Psalmet 77

1 Zëri im lartohet te Perëndia dhe unë bërtas; zëri im lartohet te Perëndia dhe ai ka për të më dëgjuar.

(Til Sangmesteren. Til Jedutun. Af Asaf. En Salme.) Jeg råber, højt til Gud, og han hører mig,

2 Ditën e fatkeqësisë sime kërkova Zotin; gjatë natës dora ime mbeti e nderur pa u lodhur dhe shpirti im nuk pranoi të ngushëllohet.

jeg søger Herren på Nødens Dag, min Hånd er om Natten utrættet udrakt, min Sjæl vil ikke lade sig trøste;

3 Më kujtohet Perëndia dhe rrënkoj; vajtoj dhe fryma ime dobësohet. (Sela)

jeg ihukommer Gud og stønner, jeg sukker, min Ånd vansmægter. (Sela)

4 Ti m’i mban të hapura qepallat; jam aq i turbulluar sa nuk mund të flas.

Du holder mine Øjne vågne, jeg er urolig og målløs.

5 Sjell ndërmënd përsëri ditët e lashta, vitet e kohëve të shkuara.

Jeg tænker på fordums dage, ihukommer længst henrundne År;

6 Gjatë natës më kthehet në mendje kënga ime, mendoj thellë në zemrën time dhe fryma ime bën kërkime.

jeg gransker om Natten i Hjertet, grunder og ransager min Ånd.

7 A do të më hedhë poshtë për gjithnjë Zoti? E nuk do të më pëlqejë më kurrë?

Vil Herren bortstøde for evigt og aldrig mer vise Nåde,

8 Dhe mirësia e tij ka marrë fund për gjithnjë dhe falja e tij ka munguar për brezat e ardhshme?

er hans Miskundhed ude for stedse, hans Trofasthed omme for evigt og altid,

9 Vallë Perëndia e ka harruar mëshirën dhe në zemërimin e tij u ka dhënë fund dhembshurive të tij? (Sela)

har Gud da glemt at ynkes, lukket sit Hjerte i Vrede? (Sela)

10 Unë kam thënë: “Shkaku i hidhërimit tim është se dora e djathtë e Shumë të Lartit ka ndryshuar”.

Jeg sagde: Det er min Smerte; at den Højestes højre er ikke som før.

11 Do t’i kujtoj veprat e Zotit; po, do të kujtoj mrekullitë e tua të kohëve të kaluara,

Jeg kommer HERRENs Gerninger i Hu, ja kommer dine fordums Undere i Hu.

12 do të mendohem thellë për gjithë veprat e tua dhe do të kem parasysh bëmat e tua.

Jeg tænker på al din Gerning og grunder over dine Værker.

13 O Perëndi, jeta jote është e shenjtë; cili Perëndi është i madh si Perëndia?

Gud, din Vej var i Hellighed, hvo er en Gud så stor som Gud!

14 Ti je Perëndia që kryen mrekulli; ti ke bërë të njihet forca jote midis popujve.

Du er en Gud, som gør Undere, du gjorde din Vælde kendt blandt Folkene,

15 Me krahun tënd ke shpenguar popullin tënd, bijtë e Jakobit dhe të Jozefit. (Sela)

udøste dit Folk med din Arm, Jakobs og Josefs Sønner. (Sela)

16 Ujërat të panë, o Perëndi, ujërat të panë dhe u trëmbën; edhe humnerat u drithtuan.

Vandene så dig, Gud, Vandene så dig og vred sig i Angst, ja Dybet tog til at skælve;

17 Retë derdhën përmbytje uji, qiejtë gjëmuan dhe shigjetat e tua vepruan.

Skyerne udøste Vand, Skyhimlens Stemme gjaldede, dine Pile for hid og did;

18 Gjëmimi i bubullimës sate ishte në vorbullën, vetëtimat ndriçuan botën dhe toka u tund dhe u drodh.

din bragende Torden rullede, Lynene oplyste Jorderig, Jorden bæved og skjalv;

19 Ti e hape rrugën tënde në mes të detit, shtegun tënd në mes të ujërave të mëdha, dhe gjurmët e tua nuk u njohën.

din Vej gik midt gennem Havet, din Sti gennem store Vande, dine Fodspor kendtes ikke.

20 Ti e udhëheq popullin tënd si një kope me dorën e Moisiut dhe të Aaronit.

Du førte dit Folk som en Hjord ved Moses's og Arons Hånd.