Psalmet 109

1 O Perëndi i lëvdimit tim, mos hesht,

Til songmeisteren; av David, ein salme. Min lovsongs Gud, teg ikkje!

2 sepse njerëz të pabesë dhe të pandershëm kanë hapur gojën e tyre kundër meje dhe kanë folur kundër meje me një gjuhë gënjeshtare;

For dei hev late upp sin ugudlege og falske munn imot meg, dei hev tala imot meg med ljugartunga.

3 më kanë sulmuar me fjalë urrejtjeje dhe më kanë luftuar pa shkak.

Med hatfulle ord hev dei kringsett meg og ført strid imot meg utan årsak.

4 Në këmbim të dashurisë sime më akuzojnë, por unë i drejtohem lutjes.

Til løn for min kjærleik stod dei imot meg, endå eg berre bed,

5 Ata më kanë larë të mirën me të keqen dhe dashurinë time me urrejtje.

dei hev lagt vondt yver meg til løn for godt og hat til løn for min kjærleik.

6 Vendos një njeri të keq mbi të dhe një akuzues le të jetë në të djathtë të tij.

Set ein ugudleg yver honom, og lat ein klagar standa ved hans høgre hand!

7 Kur të gjykohet, bëj që të gjendet fajtor dhe lutja e tij të bëhet mëkat.

Når han vert dømd, lat honom ganga skuldig ut, og lat hans bøn verta til synd!

8 Qofshin të pakta ditët e tij dhe një tjetër zëntë vendin e tij.

Lat hans dagar verta få, lat ein annan få hans embætte!

9 Bijtë e tij mbetshin jetimë dhe gruaja e tij e ve.

Lat hans born verta farlause og kona hans enkja!

10 U bëfshin endacakë dhe lypsarë bijtë e tij dhe e kërkofshin ushqimin larg shtëpive të tyre të rrënuara.

Lat hans born flakka ikring og beda seg, lat deim ganga som tiggarar frå sin øydelagde heim!

11 Fajdexhiu i marrtë të gjitha pasuritë e tij dhe të huajtë i vjedhshin frytin e mundit të tij.

Lat okerkallen leggja snara um all hans eigedom, og framande plundra hans avling!

12 Askush mos pastë mëshirë për të dhe askujt mos i ardhtë keq për jetimët e tij.

Lat ingen finnast som hyser miskunn imot honom, og ingen som ynkast yver hans farlause born!

13 U shkatërrofshin pasardhësit e tij; në brezin e dytë emri i tyre u shoftë.

Lat hans etterkomarar ganga til grunnar og deira namn verta utstroke i næste ættled!

14 U kujtoftë para Zotit paudhësia e etërve të tij dhe mëkati i nënës së tij mos u shoftë.

Hans fedra skuld vere i minne hjå Herren, og syndi åt mor hans verte ikkje utstroki!

15 U dalshin gjithnjë mëkatet e tyre para Zotit, me qëllim që ai të zhdukë nga toka kujtimin e tyre.

Dei vere alltid for Herrens åsyn, og han rydje deira minne ut av jordi,

16 Sepse atij nuk i shkoi ndër mend të kishte dhemshuri, por e ka përndjekur të varfërin, nevojtarin dhe atë që ishte zemërthyer deri sa t’u shkaktonte vdekjen.

av di han ikkje kom i hug å gjera miskunn, men forfylgde ein arm og fatig mann, og ein hjarteskræmd og vilde drepa honom.

17 Mbasi e ka dashur mallkimin, rëntë ai mbi të; dhe mbasi nuk është kënaqur me bekimin, ky u largoftë prej tij.

Han elska forbanning, og denne kom yver honom, han lika ikkje velsigning, og denne kom langt burt frå honom.

18 Mbasi u mbulua me mallkim si me një rrobe, i hyftë ai si ujë në trupin e tij dhe si vaj në kockat e tij;

Han klædde seg i forbanning som sitt klædeplagg, og ho trengde som vatn inn i hans liv, og som olje i hans bein.

19 Qoftë për të si një rrobe që e mbulon dhe si një brez që e lidh përjetë.

Lat henne verta honom til ei kåpa som han sveiper seg i, og til eit belte som han alltid bind um seg!

20 Qoftë ky nga ana e Zotit shpërblimi për kundërshtarët e mi dhe për ata që flasin keq kundër meje.

Dette vere løni frå Herren åt mine motstandarar, og åt deim som talar vondt imot mi sjæl!

21 Por ti, o Zot, o Zot, vepro në favorin tim për hir të emrit tënd, çliromë me dhemshurinë dhe mirësinë tënde,

Og du, Herre, Herre, gjer vel imot meg for ditt namn skuld, etter som di miskunn er god, so berga meg!

22 sepse unë jam i varfër dhe nevojtar, dhe zemra ime është plagosur brenda meje.

For arm og fatig er eg, og mitt hjarta er gjenomstunge i meg.

23 Unë iki si një hije që zgjatet, jam i tronditur si një karkalec.

Som ein skugge når han lengjest, kverv eg burt, eg vert jaga burt som ein grashopp.

24 Gjunjët e mi dridhen nga të pangrënët dhe trupi im është dobësuar për mungesë të dhjamit.

Mine kne er ustøde av fasta, og holdet mitt misser feita.

25 Jam bërë një faqezi për ta; kur më shohin, tundin kokën.

Og eg hev vorte til spott for deim; når dei ser meg, rister dei på hovudet.

26 Ndihmomë, o Zot, Perëndia im, shpëtomë për dhemshurinë tënde,

Hjelp meg, Herre min Gud, frels meg etter di miskunn!

27 dhe ta dinë që kjo është vepër e duarve të tua, dhe që ti, o Zot, e ke bërë.

so dei må kjenna, at dette er di hand, at du, Herre, hev gjort det.

28 Ata do të mallkojnë, por ti do të bekosh; kur të ngrihen, do të mbeten të hutuar, por shërbëtori yt do të gëzohet.

Dei forbannar, men du velsignar, dei stend upp, men vert skjemde, og din tenar gled seg.

29 U mbulofshin me turp kundërshtarët e mi dhe u mbështjellshin me turp si me mantel,

Mine motstandarar skal klæda seg i skjemsla og sveipa seg i si skam som i ei kåpa.

30 Unë do të kremtoj me të madhe Zotin me gojën time dhe do ta lëvdoj në mes të një turme të madhe,

Eg vil takka Herren storleg med min munn, og midt imillom mange vil eg lova honom.

31 sepse ai rri në të djathtë të të varfërit për ta shpëtuar nga ata që e dënojnë me vdekje.

For han stend på høgre sida åt den fatige til å frelsa honom frå deim som dømer hans sjæl.