Psalmet 137

1 Atje, pranë lumenjve të Babilonisë, rrinim ulur dhe qanim, duke kujtuar Sionin;

An den Wassern zu Babel saßen wir und weineten, wenn wir an Zion gedachten.

2 mbi shelgjet e kësaj toke kishim varur qestet tona.

Unsere Harfen hingen wir an die Weiden, die drinnen sind.

3 Atje, ata që na kishin çuar në robëri, na kërkonin fjalët e një kënge, po, ata që na shtypnin kërkonin këngë gëzimi, duke thënë: “Na këndoni një këngë të Sionit”.

Denn daselbst hießen uns singen, die uns gefangen hielten, und in unserm Heulen fröhlich sein: Lieber, singet uns ein Lied von Zion!

4 Si mund të këndonim këngët e Zotit në një vend të huaj?

Wie sollten wir des HERRN Lied singen in fremden Landen?

5 Në rast se të harroj ty, o Jeruzalem, e harroftë dora ime e djathtë çdo shkathtësi;

Vergesse ich dein, Jerusalem, so werde meiner Rechten vergessen!

6 m’u lidhtë gjuha me qiellzën, në rast se nuk të kujtoj ty, në rast se nuk e vë Jeruzalemin përmbi gëzimin tim më të madh.

Meine Zunge müsse an meinem Gaumen kleben, wo ich dein nicht gedenke, wo ich nicht lasse Jerusalem meine höchste Freude sein.

7 Mbaji mënd, o Zot, bijtë e Edomit, që ditën e Jeruzalemit thonin: “Shkatërrojini, shkatërrojini që nga themelet”.

HERR, gedenke der Kinder Edom am Tage Jerusalems, die da sagen: Rein ab, rein ab, bis auf ihren Boden!

8 O bijë e Babilonisë, që duhet të shkatërrohesh, lum ai që do ta lajë të keqen që na ke bërë!

Du verstörte Tochter Babel, wohl dem, der dir vergelte, wie du uns getan hast!

9 Lum ai që merr foshnjët e tua dhe i përplas kundër shkëmbit!

Wohl dem, der deine jungen Kinder nimmt und zerschmettert sie an den Stein!