Psalmet 74
1 O Perëndi, pse na ke hedhur poshtë për gjithnjë? Pse vlon zemërimi yt kundër kopesë së kullotës sate?
Intellectus Asaph. Ut quid Deus repulisti in finem: iratus est furor tuus super oves pascuæ tuæ?
2 Kujto popullin tënd, që dikur e more, që ti e shpengove që të ishte fisi i trashëgimisë sate, të këtij mali të Sionit, mbi të cilin ke banuar.
Memor esto congregationis tuæ, quam possedisti ab initio. Redemisti virgam hereditatis tuæ: mons Sion, in quo habitasti in eo.
3 Drejto hapat e tua në këto rrënoja të pandreqshme; armiku i ka prishur të gjitha në shenjtërore.
Leva manus tuas in superbias eorum in finem: quanta malignatus est inimicus in sancto!
4 Armiqtë e tu vrumbullojnë në vendin e kuvendeve të tua; kanë vënë aty shenjat e tyre si flamuj.
Et gloriati sunt qui oderunt te: in medio solemnitatis tuæ. Posuerunt signa sua, signa:
5 Dukej sikur godisnin me sëpata në pjesën e dëndur të një pylli.
et non cognoverunt sicut in exitu super summum. Quasi in silva lignorum securibus
6 Dhe tani me sqeparë dhe çekane po prishin tërë skulpturat e tij.
exciderunt ianuas eius in idipsum: in securi, et ascia deiecerunt eam.
7 I kanë vënë zjarrin shenjtërores sate; kanë përdhosur banesën që mban emrin tënd, duke e hedhur poshtë.
Incenderunt igni Sanctuarium tuum: in terra polluerunt tabernaculum nominis tui.
8 Kanë thënë në zemër të tyre: “T’i shkatërrojmë të gjithë”; kanë djegur tërë qendrat e kuvendeve të shenjta në vend.
Dixerunt in corde suo cognatio eorum simul: quiescere faciamus omnes dies festos Dei a terra.
9 Ne nuk i shohim më shenjat tona; nuk ka më profet dhe midis nesh nuk ka asnjë që të dijë deri kur.
Signa nostra non vidimus, iam non est propheta: et nos non cognoscet amplius.
10 Deri kur, o Perëndi, kundërshtari do të fyejë? Armiku vallë, do ta përçmojë emrin tënd përjetë?
Usquequo Deus improperabit inimicus: irritat adversarius nomen tuum in finem?
11 Pse e tërheq dorën tënde, pikërisht të djathtën? Nxirre nga gjiri yt dhe shkatërroji.
Ut quid avertis manum tuam, et dexteram tuam, de medio sinu tuo in finem?
12 Por Perëndia është mbreti im qysh prej kohëve të lashta; ai sjell shpëtimin mbi tokë.
Deus autem rex noster ante sæcula: operatus est salutem in medio terræ.
13 Me forcën tënde ndave detin dhe shtype kokën e përbindëshve të detit në ujërat.
Tu confirmasti in virtute tua mare: contribulasti capita draconum in aquis.
14 Copëtove kokat e Levitanëve dhe ia dhe për të ngrënë popullit të shkretëtirës.
Tu confregisti capita draconis: dedisti eum escam populis Æthiopum.
15 Bëre që të dalin burime dhe përrenj dhe thave lumenj të përhershëm.
Tu dirupisti fontes, et torrentes: tu siccasti fluvios Ethan.
16 Jotja është dita, jotja është edhe nata; ti ke vendosur dritën dhe diellin.
Tuus est dies, et tua est nox: tu fabricatus es auroram et solem.
17 Ti ke caktuar tërë kufijtë e tokës dhe ke bërë verën dhe dimrin.
Tu fecisti omnes terminos terræ: æstatem et ver tu plasmasti ea.
18 Mbaje mend këtë, o Zot, që armiku të ka fyer dhe që një popull i pamend ka përbuzur emrin tënd.
Memor esto huius, inimicus improperavit Domino: et populus insipiens incitavit nomen tuum.
19 Mos ia braktis bishave jetën e turtulleshës sate; mos harro përjetë jetën e të përvuajturve të tu.
Ne tradas bestiis animas confitentes tibi, et animas pauperum tuorum ne obliviscaris in finem.
20 Respekto besëlidhjen, sepse vendet e errëta të tokës janë plot me strofka dhune.
Respice in testamentum tuum: quia repleti sunt, qui obscurati sunt terræ domibus iniquitatum.
21 Mos lejo që i shtypuri të kthehet i turpëruar; bëj që i përvuajturi dhe nevojtari të lëvdojnë emrin tënd.
Ne avertatur humilis factus confusus: pauper et inops laudabunt nomen tuum.
22 Çohu o Perëndi, mbro kauzën tënde! Mos harro që i pamendi të fyen tërë ditën.
Exurge Deus, iudica causam tuam: memor esto improperiorum tuorum, eorum quæ ab insipiente sunt tota die.
23 Mos harro britmën e armiqve të tu; zhurma e tyre që ngrihen kundër teje ngjitet vazhdimisht në qiell.
Ne obliviscaris voces inimicorum tuorum: superbia eorum, qui te oderunt, ascendit semper.
