Psalmet 139

1 Ti më ke hetuar, o Zot, dhe më njeh.

Господе! Ти ме кушаш и знаш.

2 Ti e di kur ulem dhe kur ngrihem, ti e kupton nga larg mendimin tim.

Ти знаш кад седам и кад устанем; Ти знаш помисли моје издалека;

3 Ti e shqyrton me kujdes ecjen time dhe pushimin tim dhe i njeh thellë të gjitha rrugët e mia.

Кад ходим и кад се одмарам, Ти си око мене, и све путеве моје видиш.

4 Sepse, edhe para se të jetë fjala mbi gojën time ti, o Zot, e di atë plotësisht.

Још нема речи на језику мом, а Ти, Господе, гле, већ све знаш.

5 Ti më rrethon nga pas dhe përpara dhe vë dorën tënde mbi mua.

Састраг и спред Ти си ме заклонио, и ставио на ме руку своју.

6 Njohja jote është shumë e mrekullueshme për mua, aq e lartë sa unë nuk mund ta arrij.

Чудно је за ме знање Твоје, високо, не могу да га докучим.

7 Ku do të mund të shkoja larg Frymës sate, ose ku do të mund të ikja larg pranisë sate?

Куда бих отишао од духа Твог, и од лица Твог куда бих побегао?

8 Në rast se ngjitem në qiell, ti je atje; në rast se shtrij shtratin tim në Sheol, ti je edhe aty. (Sheol h7585)

Да изађем на небо, Ти си онде. Да сиђем у пакао, онде си. (Sheol h7585)

9 Në rast se marr krahët e agimit dhe shkoj të banoj në skajin e detit,

Да се дигнем на крилима од зоре, и преселим се на крај мора:

10 edhe aty dora jote do të më udhëheqë dhe dora jote e djathtë do të më kapë.

И онде ће ме рука Твоја водити, и држати ме десница Твоја.

11 Po të them: “Me siguri terri do të më fshehë”, madje edhe nata do të bëhet dritë rreth meje:

Да кажем: Да ако ме мрак сакрије; али је и ноћ као видело око мене.

12 terri vetë nuk mund të të fshehë asgjë, madje nata shkëlqen si dita; terri dhe drita janë të barabarta për ty.

Ни мрак неће замрачити од Тебе, и ноћ је светла као дан: мрак је као видело.

13 Po, ti ke formuar të përbrëndëshmet e mia, ti më ke endur në barkun e nënes sime.

Јер си Ти створио шта је у мени, саставио си ме у утроби матере моје.

14 Unë do të të kremtoj, sepse jam krijuar në mënyrë të mrekulluar; veprat e tua janë të mrekullueshme, dhe unë e di shumë mirë këtë gjë.

Хвалим Те, што сам дивно саздан. Дивна су дела Твоја, и душа моја то зна добро.

15 Kockat e mia nuk ishin një e fshehtë për ty kur u formova në fshehtësi duke u endur në thellësitë e tokës.

Ниједна се кост моја није сакрила од Тебе, ако и јесам саздан тајно, откан у дубини земаљској.

16 Dhe sytë e tu panë masën pa trajtë të trupit tim, dhe në librin tënd ishin shkruar ditët që ishin caktuar për mua, megjithëse asnjë prej tyre nuk ekzistonte ende.

Заметак мој видеше очи Твоје, у књизи је Твојој све то записано, и дани забележени, кад их још није било ниједног.

17 Oh, sa të çmuara janë për mua mendimet e tua, o Perëndi! Sa i madh është gjithë numri i tyre!

Како су ми недокучиве помисли Твоје, Боже! Како им је велик број!

18 Po të doja t’i numëroja, do të ishin më të shumtë se rëra; kur zgjohem jam ende me ty.

Да их бројим, више их је него песка. Кад се пробудим, још сам с Тобом.

19 Me siguri, ti do vrasësh të pabesin, o Perëndi; prandaj ju, njerëz gjakatarë largohuni nga unë.

Да хоћеш, Боже, убити безбожника! Крвопије, идите од мене.

20 Ata flasin me pabesi kundër teje; armiqtë e tu përdorin më kot emrin tënd.

Они говоре ружно на Тебе; узимају име Твоје узалуд непријатељи Твоји.

21 A nuk i urrej vallë ata që të urrejnë, o Zot, dhe a nuk i urrej ata që ngrihen kundër teje?

Зар да не мрзим на оне, који на Те мрзе, Господе, и да се не гадим на оне који устају на Тебе?

22 Unë i urrej me një urrejtje të përsosur; ata janë bërë armiqtë e mi.

Пуном мрзошћу мрзим на њих; непријатељи су ми.

23 Më heto, o Perëndi, dhe njihe zemrën time; më provo dhe njihi mendimet e mia.

Окушај ме, Боже, и познај срце моје, испитај ме, и познај помисли моје.

24 dhe shiko në se ka tek unë ndonjë rrugë të keqe dhe më udhëhiq nëpër rrugën e përjetshme.

И види јесам ли на злом путу, и води ме на пут вечни.