Psalmet 137

1 Atje, pranë lumenjve të Babilonisë, rrinim ulur dhe qanim, duke kujtuar Sionin;

Sui fiumi di Babilonia, là sedevamo piangendo al ricordo di Sion.

2 mbi shelgjet e kësaj toke kishim varur qestet tona.

Ai salici di quella terra appendemmo le nostre cetre.

3 Atje, ata që na kishin çuar në robëri, na kërkonin fjalët e një kënge, po, ata që na shtypnin kërkonin këngë gëzimi, duke thënë: “Na këndoni një këngë të Sionit”.

Là ci chiedevano parole di canto coloro che ci avevano deportato, canzoni di gioia, i nostri oppressori: «Cantateci i canti di Sion!».

4 Si mund të këndonim këngët e Zotit në një vend të huaj?

Come cantare i canti del Signore in terra straniera?

5 Në rast se të harroj ty, o Jeruzalem, e harroftë dora ime e djathtë çdo shkathtësi;

Se ti dimentico, Gerusalemme, si paralizzi la mia destra;

6 m’u lidhtë gjuha me qiellzën, në rast se nuk të kujtoj ty, në rast se nuk e vë Jeruzalemin përmbi gëzimin tim më të madh.

mi si attacchi la lingua al palato, se lascio cadere il tuo ricordo, se non metto Gerusalemme al di sopra di ogni mia gioia.

7 Mbaji mënd, o Zot, bijtë e Edomit, që ditën e Jeruzalemit thonin: “Shkatërrojini, shkatërrojini që nga themelet”.

Ricordati, Signore, dei figli di Edom, che nel giorno di Gerusalemme, dicevano: «Distruggete, distruggete anche le sue fondamenta».

8 O bijë e Babilonisë, që duhet të shkatërrohesh, lum ai që do ta lajë të keqen që na ke bërë!

Figlia di Babilonia devastatrice, beato chi ti renderà quanto ci hai fatto.

9 Lum ai që merr foshnjët e tua dhe i përplas kundër shkëmbit!

Beato chi afferrerà i tuoi piccoli e li sbatterà contro la pietra.