٢ كورنثوس 5

١ 1 لِأَنَّنَا نَعْلَمُ أَنَّهُ إِنْ نُقِضَ بَيْتُ خَيْمَتِنَا ٱلْأَرْضِيُّ، فَلَنَا فِي ٱلسَّمَاوَاتِ بِنَاءٌ مِنَ ٱللهِ، بَيْتٌ غَيْرُ مَصْنُوعٍ بِيَدٍ، أَبَدِيٌّ. (aiōnios g166)

അപരമ് അസ്മാകമ് ഏതസ്മിൻ പാർഥിവേ ദൂഷ്യരൂപേ വേശ്മനി ജീർണേ സതീശ്വരേണ നിർമ്മിതമ് അകരകൃതമ് അസ്മാകമ് അനന്തകാലസ്ഥായി വേശ്മൈകം സ്വർഗേ വിദ്യത ഇതി വയം ജാനീമഃ| (aiōnios g166)

٢ 2 فَإِنَّنَا فِي هَذِهِ أَيْضًا نَئِنُّ مُشْتَاقِينَ إِلَى أَنْ نَلْبَسَ فَوْقَهَا مَسْكَنَنَا ٱلَّذِي مِنَ ٱلسَّمَاءِ.

യതോ ഹേതോരേതസ്മിൻ വേശ്മനി തിഷ്ഠന്തോ വയം തം സ്വർഗീയം വാസം പരിധാതുമ് ആകാങ്ക്ഷ്യമാണാ നിഃശ്വസാമഃ|

٣ 3 وَإِنْ كُنَّا لَابِسِينَ لَا نُوجَدُ عُرَاةً.

തഥാപീദാനീമപി വയം തേന ന നഗ്നാഃ കിന്തു പരിഹിതവസനാ മന്യാമഹേ|

٤ 4 فَإِنَّنَا نَحْنُ ٱلَّذِينَ فِي ٱلْخَيْمَةِ نَئِنُّ مُثْقَلِينَ، إِذْ لَسْنَا نُرِيدُ أَنْ نَخْلَعَهَا بَلْ أَنْ نَلْبَسَ فَوْقَهَا، لِكَيْ يُبْتَلَعَ ٱلْمَائِتُ مِنَ ٱلْحَيَاةِ.

ഏതസ്മിൻ ദൂഷ്യേ തിഷ്ഠനതോ വയം ക്ലിശ്യമാനാ നിഃശ്വസാമഃ, യതോ വയം വാസം ത്യക്തുമ് ഇച്ഛാമസ്തന്നഹി കിന്തു തം ദ്വിതീയം വാസം പരിധാതുമ് ഇച്ഛാമഃ, യതസ്തഥാ കൃതേ ജീവനേന മർത്യം ഗ്രസിഷ്യതേ|

٥ 5 وَلَكِنَّ ٱلَّذِي صَنَعَنَا لِهَذَا عَيْنِهِ هُوَ ٱللهُ، ٱلَّذِي أَعْطَانَا أَيْضًا عَرْبُونَ ٱلرُّوحِ.

ഏതദർഥം വയം യേന സൃഷ്ടാഃ സ ഈശ്വര ഏവ സ ചാസ്മഭ്യം സത്യങ്കാരസ്യ പണസ്വരൂപമ് ആത്മാനം ദത്തവാൻ|

٦ 6 فَإِذًا نَحْنُ وَاثِقُونَ كُلَّ حِينٍ وَعَالِمُونَ أَنَّنَا وَنَحْنُ مُسْتَوْطِنُونَ فِي ٱلْجَسَدِ، فَنَحْنُ مُتَغَرِّبُونَ عَنِ ٱلرَّبِّ.

അതഏവ വയം സർവ്വദോത്സുകാ ഭവാമഃ കിഞ്ച ശരീരേ യാവദ് അസ്മാഭി ർന്യുഷ്യതേ താവത് പ്രഭുതോ ദൂരേ പ്രോഷ്യത ഇതി ജാനീമഃ,

٧ 7 لِأَنَّنَا بِٱلْإِيمَانِ نَسْلُكُ لَا بِٱلْعِيَانِ.

യതോ വയം ദൃഷ്ടിമാർഗേ ന ചരാമഃ കിന്തു വിശ്വാസമാർഗേ|

٨ 8 فَنَثِقُ وَنُسَرُّ بِٱلْأَوْلَى أَنْ نَتَغَرَّبَ عَنِ ٱلْجَسَدِ وَنَسْتَوْطِنَ عِنْدَ ٱلرَّبِّ.

അപരഞ്ച ശരീരാദ് ദൂരേ പ്രവസ്തും പ്രഭോഃ സന്നിധൗ നിവസ്തുഞ്ചാകാങ്ക്ഷ്യമാണാ ഉത്സുകാ ഭവാമഃ|

٩ 9 لِذَلِكَ نَحْتَرِصُ أَيْضًا -مُسْتَوْطِنِينَ كُنَّا أَوْ مُتَغَرِّبِينَ- أَنْ نَكُونَ مَرْضِيِّينَ عِنْدَهُ.

തസ്മാദേവ കാരണാദ് വയം തസ്യ സന്നിധൗ നിവസന്തസ്തസ്മാദ് ദൂരേ പ്രവസന്തോ വാ തസ്മൈ രോചിതും യതാമഹേ|

١٠ 10 لِأَنَّهُ لَابُدَّ أَنَّنَا جَمِيعًا نُظْهَرُ أَمَامَ كُرْسِيِّ ٱلْمَسِيحِ، لِيَنَالَ كُلُّ وَاحِدٍ مَا كَانَ بِٱلْجَسَدِ بِحَسَبِ مَا صَنَعَ، خَيْرًا كَانَ أَمْ شَرًّا.

യസ്മാത് ശരീരാവസ്ഥായാമ് ഏകൈകേന കൃതാനാം കർമ്മണാം ശുഭാശുഭഫലപ്രാപ്തയേ സർവ്വൈസ്മാഭിഃ ഖ്രീഷ്ടസ്യ വിചാരാസനസമ്മുഖ ഉപസ്ഥാതവ്യം|

١١ 11 فَإِذْ نَحْنُ عَالِمُونَ مَخَافَةَ ٱلرَّبِّ نُقْنِعُ ٱلنَّاسَ. وَأَمَّا ٱللهُ فَقَدْ صِرْنَا ظَاهِرِينَ لَهُ، وَأَرْجُو أَنَّنَا قَدْ صِرْنَا ظَاهِرِينَ فِي ضَمَائِرِكُمْ أَيْضًا.

അതഏവ പ്രഭോ ർഭയാനകത്വം വിജ്ഞായ വയം മനുജാൻ അനുനയാമഃ കിഞ്ചേശ്വരസ്യ ഗോചരേ സപ്രകാശാ ഭവാമഃ, യുഷ്മാകം സംവേദഗോചരേഽപി സപ്രകാശാ ഭവാമ ഇത്യാശംസാമഹേ|

١٢ 12 لِأَنَّنَا لَسْنَا نَمْدَحُ أَنْفُسَنَا أَيْضًا لَدَيْكُمْ، بَلْ نُعْطِيكُمْ فُرْصَةً لِلِٱفْتِخَارِ مِنْ جِهَتِنَا، لِيَكُونَ لَكُمْ جَوَابٌ عَلَى ٱلَّذِينَ يَفْتَخِرُونَ بِٱلْوَجْهِ لَا بِٱلْقَلْبِ.

അനേന വയം യുഷ്മാകം സന്നിധൗ പുനഃ സ്വാൻ പ്രശംസാമ ഇതി നഹി കിന്തു യേ മനോ വിനാ മുഖൈഃ ശ്ലാഘന്തേ തേഭ്യഃ പ്രത്യുത്തരദാനായ യൂയം യഥാസ്മാഭിഃ ശ്ലാഘിതും ശക്നുഥ താദൃശമ് ഉപായം യുഷ്മഭ്യം വിതരാമഃ|

١٣ 13 لِأَنَّنَا إِنْ صِرْنَا مُخْتَلِّينَ فَلِلهِ، أَوْ كُنَّا عَاقِلِينَ فَلَكُمْ.

യദി വയം ഹതജ്ഞാനാ ഭവാമസ്തർഹി തദ് ഈശ്വരാർഥകം യദി ച സജ്ഞാനാ ഭവാമസ്തർഹി തദ് യുഷ്മദർഥകം|

١٤ 14 لِأَنَّ مَحَبَّةَ ٱلْمَسِيحِ تَحْصُرُنَا. إِذْ نَحْنُ نَحْسِبُ هَذَا: أَنَّهُ إِنْ كَانَ وَاحِدٌ قَدْ مَاتَ لِأَجْلِ ٱلْجَمِيعِ، فَٱلْجَمِيعُ إِذًا مَاتُوا.

വയം ഖ്രീഷ്ടസ്യ പ്രേമ്നാ സമാകൃഷ്യാമഹേ യതഃ സർവ്വേഷാം വിനിമയേന യദ്യേകോ ജനോഽമ്രിയത തർഹി തേ സർവ്വേ മൃതാ ഇത്യാസ്മാഭി ർബുധ്യതേ|

١٥ 15 وَهُوَ مَاتَ لِأَجْلِ ٱلْجَمِيعِ كَيْ يَعِيشَ ٱلْأَحْيَاءُ فِيمَا بَعْدُ لَا لِأَنْفُسِهِمْ، بَلْ لِلَّذِي مَاتَ لِأَجْلِهِمْ وَقَامَ.

അപരഞ്ച യേ ജീവന്തി തേ യത് സ്വാർഥം ന ജീവന്തി കിന്തു തേഷാം കൃതേ യോ ജനോ മൃതഃ പുനരുത്ഥാപിതശ്ച തമുദ്ദിശ്യ യത് ജീവന്തി തദർഥമേവ സ സർവ്വേഷാം കൃതേ മൃതവാൻ|

١٦ 16 إِذًا نَحْنُ مِنَ ٱلْآنَ لَا نَعْرِفُ أَحَدًا حَسَبَ ٱلْجَسَدِ. وَإِنْ كُنَّا قَدْ عَرَفْنَا ٱلْمَسِيحَ حَسَبَ ٱلْجَسَدِ، لَكِنِ ٱلْآنَ لَا نَعْرِفُهُ بَعْدُ.

അതോ ഹേതോരിതഃ പരം കോഽപ്യസ്മാഭി ർജാതിതോ ന പ്രതിജ്ഞാതവ്യഃ| യദ്യപി പൂർവ്വം ഖ്രീഷ്ടോ ജാതിതോഽസ്മാഭിഃ പ്രതിജ്ഞാതസ്തഥാപീദാനീം ജാതിതഃ പുന ർന പ്രതിജ്ഞായതേ|

١٧ 17 إِذًا إِنْ كَانَ أَحَدٌ فِي ٱلْمَسِيحِ فَهُوَ خَلِيقَةٌ جَدِيدَةٌ: ٱلْأَشْيَاءُ ٱلْعَتِيقَةُ قَدْ مَضَتْ، هُوَذَا ٱلْكُلُّ قَدْ صَارَ جَدِيدًا.

കേനചിത് ഖ്രീഷ്ട ആശ്രിതേ നൂതനാ സൃഷ്ടി ർഭവതി പുരാതനാനി ലുപ്യന്തേ പശ്യ നിഖിലാനി നവീനാനി ഭവന്തി|

١٨ 18 وَلَكِنَّ ٱلْكُلَّ مِنَ ٱللهِ، ٱلَّذِي صَالَحَنَا لِنَفْسِهِ بِيَسُوعَ ٱلْمَسِيحِ، وَأَعْطَانَا خِدْمَةَ ٱلْمُصَالَحَةِ،

സർവ്വഞ്ചൈതദ് ഈശ്വരസ്യ കർമ്മ യതോ യീശുഖ്രീഷ്ടേന സ ഏവാസ്മാൻ സ്വേന സാർദ്ധം സംഹിതവാൻ സന്ധാനസമ്ബന്ധീയാം പരിചര്യ്യാമ് അസ്മാസു സമർപിതവാംശ്ച|

١٩ 19 أَيْ إِنَّ ٱللهَ كَانَ فِي ٱلْمَسِيحِ مُصَالِحًا ٱلْعَالَمَ لِنَفْسِهِ، غَيْرَ حَاسِبٍ لَهُمْ خَطَايَاهُمْ، وَوَاضِعًا فِينَا كَلِمَةَ ٱلْمُصَالَحَةِ.

യതഃ ഈശ്വരഃ ഖ്രീഷ്ടമ് അധിഷ്ഠായ ജഗതോ ജനാനാമ് ആഗാംസി തേഷാമ് ഋണമിവ ന ഗണയൻ സ്വേന സാർദ്ധം താൻ സംഹിതവാൻ സന്ധിവാർത്താമ് അസ്മാസു സമർപിതവാംശ്ച|

٢٠ 20 إِذًا نَسْعَى كَسُفَرَاءَ عَنِ ٱلْمَسِيحِ، كَأَنَّ ٱللهَ يَعِظُ بِنَا. نَطْلُبُ عَنِ ٱلْمَسِيحِ: تَصَالَحُوا مَعَ ٱللهِ.

അതോ വയം ഖ്രീഷ്ടസ്യ വിനിമയേന ദൗത്യം കർമ്മ സമ്പാദയാമഹേ, ഈശ്വരശ്ചാസ്മാഭി ര്യുഷ്മാൻ യായാച്യതേ തതഃ ഖ്രീഷ്ടസ്യ വിനിമയേന വയം യുഷ്മാൻ പ്രാർഥയാമഹേ യൂയമീശ്വരേണ സന്ധത്ത|

٢١ 21 لِأَنَّهُ جَعَلَ ٱلَّذِي لَمْ يَعْرِفْ خَطِيَّةً، خَطِيَّةً لِأَجْلِنَا، لِنَصِيرَ نَحْنُ بِرَّ ٱللهِ فِيهِ.

യതോ വയം തേന യദ് ഈശ്വരീയപുണ്യം ഭവാമസ്തദർഥം പാപേന സഹ യസ്യ ജ്ഞാതേയം നാസീത് സ ഏവ തേനാസ്മാകം വിനിമയേന പാപഃ കൃതഃ|