Psalmet 74

1 O Perëndi, pse na ke hedhur poshtë për gjithnjë? Pse vlon zemërimi yt kundër kopesë së kullotës sate?

(En maskil af Asaf.) Hvorfor har du, Gud, stødt os bort for evig, hvi ryger din Vrede mod Hjorden, du røgter?

2 Kujto popullin tënd, që dikur e more, që ti e shpengove që të ishte fisi i trashëgimisë sate, të këtij mali të Sionit, mbi të cilin ke banuar.

Kom din Menighed i Hu, som du fordum vandt dig, - du udløste den til din Ejendoms Stamme - Zions Bjerg, hvor du har din Bolig.

3 Drejto hapat e tua në këto rrënoja të pandreqshme; armiku i ka prishur të gjitha në shenjtërore.

Løft dine Fjed til de evige Tomter: Fjenden lagde alt i Helligdommen øde.

4 Armiqtë e tu vrumbullojnë në vendin e kuvendeve të tua; kanë vënë aty shenjat e tyre si flamuj.

Dine Fjender brøled i dit Samlingshus, satte deres Tegn som Tegn deri.

5 Dukej sikur godisnin me sëpata në pjesën e dëndur të një pylli.

Det så ud, som når man løfter Økser i Skovens Tykning.

6 Dhe tani me sqeparë dhe çekane po prishin tërë skulpturat e tij.

Og alt det udskårne Træværk der! De hugged det sønder med Økse og Hammer.

7 I kanë vënë zjarrin shenjtërores sate; kanë përdhosur banesën që mban emrin tënd, duke e hedhur poshtë.

På din Helligdom satte de Ild, de skændede og nedrev dit Navns Bolig.

8 Kanë thënë në zemër të tyre: “T’i shkatërrojmë të gjithë”; kanë djegur tërë qendrat e kuvendeve të shenjta në vend.

De tænkte: "Til Hobe udrydder vi dem!" De brændte alle Guds Samlingshuse i Landet.

9 Ne nuk i shohim më shenjat tona; nuk ka më profet dhe midis nesh nuk ka asnjë që të dijë deri kur.

Vore Tegn, dem ser vi ikke, Profeter findes ej mer; hvor længe, ved ingen af os.

10 Deri kur, o Perëndi, kundërshtari do të fyejë? Armiku vallë, do ta përçmojë emrin tënd përjetë?

Hvor længe, o Gud, skal vor Modstander smæde, Fjenden blive ved at håne dit Navn?

11 Pse e tërheq dorën tënde, pikërisht të djathtën? Nxirre nga gjiri yt dhe shkatërroji.

Hvorfor holder du din Hånd tilbage og skjuler din højre i Kappens Fold?

12 Por Perëndia është mbreti im qysh prej kohëve të lashta; ai sjell shpëtimin mbi tokë.

Vor Konge fra fordums Tid er dog Gud, som udførte Frelsens Værk i Landet.

13 Me forcën tënde ndave detin dhe shtype kokën e përbindëshve të detit në ujërat.

Du kløvede Havet med Vælde, knuste på Vandet Dragernes Hoved;

14 Copëtove kokat e Levitanëve dhe ia dhe për të ngrënë popullit të shkretëtirës.

du søndrede Hovederne på Livjatan og gav dem som Æde til Ørkenens Dyr;

15 Bëre që të dalin burime dhe përrenj dhe thave lumenj të përhershëm.

Kilde og Bæk lod du vælde frem, du udtørred stedseflydende Strømme;

16 Jotja është dita, jotja është edhe nata; ti ke vendosur dritën dhe diellin.

din er Dagen, og din er Natten, du grundlagde Lys og Sol,

17 Ti ke caktuar tërë kufijtë e tokës dhe ke bërë verën dhe dimrin.

du fastsatte alle Grænser på Jord, du frembragte Sommer og Vinter.

18 Mbaje mend këtë, o Zot, që armiku të ka fyer dhe që një popull i pamend ka përbuzur emrin tënd.

Kom i Hu, o HERRE, at Fjenden har hånet, et Folk af Dårer har spottet dit Navn!

19 Mos ia braktis bishave jetën e turtulleshës sate; mos harro përjetë jetën e të përvuajturve të tu.

Giv ikke Vilddyret din Turteldues Sjæl, glem ikke for evigt dine armes Liv;

20 Respekto besëlidhjen, sepse vendet e errëta të tokës janë plot me strofka dhune.

se hen til Pagten, thi fyldte er Landets mørke Steder med Voldsfærds Boliger.

21 Mos lejo që i shtypuri të kthehet i turpëruar; bëj që i përvuajturi dhe nevojtari të lëvdojnë emrin tënd.

Lad ej den fortrykte gå bort med Skam, lad de arme og fattige prise dit Navn!

22 Çohu o Perëndi, mbro kauzën tënde! Mos harro që i pamendi të fyen tërë ditën.

Gud, gør dig rede, før din Sag, kom i Hu, hvor du stadig smædes af bårer,

23 Mos harro britmën e armiqve të tu; zhurma e tyre që ngrihen kundër teje ngjitet vazhdimisht në qiell.

lad ej dine Avindsmænds Røst uænset! Ustandseligt lyder dine Fjenders Larm!