Psalmet 74

1 O Perëndi, pse na ke hedhur poshtë për gjithnjë? Pse vlon zemërimi yt kundër kopesë së kullotës sate?

Zašto se, Bože, srdiš na nas dugo; dimi se gnjev tvoj na ovce paše tvoje?

2 Kujto popullin tënd, që dikur e more, që ti e shpengove që të ishte fisi i trashëgimisë sate, të këtij mali të Sionit, mbi të cilin ke banuar.

Opomeni se sabora svojega, koji si stekao od starine, iskupio sebi u našljednu državu, gore Siona, na kojoj si se naselio.

3 Drejto hapat e tua në këto rrënoja të pandreqshme; armiku i ka prishur të gjitha në shenjtërore.

Podigni stope svoje na stare razvaline: sve je razrušio neprijatelj u svetinji.

4 Armiqtë e tu vrumbullojnë në vendin e kuvendeve të tua; kanë vënë aty shenjat e tyre si flamuj.

Rièu neprijatelji tvoji na mjestu sabora tvojih, svoje obièaje postavljaju mjesto naših obièaja.

5 Dukej sikur godisnin me sëpata në pjesën e dëndur të një pylli.

Vidiš, oni su kao onaj koji podiže sjekiru na spletene grane u drveta.

6 Dhe tani me sqeparë dhe çekane po prishin tërë skulpturat e tij.

Sve u njemu što je rezano razbiše sjekirama i bradvama.

7 I kanë vënë zjarrin shenjtërores sate; kanë përdhosur banesën që mban emrin tënd, duke e hedhur poshtë.

Ognjem sažegoše svetinju tvoju; na zemlju obalivši oskvrniše stan imena tvojega.

8 Kanë thënë në zemër të tyre: “T’i shkatërrojmë të gjithë”; kanë djegur tërë qendrat e kuvendeve të shenjta në vend.

Rekoše u srcu svojem: potrimo ih sasvijem. Popališe sva mjesta sabora Božijih na zemlji.

9 Ne nuk i shohim më shenjat tona; nuk ka më profet dhe midis nesh nuk ka asnjë që të dijë deri kur.

Obièaja svojih ne vidimo, nema više proroka, i nema u nas ko bi znao dokle æe to trajati.

10 Deri kur, o Perëndi, kundërshtari do të fyejë? Armiku vallë, do ta përçmojë emrin tënd përjetë?

Dokle æe se, Bože, rugati nasilnik? hoæe li dovijeka protivnik prkositi imenu tvojemu?

11 Pse e tërheq dorën tënde, pikërisht të djathtën? Nxirre nga gjiri yt dhe shkatërroji.

Zašto ustavljaš ruku svoju i desnicu svoju? Pruži iz njedara svojih, i istrijebi ih.

12 Por Perëndia është mbreti im qysh prej kohëve të lashta; ai sjell shpëtimin mbi tokë.

Bože, care moj, koji od starine tvoriš spasenje posred zemlje!

13 Me forcën tënde ndave detin dhe shtype kokën e përbindëshve të detit në ujërat.

Ti si silom svojom raskinuo more, i satro glave vodenim nakazama.

14 Copëtove kokat e Levitanëve dhe ia dhe për të ngrënë popullit të shkretëtirës.

Ti si razmrskao glavu krokodilu, dao ga onima koji žive u pustinji da ga jedu.

15 Bëre që të dalin burime dhe përrenj dhe thave lumenj të përhershëm.

Ti si otvorio izvore i potoke, ti si isušio rijeke koje ne presišu.

16 Jotja është dita, jotja është edhe nata; ti ke vendosur dritën dhe diellin.

Tvoj je dan i tvoja je noæ, ti si postavio zvijezde i sunce.

17 Ti ke caktuar tërë kufijtë e tokës dhe ke bërë verën dhe dimrin.

Ti si utvrdio sve krajeve zemaljske, ljeto i zimu ti si uredio.

18 Mbaje mend këtë, o Zot, që armiku të ka fyer dhe që një popull i pamend ka përbuzur emrin tënd.

Opomeni se toga, neprijatelj se ruga Gospodu, i narod bezumni ne mari za ime tvoje.

19 Mos ia braktis bishave jetën e turtulleshës sate; mos harro përjetë jetën e të përvuajturve të tu.

Ne daj zvijerima duše grlice svoje, nemoj zaboraviti stada stradalaca svojih zasvagda.

20 Respekto besëlidhjen, sepse vendet e errëta të tokës janë plot me strofka dhune.

Pogledaj na zavjet; jer su sve peæine zemaljske pune stanova bezakonja.

21 Mos lejo që i shtypuri të kthehet i turpëruar; bëj që i përvuajturi dhe nevojtari të lëvdojnë emrin tënd.

Nevoljnik nek se ne vrati sramotan, ništi i ubogi neka hvale ime tvoje.

22 Çohu o Perëndi, mbro kauzën tënde! Mos harro që i pamendi të fyen tërë ditën.

Ustani, Bože, brani stvar svoju, opomeni se kako ti se bezumnik ruga svaki dan!

23 Mos harro britmën e armiqve të tu; zhurma e tyre që ngrihen kundër teje ngjitet vazhdimisht në qiell.

Ne zaboravi obijesti neprijatelja svojih, vike, koju jednako dižu protivnici tvoji!