Psalmet 137

1 Atje, pranë lumenjve të Babilonisë, rrinim ulur dhe qanim, duke kujtuar Sionin;

An den Strömen Babels, da saßen wir und weinten, indem wir Zions gedachten.

2 mbi shelgjet e kësaj toke kishim varur qestet tona.

An den Weiden, die dort waren, hingen wir unsere Zithern auf.

3 Atje, ata që na kishin çuar në robëri, na kërkonin fjalët e një kënge, po, ata që na shtypnin kërkonin këngë gëzimi, duke thënë: “Na këndoni një këngë të Sionit”.

Denn dort begehrten, die uns gefangen geführt, Lieder von uns, und unsere Peiniger Fröhlichkeit: “Singt uns eines von den Zionsliedern!”

4 Si mund të këndonim këngët e Zotit në një vend të huaj?

Wie könnten wir die Jahwe-Lieder singen auf dem Boden der Fremde!

5 Në rast se të harroj ty, o Jeruzalem, e harroftë dora ime e djathtë çdo shkathtësi;

Wenn ich deiner vergesse, Jerusalem, so schrumpfe meine Rechte ein.

6 m’u lidhtë gjuha me qiellzën, në rast se nuk të kujtoj ty, në rast se nuk e vë Jeruzalemin përmbi gëzimin tim më të madh.

Es klebe meine Zunge an meinem Gaumen, wenn ich deiner nicht gedenke, wenn ich nicht lasse Jerusalem meine höchste Freude sein!

7 Mbaji mënd, o Zot, bijtë e Edomit, që ditën e Jeruzalemit thonin: “Shkatërrojini, shkatërrojini që nga themelet”.

Gedenke, Jahwe, den Edomitern, den Unglückstag Jerusalems, die da riefen: “Nieder damit, nieder damit bis auf den Grund in ihr!”

8 O bijë e Babilonisë, që duhet të shkatërrohesh, lum ai që do ta lajë të keqen që na ke bërë!

Tochter Babel, du Verwüsterin, wohl dem, der dir vergilt, was du uns angethan!

9 Lum ai që merr foshnjët e tua dhe i përplas kundër shkëmbit!

Wohl dem, der deine zarten Kinder packt und schmettert an den Felsen.