١ تيموثاوس 6
| جَمِيعُ ٱلَّذِينَ هُمْ عَبِيدٌ تَحْتَ نِيرٍ فَلْيَحْسِبُوا سَادَتَهُمْ مُسْتَحِقِّينَ كُلَّ إِكْرَامٍ، لِئَلَّا يُفْتَرَى عَلَى ٱسْمِ ٱللهِ وَتَعْلِيمِهِ. | ١ 1 |
യാവന്തോ ലോകാ യുഗധാരിണോ ദാസാഃ സന്തി തേ സ്വസ്വസ്വാമിനം പൂർണസമാദരയോഗ്യം മന്യന്താം നോ ചേദ് ഈശ്വരസ്യ നാമ്ന ഉപദേശസ്യ ച നിന്ദാ സമ്ഭവിഷ്യതി|
| وَٱلَّذِينَ لَهُمْ سَادَةٌ مُؤْمِنُونَ، لَا يَسْتَهِينُوا بِهِمْ لِأَنَّهُمْ إِخْوَةٌ، بَلْ لِيَخْدِمُوهُمْ أَكْثَرَ، لِأَنَّ ٱلَّذِينَ يَتَشَارَكُونَ فِي ٱلْفَائِدَةِ، هُمْ مُؤْمِنُونَ وَمَحْبُوبُونَ. عَلِّمْ وَعِظْ بِهَذَا. | ٢ 2 |
യേഷാഞ്ച സ്വാമിനോ വിശ്വാസിനഃ ഭവന്തി തൈസ്തേ ഭ്രാതൃത്വാത് നാവജ്ഞേയാഃ കിന്തു തേ കർമ്മഫലഭോഗിനോ വിശ്വാസിനഃ പ്രിയാശ്ച ഭവന്തീതി ഹേതോഃ സേവനീയാ ഏവ, ത്വമ് ഏതാനി ശിക്ഷയ സമുപദിശ ച|
| إِنْ كَانَ أَحَدٌ يُعَلِّمُ تَعْلِيمًا آخَرَ، وَلَا يُوافِقُ كَلِمَاتِ رَبِّنَا يَسُوعَ ٱلْمَسِيحِ ٱلصَّحِيحَةَ، وَٱلتَّعْلِيمَ ٱلَّذِي هُوَ حَسَبَ ٱلتَّقْوَى، | ٣ 3 |
യഃ കശ്ചിദ് ഇതരശിക്ഷാം കരോതി, അസ്മാകം പ്രഭോ ര്യീശുഖ്രീഷ്ടസ്യ ഹിതവാക്യാനീശ്വരഭക്തേ ര്യോഗ്യാം ശിക്ഷാഞ്ച ന സ്വീകരോതി
| فَقَدْ تَصَلَّفَ، وَهُوَ لَا يَفْهَمُ شَيْئًا، بَلْ هُوَ مُتَعَلِّلٌ بِمُبَاحَثَاتٍ وَمُمَاحَكَاتِ ٱلْكَلَامِ، ٱلَّتِي مِنْهَا يَحْصُلُ ٱلْحَسَدُ وَٱلْخِصَامُ وَٱلِٱفْتِرَاءُ وَٱلظُّنُونُ ٱلرَّدِيَّةُ، | ٤ 4 |
സ ദർപധ്മാതഃ സർവ്വഥാ ജ്ഞാനഹീനശ്ച വിവാദൈ ർവാഗ്യുദ്ധൈശ്ച രോഗയുക്തശ്ച ഭവതി|
| وَمُنَازَعَاتُ أُنَاسٍ فَاسِدِي ٱلذِّهْنِ وَعَادِمِي ٱلْحَقِّ، يَظُنُّونَ أَنَّ ٱلتَّقْوَى تِجَارَةٌ. تَجَنَّبْ مِثْلَ هَؤُلَاءِ. | ٥ 5 |
താദൃശാദ് ഭാവാദ് ഈർഷ്യാവിരോധാപവാദദുഷ്ടാസൂയാ ഭ്രഷ്ടമനസാം സത്യജ്ഞാനഹീനാനാമ് ഈശ്വരഭക്തിം ലാഭോപായമ് ഇവ മന്യമാനാനാം ലോകാനാം വിവാദാശ്ച ജായന്തേ താദൃശേഭ്യോ ലോകേഭ്യസ്ത്വം പൃഥക് തിഷ്ഠ|
| وَأَمَّا ٱلتَّقْوَى مَعَ ٱلْقَنَاعَةِ فَهِيَ تِجَارَةٌ عَظِيمَةٌ. | ٦ 6 |
സംയതേച്ഛയാ യുക്താ യേശ്വരഭക്തിഃ സാ മഹാലാഭോപായോ ഭവതീതി സത്യം|
| لِأَنَّنَا لَمْ نَدْخُلِ ٱلْعَالَمَ بِشَيْءٍ، وَوَاضِحٌ أَنَّنَا لَا نَقْدِرُ أَنْ نَخْرُجَ مِنْهُ بِشَيْءٍ. | ٧ 7 |
ഏതജ്ജഗത്പ്രവേശനകാലേഽസ്മാഭിഃ കിമപി നാനായി തത്തയജനകാലേഽപി കിമപി നേതും ന ശക്ഷ്യത ഇതി നിശ്ചിതം|
| فَإِنْ كَانَ لَنَا قُوتٌ وَكِسْوَةٌ، فَلْنَكْتَفِ بِهِمَا. | ٨ 8 |
അതഏവ ഖാദ്യാന്യാച്ഛാദനാനി ച പ്രാപ്യാസ്മാഭിഃ സന്തുഷ്ടൈ ർഭവിതവ്യം|
| وَأَمَّا ٱلَّذِينَ يُرِيدُونَ أَنْ يَكُونُوا أَغْنِيَاءَ، فَيَسْقُطُونَ فِي تَجْرِبَةٍ وَفَخٍّ وَشَهَوَاتٍ كَثِيرَةٍ غَبِيَّةٍ وَمُضِرَّةٍ، تُغَرِّقُ ٱلنَّاسَ فِي ٱلْعَطَبِ وَٱلْهَلَاكِ. | ٩ 9 |
യേ തു ധനിനോ ഭവിതും ചേഷ്ടന്തേ തേ പരീക്ഷായാമ് ഉന്മാഥേ പതന്തി യേ ചാഭിലാഷാ മാനവാൻ വിനാശേ നരകേ ച മജ്ജയന്തി താദൃശേഷ്വജ്ഞാനാഹിതാഭിലാഷേഷ്വപി പതന്തി|
| لِأَنَّ مَحَبَّةَ ٱلْمَالِ أَصْلٌ لِكُلِّ ٱلشُّرُورِ، ٱلَّذِي إِذِ ٱبْتَغَاهُ قَوْمٌ ضَلُّوا عَنِ ٱلْإِيمَانِ، وَطَعَنُوا أَنْفُسَهُمْ بِأَوْجَاعٍ كَثِيرَةٍ. | ١٠ 10 |
യതോഽർഥസ്പൃഹാ സർവ്വേഷാം ദുരിതാനാം മൂലം ഭവതി താമവലമ്ബ്യ കേചിദ് വിശ്വാസാദ് അഭ്രംശന്ത നാനാക്ലേശൈശ്ച സ്വാൻ അവിധ്യൻ|
| وَأَمَّا أَنْتَ يَا إِنْسَانَ ٱللهِ فَٱهْرُبْ مِنْ هَذَا، وَٱتْبَعِ ٱلْبِرَّ وَٱلتَّقْوَى وَٱلْإِيمَانَ وَٱلْمَحَبَّةَ وَٱلصَّبْرَ وَٱلْوَدَاعَةَ. | ١١ 11 |
ഹേ ഈശ്വരസ്യ ലോക ത്വമ് ഏതേഭ്യഃ പലായ്യ ധർമ്മ ഈശ്വരഭക്തി ർവിശ്വാസഃ പ്രേമ സഹിഷ്ണുതാ ക്ഷാന്തിശ്ചൈതാന്യാചര|
| جَاهِدْ جِهَادَ ٱلْإِيمَانِ ٱلْحَسَنَ، وَأَمْسِكْ بِٱلْحَيَاةِ ٱلْأَبَدِيَّةِ ٱلَّتِي إِلَيْهَا دُعِيتَ أَيْضًا، وَٱعْتَرَفْتَ ٱلِٱعْتِرَافَ ٱلْحَسَنَ أَمَامَ شُهُودٍ كَثِيرِينَ. (aiōnios g166) | ١٢ 12 |
വിശ്വാസരൂപമ് ഉത്തമയുദ്ധം കുരു, അനന്തജീവനമ് ആലമ്ബസ്വ യതസ്തദർഥം ത്വമ് ആഹൂതോ ഽഭവഃ, ബഹുസാക്ഷിണാം സമക്ഷഞ്ചോത്തമാം പ്രതിജ്ഞാം സ്വീകൃതവാൻ| (aiōnios g166)
| أُوصِيكَ أَمَامَ ٱللهِ ٱلَّذِي يُحْيِي ٱلْكُلَّ، وَٱلْمَسِيحِ يَسُوعَ ٱلَّذِي شَهِدَ لَدَى بِيلَاطُسَ ٱلْبُنْطِيِّ بِٱلِٱعْتِرَافِ ٱلْحَسَنِ: | ١٣ 13 |
അപരം സർവ്വേഷാം ജീവയിതുരീശ്വരസ്യ സാക്ഷാദ് യശ്ച ഖ്രീഷ്ടോ യീശുഃ പന്തീയപീലാതസ്യ സമക്ഷമ് ഉത്തമാം പ്രതിജ്ഞാം സ്വീകൃതവാൻ തസ്യ സാക്ഷാദ് അഹം ത്വാമ് ഇദമ് ആജ്ഞാപയാമി|
| أَنْ تَحْفَظَ ٱلْوَصِيَّةَ بِلَا دَنَسٍ وَلَا لَوْمٍ إِلَى ظُهُورِ رَبِّنَا يَسُوعَ ٱلْمَسِيحِ، | ١٤ 14 |
ഈശ്വരേണ സ്വസമയേ പ്രകാശിതവ്യമ് അസ്മാകം പ്രഭോ ര്യീശുഖ്രീഷ്ടസ്യാഗമനം യാവത് ത്വയാ നിഷ്കലങ്കത്വേന നിർദ്ദോഷത്വേന ച വിധീ രക്ഷ്യതാം|
| ٱلَّذِي سَيُبَيِّنُهُ فِي أَوْقَاتِهِ ٱلْمُبَارَكُ ٱلْعَزِيزُ ٱلْوَحِيدُ: مَلِكُ ٱلْمُلُوكِ وَرَبُّ ٱلْأَرْبَابِ، | ١٥ 15 |
സ ഈശ്വരഃ സച്ചിദാനന്ദഃ, അദ്വിതീയസമ്രാട്, രാജ്ഞാം രാജാ, പ്രഭൂനാം പ്രഭുഃ,
| ٱلَّذِي وَحْدَهُ لَهُ عَدَمُ ٱلْمَوْتِ، سَاكِنًا فِي نُورٍ لَا يُدْنَى مِنْهُ، ٱلَّذِي لَمْ يَرَهُ أَحَدٌ مِنَ ٱلنَّاسِ وَلَا يَقْدِرُ أَنْ يَرَاهُ، ٱلَّذِي لَهُ ٱلْكَرَامَةُ وَٱلْقُدْرَةُ ٱلْأَبَدِيَّةُ. آمِينَ. (aiōnios g166) | ١٦ 16 |
അമരതായാ അദ്വിതീയ ആകരഃ, അഗമ്യതേജോനിവാസീ, മർത്ത്യാനാം കേനാപി ന ദൃഷ്ടഃ കേനാപി ന ദൃശ്യശ്ച| തസ്യ ഗൗരവപരാക്രമൗ സദാതനൗ ഭൂയാസ്താം| ആമേൻ| (aiōnios g166)
| أَوْصِ ٱلْأَغْنِيَاءَ فِي ٱلدَّهْرِ ٱلْحَاضِرِ أَنْ لَا يَسْتَكْبِرُوا، وَلَا يُلْقُوا رَجَاءَهُمْ عَلَى غَيْرِ يَقِينِيَّةِ ٱلْغِنَى، بَلْ عَلَى ٱللهِ ٱلْحَيِّ ٱلَّذِي يَمْنَحُنَا كُلَّ شَيْءٍ بِغِنًى لِلتَّمَتُّعِ. (aiōn g165) | ١٧ 17 |
ഇഹലോകേ യേ ധനിനസ്തേ ചിത്തസമുന്നതിം ചപലേ ധനേ വിശ്വാസഞ്ച ന കുർവ്വതാം കിന്തു ഭോഗാർഥമ് അസ്മഭ്യം പ്രചുരത്വേന സർവ്വദാതാ (aiōn g165)
| وَأَنْ يَصْنَعُوا صَلَاحًا، وَأَنْ يَكُونُوا أَغْنِيَاءَ فِي أَعْمَالٍ صَالِحَةٍ، وَأَنْ يَكُونُوا أَسْخِيَاءَ فِي ٱلْعَطَاءِ، كُرَمَاءَ فِي ٱلتَّوْزِيعِ، | ١٨ 18 |
യോഽമര ഈശ്വരസ്തസ്മിൻ വിശ്വസന്തു സദാചാരം കുർവ്വന്തു സത്കർമ്മധനേന ധനിനോ സുകലാ ദാതാരശ്ച ഭവന്തു,
| مُدَّخِرِينَ لِأَنْفُسِهِمْ أَسَاسًا حَسَنًا لِلْمُسْتَقْبِلِ، لِكَيْ يُمْسِكُوا بِٱلْحَيَاةِ ٱلْأَبَدِيَّةِ. | ١٩ 19 |
യഥാ ച സത്യം ജീവനം പാപ്നുയുസ്തഥാ പാരത്രികാമ് ഉത്തമസമ്പദം സഞ്ചിന്വന്ത്വേതി ത്വയാദിശ്യന്താം|
| يَا تِيمُوثَاوُسُ، ٱحْفَظِ ٱلْوَدِيعَةَ، مُعْرِضًا عَنِ ٱلْكَلَامِ ٱلْبَاطِلِ ٱلدَّنِسِ، وَمُخَالَفَاتِ ٱلْعِلْمِ ٱلْكَاذِبِ ٱلِٱسْمِ، | ٢٠ 20 |
ഹേ തീമഥിയ, ത്വമ് ഉപനിധിം ഗോപയ കാൽപനികവിദ്യായാ അപവിത്രം പ്രലാപം വിരോധോക്തിഞ്ച ത്യജ ച,
| ٱلَّذِي إِذْ تَظَاهَرَ بِهِ قَوْمٌ زَاغُوا مِنْ جِهَةِ ٱلْإِيمَانِ. اَلنِّعْمَةُ مَعَكَ. آمِينَ. | ٢١ 21 |
യതഃ കതിപയാ ലോകാസ്താം വിദ്യാമവലമ്ബ്യ വിശ്വാസാദ് ഭ്രഷ്ടാ അഭവന| പ്രസാദസ്തവ സഹായോ ഭൂയാത്| ആമേൻ|
