Psalmet 137

1 Atje, pranë lumenjve të Babilonisë, rrinim ulur dhe qanim, duke kujtuar Sionin;

By the rivers of Babylon we were seated, weeping at the memory of Zion,

2 mbi shelgjet e kësaj toke kishim varur qestet tona.

Hanging our instruments of music on the trees by the waterside.

3 Atje, ata që na kishin çuar në robëri, na kërkonin fjalët e një kënge, po, ata që na shtypnin kërkonin këngë gëzimi, duke thënë: “Na këndoni një këngë të Sionit”.

For there those who had taken us prisoners made request for a song; and those who had taken away all we had gave us orders to be glad, saying, Give us one of the songs of Zion.

4 Si mund të këndonim këngët e Zotit në një vend të huaj?

How may we give the Lord's song in a strange land?

5 Në rast se të harroj ty, o Jeruzalem, e harroftë dora ime e djathtë çdo shkathtësi;

If I keep not your memory, O Jerusalem, let not my right hand keep the memory of its art.

6 m’u lidhtë gjuha me qiellzën, në rast se nuk të kujtoj ty, në rast se nuk e vë Jeruzalemin përmbi gëzimin tim më të madh.

If I let you go out of my thoughts, and if I do not put Jerusalem before my greatest joy, let my tongue be fixed to the roof of my mouth.

7 Mbaji mënd, o Zot, bijtë e Edomit, që ditën e Jeruzalemit thonin: “Shkatërrojini, shkatërrojini që nga themelet”.

O Lord, keep in mind against the children of Edom the day of Jerusalem; how they said, Let it be uncovered, uncovered even to its base.

8 O bijë e Babilonisë, që duhet të shkatërrohesh, lum ai që do ta lajë të keqen që na ke bërë!

O daughter of Babylon, whose fate is destruction; happy is the man who does to you what you have done to us.

9 Lum ai që merr foshnjët e tua dhe i përplas kundër shkëmbit!

Happy is the man who takes your little ones, crushing them against the rocks.