Psalmet 77

1 Zëri im lartohet te Perëndia dhe unë bërtas; zëri im lartohet te Perëndia dhe ai ka për të më dëgjuar.

Glas moj ide k Bogu, i ja prizivljem njega; glas moj ide k Bogu, i on æe me uslišiti.

2 Ditën e fatkeqësisë sime kërkova Zotin; gjatë natës dora ime mbeti e nderur pa u lodhur dhe shpirti im nuk pranoi të ngushëllohet.

U dan tuge svoje tražih Gospoda; noæu je ruka moja podignuta, i ne spušta se; duša moja neæe da se utješi.

3 Më kujtohet Perëndia dhe rrënkoj; vajtoj dhe fryma ime dobësohet. (Sela)

Pominjem Boga, i uzdišem; razmišljam, i trne duh moj.

4 Ti m’i mban të hapura qepallat; jam aq i turbulluar sa nuk mund të flas.

Držim oèi svoje da su budne; klonuo sam, i ne mogu govoriti.

5 Sjell ndërmënd përsëri ditët e lashta, vitet e kohëve të shkuara.

Prebrajam stare dane i godine od vijekova.

6 Gjatë natës më kthehet në mendje kënga ime, mendoj thellë në zemrën time dhe fryma ime bën kërkime.

Opominjem se pjesama svojih noæu; razgovaram se sa srcem svojim, i ispitujem duh svoj:

7 A do të më hedhë poshtë për gjithnjë Zoti? E nuk do të më pëlqejë më kurrë?

“Zar æe se dovijeka gnjeviti na nas Gospod, i neæe više ljubiti?

8 Dhe mirësia e tij ka marrë fund për gjithnjë dhe falja e tij ka munguar për brezat e ardhshme?

Zar je zasvagda prestala milost njegova, i rijeè se prekinula od koljena na koljeno?

9 Vallë Perëndia e ka harruar mëshirën dhe në zemërimin e tij u ka dhënë fund dhembshurive të tij? (Sela)

Zar je zaboravio milostiv biti i u gnjevu zatvorio milosrðe svoje?”

10 Unë kam thënë: “Shkaku i hidhërimit tim është se dora e djathtë e Shumë të Lartit ka ndryshuar”.

I rekoh: žalosna je za mene ova promjena desnice višnjega.

11 Do t’i kujtoj veprat e Zotit; po, do të kujtoj mrekullitë e tua të kohëve të kaluara,

Pamtim djela Gospodnja; pamtim preðašnje èudo tvoje.

12 do të mendohem thellë për gjithë veprat e tua dhe do të kem parasysh bëmat e tua.

Mislio sam o svijem djelima tvojim, razmišljao o radnji tvojoj;

13 O Perëndi, jeta jote është e shenjtë; cili Perëndi është i madh si Perëndia?

Bože! put je tvoj svet; koji je Bog tako velik kao Bog naš?

14 Ti je Perëndia që kryen mrekulli; ti ke bërë të njihet forca jote midis popujve.

Ti si Bog, koji si èinio èudesa, pokazivao silu svoju meðu narodima;

15 Me krahun tënd ke shpenguar popullin tënd, bijtë e Jakobit dhe të Jozefit. (Sela)

Mišicom si odbranio narod svoj, sinove Jakovljeve i Josifove.

16 Ujërat të panë, o Perëndi, ujërat të panë dhe u trëmbën; edhe humnerat u drithtuan.

Vidješe te vode, Bože, vidješe te vode, i ustreptaše, i bezdane se zadrmaše.

17 Retë derdhën përmbytje uji, qiejtë gjëmuan dhe shigjetat e tua vepruan.

Iz oblaka lijaše voda, oblaci davahu glas, i strijele tvoje leæahu.

18 Gjëmimi i bubullimës sate ishte në vorbullën, vetëtimat ndriçuan botën dhe toka u tund dhe u drodh.

Grmljahu gromovi tvoji po nebu; munje tvoje sijevahu po vasiljenoj, zemlja se tresijaše i njihaše.

19 Ti e hape rrugën tënde në mes të detit, shtegun tënd në mes të ujërave të mëdha, dhe gjurmët e tua nuk u njohën.

Po moru bijaše put tvoj, i staze tvoje po velikoj vodi, i trag tvoj ne poznavaše se.

20 Ti e udhëheq popullin tënd si një kope me dorën e Moisiut dhe të Aaronit.

Vodio si narod svoj kao ovce rukom Mojsijevom i Aronovom.