Psalmet 139

1 Ti më ke hetuar, o Zot, dhe më njeh.

Gospode! ti me kušaš i znaš.

2 Ti e di kur ulem dhe kur ngrihem, ti e kupton nga larg mendimin tim.

Ti znaš kad sjedem i kad ustanem; ti znaš pomisli moje izdaleka;

3 Ti e shqyrton me kujdes ecjen time dhe pushimin tim dhe i njeh thellë të gjitha rrugët e mia.

Kad hodim i kad se odmaram, ti si oko mene, i sve putove moje vidiš.

4 Sepse, edhe para se të jetë fjala mbi gojën time ti, o Zot, e di atë plotësisht.

Još nema rijeèi na jeziku mom, a ti, Gospode, gle, veæ sve znaš.

5 Ti më rrethon nga pas dhe përpara dhe vë dorën tënde mbi mua.

Sastrag i sprijed ti si me zaklonio, i stavio na me ruku svoju.

6 Njohja jote është shumë e mrekullueshme për mua, aq e lartë sa unë nuk mund ta arrij.

Èudno je za me znanje tvoje, visoko, ne mogu da ga dokuèim.

7 Ku do të mund të shkoja larg Frymës sate, ose ku do të mund të ikja larg pranisë sate?

Kuda bih otišao od duha tvojega, i od lica tvojega kuda bih utekao?

8 Në rast se ngjitem në qiell, ti je atje; në rast se shtrij shtratin tim në Sheol, ti je edhe aty. (Sheol h7585)

Da izaðem na nebo, ti si ondje. Da siðem u pakao, ondje si. (Sheol h7585)

9 Në rast se marr krahët e agimit dhe shkoj të banoj në skajin e detit,

Da se dignem na krilima od zore, i preselim se na kraj mora:

10 edhe aty dora jote do të më udhëheqë dhe dora jote e djathtë do të më kapë.

I ondje æe me ruka tvoja voditi, i držati me desnica tvoja.

11 Po të them: “Me siguri terri do të më fshehë”, madje edhe nata do të bëhet dritë rreth meje:

Da reèem: da ako me mrak sakrije; ali je i noæ kao vidjelo oko mene.

12 terri vetë nuk mund të të fshehë asgjë, madje nata shkëlqen si dita; terri dhe drita janë të barabarta për ty.

Ni mrak neæe zamraèiti od tebe, i noæ je svijetla kao dan: mrak je kao vidjelo.

13 Po, ti ke formuar të përbrëndëshmet e mia, ti më ke endur në barkun e nënes sime.

Jer si ti stvorio što je u meni, sastavio si me u utrobi matere moje.

14 Unë do të të kremtoj, sepse jam krijuar në mënyrë të mrekulluar; veprat e tua janë të mrekullueshme, dhe unë e di shumë mirë këtë gjë.

Hvalim te, što sam divno sazdan. Divna su djela tvoja, i duša moja to zna dobro.

15 Kockat e mia nuk ishin një e fshehtë për ty kur u formova në fshehtësi duke u endur në thellësitë e tokës.

Nijedna se kost moja nije sakrila od tebe, ako i jesam sazdan tajno, otkan u dubini zemaljskoj.

16 Dhe sytë e tu panë masën pa trajtë të trupit tim, dhe në librin tënd ishin shkruar ditët që ishin caktuar për mua, megjithëse asnjë prej tyre nuk ekzistonte ende.

Zametak moj vidješe oèi tvoje, u knjizi je tvojoj sve to zapisano, i dani zabilježeni, kad ih još nije bilo nijednoga.

17 Oh, sa të çmuara janë për mua mendimet e tua, o Perëndi! Sa i madh është gjithë numri i tyre!

Kako su mi nedokuèljive pomisli tvoje, Bože! Kako im je velik broj!

18 Po të doja t’i numëroja, do të ishin më të shumtë se rëra; kur zgjohem jam ende me ty.

Da ih brojim, više ih je nego pijeska. Kad se probudim, još sam s tobom.

19 Me siguri, ti do vrasësh të pabesin, o Perëndi; prandaj ju, njerëz gjakatarë largohuni nga unë.

Da hoæeš, Bože, ubiti bezbožnika! Krvopije, idite od mene.

20 Ata flasin me pabesi kundër teje; armiqtë e tu përdorin më kot emrin tënd.

Oni govore ružno na tebe; uzimaju ime tvoje uzalud neprijatelji tvoji.

21 A nuk i urrej vallë ata që të urrejnë, o Zot, dhe a nuk i urrej ata që ngrihen kundër teje?

Zar da ne mrzim na one, koji na te mrze, Gospode, i da se ne gadim na one koji ustaju na tebe?

22 Unë i urrej me një urrejtje të përsosur; ata janë bërë armiqtë e mi.

Punom mrzošæu mrzim na njih; neprijatelji su mi.

23 Më heto, o Perëndi, dhe njihe zemrën time; më provo dhe njihi mendimet e mia.

Okušaj me, Bože, i poznaj srce moje, ispitaj me, i poznaj pomisli moje.

24 dhe shiko në se ka tek unë ndonjë rrugë të keqe dhe më udhëhiq nëpër rrugën e përjetshme.

I vidi jesam li na zlu putu, i vodi me na put vjeèni.