Psalmet 139

1 Ti më ke hetuar, o Zot, dhe më njeh.

Zborovođi. Davidov. Jahve, proničeš me svega i poznaješ,

2 Ti e di kur ulem dhe kur ngrihem, ti e kupton nga larg mendimin tim.

ti znaš kada sjednem i kada ustanem, izdaleka ti već misli moje poznaješ.

3 Ti e shqyrton me kujdes ecjen time dhe pushimin tim dhe i njeh thellë të gjitha rrugët e mia.

Hodam li ili ležim, sve ti vidiš, znani su ti svi moji putovi.

4 Sepse, edhe para se të jetë fjala mbi gojën time ti, o Zot, e di atë plotësisht.

Riječ mi još nije na jezik došla, a ti, Jahve, sve već znadeš.

5 Ti më rrethon nga pas dhe përpara dhe vë dorën tënde mbi mua.

S leđa i s lica ti me obuhvaćaš, na mene si ruku svoju stavio.

6 Njohja jote është shumë e mrekullueshme për mua, aq e lartë sa unë nuk mund ta arrij.

Znanje to odveć mi je čudesno, previsoko da bih ga dokučio.

7 Ku do të mund të shkoja larg Frymës sate, ose ku do të mund të ikja larg pranisë sate?

Kamo da idem od duha tvojega i kamo da od tvog lica pobjegnem?

8 Në rast se ngjitem në qiell, ti je atje; në rast se shtrij shtratin tim në Sheol, ti je edhe aty. (Sheol h7585)

Ako se na nebo popnem, ondje si, ako u Podzemlje legnem, i ondje si. (Sheol h7585)

9 Në rast se marr krahët e agimit dhe shkoj të banoj në skajin e detit,

Uzmem li krila zorina pa se naselim moru na kraj

10 edhe aty dora jote do të më udhëheqë dhe dora jote e djathtë do të më kapë.

i ondje bi me ruka tvoja vodila, desnica bi me tvoja držala.

11 Po të them: “Me siguri terri do të më fshehë”, madje edhe nata do të bëhet dritë rreth meje:

Reknem li: “Nek' me barem tmine zakriju i nek' me noć umjesto svjetla okruži!” -

12 terri vetë nuk mund të të fshehë asgjë, madje nata shkëlqen si dita; terri dhe drita janë të barabarta për ty.

ni tmina tebi neće biti tamna: noć sjaji kao dan i tama kao svjetlost.

13 Po, ti ke formuar të përbrëndëshmet e mia, ti më ke endur në barkun e nënes sime.

Jer ti si moje stvorio bubrege, satkao me u krilu majčinu.

14 Unë do të të kremtoj, sepse jam krijuar në mënyrë të mrekulluar; veprat e tua janë të mrekullueshme, dhe unë e di shumë mirë këtë gjë.

Hvala ti što sam stvoren tako čudesno, što su djela tvoja predivna. Dušu moju do dna si poznavao,

15 Kockat e mia nuk ishin një e fshehtë për ty kur u formova në fshehtësi duke u endur në thellësitë e tokës.

kosti moje ne bjehu ti sakrite dok nastajah u tajnosti, otkan u dubini zemlje.

16 Dhe sytë e tu panë masën pa trajtë të trupit tim, dhe në librin tënd ishin shkruar ditët që ishin caktuar për mua, megjithëse asnjë prej tyre nuk ekzistonte ende.

Oči tvoje već tada gledahu djela moja, sve već bješe zapisano u knjizi tvojoj: dani su mi određeni dok još ne bješe ni jednoga.

17 Oh, sa të çmuara janë për mua mendimet e tua, o Perëndi! Sa i madh është gjithë numri i tyre!

Kako su mi, Bože, naumi tvoji nedokučivi, kako li je neprocjenjiv zbroj njihov.

18 Po të doja t’i numëroja, do të ishin më të shumtë se rëra; kur zgjohem jam ende me ty.

Da ih brojim? Više ih je nego pijeska! Dođem li im do kraja, ti mi preostaješ!

19 Me siguri, ti do vrasësh të pabesin, o Perëndi; prandaj ju, njerëz gjakatarë largohuni nga unë.

De, istrijebi, Bože, zlotvora, krvoloci nek' odstupe od mene!

20 Ata flasin me pabesi kundër teje; armiqtë e tu përdorin më kot emrin tënd.

Jer podmuklo se bune protiv tebe, uzalud se dižu tvoji dušmani.

21 A nuk i urrej vallë ata që të urrejnë, o Zot, dhe a nuk i urrej ata që ngrihen kundër teje?

Jahve, zar da ne mrzim tvoje mrzitelje? Zar da mi se ne gade protivnici tvoji?

22 Unë i urrej me një urrejtje të përsosur; ata janë bërë armiqtë e mi.

Mržnjom dubokom ja ih mrzim i držim ih svojim neprijateljima.

23 Më heto, o Perëndi, dhe njihe zemrën time; më provo dhe njihi mendimet e mia.

Pronikni me svega, Bože, srce mi upoznaj, iskušaj me i upoznaj misli moje:

24 dhe shiko në se ka tek unë ndonjë rrugë të keqe dhe më udhëhiq nëpër rrugën e përjetshme.

pogledaj, ne idem li putem pogubnim i povedi me putem vječnim!