Psalmet 139
1 Ti më ke hetuar, o Zot, dhe më njeh.
In finem, Psalmus David. Domine probasti me, et cognovisti me:
2 Ti e di kur ulem dhe kur ngrihem, ti e kupton nga larg mendimin tim.
tu cognovisti sessionem meam, et resurrectionem meam.
3 Ti e shqyrton me kujdes ecjen time dhe pushimin tim dhe i njeh thellë të gjitha rrugët e mia.
Intellexisti cogitationes meas de longe: semitam meam, et funiculum meum investigasti.
4 Sepse, edhe para se të jetë fjala mbi gojën time ti, o Zot, e di atë plotësisht.
Et omnes vias meas prævidisti: quia non est sermo in lingua mea.
5 Ti më rrethon nga pas dhe përpara dhe vë dorën tënde mbi mua.
Ecce Domine tu cognovisti omnia novissima, et antiqua: tu formasti me, et posuisti super me manum tuam.
6 Njohja jote është shumë e mrekullueshme për mua, aq e lartë sa unë nuk mund ta arrij.
Mirabilis facta est scientia tua ex me: confortata est, et non potero ad eam.
7 Ku do të mund të shkoja larg Frymës sate, ose ku do të mund të ikja larg pranisë sate?
Quo ibo a spiritu tuo? et quo a facie tua fugiam?
8 Në rast se ngjitem në qiell, ti je atje; në rast se shtrij shtratin tim në Sheol, ti je edhe aty. (Sheol h7585)
Si ascendero in cælum, tu illic es: si descendero in infernum, ades. (Sheol h7585)
9 Në rast se marr krahët e agimit dhe shkoj të banoj në skajin e detit,
Si sumpsero pennas meas diluculo, et habitavero in extremis maris:
10 edhe aty dora jote do të më udhëheqë dhe dora jote e djathtë do të më kapë.
Etenim illuc manus tua deducet me: et tenebit me dextera tua.
11 Po të them: “Me siguri terri do të më fshehë”, madje edhe nata do të bëhet dritë rreth meje:
Et dixi: Forsitan tenebræ conculcabunt me: et nox illuminatio mea in deliciis meis.
12 terri vetë nuk mund të të fshehë asgjë, madje nata shkëlqen si dita; terri dhe drita janë të barabarta për ty.
Quia tenebræ non obscurabuntur a te, et nox sicut dies illuminabitur: sicut tenebræ eius, ita et lumen eius.
13 Po, ti ke formuar të përbrëndëshmet e mia, ti më ke endur në barkun e nënes sime.
Quia tu possedisti renes meos: suscepisti me de utero matris meæ.
14 Unë do të të kremtoj, sepse jam krijuar në mënyrë të mrekulluar; veprat e tua janë të mrekullueshme, dhe unë e di shumë mirë këtë gjë.
Confitebor tibi quia terribiliter magnificatus es: mirabilia opera tua, et anima mea cognoscit nimis.
15 Kockat e mia nuk ishin një e fshehtë për ty kur u formova në fshehtësi duke u endur në thellësitë e tokës.
Non est occultatum os meum a te, quod fecisti in occulto: et substantia mea in inferioribus terræ.
16 Dhe sytë e tu panë masën pa trajtë të trupit tim, dhe në librin tënd ishin shkruar ditët që ishin caktuar për mua, megjithëse asnjë prej tyre nuk ekzistonte ende.
Imperfectum meum viderunt oculi tui, et in libro tuo omnes scribentur: dies formabuntur, et nemo in eis.
17 Oh, sa të çmuara janë për mua mendimet e tua, o Perëndi! Sa i madh është gjithë numri i tyre!
Mihi autem nimis honorificati sunt amici tui, Deus: nimis confortatus est principatus eorum.
18 Po të doja t’i numëroja, do të ishin më të shumtë se rëra; kur zgjohem jam ende me ty.
Dinumerabo eos, et super arenam multiplicabuntur: exurrexi, et adhuc sum tecum.
19 Me siguri, ti do vrasësh të pabesin, o Perëndi; prandaj ju, njerëz gjakatarë largohuni nga unë.
Si occideris Deus peccatores: viri sanguinum declinate a me:
20 Ata flasin me pabesi kundër teje; armiqtë e tu përdorin më kot emrin tënd.
Quia dicitis in cogitatione: accipient in vanitate civitates tuas.
21 A nuk i urrej vallë ata që të urrejnë, o Zot, dhe a nuk i urrej ata që ngrihen kundër teje?
Nonne qui oderunt te Domine, oderam: et super inimicos tuos tabescebam?
22 Unë i urrej me një urrejtje të përsosur; ata janë bërë armiqtë e mi.
Perfecto odio oderam illos: et inimici facti sunt mihi.
23 Më heto, o Perëndi, dhe njihe zemrën time; më provo dhe njihi mendimet e mia.
Proba me Deus, et scito cor meum: interroga me, et cognosce semitas meas.
24 dhe shiko në se ka tek unë ndonjë rrugë të keqe dhe më udhëhiq nëpër rrugën e përjetshme.
Et vide, si via iniquitatis in me est: et deduc me in via æterna.
