Psalmet 44

1 O Perëndi, e kemi dëgjuar me veshët tona, etërit tanë na kanë treguar veprën që ti ke bërë në ditët e tyre në kohërat e lashta.

In finem, Filiis Core ad intellectum.

2 Për t’i vendosur me dorën tënde ti ke shpronësuar kombet, ke çrrënjosur popuj për t’u bërë vend atyre. Në fakt nuk e pushtuan vendin me shpatën e tyre dhe nuk qe krahu i tyre që i shpëtoi, por ishte dora jote e djathtë, krahu yt dhe drita e fytyr

Deus auribus nostris audivimus: patres nostri annunciaverunt nobis. Opus, quod operatus es in diebus eorum: et in diebus antiquis.

3 ës sate, sepse të pëlqenin.

Manus tua gentes disperdidit, et plantasti eos: afflixisti populos, et expulisti eos:

4 Ti je mbreti im, o Perëndi, që vendos fitoret për Jakobin.

Nec enim in gladio suo possederunt terram, et brachium eorum non salvavit eos: Sed dextera tua, et brachium tuum, et illuminatio vultus tui: quoniam complacuisti in eis.

5 Me anën tënde do të përmbysim armiqtë tanë; në emër tënd do të shkelim ata që ngrihen kundër nesh.

Tu es ipse rex meus et Deus meus: qui mandas salutes Iacob.

6 Sepse nuk kam besim tek harku im dhe nuk do të jetë shpata ime ajo që do të më shpëtojë.

In te inimicos nostros ventilabimus cornu, et in nomine tuo spernemus insurgentes in nobis.

7 Por je ti ai që na shpëton nga armiqtë tanë dhe që i mbulon me turp ata që na urrejnë.

Non enim in arcu meo sperabo: et gladius meus non salvabit me.

8 Ne do të lëvdojmë çdo ditë Perëndinë dhe do të kremtojmë emrin tënd përjetë. (Sela)

Salvasti enim nos de affligentibus nos: et odientes nos confudisti.

9 Por ti na dëbove dhe na mbulove me turp, dhe nuk del më me ushtritë tona.

In Deo laudabimur tota die: et in nomine tuo confitebimur in sæculum.

10 Ti ke bërë të kthejmë kurrizin përpara armikut, dhe ata që na urrejnë na kanë grabitur.

Nunc autem repulisti et confudisti nos: et non egredieris Deus in virtutibus nostris.

11 Ti na ke dhënë si dele për therje dhe na ke shpërndarë midis kombeve.

Avertisti nos retrorsum post inimicos nostros: et qui oderunt nos, diripiebant sibi.

12 Ti e ke shitur popullin tënd për asgjë dhe nuk ke nxjerrë asnjë fitim nga shitja e tij.

Dedisti nos tamquam oves escarum: et in Gentibus dispersisti nos.

13 Ti na bëre për turp me fqinjët tanë, u bëmë gazi dhe tallja e atyre që rrijnë rreth nesh.

Vendidisti populum tuum sine pretio: et non fuit multitudo in commutationibus eorum.

14 Ti na ke bërë të jemi gazi i kombëve; përsa na përket neve, popujt tundin kokën.

Posuisti nos opprobrium vicinis nostris, subsannationem et derisum his, qui sunt in circuitu nostro.

15 Turpi im më rri gjithmonë përpara, dhe fytyra ime është e mbuluar nga turpi,

Posuisti nos in similitudinem Gentibus: commotionem capitis in populis.

16 për shkak të atij që më fyen dhe më poshtëron, për shkak të armikut dhe atij që kërkon hakmarrje.

Tota die verecundia mea contra me est, et confusio faciei meæ cooperuit me,

17 Të tëra këto na kanë rënë mbi kurriz, por ne nuk kemi harruar dhe nuk kemi tradhëtuar besëlidhjen tënde.

a voce exprobrantis, et obloquentis: a facie inimici, et persequentis.

18 Zemra jonë nuk është kthyer prapa dhe hapat tona nuk janë larguar nga rruga jote,

Hæc omnia venerunt super nos, nec obliti sumus te: et inique non egimus in testamento tuo.

19 por ti na ke copëtuar, duke na futur në vende çakejsh dhe duke na mbuluar me hijen e vdekjes.

Et non recessit retro cor nostrum: et declinasti semitas nostras a via tua:

20 Po të kishim harruar emrin e Perëndisë tonë dhe po t’i kishim shtrirë duart tona drejt një perëndie të huaj,

Quoniam humiliasti nos in loco afflictionis, et cooperuit nos umbra mortis.

21 a nuk do ta kishte zbuluar Perëndia këtë gjë? Në fakt ai i njeh sekretet e zemrës.

Si obliti sumus nomen Dei nostri, et si expandimus manus nostras ad deum alienum:

22 Po, për shkakun tënd ne vritemi çdo ditë dhe konsiderohemi si dele.

Nonne Deus requiret ista? ipse enim novit abscondita cordis. Quoniam propter te mortificamur tota die: æstimati sumus sicut oves occisionis.

23 Zgjohu! Pse fle, o Zot? Çohu, mos na kthe për gjithnjë.

Exurge, quare obdormis Domine? exurge, et ne repellas in finem.

24 Pse e fsheh fytyrën tënde, dhe harron pikëllimin tonë dhe shtypjen tonë?

Quare faciem tuam avertis, oblivisceris inopiæ nostræ et tribulationis nostræ?

25 Sepse shpirtërat tona janë ulur deri te pluhuri dhe trupi ynë i është ngjitur tokës.

Quoniam humiliata est in pulvere anima nostra: conglutinatus est in terra venter noster.

26 Çohu të na ndihmosh dhe na shpëto për hir të mirësisë sate.

Exurge Domine, adiuva nos: et redime nos propter nomen tuum.