Psalmet 132

1 Mbaje mend, o Zot, Davidin dhe të gjitha mundimet e tij,

Ein song til høgtidsferderne. Herre, kom i hug for David all hans møda!

2 ashtu si ai iu betua Zotit dhe lidhi kusht me të Fuqishmin e Jakobit, duke thënë:

Han som svor for Herren, lova Jakobs velduge:

3 “Nuk do të hyj në çadrën e shtëpisë sime, nuk do të hipi mbi shtratin tim;

«Ikkje gjeng eg inn i mitt heimetjeld, ikkje stig eg upp på lega i mi seng,

4 nuk do t’i jap gjumë syve të mi as pushim qepallave të mia,

ikkje unner eg augo svevn, ikkje augneloki ein blund,

5 deri sa të kem gjetur një vend për Zotin, një banesë për të Fuqishmin e Jakobit”.

fyrr eg finn ein stad for Herren, ein bustad for Jakobs velduge.»

6 Ja, dëgjuam të flitet për të në Efratah, e gjetëm në fushat e Jaarit.

Sjå, me høyrde um henne i Efrata, so fann me henne i skogbygdi.

7 Le të shkojmë në banesën e tij, le ta adhurojmë përpara fronit të këmbëve të tij.

Lat oss ganga til hans bustad, lat oss tilbeda for hans fotskammel!

8 Çohu, o Zot, dhe eja në vendin ku pushon ti dhe arka e forcës sate.

Statt upp, Herre, og kom til din kvilestad, du og ditt veldes kista!

9 Priftërinjtë e tu le të vishen me drejtësi, dhe le të këndojnë nga gëzimi shenjtorët e tu.

Prestarne dine klæde seg i rettferd, og dine trugne ropa med fagnad!

10 Për hir të Davidit, shërbëtorit tënd, mos e dëbo fytyrën e të vajosurit tënd.

For David, din tenars skuld vis ikkje frå deg åsyni åt den du hev salva!

11 Zoti iu betua Davidit në të vërtetë dhe nuk do të ndryshojë: “Unë do të vë mbi fronin tënd një fryt të të përbrendëshmëve të tua.

Herren hev svore David ein sann eid, den gjeng han ikkje ifrå: «Av di livsfrukt vil eg setja kongar på din stol.

12 Në rast se bijtë e tu do të respektojnë besëlidhjen time dhe porositë e mia, që unë do t’u mësojë atyre, edhe bijtë e tyre do të ulen përjetë mbi fronin tënd”.

Dersom dine søner held mi pakt og mine vitnemål som eg skal læra deim, so skal og deira søner æveleg og alltid sitja på din kongsstol.»

13 Duke qenë se Zoti e ka zgjedhur Sionin, ai e ka dashur atë për banesën e tij:

For Herren hev valt seg Sion, han ynskte det til sin bustad:

14 “Ky është vendi im i pushimit përjetë; këtu do të banoj, sepse e kam dashur.

«Dette er min kvilestad for all tid, her vil eg bu, for det hev eg ynskt.

15 Do të bekoj fort zahiretë e tij, do t’i ngop me bukë të varfërit e tij;

Maten her vil eg rikleg signa, dei fatige vil eg metta med brød,

16 do t’i vedh priftërinjtë e tij me shpëtim, do të ngazëllojnë shenjtorët e tij me britma gëzimi.

og prestarne vil eg klæda med frelsa, og dei gudlege skal ropa høgt av fagnad.

17 Këtu do ta rris fuqinë e Davidit dhe do t’i jap një llambë të vajosurit tim.

Der vil eg lata veksa upp eit horn for David, der hev eg stelt til ei lampa for den eg hev salva.

18 Do t’i mbuloj me turp armiqtë e tij, por mbi të do të lulëzojë kurora e tij”.

Hans fiendar vil eg klæda med skam, men yver honom skal hans kruna stråla.»