلْحَقِّ.

യുഷ്മാഭി ര്യോഹനം പ്രതി ലോകേഷു പ്രേരിതേഷു സ സത്യകഥായാം സാക്ഷ്യമദദാത്|

٣٤ 34 وَأَنَا لَا أَقْبَلُ شَهَادَةً مِنْ إِنْسَانٍ، وَلَكِنِّي أَقُولُ هَذَا لِتَخْلُصُوا أَنْتُمْ.

മാനുഷാദഹം സാക്ഷ്യം നോപേക്ഷേ തഥാപി യൂയം യഥാ പരിത്രയധ്വേ തദർഥമ് ഇദം വാക്യം വദാമി|

٣٥ 35 كَانَ هُوَ ٱلسِّرَاجَ ٱلْمُوقَدَ ٱلْمُنِيرَ، وَأَنْتُمْ أَرَدْتُمْ أَنْ تَبْتَهِجُوا بِنُورِهِ سَاعَةً.

യോഹൻ ദേദീപ്യമാനോ ദീപ ഇവ തേജസ്വീ സ്ഥിതവാൻ യൂയമ് അൽപകാലം തസ്യ ദീപ്ത്യാനന്ദിതും സമമന്യധ്വം|

٣٦ 36 وَأَمَّا أَنَا فَلِي شَهَادَةٌ أَعْظَمُ مِنْ يُوحَنَّا، لِأَنَّ ٱلْأَعْمَالَ ٱلَّتِي أَعْطَانِي ٱلْآبُ لِأُكَمِّلَهَا، هَذِهِ ٱلْأَعْمَالُ بِعَيْنِهَا ٱلَّتِي أَنَا أَعْمَلُهَا هِيَ تَشْهَدُ لِي أَنَّ ٱلْآبَ قَدْ أَرْسَلَنِي.

കിന്തു തത്പ്രമാണാദപി മമ ഗുരുതരം പ്രമാണം വിദ്യതേ പിതാ മാം പ്രേഷ്യ യദ്യത് കർമ്മ സമാപയിതും ശക്ത്തിമദദാത് മയാ കൃതം തത്തത് കർമ്മ മദർഥേ പ്രമാണം ദദാതി|

٣٧ 37 وَٱلْآبُ نَفْسُهُ ٱلَّذِي أَرْسَلَنِي يَشْهَدُ لِي. لَمْ تَسْمَعُوا صَوْتَهُ قَطُّ، وَلَا أَبْصَرْتُمْ هَيْئَتَهُ،

യഃ പിതാ മാം പ്രേരിതവാൻ മോപി മദർഥേ പ്രമാണം ദദാതി| തസ്യ വാക്യം യുഷ്മാഭിഃ കദാപി ന ശ്രുതം തസ്യ രൂപഞ്ച ന ദൃഷ്ടം

٣٨ 38 وَلَيْسَتْ لَكُمْ كَلِمَتُهُ ثَابِتَةً فِيكُمْ، لِأَنَّ ٱلَّذِي أَرْسَلَهُ هُوَ لَسْتُمْ أَنْتُمْ تُؤْمِنُونَ بِهِ.

തസ്യ വാക്യഞ്ച യുഷ്മാകമ് അന്തഃ കദാപി സ്ഥാനം നാപ്നോതി യതഃ സ യം പ്രേഷിതവാൻ യൂയം തസ്മിൻ ന വിശ്വസിഥ|

٣٩ 39 فَتِّشُوا ٱلْكُتُبَ لِأَنَّكُمْ تَظُنُّونَ أَنَّ لَكُمْ فِيهَا حَيَاةً أَبَدِيَّةً. وَهِيَ ٱلَّتِي تَشْهَدُ لِي. (aiōnios g166)

ധർമ്മപുസ്തകാനി യൂയമ് ആലോചയധ്വം തൈ ർവാക്യൈരനന്തായുഃ പ്രാപ്സ്യാമ ഇതി യൂയം ബുധ്യധ്വേ തദ്ധർമ്മപുസ്തകാനി മദർഥേ പ്രമാണം ദദതി| (aiōnios g166)

٤٠ 40 وَلَا تُرِيدُونَ أَنْ تَأْتُوا إِلَيَّ لِتَكُونَ لَكُمْ حَيَاةٌ.

തഥാപി യൂയം പരമായുഃപ്രാപ്തയേ മമ സംനിധിമ് ന ജിഗമിഷഥ|

٤١ 41 «مَجْدًا مِنَ ٱلنَّاسِ لَسْتُ أَقْبَلُ،

അഹം മാനുഷേഭ്യഃ സത്കാരം ന ഗൃഹ്ലാമി|

٤٢ 42 وَلَكِنِّي قَدْ عَرَفْتُكُمْ أَنْ لَيْسَتْ لَكُمْ مَحَبَّةُ ٱللهِ فِي أَنْفُسِكُمْ.

അഹം യുഷ്മാൻ ജാനാമി; യുഷ്മാകമന്തര ഈശ്വരപ്രേമ നാസ്തി|

٤٣ 43 أَنَا قَدْ أَتَيْتُ بِٱسْمِ أَبِي وَلَسْتُمْ تَقْبَلُونَنِي. إِنْ أَتَى آخَرُ بِٱسْمِ نَفْسِهِ فَذَلِكَ تَقْبَلُونَهُ.

അഹം നിജപിതു ർനാമ്നാഗതോസ്മി തഥാപി മാം ന ഗൃഹ്ലീഥ കിന്തു കശ്ചിദ് യദി സ്വനാമ്നാ സമാഗമിഷ്യതി തർഹി തം ഗ്രഹീഷ്യഥ|

٤٤ 44 كَيْفَ تَقْدِرُونَ أَنْ تُؤْمِنُوا وَأَنْتُمْ تَقْبَلُونَ مَجْدًا بَعْضُكُمْ مِنْ بَعْضٍ، وَٱلْمَجْدُ ٱلَّذِي مِنَ ٱلْإِلَهِ ٱلْوَاحِدِ لَسْتُمْ تَطْلُبُونَهُ؟

യൂയമ് ഈശ്വരാത് സത്കാരം ന ചിഷ്ടത്വാ കേവലം പരസ്പരം സത്കാരമ് ചേദ് ആദധ്വ്വേ തർഹി കഥം വിശ്വസിതും ശക്നുഥ?

٤٥ 45 «لَا تَظُنُّوا أَنِّي أَشْكُوكُمْ إِلَى ٱلْآبِ. يُوجَدُ ٱلَّذِي يَشْكُوكُمْ وَهُوَ مُوسَى، ٱلَّذِي عَلَيْهِ رَجَاؤُكُمْ.

പുതുഃ സമീപേഽഹം യുഷ്മാൻ അപവദിഷ്യാമീതി മാ ചിന്തയത യസ്മിൻ, യസ്മിൻ യുഷ്മാകം വിശ്വസഃ സഏവ മൂസാ യുഷ്മാൻ അപവദതി|

٤٦ 46 لِأَنَّكُمْ لَوْ كُنْتُمْ تُصَدِّقُونَ مُوسَى لَكُنْتُمْ تُصَدِّقُونَنِي، لِأَنَّهُ هُوَ كَتَبَ عَنِّي.

യദി യൂയം തസ്മിൻ വ്യശ്വസിഷ്യത തർഹി മയ്യപി വ്യശ്വസിഷ്യത, യത് സ മയി ലിഖിതവാൻ|

٤٧ 47 فَإِنْ كُنْتُمْ لَسْتُمْ تُصَدِّقُونَ كُتُبَ ذَاكَ، فَكَيْفَ تُصَدِّقُونَ كَلَامِي؟».

തതോ യദി തേന ലിഖിതവാനി ന പ്രതിഥ തർഹി മമ വാക്യാനി കഥം പ്രത്യേഷ്യഥ?