Psalmet 137

1 Atje, pranë lumenjve të Babilonisë, rrinim ulur dhe qanim, duke kujtuar Sionin;

David Hieremiae super flumina Babylonis illic sedimus et flevimus cum recordaremur Sion

2 mbi shelgjet e kësaj toke kishim varur qestet tona.

in salicibus in medio eius suspendimus organa nostra

3 Atje, ata që na kishin çuar në robëri, na kërkonin fjalët e një kënge, po, ata që na shtypnin kërkonin këngë gëzimi, duke thënë: “Na këndoni një këngë të Sionit”.

quia illic interrogaverunt nos qui captivos duxerunt nos verba cantionum et qui abduxerunt nos hymnum cantate nobis de canticis Sion

4 Si mund të këndonim këngët e Zotit në një vend të huaj?

quomodo cantabimus canticum Domini in terra aliena

5 Në rast se të harroj ty, o Jeruzalem, e harroftë dora ime e djathtë çdo shkathtësi;

si oblitus fuero tui Hierusalem oblivioni detur dextera mea

6 m’u lidhtë gjuha me qiellzën, në rast se nuk të kujtoj ty, në rast se nuk e vë Jeruzalemin përmbi gëzimin tim më të madh.

adhereat lingua mea faucibus meis si non meminero tui si non praeposuero Hierusalem in principio laetitiae meae

7 Mbaji mënd, o Zot, bijtë e Edomit, që ditën e Jeruzalemit thonin: “Shkatërrojini, shkatërrojini që nga themelet”.

memor esto Domine filiorum Edom diem Hierusalem qui dicunt exinanite exinanite usque ad fundamentum in ea

8 O bijë e Babilonisë, që duhet të shkatërrohesh, lum ai që do ta lajë të keqen që na ke bërë!

filia Babylonis misera beatus qui retribuet tibi retributionem tuam quam retribuisti nobis

9 Lum ai që merr foshnjët e tua dhe i përplas kundër shkëmbit!

beatus qui tenebit et adlidet parvulos tuos ad petram