٢ كورنثوس 5

١ 1 لِأَنَّنَا نَعْلَمُ أَنَّهُ إِنْ نُقِضَ بَيْتُ خَيْمَتِنَا ٱلْأَرْضِيُّ، فَلَنَا فِي ٱلسَّمَاوَاتِ بِنَاءٌ مِنَ ٱللهِ، بَيْتٌ غَيْرُ مَصْنُوعٍ بِيَدٍ، أَبَدِيٌّ. (aiōnios g166)

అపరమ్ అస్మాకమ్ ఏతస్మిన్ పార్థివే దూష్యరూపే వేశ్మని జీర్ణే సతీశ్వరేణ నిర్మ్మితమ్ అకరకృతమ్ అస్మాకమ్ అనన్తకాలస్థాయి వేశ్మైకం స్వర్గే విద్యత ఇతి వయం జానీమః| (aiōnios g166)

٢ 2 فَإِنَّنَا فِي هَذِهِ أَيْضًا نَئِنُّ مُشْتَاقِينَ إِلَى أَنْ نَلْبَسَ فَوْقَهَا مَسْكَنَنَا ٱلَّذِي مِنَ ٱلسَّمَاءِ.

యతో హేతోరేతస్మిన్ వేశ్మని తిష్ఠన్తో వయం తం స్వర్గీయం వాసం పరిధాతుమ్ ఆకాఙ్క్ష్యమాణా నిఃశ్వసామః|

٣ 3 وَإِنْ كُنَّا لَابِسِينَ لَا نُوجَدُ عُرَاةً.

తథాపీదానీమపి వయం తేన న నగ్నాః కిన్తు పరిహితవసనా మన్యామహే|

٤ 4 فَإِنَّنَا نَحْنُ ٱلَّذِينَ فِي ٱلْخَيْمَةِ نَئِنُّ مُثْقَلِينَ، إِذْ لَسْنَا نُرِيدُ أَنْ نَخْلَعَهَا بَلْ أَنْ نَلْبَسَ فَوْقَهَا، لِكَيْ يُبْتَلَعَ ٱلْمَائِتُ مِنَ ٱلْحَيَاةِ.

ఏతస్మిన్ దూష్యే తిష్ఠనతో వయం క్లిశ్యమానా నిఃశ్వసామః, యతో వయం వాసం త్యక్తుమ్ ఇచ్ఛామస్తన్నహి కిన్తు తం ద్వితీయం వాసం పరిధాతుమ్ ఇచ్ఛామః, యతస్తథా కృతే జీవనేన మర్త్యం గ్రసిష్యతే|

٥ 5 وَلَكِنَّ ٱلَّذِي صَنَعَنَا لِهَذَا عَيْنِهِ هُوَ ٱللهُ، ٱلَّذِي أَعْطَانَا أَيْضًا عَرْبُونَ ٱلرُّوحِ.

ఏతదర్థం వయం యేన సృష్టాః స ఈశ్వర ఏవ స చాస్మభ్యం సత్యఙ్కారస్య పణస్వరూపమ్ ఆత్మానం దత్తవాన్|

٦ 6 فَإِذًا نَحْنُ وَاثِقُونَ كُلَّ حِينٍ وَعَالِمُونَ أَنَّنَا وَنَحْنُ مُسْتَوْطِنُونَ فِي ٱلْجَسَدِ، فَنَحْنُ مُتَغَرِّبُونَ عَنِ ٱلرَّبِّ.

అతఏవ వయం సర్వ్వదోత్సుకా భవామః కిఞ్చ శరీరే యావద్ అస్మాభి ర్న్యుష్యతే తావత్ ప్రభుతో దూరే ప్రోష్యత ఇతి జానీమః,

٧ 7 لِأَنَّنَا بِٱلْإِيمَانِ نَسْلُكُ لَا بِٱلْعِيَانِ.

యతో వయం దృష్టిమార్గే న చరామః కిన్తు విశ్వాసమార్గే|

٨ 8 فَنَثِقُ وَنُسَرُّ بِٱلْأَوْلَى أَنْ نَتَغَرَّبَ عَنِ ٱلْجَسَدِ وَنَسْتَوْطِنَ عِنْدَ ٱلرَّبِّ.

అపరఞ్చ శరీరాద్ దూరే ప్రవస్తుం ప్రభోః సన్నిధౌ నివస్తుఞ్చాకాఙ్క్ష్యమాణా ఉత్సుకా భవామః|

٩ 9 لِذَلِكَ نَحْتَرِصُ أَيْضًا -مُسْتَوْطِنِينَ كُنَّا أَوْ مُتَغَرِّبِينَ- أَنْ نَكُونَ مَرْضِيِّينَ عِنْدَهُ.

తస్మాదేవ కారణాద్ వయం తస్య సన్నిధౌ నివసన్తస్తస్మాద్ దూరే ప్రవసన్తో వా తస్మై రోచితుం యతామహే|

١٠ 10 لِأَنَّهُ لَابُدَّ أَنَّنَا جَمِيعًا نُظْهَرُ أَمَامَ كُرْسِيِّ ٱلْمَسِيحِ، لِيَنَالَ كُلُّ وَاحِدٍ مَا كَانَ بِٱلْجَسَدِ بِحَسَبِ مَا صَنَعَ، خَيْرًا كَانَ أَمْ شَرًّا.

యస్మాత్ శరీరావస్థాయామ్ ఏకైకేన కృతానాం కర్మ్మణాం శుభాశుభఫలప్రాప్తయే సర్వ్వైస్మాభిః ఖ్రీష్టస్య విచారాసనసమ్ముఖ ఉపస్థాతవ్యం|

١١ 11 فَإِذْ نَحْنُ عَالِمُونَ مَخَافَةَ ٱلرَّبِّ نُقْنِعُ ٱلنَّاسَ. وَأَمَّا ٱللهُ فَقَدْ صِرْنَا ظَاهِرِينَ لَهُ، وَأَرْجُو أَنَّنَا قَدْ صِرْنَا ظَاهِرِينَ فِي ضَمَائِرِكُمْ أَيْضًا.

అతఏవ ప్రభో ర్భయానకత్వం విజ్ఞాయ వయం మనుజాన్ అనునయామః కిఞ్చేశ్వరస్య గోచరే సప్రకాశా భవామః, యుష్మాకం సంవేదగోచరేఽపి సప్రకాశా భవామ ఇత్యాశంసామహే|

١٢ 12 لِأَنَّنَا لَسْنَا نَمْدَحُ أَنْفُسَنَا أَيْضًا لَدَيْكُمْ، بَلْ نُعْطِيكُمْ فُرْصَةً لِلِٱفْتِخَارِ مِنْ جِهَتِنَا، لِيَكُونَ لَكُمْ جَوَابٌ عَلَى ٱلَّذِينَ يَفْتَخِرُونَ بِٱلْوَجْهِ لَا بِٱلْقَلْبِ.

అనేన వయం యుష్మాకం సన్నిధౌ పునః స్వాన్ ప్రశంసామ ఇతి నహి కిన్తు యే మనో వినా ముఖైః శ్లాఘన్తే తేభ్యః ప్రత్యుత్తరదానాయ యూయం యథాస్మాభిః శ్లాఘితుం శక్నుథ తాదృశమ్ ఉపాయం యుష్మభ్యం వితరామః|

١٣ 13 لِأَنَّنَا إِنْ صِرْنَا مُخْتَلِّينَ فَلِلهِ، أَوْ كُنَّا عَاقِلِينَ فَلَكُمْ.

యది వయం హతజ్ఞానా భవామస్తర్హి తద్ ఈశ్వరార్థకం యది చ సజ్ఞానా భవామస్తర్హి తద్ యుష్మదర్థకం|

١٤ 14 لِأَنَّ مَحَبَّةَ ٱلْمَسِيحِ تَحْصُرُنَا. إِذْ نَحْنُ نَحْسِبُ هَذَا: أَنَّهُ إِنْ كَانَ وَاحِدٌ قَدْ مَاتَ لِأَجْلِ ٱلْجَمِيعِ، فَٱلْجَمِيعُ إِذًا مَاتُوا.

వయం ఖ్రీష్టస్య ప్రేమ్నా సమాకృష్యామహే యతః సర్వ్వేషాం వినిమయేన యద్యేకో జనోఽమ్రియత తర్హి తే సర్వ్వే మృతా ఇత్యాస్మాభి ర్బుధ్యతే|

١٥ 15 وَهُوَ مَاتَ لِأَجْلِ ٱلْجَمِيعِ كَيْ يَعِيشَ ٱلْأَحْيَاءُ فِيمَا بَعْدُ لَا لِأَنْفُسِهِمْ، بَلْ لِلَّذِي مَاتَ لِأَجْلِهِمْ وَقَامَ.

అపరఞ్చ యే జీవన్తి తే యత్ స్వార్థం న జీవన్తి కిన్తు తేషాం కృతే యో జనో మృతః పునరుత్థాపితశ్చ తముద్దిశ్య యత్ జీవన్తి తదర్థమేవ స సర్వ్వేషాం కృతే మృతవాన్|

١٦ 16 إِذًا نَحْنُ مِنَ ٱلْآنَ لَا نَعْرِفُ أَحَدًا حَسَبَ ٱلْجَسَدِ. وَإِنْ كُنَّا قَدْ عَرَفْنَا ٱلْمَسِيحَ حَسَبَ ٱلْجَسَدِ، لَكِنِ ٱلْآنَ لَا نَعْرِفُهُ بَعْدُ.

అతో హేతోరితః పరం కోఽప్యస్మాభి ర్జాతితో న ప్రతిజ్ఞాతవ్యః| యద్యపి పూర్వ్వం ఖ్రీష్టో జాతితోఽస్మాభిః ప్రతిజ్ఞాతస్తథాపీదానీం జాతితః పున ర్న ప్రతిజ్ఞాయతే|

١٧ 17 إِذًا إِنْ كَانَ أَحَدٌ فِي ٱلْمَسِيحِ فَهُوَ خَلِيقَةٌ جَدِيدَةٌ: ٱلْأَشْيَاءُ ٱلْعَتِيقَةُ قَدْ مَضَتْ، هُوَذَا ٱلْكُلُّ قَدْ صَارَ جَدِيدًا.

కేనచిత్ ఖ్రీష్ట ఆశ్రితే నూతనా సృష్టి ర్భవతి పురాతనాని లుప్యన్తే పశ్య నిఖిలాని నవీనాని భవన్తి|

١٨ 18 وَلَكِنَّ ٱلْكُلَّ مِنَ ٱللهِ، ٱلَّذِي صَالَحَنَا لِنَفْسِهِ بِيَسُوعَ ٱلْمَسِيحِ، وَأَعْطَانَا خِدْمَةَ ٱلْمُصَالَحَةِ،

సర్వ్వఞ్చైతద్ ఈశ్వరస్య కర్మ్మ యతో యీశుఖ్రీష్టేన స ఏవాస్మాన్ స్వేన సార్ద్ధం సంహితవాన్ సన్ధానసమ్బన్ధీయాం పరిచర్య్యామ్ అస్మాసు సమర్పితవాంశ్చ|

١٩ 19 أَيْ إِنَّ ٱللهَ كَانَ فِي ٱلْمَسِيحِ مُصَالِحًا ٱلْعَالَمَ لِنَفْسِهِ، غَيْرَ حَاسِبٍ لَهُمْ خَطَايَاهُمْ، وَوَاضِعًا فِينَا كَلِمَةَ ٱلْمُصَالَحَةِ.

యతః ఈశ్వరః ఖ్రీష్టమ్ అధిష్ఠాయ జగతో జనానామ్ ఆగాంసి తేషామ్ ఋణమివ న గణయన్ స్వేన సార్ద్ధం తాన్ సంహితవాన్ సన్ధివార్త్తామ్ అస్మాసు సమర్పితవాంశ్చ|

٢٠ 20 إِذًا نَسْعَى كَسُفَرَاءَ عَنِ ٱلْمَسِيحِ، كَأَنَّ ٱللهَ يَعِظُ بِنَا. نَطْلُبُ عَنِ ٱلْمَسِيحِ: تَصَالَحُوا مَعَ ٱللهِ.

అతో వయం ఖ్రీష్టస్య వినిమయేన దౌత్యం కర్మ్మ సమ్పాదయామహే, ఈశ్వరశ్చాస్మాభి ర్యుష్మాన్ యాయాచ్యతే తతః ఖ్రీష్టస్య వినిమయేన వయం యుష్మాన్ ప్రార్థయామహే యూయమీశ్వరేణ సన్ధత్త|

٢١ 21 لِأَنَّهُ جَعَلَ ٱلَّذِي لَمْ يَعْرِفْ خَطِيَّةً، خَطِيَّةً لِأَجْلِنَا، لِنَصِيرَ نَحْنُ بِرَّ ٱللهِ فِيهِ.

యతో వయం తేన యద్ ఈశ్వరీయపుణ్యం భవామస్తదర్థం పాపేన సహ యస్య జ్ఞాతేయం నాసీత్ స ఏవ తేనాస్మాకం వినిమయేన పాపః కృతః|