Zbulesa 7

1 Pas këtyre gjërave, pashë katër engjëj të cilët rrinin në këmbë në të katër këndet e dheut dhe mbanin të katër erërat e dheut, që të mos frynte erë mbi dhe, as mbi det, as mbi ndonjë dru.

anantaraM catvAro divyadUtA mayA dRSTAH, te pRthivyAzcaturSu koNeSu tiSThanataH pRthivyAM samudre vRkSeSu ca vAyu ryathA na vahet tathA pRthivyAzcaturo vAyUn dhArayanti|

2 Pastaj pashë një engjëll tjetër që ngjitej nga lind dielli e që kishte vulën e Perëndisë së gjallë; dhe u thirri me zë të madh të katër engjëjve, të cilëve u qe dhënë të dëmtojnë dheun dhe detin,

anantaraM sUryyodayasthAnAd udyan apara eko dUto mayA dRSTaH so'marezvarasya mudrAM dhArayati, yeSu cartuSu dUteSu pRthivIsamudrayo rhiMsanasya bhAro dattastAn sa uccairidaM avadat|

3 duke thënë: “Mos dëmtoni dheun, as detin, as pemët, deri sa t’i vulosim në ballë shërbëtorët e Perëndisë tonë”.

Izvarasya dAsA yAvad asmAbhi rbhAleSu mudrayAGkitA na bhaviSyanti tAvat pRthivI samudro taravazca yuSmAbhi rna hiMsyantAM|

4 Dhe dëgjova numrin e atyre që u vulosën: njëqind e dyzet e katër mijë të vulosur nga të gjitha fiset e bijve të Izraelit.

tataH paraM mudrAGkitalokAnAM saMkhyA mayAzrAvi| isrAyelaH sarvvavaMzAyAzcatuzcatvAriMzatsahasrAdhikalakSalokA mudrayAGkitA abhavan,

5 Nga fisi i Judës, dymbëdhjetë mijë të vulosur; nga fisi i Rubenit, dymbëdhjetë mijë të vulosur; nga fisi i Gadit dymbëdhjetë mijë të vulosur;

arthato yihUdAvaMze dvAdazasahasrANi rUbeNavaMze dvAdazasahasrANi gAdavaMze dvAdazasahasrANi,

6 nga fisi i Asherit, dymbëdhjetë mijë të vulosur; nga fisi i Neftalit, dymbëdhjetë mjië të vulosur; nga fisi i Manasit, dymbëdhjetë mijë të vulosur;

AzeravaMze dvAdazasahasrANi naptAlivaMze dvAdazasahasrANi minazivaMze dvAdazasahasrANi,

7 nga fisi i Simeonit, dymbëdhjetë mijë të vulosur; nga fisi i Levit, dymbëdhjetë mijë të vulosur; nga fisi i Isakarit, dymbëdhjetë mijë të vulosur;

zimiyonavaMze dvAdazasahasrANi levivaMze dvAdazasahasrANi iSAkharavaMze dvAdazasahasrANi,

8 nga fisi i Zabulonit, dymbëdhjetë mijë të vulosur; nga fisi i Jozefit, dymbëdhjetë mijë të vulosur; nga fisi i Beniaminit, dymbëdhjetë mijë të vulosur.

sibUlUnavaMze dvAdazasahasrANi yUSaphavaMze dvAdazasahasrANi binyAmInavaMze ca dvAdazasahasrANi lokA mudrAGkitAH|

9 Pas këtyre gjërave, pashë një turmë të madhe, të cilën askush nuk mund ta numëronte, prej të gjitha kombeve, fiseve, popujve dhe gjuhëve; këta qëndronin në këmbë përpara fronit dhe përpara Qengjit, të veshur me rroba të bardha dhe me palma në duart e tyre.

tataH paraM sarvvajAtIyAnAM sarvvavaMzIyAnAM sarvvadezIyAnAM sarvvabhASAvAdinAJca mahAlokAraNyaM mayA dRSTaM, tAn gaNayituM kenApi na zakyaM, te ca zubhraparicchadaparihitAH santaH karaizca tAlavRntAni vahantaH siMhAsanasya meSazAvakasya cAntike tiSThanti,

10 Dhe thërrisnin me zë të madh, duke thënë: “Shpëtimi është i Perëndisë tonë që është ulur mbi fron dhe i Qengjit”.

uccaiHsvarairidaM kathayanti ca, siMhAsanopaviSTasya paramezasya naH stavaH|stavazca meSavatsasya sambhUyAt trANakAraNAt|

11 Dhe të gjithë engjëjt rrinin në këmbë përqark fronit, dhe pleqve dhe katër qenieve e gjalla, dhe ranë përmbys mbi fytyrën e tyre përpara fronit dhe adhuruan Perëndinë,

tataH sarvve dUtAH siMhAsanasya prAcInavargasya prANicatuSTayasya ca paritastiSThantaH siMhAsanasyAntike nyUbjIbhUyezvaraM praNamya vadanti,

12 duke thënë: “Amen! Bekimi, dhe lavdia, dhe dituria, dhe falendërimi, dhe nderimi, dhe fuqia dhe forca janë te Perëndia ynë në shekuj të shekujve. Amen!”. (aiōn g165)

tathAstu dhanyavAdazca tejo jJAnaM prazaMsanaM| zauryyaM parAkramazcApi zaktizca sarvvameva tat| varttatAmIzvare'smAkaM nityaM nityaM tathAstviti| (aiōn g165)

13 Pastaj një nga pleqtë m’u drejtua, duke më thënë: “Cilët janë këta që janë veshur me rroba të bardha, dhe nga kanë ardhur?”.

tataH paraM teSAM prAcInAnAm eko jano mAM sambhASya jagAda zubhraparicchadaparihitA ime ke? kuto vAgatAH?

14 Dhe unë i thashë: “Imzot, ti e di”. Atëherë ai më tha: “Këta janë ata që kanë ardhur nga shtrëngimi i madh, dhe i kanë larë rrobat e tyre dhe i kanë zbardhur në gjakun e Qengjit.

tato mayoktaM he maheccha bhavAneva tat jAnAti| tena kathitaM, ime mahAklezamadhyAd Agatya meSazAvakasya rudhireNa svIyaparicchadAn prakSAlitavantaH zuklIkRtavantazca|

15 Prandaj edhe janë përpara fronit të Perëndisë dhe i shërbenin atij ditë e natë në tempullin e tij; dhe ai që rri ulur mbi fron do të banojë në mes tyre.

tatkAraNAt ta Izvarasya siMhAsanasyAntike tiSThanto divArAtraM tasya mandire taM sevante siMhAsanopaviSTo janazca tAn adhisthAsyati|

16 Ata nuk do të kenë më uri, as nuk do të kenë etje, as nuk do t’i godasë më dielli, as kurrfarë vape,

teSAM kSudhA pipAsA vA puna rna bhaviSyati raudraM kopyuttApo vA teSu na nipatiSyati,

17 sepse Qengji, që është në mes të fronit, do t’i kullosë dhe do t’i çojë te burimet e gjalla të ujërave; dhe Perëndia do të thaijë çdo lot nga sytë e tyre”.

yataH siMhAsanAdhiSThAnakArI meSazAvakastAn cArayiSyati, amRtatoyAnAM prasravaNAnAM sannidhiM tAn gamayiSyati ca, Izvaro'pi teSAM nayanabhyaH sarvvamazru pramArkSyati|