Psalmet 139

1 Ti më ke hetuar, o Zot, dhe më njeh.

A karmesternek. Zsoltár Dávidtól. Örökkévaló, átkutattál engem és megismertél.

2 Ti e di kur ulem dhe kur ngrihem, ti e kupton nga larg mendimin tim.

Te ismered ültemet és keltemet, érted gondolatomat messziről.

3 Ti e shqyrton me kujdes ecjen time dhe pushimin tim dhe i njeh thellë të gjitha rrugët e mia.

Jártamat és fektemet meghánytad, s mind az útjaimat kitapasztaltad,

4 Sepse, edhe para se të jetë fjala mbi gojën time ti, o Zot, e di atë plotësisht.

mert nincs szó nyelvemen; immár Örökkévaló, ismered azt egészen.

5 Ti më rrethon nga pas dhe përpara dhe vë dorën tënde mbi mua.

Hátul és elől körülzártál engem és reám tetted kezedet.

6 Njohja jote është shumë e mrekullueshme për mua, aq e lartë sa unë nuk mund ta arrij.

Csodálatos nekem a megismerése, túlmagas, nem birom meg.

7 Ku do të mund të shkoja larg Frymës sate, ose ku do të mund të ikja larg pranisë sate?

Hová menjek szellemedtől, s hová szökjem színed elől?

8 Në rast se ngjitem në qiell, ti je atje; në rast se shtrij shtratin tim në Sheol, ti je edhe aty. (Sheol h7585)

Ha felszállok az égbe, te ott vagy, s ha ágyat terítenék az alvilágban, ímhol vagy. (Sheol h7585)

9 Në rast se marr krahët e agimit dhe shkoj të banoj në skajin e detit,

Venném hajnalnak szárnyait, laknám tengernek végén:

10 edhe aty dora jote do të më udhëheqë dhe dora jote e djathtë do të më kapë.

ott is kezed vezet engem, és megragad a te jobbod.

11 Po të them: “Me siguri terri do të më fshehë”, madje edhe nata do të bëhet dritë rreth meje:

Ha mondom: bizony, sötétség borit el engem és éjjellé válik a világosság körülöttem:

12 terri vetë nuk mund të të fshehë asgjë, madje nata shkëlqen si dita; terri dhe drita janë të barabarta për ty.

a sötétség sem sötét neked, s az éjjel világít mint a nappal, akár sötétség akár világosság!

13 Po, ti ke formuar të përbrëndëshmet e mia, ti më ke endur në barkun e nënes sime.

Mert te szerzetted veséimet, szöttél engem anyám testében.

14 Unë do të të kremtoj, sepse jam krijuar në mënyrë të mrekulluar; veprat e tua janë të mrekullueshme, dhe unë e di shumë mirë këtë gjë.

Magasztallak azért, hogy félelmetesen csodás lettem; csodásak a műveid és lelkem tudja nagyon.

15 Kockat e mia nuk ishin një e fshehtë për ty kur u formova në fshehtësi duke u endur në thellësitë e tokës.

Nem volt rejtve előtted csontozatom, a hogy alkottattam titokban, himeztettem földnek aljaiban.

16 Dhe sytë e tu panë masën pa trajtë të trupit tim, dhe në librin tënd ishin shkruar ditët që ishin caktuar për mua, megjithëse asnjë prej tyre nuk ekzistonte ende.

Idomtalan testemet látták szemeid; a könyvedben mind be vannak irva-e a napok, melyek alkotandók, midőn egy sem volt még közülök.

17 Oh, sa të çmuara janë për mua mendimet e tua, o Perëndi! Sa i madh është gjithë numri i tyre!

Nekem pedig mi drágák a gondolataid, oh Isten, mi tetemesek az összegeik!

18 Po të doja t’i numëroja, do të ishin më të shumtë se rëra; kur zgjohem jam ende me ty.

Megolvasnám – számosabbak a fövenynél; fölébredek és még veled vagyok.

19 Me siguri, ti do vrasësh të pabesin, o Perëndi; prandaj ju, njerëz gjakatarë largohuni nga unë.

Vajha megölnéd, oh Isten, a gonoszt! És vérontás emberei ti, távozzatok tölem!

20 Ata flasin me pabesi kundër teje; armiqtë e tu përdorin më kot emrin tënd.

Kik téged megemlítenek fondorlatnál, hamisan ejtették ki nevedet ellenségeid.

21 A nuk i urrej vallë ata që të urrejnë, o Zot, dhe a nuk i urrej ata që ngrihen kundër teje?

Nemde gyűlölőidet, oh Örökkévaló, gyülölöm és az ellened támadóktól elundorodom.

22 Unë i urrej me një urrejtje të përsosur; ata janë bërë armiqtë e mi.

Teljes gyűlölettel gyűlölöm őket, ellenségeimmé lettek nekem!

23 Më heto, o Perëndi, dhe njihe zemrën time; më provo dhe njihi mendimet e mia.

Kutass át engem, Isten s ismerd meg szivemet; vizsgálj meg, s ismerd meg tépelődésemet!

24 dhe shiko në se ka tek unë ndonjë rrugë të keqe dhe më udhëhiq nëpër rrugën e përjetshme.

S lásd, van-e bennem bosszantásnak útja, s vezess engem az örök útra!