Psalmet 109

1 O Perëndi i lëvdimit tim, mos hesht,

Voor muziekbegeleiding. Een psalm van David. Mijn God, tot wien mijn loflied klinkt, Zwijg toch niet stil!

2 sepse njerëz të pabesë dhe të pandershëm kanë hapur gojën e tyre kundër meje dhe kanë folur kundër meje me një gjuhë gënjeshtare;

Want men zet een mond vol boosheid en bedrog tegen mij op, En belastert mij met leugentongen;

3 më kanë sulmuar me fjalë urrejtjeje dhe më kanë luftuar pa shkak.

Men bestookt mij met woorden van haat, En bestrijdt mij zonder enige grond;

4 Në këmbim të dashurisë sime më akuzojnë, por unë i drejtohem lutjes.

Men belaagt mij tot loon voor mijn liefde, En tot loon voor mijn bidden;

5 Ata më kanë larë të mirën me të keqen dhe dashurinë time me urrejtje.

Men vergeldt mij kwaad voor goed, En haat voor mijn liefde.

6 Vendos një njeri të keq mbi të dhe një akuzues le të jetë në të djathtë të tij.

Stel een gewetenloos rechter over hem aan, En aan zijn rechterhand trede een valse aanklager op;

7 Kur të gjykohet, bëj që të gjendet fajtor dhe lutja e tij të bëhet mëkat.

Voor het gerecht worde hij schuldig bevonden, En smeke hij tevergeefs om genade.

8 Qofshin të pakta ditët e tij dhe një tjetër zëntë vendin e tij.

Mogen zijn dagen maar kort zijn, En zijn ambt aan een ander vervallen.

9 Bijtë e tij mbetshin jetimë dhe gruaja e tij e ve.

Zijn kinderen mogen wezen, Zijn vrouw een weduwe worden;

10 U bëfshin endacakë dhe lypsarë bijtë e tij dhe e kërkofshin ushqimin larg shtëpive të tyre të rrënuara.

Mogen zijn zonen als bedelaars zwerven, Zelfs uit hun krotten worden verjaagd.

11 Fajdexhiu i marrtë të gjitha pasuritë e tij dhe të huajtë i vjedhshin frytin e mundit të tij.

De woekeraar legge beslag op heel zijn bezit, En vreemden mogen met zijn verdiensten gaan strijken.

12 Askush mos pastë mëshirë për të dhe askujt mos i ardhtë keq për jetimët e tij.

Laat niemand zich zijner ontfermen, Niemand zich over zijn wezen erbarmen;

13 U shkatërrofshin pasardhësit e tij; në brezin e dytë emri i tyre u shoftë.

Laat zijn kroost ten ondergang worden gedoemd, Zijn naam al verdwijnen in het eerste geslacht.

14 U kujtoftë para Zotit paudhësia e etërve të tij dhe mëkati i nënës së tij mos u shoftë.

Moge Jahweh de misdaad zijner vaderen gedenken, En de schuld van zijn moeder nooit worden gedelgd;

15 U dalshin gjithnjë mëkatet e tyre para Zotit, me qëllim që ai të zhdukë nga toka kujtimin e tyre.

Jahweh houde ze altijd voor ogen, Zodat zelfs hun aandenken van de aarde verdwijnt.

16 Sepse atij nuk i shkoi ndër mend të kishte dhemshuri, por e ka përndjekur të varfërin, nevojtarin dhe atë që ishte zemërthyer deri sa t’u shkaktonte vdekjen.

Want hij dacht er niet aan, barmhartig te zijn, Maar vervolgde den ellendige, arme en bedroefde ten dode.

17 Mbasi e ka dashur mallkimin, rëntë ai mbi të; dhe mbasi nuk është kënaqur me bekimin, ky u largoftë prej tij.

Hij hield van vervloeking: die treffe hem dan; Geen zegen wilde hij spreken: die blijve hem verre!

18 Mbasi u mbulua me mallkim si me një rrobe, i hyftë ai si ujë në trupin e tij dhe si vaj në kockat e tij;

De vloek trok hij aan als een kleed: Die dringe hem als water in het lijf, als olie in zijn gebeente;

19 Qoftë për të si një rrobe që e mbulon dhe si një brez që e lidh përjetë.

Die worde de mantel, waarin hij zich hult, De gordel, die hij altijd moet dragen.

20 Qoftë ky nga ana e Zotit shpërblimi për kundërshtarët e mi dhe për ata që flasin keq kundër meje.

Zó moge Jahweh mijn haters vergelden, En die laag van mij lasteren!

21 Por ti, o Zot, o Zot, vepro në favorin tim për hir të emrit tënd, çliromë me dhemshurinë dhe mirësinë tënde,

Maar treed Gìj voor mij op, o Jahweh, mijn Heer, En red mij omwille van uw Naam naar de rijkdom uwer genade!

22 sepse unë jam i varfër dhe nevojtar, dhe zemra ime është plagosur brenda meje.

Want ik ben arm en ellendig, En mijn hart krimpt ineen in mijn borst;

23 Unë iki si një hije që zgjatet, jam i tronditur si një karkalec.

Ik zink weg als een verdwijnende schaduw, Word voortgejaagd als een sprinkhanenzwerm;

24 Gjunjët e mi dridhen nga të pangrënët dhe trupi im është dobësuar për mungesë të dhjamit.

Van het vasten knikken mijn knieën, En mijn vermagerd lichaam schrompelt ineen.

25 Jam bërë një faqezi për ta; kur më shohin, tundin kokën.

Zó ben ik hun een bespotting geworden; Die mij zien, schudden meewarig het hoofd.

26 Ndihmomë, o Zot, Perëndia im, shpëtomë për dhemshurinë tënde,

Help mij, Jahweh, mijn God, En red mij naar uw genade;

27 dhe ta dinë që kjo është vepër e duarve të tua, dhe që ti, o Zot, e ke bërë.

Opdat men erkenne, dat het uw hand is, Jahweh: dat Gij het volbracht!

28 Ata do të mallkojnë, por ti do të bekosh; kur të ngrihen, do të mbeten të hutuar, por shërbëtori yt do të gëzohet.

Laat hèn dan maar vloeken, als Gìj mij wilt zegenen; Mijn vijand zich schamen, maar uw knecht zich verheugen;

29 U mbulofshin me turp kundërshtarët e mi dhe u mbështjellshin me turp si me mantel,

Mogen mijn tegenstanders met smaad worden bekleed, En zich in hun schande hullen als in een mantel!

30 Unë do të kremtoj me të madhe Zotin me gojën time dhe do ta lëvdoj në mes të një turme të madhe,

Dan zal ik Jahweh juichend danken, En voor een talloze schare Hem prijzen;

31 sepse ai rri në të djathtë të të varfërit për ta shpëtuar nga ata që e dënojnë me vdekje.

Omdat Hij aan de rechterhand van den ongelukkige staat, Om hem te redden, van die hem verdoemen!