Psalmet 137

1 Atje, pranë lumenjve të Babilonisë, rrinim ulur dhe qanim, duke kujtuar Sionin;

Vid de älfver i Babel såte vi och grete, då vi på Zion tänkte.

2 mbi shelgjet e kësaj toke kishim varur qestet tona.

Våra harpor hängde vi på pilträ, som der äro.

3 Atje, ata që na kishin çuar në robëri, na kërkonin fjalët e një kënge, po, ata që na shtypnin kërkonin këngë gëzimi, duke thënë: “Na këndoni një këngë të Sionit”.

Ty der bådo de oss sjunga, som oss fångna höllo, och i vår gråt glade vara: Sjunger oss ena af Zions Visor.

4 Si mund të këndonim këngët e Zotit në një vend të huaj?

Huru skulle vi sjunga Herrans viso i främmande land?

5 Në rast se të harroj ty, o Jeruzalem, e harroftë dora ime e djathtë çdo shkathtësi;

Om jag förgäter dig, Jerusalem, så varde min högra hand förgäten.

6 m’u lidhtë gjuha me qiellzën, në rast se nuk të kujtoj ty, në rast se nuk e vë Jeruzalemin përmbi gëzimin tim më të madh.

Min tunga låde vid min gom, om jag icke tänker uppå dig; om jag icke låter Jerusalem min högsta glädje vara.

7 Mbaji mënd, o Zot, bijtë e Edomit, që ditën e Jeruzalemit thonin: “Shkatërrojini, shkatërrojini që nga themelet”.

Herre, mins uppå Edoms barn, på Jerusalems dag; de der säga: Slår ned, slår ned i grund.

8 O bijë e Babilonisë, që duhet të shkatërrohesh, lum ai që do ta lajë të keqen që na ke bërë!

Du förstörda dotter Babel, säll är den dig vedergäller, såsom du oss gjort hafver.

9 Lum ai që merr foshnjët e tua dhe i përplas kundër shkëmbit!

Säll är den, som dina unga barn tager, och slår dem emot stenen.