٢ يوحنَّا 1
| اَلشَّيْخُ، إِلَى كِيرِيَّةَ ٱلْمُخْتَارَةِ، وَإِلَى أَوْلَادِهَا ٱلَّذِينَ أَنَا أُحِبُّهُمْ بِٱلْحَقِّ، وَلَسْتُ أَنَا فَقَطْ، بَلْ أَيْضًا جَمِيعُ ٱلَّذِينَ قَدْ عَرَفُوا ٱلْحَقَّ. | ١ 1 |
ഹേ അഭിരുചിതേ കുരിയേ, ത്വാം തവ പുത്രാംശ്ച പ്രതി പ്രാചീനോഽഹം പത്രം ലിഖാമി|
| مِنْ أَجْلِ ٱلْحَقِّ ٱلَّذِي يَثْبُتُ فِينَا وَسَيَكُونُ مَعَنَا إِلَى ٱلْأَبَدِ: (aiōn g165) | ٢ 2 |
സത്യമതാദ് യുഷ്മാസു മമ പ്രേമാസ്തി കേവലം മമ നഹി കിന്തു സത്യമതജ്ഞാനാം സർവ്വേഷാമേവ| യതഃ സത്യമതമ് അസ്മാസു തിഷ്ഠത്യനന്തകാലം യാവച്ചാസ്മാസു സ്ഥാസ്യതി| (aiōn g165)
| تَكُونُ مَعَكُمْ نِعْمَةٌ وَرَحْمَةٌ وَسَلَامٌ مِنَ ٱللهِ ٱلْآبِ وَمِنَ ٱلرَّبِّ يَسُوعَ ٱلْمَسِيحِ، ٱبْنِ ٱلْآبِ بِٱلْحَقِّ وَٱلْمَحَبَّةِ. | ٣ 3 |
പിതുരീശ്വരാത് തത്പിതുഃ പുത്രാത് പ്രഭോ ര്യീശുഖ്രീഷ്ടാച്ച പ്രാപ്യോ ഽനുഗ്രഹഃ കൃപാ ശാന്തിശ്ച സത്യതാപ്രേമഭ്യാം സാർദ്ധം യുഷ്മാൻ അധിതിഷ്ഠതു|
| فَرِحْتُ جِدًّا لِأَنِّي وَجَدْتُ مِنْ أَوْلَادِكِ بَعْضًا سَالِكِينَ فِي ٱلْحَقِّ، كَمَا أَخَذْنَا وَصِيَّةً مِنَ ٱلْآبِ. | ٤ 4 |
വയം പിതൃതോ യാമ് ആജ്ഞാം പ്രാപ്തവന്തസ്തദനുസാരേണ തവ കേചിദ് ആത്മജാഃ സത്യമതമ് ആചരന്ത്യേതസ്യ പ്രമാണം പ്രാപ്യാഹം ഭൃശമ് ആനന്ദിതവാൻ|
| وَٱلْآنَ أَطْلُبُ مِنْكِ يَا كِيرِيَّةُ، لَا كَأَنِّي أَكْتُبُ إِلَيْكِ وَصِيَّةً جَدِيدَةً، بَلِ ٱلَّتِي كَانَتْ عِنْدَنَا مِنَ ٱلْبَدْءِ: أَنْ يُحِبَّ بَعْضُنَا بَعْضًا. | ٥ 5 |
സാമ്പ്രതഞ്ച ഹേ കുരിയേ, നവീനാം കാഞ്ചിദ് ആജ്ഞാം ന ലിഖന്നഹമ് ആദിതോ ലബ്ധാമ് ആജ്ഞാം ലിഖൻ ത്വാമ് ഇദം വിനയേ യദ് അസ്മാഭിഃ പരസ്പരം പ്രേമ കർത്തവ്യം|
| وَهَذِهِ هِيَ ٱلْمَحَبَّةُ: أَنْ نَسْلُكَ بِحَسَبِ وَصَايَاهُ. هَذِهِ هِيَ ٱلْوَصِيَّةُ: كَمَا سَمِعْتُمْ مِنَ ٱلْبَدْءِ أَنْ تَسْلُكُوا فِيهَا. | ٦ 6 |
അപരം പ്രേമൈതേന പ്രകാശതേ യദ് വയം തസ്യാജ്ഞാ ആചരേമ| ആദിതോ യുഷ്മാഭി ര്യാ ശ്രുതാ സേയമ് ആജ്ഞാ സാ ച യുഷ്മാഭിരാചരിതവ്യാ|
| لِأَنَّهُ قَدْ دَخَلَ إِلَى ٱلْعَالَمِ مُضِلُّونَ كَثِيرُونَ، لَا يَعْتَرِفُونَ بِيَسُوعَ ٱلْمَسِيحِ آتِيًا فِي ٱلْجَسَدِ. هَذَا هُوَ ٱلْمُضِلُّ، وَٱلضِّدُّ لِلْمَسِيحِ. | ٧ 7 |
യതോ ബഹവഃ പ്രവഞ്ചകാ ജഗത് പ്രവിശ്യ യീശുഖ്രീഷ്ടോ നരാവതാരോ ഭൂത്വാഗത ഏതത് നാങ്ഗീകുർവ്വന്തി സ ഏവ പ്രവഞ്ചകഃ ഖ്രീഷ്ടാരിശ്ചാസ്തി|
| ٱنْظُرُوا إِلَى أَنْفُسِكُمْ لِئَلَّا نُضَيِّعَ مَا عَمِلْنَاهُ، بَلْ نَنَالَ أَجْرًا تَامًّا. | ٨ 8 |
അസ്മാകം ശ്രമോ യത് പണ്ഡശ്രമോ ന ഭവേത് കിന്തു സമ്പൂർണം വേതനമസ്മാഭി ർലഭ്യേത തദർഥം സ്വാനധി സാവധാനാ ഭവതഃ|
| كُلُّ مَنْ تَعَدَّى وَلَمْ يَثْبُتْ فِي تَعْلِيمِ ٱلْمَسِيحِ فَلَيْسَ لَهُ ٱللهُ. وَمَنْ يَثْبُتْ فِي تَعْلِيمِ ٱلْمَسِيحِ فَهَذَا لَهُ ٱلْآبُ وَٱلِٱبْنُ جَمِيعًا. | ٩ 9 |
യഃ കശ്ചിദ് വിപഥഗാമീ ഭൂത്വാ ഖ്രീഷ്ടസ്യ ശിക്ഷായാം ന തിഷ്ഠതി സ ഈശ്വരം ന ധാരയതി ഖ്രീഷ്ടസ്യ ശിജ്ഞായാം യസ്തിഷ്ഠതി സ പിതരം പുത്രഞ്ച ധാരയതി|
| إِنْ كَانَ أَحَدٌ يَأْتِيكُمْ، وَلَا يَجِيءُ بِهَذَا ٱلتَّعْلِيمِ، فَلَا تَقْبَلُوهُ فِي ٱلْبَيْتِ، وَلَا تَقُولُوا لَهُ سَلَامٌ. | ١٠ 10 |
യഃ കശ്ചിദ് യുഷ്മത്സന്നിധിമാഗച്ഛൻ ശിക്ഷാമേനാം നാനയതി സ യുഷ്മാഭിഃ സ്വവേശ്മനി ന ഗൃഹ്യതാം തവ മങ്ഗലം ഭൂയാദിതി വാഗപി തസ്മൈ ന കഥ്യതാം|
| لِأَنَّ مَنْ يُسَلِّمُ عَلَيْهِ يَشْتَرِكُ فِي أَعْمَالِهِ ٱلشِّرِّيرَةِ. | ١١ 11 |
യതസ്തവ മങ്ഗലം ഭൂയാദിതി വാചം യഃ കശ്ചിത് തസ്മൈ കഥയതി സ തസ്യ ദുഷ്കർമ്മണാമ് അംശീ ഭവതി|
| إِذْ كَانَ لِي كَثِيرٌ لِأَكْتُبَ إِلَيْكُمْ، لَمْ أُرِدْ أَنْ يَكُونَ بِوَرَقٍ وَحِبْرٍ، لِأَنِّي أَرْجُو أَنْ آتِيَ إِلَيْكُمْ وَأَتَكَلَّمَ فَمًا لِفَمٍ، لِكَيْ يَكُونَ فَرَحُنَا كَامِلًا. | ١٢ 12 |
യുഷ്മാൻ പ്രതി മയാ ബഹൂനി ലേഖിതവ്യാനി കിന്തു പത്രമസീഭ്യാം തത് കർത്തും നേച്ഛാമി, യതോ ഽസ്മാകമ് ആനന്ദോ യഥാ സമ്പൂർണോ ഭവിഷ്യതി തഥാ യുഷ്മത്സമീപമുപസ്ഥായാഹം സമ്മുഖീഭൂയ യുഷ്മാഭിഃ സമ്ഭാഷിഷ്യ ഇതി പ്രത്യാശാ മമാസ്തേ|
| يُسَلِّمُ عَلَيْكِ أَوْلَادُ أُخْتِكِ ٱلْمُخْتَارَةِ. آمِينَ. | ١٣ 13 |
തവാഭിരുചിതായാ ഭഗിന്യാ ബാലകാസ്ത്വാം നമസ്കാരം ജ്ഞാപയന്തി| ആമേൻ|
