Psalmet 94

1 O Perëndi i hakmarrjes, o Zot, Perëndi i hakmarrjeve, shkëlqe.

Herre, du hemns Gud, du hemns Gud, syn deg i herlegdom!

2 Çohu, o gjykatës i tokës, dhe jepu shpërblimin mëndjemëdhenjve.

Statt upp, du domar yver jordi, lat dei ovmodige få lika for si gjerning!

3 Deri kur të pabesët, o Zot, deri kur të pabesët do të triumfojnë?

Kor lenge skal ugudlege, Herre, kor lenge skal ugudlege fegnast?

4 Ata vjellin fjalë dhe mbajnë fjalime të paturpshme; të gjithë ata që kryejnë paudhësi flasin me arrogancë.

Dei gøyser or seg og fører skamlaus tale; dei skrøyter, alle ugjerningsmenner.

5 Ata marrin nëpër këmbë popullin tënd, o Zot, dhe shtypin trashëgiminë tënde.

Ditt folk, Herre, krasar dei, og din arv plågar dei.

6 Vrasin gruan e ve dhe të huajin, dhe vrasin jetimët,

Enkja og den framande slær dei i hel, og dei myrder dei farlause.

7 dhe thonë: “Zoti nuk shikon, Perëndia i Jakobit nuk kupton”.

Og dei segjer: «Herren ser ikkje, og Jakobs Gud merkar det ikkje.»

8 Kërkoni të kuptoni, o njerëz të pamend midis popullit; dhe ju budallenj, kur do të bëheni të zgjuar?

Merka då, de uvituge i folket! Og de vitlause, når vil de taka til vitet?

9 Ai që ka vënë veshin, a nuk dëgjon? Ai që ka formuar syrin, a nuk shikon?

Han som hev sett inn øyra, skulde han ikkje høyra? Han som hev laga til auga, skulde han ikkje sjå?

10 Ai që ndreq kombet, a nuk do t’i dënojë ata, ai që i mëson diturinë njeriut?

Han som tuktar heidningar, skulde han ikkje refsa, han som gjev menneski kunnskap?

11 Zoti i njeh mendimet e njeriut dhe e di që nuk janë veçse kotësi.

Herren kjenner mannsens tankar, at dei er fåfengd.

12 Lum ai njeri që ti ndreq, o Zot, dhe që ti mëson sipas ligjit tënd,

Sæl er den mann som du, Herre, tuktar, og som du gjev lærdom or lovi di,

13 për t’i dhënë prehje në ditët e fatkeqësisë, deri sa t’i hapet gropa të pabesit.

til å gjeve honom ro for vonde dagar, til dess det vert grave ei grav for den ugudlege.

14 Sepse Zoti nuk ka për të hedhur poshtë popullin e tij dhe nuk ka për të braktisur trashëgiminë e tij.

For ikkje støyter Herren burt sitt folk, og arven sin forlet han ikkje.

15 Gjykimi do të mbështetet përsëri mbi drejtësinë, dhe tërë ata që janë të drejtë nga zemra do t’i shkojnë pas.

For domen skal venda um att til rettferd, og alle ærlege i hjarta skal halda med honom.

16 Kush do të ngrihet në favorin tim kundër njerëzve të këqij? Kush do të më dalë krah kundër atyre që kryejnë paudhësi?

Kven stend upp for meg imot dei vonde? Kven stig fram for meg mot deim som gjer urett?

17 Në qoftë se Zoti nuk do të më kishte ndihmuar, do të kisha përfunduar shpejt në vendin e heshtjes.

Dersom ikkje Herren var mi hjelp, so vilde sjæli mi snart bu i stilla.

18 Kur thashë: “Këmba ime ngurron”, mirësia jote, o Zot, më ka përkrahur.

Når eg segjer: «Foten min er ustød, då held di miskunn meg uppe, Herre.»

19 Kur një numër i madh shqetësimesh më mbysnin, përdëllimet e tua më jepnin zemër.

Når det kjem mange tunge tankar i mitt hjarta, då huggar dine trøystarord mi sjæl.

20 Do të jetë vallë aleati yt gjykata e padrejtë, që thur padrejtësi në emër të ligjit?

Er vel tynings-domstolen i samlag med deg, der dei lagar urett i hop til rett?

21 Ata mblidhen tok kundër të drejtit dhe dënojnë gjakun e pafajshëm.

Dei flokkar seg i hop mot sjæli åt den rettferdige, og dei fordømer uskuldigt blod.

22 Por Zoti është kështjella ime dhe Perëndia im është kalaja në të cilën gjej strehë.

Då vert Herren ei borg for meg, og min Gud vert eit berg som eg flyr til.

23 Ai do të lëshojë mbi ta ligësinë e tyre dhe do t’i bëjë të vdesin për shkak të paudhësisë së tyre; Zoti, Perëndia ynë, do t’i shkatërrojë.

Og han let deira urett koma attende yver deim, og for deira vondskap skal han gjera ende på deim, ja, Herren, vår Gud, skal gjera ende på deim.