يوحنَّا 11
| وَكَانَ إِنْسَانٌ مَرِيضًا وَهُوَ لِعَازَرُ، مِنْ بَيْتِ عَنْيَا مِنْ قَرْيَةِ مَرْيَمَ وَمَرْثَا أُخْتِهَا. | ١ 1 |
അനന്തരം മരിയമ് തസ്യാ ഭഗിനീ മർഥാ ച യസ്മിൻ വൈഥനീയാഗ്രാമേ വസതസ്തസ്മിൻ ഗ്രാമേ ഇലിയാസർ നാമാ പീഡിത ഏക ആസീത്|
| وَكَانَتْ مَرْيَمُ، ٱلَّتِي كَانَ لِعَازَرُ أَخُوهَا مَرِيضًا، هِيَ ٱلَّتِي دَهَنَتِ ٱلرَّبَّ بِطِيبٍ، وَمَسَحَتْ رِجْلَيْهِ بِشَعْرِهَا. | ٢ 2 |
യാ മരിയമ് പ്രഭും സുഗന്ധിതേലൈന മർദ്ദയിത്വാ സ്വകേശൈസ്തസ്യ ചരണൗ സമമാർജത് തസ്യാ ഭ്രാതാ സ ഇലിയാസർ രോഗീ|
| فَأَرْسَلَتِ ٱلْأُخْتَانِ إِلَيْهِ قَائِلَتَيْنِ: «يَا سَيِّدُ، هُوَذَا ٱلَّذِي تُحِبُّهُ مَرِيضٌ». | ٣ 3 |
അപരഞ്ച ഹേ പ്രഭോ ഭവാൻ യസ്മിൻ പ്രീയതേ സ ഏവ പീഡിതോസ്തീതി കഥാം കഥയിത്വാ തസ്യ ഭഗിന്യൗ പ്രേഷിതവത്യൗ|
| فَلَمَّا سَمِعَ يَسُوعُ، قَالَ: «هَذَا ٱلْمَرَضُ لَيْسَ لِلْمَوْتِ، بَلْ لِأَجْلِ مَجْدِ ٱللهِ، لِيَتَمَجَّدَ ٱبْنُ ٱللهِ بِهِ». | ٤ 4 |
തദാ യീശുരിമാം വാർത്താം ശ്രുത്വാകഥയത പീഡേയം മരണാർഥം ന കിന്ത്വീശ്വരസ്യ മഹിമാർഥമ് ഈശ്വരപുത്രസ്യ മഹിമപ്രകാശാർഥഞ്ച ജാതാ|
| وَكَانَ يَسُوعُ يُحِبُّ مَرْثَا وَأُخْتَهَا وَلِعَازَرَ. | ٥ 5 |
യീശു ര്യദ്യപിമർഥായാം തദ്ഭഗിന്യാമ് ഇലിയാസരി ചാപ്രീയത,
| فَلَمَّا سَمِعَ أَنَّهُ مَرِيضٌ مَكَثَ حِينَئِذٍ فِي ٱلْمَوْضِعِ ٱلَّذِي كَانَ فِيهِ يَوْمَيْنِ. | ٦ 6 |
തഥാപി ഇലിയാസരഃ പീഡായാഃ കഥം ശ്രുത്വാ യത്ര ആസീത് തത്രൈവ ദിനദ്വയമതിഷ്ഠത്|
| ثُمَّ بَعْدَ ذَلِكَ قَالَ لِتَلَامِيذِهِ: «لِنَذْهَبْ إِلَى ٱلْيَهُودِيَّةِ أَيْضًا». | ٧ 7 |
തതഃ പരമ് സ ശിഷ്യാനകഥയദ് വയം പുന ര്യിഹൂദീയപ്രദേശം യാമഃ|
| قَالَ لَهُ ٱلتَّلَامِيذُ: «يَا مُعَلِّمُ، ٱلْآنَ كَانَ ٱلْيَهُودُ يَطْلُبُونَ أَنْ يَرْجُمُوكَ، وَتَذْهَبُ أَيْضًا إِلَى هُنَاكَ». | ٨ 8 |
തതസ്തേ പ്രത്യവദൻ, ഹേ ഗുരോ സ്വൽപദിനാനി ഗതാനി യിഹൂദീയാസ്ത്വാം പാഷാണൈ ർഹന്തുമ് ഉദ്യതാസ്തഥാപി കിം പുനസ്തത്ര യാസ്യസി?
| أَجَابَ يَسُوعُ: «أَلَيْسَتْ سَاعَاتُ ٱلنَّهَارِ ٱثْنَتَيْ عَشْرَةَ؟ إِنْ كَانَ أَحَدٌ يَمْشِي فِي ٱلنَّهَارِ لَا يَعْثُرُ لِأَنَّهُ يَنْظُرُ نُورَ هَذَا ٱلْعَالَمِ، | ٩ 9 |
യീശുഃ പ്രത്യവദത്, ഏകസ്മിൻ ദിനേ കിം ദ്വാദശഘടികാ ന ഭവന്തി? കോപി ദിവാ ഗച്ഛൻ ന സ്ഖലതി യതഃ സ ഏതജ്ജഗതോ ദീപ്തിം പ്രാപ്നോതി|
| وَلَكِنْ إِنْ كَانَ أَحَدٌ يَمْشِي فِي ٱللَّيْلِ يَعْثُرُ، لِأَنَّ ٱلنُّورَ لَيْسَ فِيهِ». | ١٠ 10 |
കിന്തു രാത്രൗ ഗച്ഛൻ സ്ഖലതി യതോ ഹേതോസ്തത്ര ദീപ്തി ർനാസ്തി|
| قَالَ هَذَا، وَبَعْدَ ذَلِكَ قَالَ لَهُمْ: «لِعَازَرُ حَبِيبُنَا قَدْ نَامَ. لَكِنِّي أَذْهَبُ لِأُوقِظَهُ». | ١١ 11 |
ഇമാം കഥാം കഥയിത്വാ സ താനവദദ്, അസ്മാകം ബന്ധുഃ ഇലിയാസർ നിദ്രിതോഭൂദ് ഇദാനീം തം നിദ്രാതോ ജാഗരയിതും ഗച്ഛാമി|
| فَقَالَ تَلَامِيذُهُ: «يَا سَيِّدُ، إِنْ كَانَ قَدْ نَامَ فَهُوَ يُشْفَى». | ١٢ 12 |
യീശു ർമൃതൗ കഥാമിമാം കഥിതവാൻ കിന്തു വിശ്രാമാർഥം നിദ്രായാം കഥിതവാൻ ഇതി ജ്ഞാത്വാ ശിഷ്യാ അകഥയൻ,
| وَكَانَ يَسُوعُ يَقُولُ عَنْ مَوْتِهِ، وَهُمْ ظَنُّوا أَنَّهُ يَقُولُ عَنْ رُقَادِ ٱلنَّوْمِ. | ١٣ 13 |
ഹേ ഗുരോ സ യദി നിദ്രാതി തർഹി ഭദ്രമേവ|
| فَقَالَ لَهُمْ يَسُوعُ حِينَئِذٍ عَلَانِيَةً: «لِعَازَرُ مَاتَ. | ١٤ 14 |
തദാ യീശുഃ സ്പഷ്ടം താൻ വ്യാഹരത്, ഇലിയാസർ അമ്രിയത;
| وَأَنَا أَفْرَحُ لِأَجْلِكُمْ إِنِّي لَمْ أَكُنْ هُنَاكَ، لِتُؤْمِنُوا. وَلَكِنْ لِنَذْهَبْ إِلَيْهِ!». | ١٥ 15 |
കിന്തു യൂയം യഥാ പ്രതീഥ തദർഥമഹം തത്ര ന സ്ഥിതവാൻ ഇത്യസ്മാദ് യുഷ്മന്നിമിത്തമ് ആഹ്ലാദിതോഹം, തഥാപി തസ്യ സമീപേ യാമ|
| فَقَالَ تُومَا ٱلَّذِي يُقَالُ لَهُ ٱلتَّوْأَمُ لِلتَّلَامِيذِ رُفَقَائِهِ: «لِنَذْهَبْ نَحْنُ أَيْضًا لِكَيْ نَمُوتَ مَعَهُ!». | ١٦ 16 |
തദാ ഥോമാ യം ദിദുമം വദന്തി സ സങ്ഗിനഃ ശിഷ്യാൻ അവദദ് വയമപി ഗത്വാ തേന സാർദ്ധം മ്രിയാമഹൈ|
| فَلَمَّا أَتَى يَسُوعُ وَجَدَ أَنَّهُ قَدْ صَارَ لَهُ أَرْبَعَةُ أَيَّامٍ فِي ٱلْقَبْرِ. | ١٧ 17 |
യീശുസ്തത്രോപസ്ഥായ ഇലിയാസരഃ ശ്മശാനേ സ്ഥാപനാത് ചത്വാരി ദിനാനി ഗതാനീതി വാർത്താം ശ്രുതവാൻ|
| وَكَانَتْ بَيْتُ عَنْيَا قَرِيبَةً مِنْ أُورُشَلِيمَ نَحْوَ خَمْسَ عَشْرَةَ غَلْوَةً. | ١٨ 18 |
വൈഥനീയാ യിരൂശാലമഃ സമീപസ്ഥാ ക്രോശൈകമാത്രാന്തരിതാ;
| وَكَانَ كَثِيرُونَ مِنَ ٱلْيَهُودِ قَدْ جَاءُوا إِلَى مَرْثَا وَمَرْيَمَ لِيُعَزُّوهُمَا عَنْ أَخِيهِمَا. | ١٩ 19 |
തസ്മാദ് ബഹവോ യിഹൂദീയാ മർഥാം മരിയമഞ്ച ഭ്യാതൃശോകാപന്നാം സാന്ത്വയിതും തയോഃ സമീപമ് ആഗച്ഛൻ|
| فَلَمَّا سَمِعَتْ مَرْثَا أَنَّ يَسُوعَ آتٍ لَاقَتْهُ، وَأَمَّا مَرْيَمُ فَٱسْتَمَرَّتْ جَالِسَةً فِي ٱلْبَيْتِ. | ٢٠ 20 |
മർഥാ യീശോരാഗമനവാർതാം ശ്രുത്വൈവ തം സാക്ഷാദ് അകരോത് കിന്തു മരിയമ് ഗേഹ ഉപവിശ്യ സ്ഥിതാ|
| فَقَالَتْ مَرْثَا لِيَسُوعَ: «يَا سَيِّدُ، لَوْ كُنْتَ هَهُنَا لَمْ يَمُتْ أَخِي! | ٢١ 21 |
തദാ മർഥാ യീശുമവാദത്, ഹേ പ്രഭോ യദി ഭവാൻ അത്രാസ്ഥാസ്യത് തർഹി മമ ഭ്രാതാ നാമരിഷ്യത്|
| لَكِنِّي ٱلْآنَ أَيْضًا أَعْلَمُ أَنَّ كُلَّ مَا تَطْلُبُ مِنَ ٱللهِ يُعْطِيكَ ٱللهُ إِيَّاهُ». | ٢٢ 22 |
കിന്ത്വിദാനീമപി യദ് ഈശ്വരേ പ്രാർഥയിഷ്യതേ ഈശ്വരസ്തദ് ദാസ്യതീതി ജാനേഽഹം|
| قَالَ لَهَا يَسُوعُ: «سَيَقُومُ أَخُوكِ». | ٢٣ 23 |
യീശുരവാദീത് തവ ഭ്രാതാ സമുത്ഥാസ്യതി|
| قَالَتْ لَهُ مَرْثَا: «أَنَا أَعْلَمُ أَنَّهُ سَيَقُومُ فِي ٱلْقِيَامَةِ، فِي ٱلْيَوْمِ ٱلْأَخِيرِ». | ٢٤ 24 |
മർഥാ വ്യാഹരത് ശേഷദിവസേ സ ഉത്ഥാനസമയേ പ്രോത്ഥാസ്യതീതി ജാനേഽഹം|
| قَالَ لَهَا يَسُوعُ: «أَنَا هُوَ ٱلْقِيَامَةُ وَٱلْحَيَاةُ. مَنْ آمَنَ بِي وَلَوْ مَاتَ فَسَيَحْيَا، | ٢٥ 25 |
തദാ യീശുഃ കഥിതവാൻ അഹമേവ ഉത്ഥാപയിതാ ജീവയിതാ ച യഃ കശ്ചന മയി വിശ്വസിതി സ മൃത്വാപി ജീവിഷ്യതി;
| وَكُلُّ مَنْ كَانَ حَيًّا وَآمَنَ بِي فَلَنْ يَمُوتَ إِلَى ٱلْأَبَدِ. أَتُؤْمِنِينَ بِهَذَا؟». (aiōn g165) | ٢٦ 26 |
യഃ കശ്ചന ച ജീവൻ മയി വിശ്വസിതി സ കദാപി ന മരിഷ്യതി, അസ്യാം കഥായാം കിം വിശ്വസിഷി? (aiōn g165)
| قَالَتْ لَهُ: «نَعَمْ يَا سَيِّدُ. أَنَا قَدْ آمَنْتُ أَنَّكَ أَنْتَ ٱلْمَسِيحُ ٱبْنُ ٱللهِ، ٱلْآتِي إِلَى ٱلْعَالَمِ». | ٢٧ 27 |
സാവദത് പ്രഭോ യസ്യാവതരണാപേക്ഷാസ്തി ഭവാൻ സഏവാഭിഷിക്ത്ത ഈശ്വരപുത്ര ഇതി വിശ്വസിമി|
| وَلَمَّا قَالَتْ هَذَا مَضَتْ وَدَعَتْ مَرْيَمَ أُخْتَهَا سِرًّا، قَائِلَةً: «ٱلْمُعَلِّمُ قَدْ حَضَرَ، وَهُوَ يَدْعُوكِ». | ٢٨ 28 |
ഇതി കഥാം കഥയിത്വാ സാ ഗത്വാ സ്വാം ഭഗിനീം മരിയമം ഗുപ്തമാഹൂയ വ്യാഹരത് ഗുരുരുപതിഷ്ഠതി ത്വാമാഹൂയതി ച|
| أَمَّا تِلْكَ فَلَمَّا سَمِعَتْ قَامَتْ سَرِيعًا وَجَاءَتْ إِلَيْهِ. | ٢٩ 29 |
കഥാമിമാം ശ്രുത്വാ സാ തൂർണമ് ഉത്ഥായ തസ്യ സമീപമ് അഗച്ഛത്|
| وَلَمْ يَكُنْ يَسُوعُ قَدْ جَاءَ إِلَى ٱلْقَرْيَةِ، بَلْ كَانَ فِي ٱلْمَكَانِ ٱلَّذِي لَاقَتْهُ فِيهِ مَرْثَا. | ٣٠ 30 |
യീശു ർഗ്രാമമധ്യം ന പ്രവിശ്യ യത്ര മർഥാ തം സാക്ഷാദ് അകരോത് തത്ര സ്ഥിതവാൻ|
| ثُمَّ إِنَّ ٱلْيَهُودَ ٱلَّذِينَ كَانُوا مَعَهَا فِي ٱلْبَيْتِ يُعَزُّونَهَا، لَمَّا رَأَوْا مَرْيَمَ قَامَتْ عَاجِلًا وَخَرَجَتْ، تَبِعُوهَا قَائِلِينَ: «إِنَّهَا تَذْهَبُ إِلَى ٱلْقَبْرِ لِتَبْكِيَ هُنَاكَ». | ٣١ 31 |
യേ യിഹൂദീയാ മരിയമാ സാകം ഗൃഹേ തിഷ്ഠന്തസ്താമ് അസാന്ത്വയന തേ താം ക്ഷിപ്രമ് ഉത്ഥായ ഗച്ഛന്തിം വിലോക്യ വ്യാഹരൻ, സ ശ്മശാനേ രോദിതും യാതി, ഇത്യുക്ത്വാ തേ തസ്യാഃ പശ്ചാദ് അഗച്ഛൻ|
| فَمَرْيَمُ لَمَّا أَتَتْ إِلَى حَيْثُ كَانَ يَسُوعُ وَرَأَتْهُ، خَرَّتْ عِنْدَ رِجْلَيْهِ قَائِلَةً لَهُ: «يَا سَيِّدُ، لَوْ كُنْتَ هَهُنَا لَمْ يَمُتْ أَخِي!». | ٣٢ 32 |
യത്ര യീശുരതിഷ്ഠത് തത്ര മരിയമ് ഉപസ്ഥായ തം ദൃഷ്ട്വാ തസ്യ ചരണയോഃ പതിത്വാ വ്യാഹരത് ഹേ പ്രഭോ യദി ഭവാൻ അത്രാസ്ഥാസ്യത് തർഹി മമ ഭ്രാതാ നാമരിഷ്യത്|
| فَلَمَّا رَآهَا يَسُوعُ تَبْكِي، وَٱلْيَهُودُ ٱلَّذِينَ جَاءُوا مَعَهَا يَبْكُونَ، ٱنْزَعَجَ بِٱلرُّوحِ وَٱضْطَرَبَ، | ٣٣ 33 |
യീശുസ്താം തസ്യാഃ സങ്ഗിനോ യിഹൂദീയാംശ്ച രുദതോ വിലോക്യ ശോകാർത്തഃ സൻ ദീർഘം നിശ്വസ്യ കഥിതവാൻ തം കുത്രാസ്ഥാപയത?
| وَقَالَ: «أَيْنَ وَضَعْتُمُوهُ؟». قَالُوا لَهُ: «يَا سَيِّدُ، تَعَالَ وَٱنْظُرْ». | ٣٤ 34 |
തേ വ്യാഹരൻ, ഹേ പ്രഭോ ഭവാൻ ആഗത്യ പശ്യതു|
| بَكَى يَسُوعُ. | ٣٥ 35 |
യീശുനാ ക്രന്ദിതം|
| فَقَالَ ٱلْيَهُودُ: «ٱنْظُرُوا كَيْفَ كَانَ يُحِبُّهُ!». | ٣٦ 36 |
അതഏവ യിഹൂദീയാ അവദൻ, പശ്യതായം തസ്മിൻ കിദൃഗ് അപ്രിയത|
| وَقَالَ بَعْضٌ مِنْهُمْ: «أَلَمْ يَقْدِرْ هَذَا ٱلَّذِي فَتَحَ عَيْنَيِ ٱلْأَعْمَى أَنْ يَجْعَلَ هَذَا أَيْضًا لَا يَمُوتُ؟». | ٣٧ 37 |
തേഷാം കേചിദ് അവദൻ യോന്ധായ ചക്ഷുഷീ ദത്തവാൻ സ കിമ് അസ്യ മൃത്യും നിവാരയിതും നാശക്നോത്?
| فَٱنْزَعَجَ يَسُوعُ أَيْضًا فِي نَفْسِهِ وَجَاءَ إِلَى ٱلْقَبْرِ، وَكَانَ مَغَارَةً وَقَدْ وُضِعَ عَلَيْهِ حَجَرٌ. | ٣٨ 38 |
തതോ യീശുഃ പുനരന്തർദീർഘം നിശ്വസ്യ ശ്മശാനാന്തികമ് അഗച്ഛത്| തത് ശ്മശാനമ് ഏകം ഗഹ്വരം തന്മുഖേ പാഷാണ ഏക ആസീത്|
| قَالَ يَسُوعُ: «ٱرْفَعُوا ٱلْحَجَرَ!». قَالَتْ لَهُ مَرْثَا، أُخْتُ ٱلْمَيْتِ: «يَا سَيِّدُ، قَدْ أَنْتَنَ لِأَنَّ لَهُ أَرْبَعَةَ أَيَّامٍ». | ٣٩ 39 |
തദാ യീശുരവദദ് ഏനം പാഷാണമ് അപസാരയത, തതഃ പ്രമീതസ്യ ഭഗിനീ മർഥാവദത് പ്രഭോ, അധുനാ തത്ര ദുർഗന്ധോ ജാതഃ, യതോദ്യ ചത്വാരി ദിനാനി ശ്മശാനേ സ തിഷ്ഠതി|
| قَالَ لَهَا يَسُوعُ: «أَلَمْ أَقُلْ لَكِ: إِنْ آمَنْتِ تَرَيْنَ مَجْدَ ٱللهِ؟». | ٤٠ 40 |
തദാ യീശുരവാദീത്, യദി വിശ്വസിഷി തർഹീശ്വരസ്യ മഹിമപ്രകാശം ദ്രക്ഷ്യസി കഥാമിമാം കിം തുഭ്യം നാകഥയം?
| فَرَفَعُوا ٱلْحَجَرَ حَيْثُ كَانَ ٱلْمَيْتُ مَوْضُوعًا، وَرَفَعَ يَسُوعُ عَيْنَيْهِ إِلَى فَوْقُ، وَقَالَ: «أَيُّهَا ٱلْآبُ، أَشْكُرُكَ لِأَنَّكَ سَمِعْتَ لِي، | ٤١ 41 |
തദാ മൃതസ്യ ശ്മശാനാത് പാഷാണോഽപസാരിതേ യീശുരൂർദ്വ്വം പശ്യൻ അകഥയത്, ഹേ പിത ർമമ നേവേസനമ് അശൃണോഃ കാരണാദസ്മാത് ത്വാം ധന്യം വദാമി|
| وَأَنَا عَلِمْتُ أَنَّكَ فِي كُلِّ حِينٍ تَسْمَعُ لِي. وَلَكِنْ لِأَجْلِ هَذَا ٱلْجَمْعِ ٱلْوَاقِفِ قُلْتُ، لِيُؤْمِنُوا أَنَّكَ أَرْسَلْتَنِي». | ٤٢ 42 |
ത്വം സതതം ശൃണോഷി തദപ്യഹം ജാനാമി, കിന്തു ത്വം മാം യത് പ്രൈരയസ്തദ് യഥാസ്മിൻ സ്ഥാനേ സ്ഥിതാ ലോകാ വിശ്വസന്തി തദർഥമ് ഇദം വാക്യം വദാമി|
| وَلَمَّا قَالَ هَذَا صَرَخَ بِصَوْتٍ عَظِيمٍ: «لِعَازَرُ، هَلُمَّ خَارِجًا!». | ٤٣ 43 |
ഇമാം കഥാം കഥയിത്വാ സ പ്രോച്ചൈരാഹ്വയത്, ഹേ ഇലിയാസർ ബഹിരാഗച്ഛ|
| فَخَرَجَ ٱلْمَيْتُ وَيَدَاهُ وَرِجْلَاهُ مَرْبُوطَاتٌ بِأَقْمِطَةٍ، وَوَجْهُهُ مَلْفُوفٌ بِمِنْدِيلٍ. فَقَالَ لَهُمْ يَسُوعُ: «حُلُّوهُ وَدَعُوهُ يَذْهَبْ». | ٤٤ 44 |
തതഃ സ പ്രമീതഃ ശ്മശാനവസ്ത്രൈ ർബദ്ധഹസ്തപാദോ ഗാത്രമാർജനവാസസാ ബദ്ധമുഖശ്ച ബഹിരാഗച്ഛത്| യീശുരുദിതവാൻ ബന്ധനാനി മോചയിത്വാ ത്യജതൈനം|
| فَكَثِيرُونَ مِنَ ٱلْيَهُودِ ٱلَّذِينَ جَاءُوا إِلَى مَرْيَمَ، وَنَظَرُوا مَا فَعَلَ يَسُوعُ، آمَنُوا بِهِ. | ٤٥ 45 |
മരിയമഃ സമീപമ് ആഗതാ യേ യിഹൂദീയലോകാസ്തദാ യീശോരേതത് കർമ്മാപശ്യൻ തേഷാം ബഹവോ വ്യശ്വസൻ,
| وَأَمَّا قَوْمٌ مِنْهُمْ فَمَضَوْا إِلَى ٱلْفَرِّيسِيِّينَ وَقَالُوا لَهُمْ عَمَّا فَعَلَ يَسُوعُ. | ٤٦ 46 |
കിന്തു കേചിദന്യേ ഫിരൂശിനാം സമീപം ഗത്വാ യീശോരേതസ്യ കർമ്മണോ വാർത്താമ് അവദൻ|
| فَجَمَعَ رُؤَسَاءُ ٱلْكَهَنَةِ وَٱلْفَرِّيسِيُّونَ مَجْمَعًا وَقَالُوا: «مَاذَا نَصْنَعُ؟ فَإِنَّ هَذَا ٱلْإِنْسَانَ يَعْمَلُ آيَاتٍ كَثِيرَةً. | ٤٧ 47 |
തതഃ പരം പ്രധാനയാജകാഃ ഫിരൂശിനാശ്ച സഭാം കൃത്വാ വ്യാഹരൻ വയം കിം കുർമ്മഃ? ഏഷ മാനവോ ബഹൂന്യാശ്ചര്യ്യകർമ്മാണി കരോതി|
| إِنْ تَرَكْنَاهُ هَكَذَا يُؤْمِنُ ٱلْجَمِيعُ بِهِ، فَيَأْتِي ٱلرُّومَانِيُّونَ وَيَأْخُذُونَ مَوْضِعَنَا وَأُمَّتَنَا». | ٤٨ 48 |
യദീദൃശം കർമ്മ കർത്തും ന വാരയാമസ്തർഹി സർവ്വേ ലോകാസ്തസ്മിൻ വിശ്വസിഷ്യന്തി രോമിലോകാശ്ചാഗത്യാസ്മാകമ് അനയാ രാജധാന്യാ സാർദ്ധം രാജ്യമ് ആഛേത്സ്യന്തി|
| فَقَالَ لَهُمْ وَاحِدٌ مِنْهُمْ، وَهُوَ قَيَافَا، كَانَ رَئِيسًا لِلْكَهَنَةِ فِي تِلْكَ ٱلسَّنَةِ: «أَنْتُمْ لَسْتُمْ تَعْرِفُونَ شَيْئًا، | ٤٩ 49 |
തദാ തേഷാം കിയഫാനാമാ യസ്തസ്മിൻ വത്സരേ മഹായാജകപദേ ന്യയുജ്യത സ പ്രത്യവദദ് യൂയം കിമപി ന ജാനീഥ;
| وَلَا تُفَكِّرُونَ أَنَّهُ خَيْرٌ لَنَا أَنْ يَمُوتَ إِنْسَانٌ وَاحِدٌ عَنِ ٱلشَّعْبِ وَلَا تَهْلِكَ ٱلْأُمَّةُ كُلُّهَا!». | ٥٠ 50 |
സമഗ്രദേശസ്യ വിനാശതോപി സർവ്വലോകാർഥമ് ഏകസ്യ ജനസ്യ മരണമ് അസ്മാകം മങ്ഗലഹേതുകമ് ഏതസ്യ വിവേചനാമപി ന കുരുഥ|
| وَلَمْ يَقُلْ هَذَا مِنْ نَفْسِهِ، بَلْ إِذْ كَانَ رَئِيسًا لِلْكَهَنَةِ فِي تِلْكَ ٱلسَّنَةِ، تَنَبَّأَ أَنَّ يَسُوعَ مُزْمِعٌ أَنْ يَمُوتَ عَنِ ٱلْأُمَّةِ، | ٥١ 51 |
ഏതാം കഥാം സ നിജബുദ്ധ്യാ വ്യാഹരദ് ഇതി ന,
| وَلَيْسَ عَنِ ٱلْأُمَّةِ فَقَطْ، بَلْ لِيَجْمَعَ أَبْنَاءَ ٱللهِ ٱلْمُتَفَرِّقِينَ إِلَى وَاحِدٍ. | ٥٢ 52 |
കിന്തു യീശൂസ്തദ്ദേശീയാനാം കാരണാത് പ്രാണാൻ ത്യക്ഷ്യതി, ദിശി ദിശി വികീർണാൻ ഈശ്വരസ്യ സന്താനാൻ സംഗൃഹ്യൈകജാതിം കരിഷ്യതി ച, തസ്മിൻ വത്സരേ കിയഫാ മഹായാജകത്വപദേ നിയുക്തഃ സൻ ഇദം ഭവിഷ്യദ്വാക്യം കഥിതവാൻ|
| فَمِنْ ذَلِكَ ٱلْيَوْمِ تَشَاوَرُوا لِيَقْتُلُوهُ. | ٥٣ 53 |
തദ്ദിനമാരഭ്യ തേ കഥം തം ഹന്തും ശക്നുവന്തീതി മന്ത്രണാം കർത്തും പ്രാരേഭിരേ|
| فَلَمْ يَكُنْ يَسُوعُ أَيْضًا يَمْشِي بَيْنَ ٱلْيَهُودِ عَلَانِيَةً، بَلْ مَضَى مِنْ هُنَاكَ إِلَى ٱلْكُورَةِ ٱلْقَرِيبَةِ مِنَ ٱلْبَرِّيَّةِ، إِلَى مَدِينَةٍ يُقَالُ لَهَا أَفْرَايِمُ، وَمَكَثَ هُنَاكَ مَعَ تَلَامِيذِهِ. | ٥٤ 54 |
അതഏവ യിഹൂദീയാനാം മധ്യേ യീശുഃ സപ്രകാശം ഗമനാഗമനേ അകൃത്വാ തസ്മാദ് ഗത്വാ പ്രാന്തരസ്യ സമീപസ്ഥായിപ്രദേശസ്യേഫ്രായിമ് നാമ്നി നഗരേ ശിഷ്യൈഃ സാകം കാലം യാപയിതും പ്രാരേഭേ|
| وَكَانَ فِصْحُ ٱلْيَهُودِ قَرِيبًا. فَصَعِدَ كَثِيرُونَ مِنَ ٱلْكُوَرِ إِلَى أُورُشَلِيمَ قَبْلَ ٱلْفِصْحِ لِيُطَهِّرُوا أَنْفُسَهُمْ. | ٥٥ 55 |
അനന്തരം യിഹൂദീയാനാം നിസ്താരോത്സവേ നികടവർത്തിനി സതി തദുത്സവാത് പൂർവ്വം സ്വാൻ ശുചീൻ കർത്തും ബഹവോ ജനാ ഗ്രാമേഭ്യോ യിരൂശാലമ് നഗരമ് ആഗച്ഛൻ,
| فَكَانُوا يَطْلُبُونَ يَسُوعَ وَيَقُولُونَ فِيمَا بَيْنَهُمْ، وَهُمْ وَاقِفُونَ فِي ٱلْهَيْكَلِ: «مَاذَا تَظُنُّونَ؟ هَلْ هُوَ لَا يَأْتِي إِلَى ٱلْعِيدِ؟». | ٥٦ 56 |
യീശോരന്വേഷണം കൃത്വാ മന്ദിരേ ദണ്ഡായമാനാഃ സന്തഃ പരസ്പരം വ്യാഹരൻ, യുഷ്മാകം കീദൃശോ ബോധോ ജായതേ? സ കിമ് ഉത്സവേഽസ്മിൻ അത്രാഗമിഷ്യതി?
| وَكَانَ أَيْضًا رُؤَسَاءُ ٱلْكَهَنَةِ وَٱلْفَرِّيسِيُّونَ قَدْ أَصْدَرُوا أَمْرًا أَنَّهُ إِنْ عَرَفَ أَحَدٌ أَيْنَ هُوَ فَلْيَدُلَّ عَلَيْهِ، لِكَيْ يُمْسِكُوهُ. | ٥٧ 57 |
സ ച കുത്രാസ്തി യദ്യേതത് കശ്ചിദ് വേത്തി തർഹി ദർശയതു പ്രധാനയാജകാഃ ഫിരൂശിനശ്ച തം ധർത്തും പൂർവ്വമ് ഇമാമ് ആജ്ഞാം പ്രാചാരയൻ|
