Psalmet 95

1 Ejani, t’i këndojmë me gëzim Zotit; t’i dërgojmë britma gëzimi kalasë së shpëtimit tonë.

Kom, lad os Juble, for HERREN, råbe af fryd for vor Frelses Klippe,

2 Le të shkojmë në prani të tij me lavde, ta kremtojmë me këngë.

møde med Tak for hans Åsyn, juble i Sang til hans Pris!

3 Sepse Zoti është një Perëndi i madh dhe një Mbret i madh mbi gjithë perënditë.

Thi HERREN er en vældig Gud, en Konge stor over alle Guder;

4 Në duart e tij janë thellësitë e tokës dhe të tijat janë majat e larta të maleve.

i hans Hånd er Jordens dybder, Bjergenes Tinder er hans;

5 I tij është deti, sepse ai e ka bërë, dhe dheu i thatë që duart e tij kanë modeluar.

Havet er hans, han har skabt det, det tørre Land har hans Hænder dannet.

6 Ejani, të adhurojmë dhe të përkulemi; të gjunjëzohemi përpara Zotit që na ka bërë.

Kom, lad os bøje os, kaste os ned, knæle for HERREN, vor Skaber!

7 Sepse ai është Perëndia ynë dhe ne jemi populli i kullotës së tij dhe kopeja për të cilën ai kujdeset. Sot, po të jetë se dëgjoni zërin e tij,

Thi han er vor Gud, og vi er det Folk, han vogter, den Hjord, han leder. Ak, lytted I dog i Dag til hans Røst:

8 “mos e fortësoni zemrën tuaj si në Meriba, si ditën e Masas në shkretëtirë,

"Forhærder ej eders Hjerte som ved Meriba, som dengang ved Massa i Ørkenen,

9 ku etërit tuaj më tunduan dhe më vunë në provë, edhe pse i kishin parë veprat e mia.

da eders Fædre fristede mig, prøved mig, skønt de havde set mit Værk.

10 Për dyzet vjet e pata neveri atë brez dhe thashë: “Janë një popull me zemër të përdalë dhe nuk i njohin rrugët e mia.

Jeg væmmedes fyrretyve År ved denne Slægt, og jeg sagde: Det er et Folk med vildfarne Hjerter, de kender ej mine Veje.

11 Prandaj u betova në zemërimin tim: Nuk do të hyjnë në prehjen time”.

Så svor jeg da i min Vrede: De skal ikke gå ind til min Hvile!