Psalmet 77

1 Zëri im lartohet te Perëndia dhe unë bërtas; zëri im lartohet te Perëndia dhe ai ka për të më dëgjuar.

Ég ákalla Drottin. Ég hrópa og kalla til hans. Ó, að hann vildi hlusta!

2 Ditën e fatkeqësisë sime kërkova Zotin; gjatë natës dora ime mbeti e nderur pa u lodhur dhe shpirti im nuk pranoi të ngushëllohet.

Ég er í miklum vanda og þarfnast mjög hjálpar hans. Alla nóttina er ég á bæn, ég lyfti höndum til himins, – ég bið og bið. Ég mun ekki eiga glaðan dag fyrr en Drottinn hefur hjálpað mér.

3 Më kujtohet Perëndia dhe rrënkoj; vajtoj dhe fryma ime dobësohet. (Sela)

Ég hugsa um Guð, mikið þrái ég hjálp hans!

4 Ti m’i mban të hapura qepallat; jam aq i turbulluar sa nuk mund të flas.

Drottinn, mér mun ekki koma dúr á auga fyrr en þú hefur hjálpað mér. Ég er við það að gefast upp, jafnvel bænin er mér erfið.

5 Sjell ndërmënd përsëri ditët e lashta, vitet e kohëve të shkuara.

Góðar minningar liðinna ára leita sífellt á huga minn.

6 Gjatë natës më kthehet në mendje kënga ime, mendoj thellë në zemrën time dhe fryma ime bën kërkime.

Þá sungum við gleðiljóð langt fram á kvöld! Ég velti þessu fyrir mér, íhuga hve allt hefur breyst.

7 A do të më hedhë poshtë për gjithnjë Zoti? E nuk do të më pëlqejë më kurrë?

Hefur Drottinn hafnað mér fyrir fullt og allt? Mun hann ekki miskunna mér framar?

8 Dhe mirësia e tij ka marrë fund për gjithnjë dhe falja e tij ka munguar për brezat e ardhshme?

Elskar hann mig ekki lengur og er umhyggja hans búin fyrir fullt og allt? Gekk hann á bak orða sinna?

9 Vallë Perëndia e ka harruar mëshirën dhe në zemërimin e tij u ka dhënë fund dhembshurive të tij? (Sela)

Gleymdi hann miskunn sinni við mig, vesalinginn? Hefur hann í reiðikasti lokað dyrum kærleika síns?

10 Unë kam thënë: “Shkaku i hidhërimit tim është se dora e djathtë e Shumë të Lartit ka ndryshuar”.

„Þetta eru örlög mín, “sagði ég, „blessun Guðs hefur snúist í bölvun.“

11 Do t’i kujtoj veprat e Zotit; po, do të kujtoj mrekullitë e tua të kohëve të kaluara,

Ég renni huganum yfir alla þá blessun sem ég hef notið frá Guði.

12 do të mendohem thellë për gjithë veprat e tua dhe do të kem parasysh bëmat e tua.

Sú gæfa gleymist seint! – Já, hún líður mér aldrei úr minni!

13 O Perëndi, jeta jote është e shenjtë; cili Perëndi është i madh si Perëndia?

Guð minn, þínir vegir eru heilagir. Hvar skyldi aðra eins að finna?

14 Ti je Perëndia që kryen mrekulli; ti ke bërë të njihet forca jote midis popujve.

Þú ert Guð undra og tákna. Stórvirki þín blasa við augum.

15 Me krahun tënd ke shpenguar popullin tënd, bijtë e Jakobit dhe të Jozefit. (Sela)

Með þinni voldugu hendi bjargaðir þú sonum Jakobs og Jósefs.

16 Ujërat të panë, o Perëndi, ujërat të panë dhe u trëmbën; edhe humnerat u drithtuan.

Þegar Rauðahafið sá þig, ókyrrðist það! Jafnvel djúpið skalf af ótta!

17 Retë derdhën përmbytje uji, qiejtë gjëmuan dhe shigjetat e tua vepruan.

Það varð skýfall og þrumur bergmáluðu um himininn. Elding leiftraði.

18 Gjëmimi i bubullimës sate ishte në vorbullën, vetëtimat ndriçuan botën dhe toka u tund dhe u drodh.

Þrumurnar tjáðu reiði þína og eldingarnar lýstu upp jörðina!

19 Ti e hape rrugën tënde në mes të detit, shtegun tënd në mes të ujërave të mëdha, dhe gjurmët e tua nuk u njohën.

Þú lagðir veg gegnum hafið – veg sem enginn þekkti áður!

20 Ti e udhëheq popullin tënd si një kope me dorën e Moisiut dhe të Aaronit.

Þú leiddir fólk þitt þessa leið eins og fjárhóp, undir leiðsögn Móse og Arons.