Psalmet 104

1 Beko, o shpirti im, Zotin! O Zot, Perëndia im, ti je jashtëzakonisht i madh; je veshur me shkëlqim dhe madhështi.

Blagosiljaj, dušo moja, Gospoda! Gospode, Bože moj, velik si veoma, obukao si se u velièanstvo i krasotu.

2 Ai të mbështjell me dritë si të ishte një mantel dhe i shtrin qiejtë si një çadër;

Obukao si svjetlost kao haljinu, razapeo nebo kao šator;

3 ai ndërton mbi ujërat dhomat e tij të larta, i bën retë si qerren e tij dhe ecën mbi krahët erës.

Vodom si pokrio dvorove svoje, oblake naèinio si da su ti kola, ideš na krilima vjetrnijem.

4 I bën erërat lajmëtarë të tij dhe flakët e zjarrit shërbëtorë të tij.

Èiniš vjetrove da su ti anðeli, plamen ognjeni da su ti sluge.

5 Ai e ka krijuar tokën mbi themelet e saj; kjo nuk do të luajë kurrë përjetë.

Utvrdio si zemlju na temeljima njezinim, da se ne pomjesti va vijek vijeka.

6 Ti e kishe mbuluar me humnerë si me një rrobe; ujërat ishin ndalur mbi malet.

Bezdanom kao haljinom odjenuo si je; na gorama stoje vode.

7 Në qortimin tënd ato ikën, në zërin e gjëmimit tënd u larguan me nxitim.

Od prijetnje tvoje bježe, od gromovnoga glasa tvojega teku.

8 Dolën malet dhe luginat u ulën në vendin që ti kishe caktuar për to.

Izlaze na gore i slaze u doline, na mjesto koje si im utvrdio.

9 Ti u vure ujërave një kufi që nuk duhet ta kapërxenin; ato nuk do të kthehen më të mbulojnë tokën.

Postavio si meðu, preko koje ne prelaze, i ne vraæaju se da pokriju zemlju.

10 Ai bën që të dalin burime në luginat; ato rrjedhin midis maleve,

Izveo si izvore po dolinama, izmeðu gora teku vode.

11 dhe u japin për të pirë tërë kafshëve të fushës; gomarët e egër shuajnë etjen e tyre.

Napajaju sve zvijeri poljske; divlji magarci gase žeðu svoju.

12 Pranë tyre banojnë shpendët e qiellit; midis gjelbërimeve lartojnë këngën e tyre.

Na njima ptice nebeske žive; kroz grane razliježe se glas njihov.

13 Nga dhomat e sipërme të tij ai u jep ujë maleve; toka ngopet me frytin e veprave të tua.

Napajaš gore s visina svojih, plodima djela tvojih siti se zemlja.

14 Ai bën që të rritet bari për bagëtinë dhe bimësia në shërbim të njeriut, duke nxjerrë nga toka ushqimin e tij,

Daješ te raste trava stoci, i zelen na korist èovjeku, da bi izvodio hljeb iz zemlje.

15 dhe verën që gëzon zemrën e njeriut, vajin që bën të shkëlqejë fytyra tij dhe bukën që i jep forcë zemrës së njeriut.

I vino veseli srce èovjeku, i lice se svijetli od ulja, i hljeb srce èovjeku krijepi.

16 Kështu ngopen drurët e Zotit dhe kedrat e Libanit që ai ka mbjellë;

Site se drveta Božija, kedri Livanski, koje si posadio.

17 aty bëjnë folenë e tyre zogjtë, ndërsa lejleku bën nëpër selvitë banesën e tij.

Na njima ptice viju gnijezda; stanak je rodin na jelama.

18 Malet e larta janë për dhitë e egra, shkëmbinjtë janë streha e lepujve.

Gore visoke divokozama, kamen je utoèište zeèevima.

19 Ai ka bërë hënën për stinët, dielli e di orën e perëndimit të tij.

Stvorio si mjesec da pokazuje vremena, sunce poznaje zapad svoj.

20 Ti dërgon terrin dhe bëhet natë; gjatë asaj shkojnë rreth e qark gjithë kafshët e pyllit.

Stereš tamu, i biva noæ, po kojoj izlazi sve zvijerje šumsko;

21 Luanët e vegjël vrumbullojnë duke kërkuar gjahun dhe i kërkojnë Perëndisë ushqimin e tyre.

Lavovi rièu za plijenom, i traže od Boga hrane sebi.

22 Por, kur lind dielli, ata tërhiqen dhe rrinë në strofkat e tyre.

Sunce grane, i oni se sakrivaju i liježu u lože svoje.

23 Atëherë njeriu del për të punuar dhe punon deri në mbrëmje.

Izlazi èovjek na posao svoj, i na rad svoj do veèera.

24 Sa të shumta janë veprat e tua, o Zot! Ti i ke bërë të gjitha me dituri; toka është plot me pasuritë e tua.

Kako je mnogo djela tvojih, Gospode! Sve si premudro stvorio; puna je zemlja blaga tvojega.

25 Ja deti, i madh dhe i gjerë, ku gëlojnë krijesa të panumërta;

Gle, more veliko i široko, tu gmižu bez broja, životinja mala i velika;

26 e përshkojnë anijet dhe Leviathani, që ti ke formuar për t’u tallur në të.

Tu laðe plove, krokodil, kojega si stvorio da se igra po njemu.

27 Të gjithë presin që ti t’u japësh ushqimin në kohën e duhur.

Sve tebe èeka, da im daješ piæu na vrijeme.

28 Ti ua jep atyre dhe ata e mbledhin; ti hap dorën dhe ngopen me të mira.

Daješ im, primaju; otvoriš ruku svoju, site se dobra.

29 Ti fsheh fytyrën tënde dhe ata e humbasin fare; ti heq frymën, dhe ata vdesin duke u kthyer përsëri në pluhurin e tyre.

Odvratiš lice svoje, žaloste se; uzmeš im duh, ginu, i u prah svoj povraæaju se.

30 Ti dërgon frymën tënde dhe ata krijohen, kështu ti ripërtërin faqen e dheut.

Pošlješ duh svoj, postaju, i ponavljaš lice zemlji.

31 Lavdia e Zotit të rrojë përjetë; le të gëzohet Zoti me veprat e tij;

Slava Gospodu uvijek; nek se veseli Gospod za djela svoja!

32 ai shikon tokën dhe kjo dridhet; ai prek malet dhe ato nxjerrin tym.

On pogleda na zemlju, i ona se trese; dotakne se gora, i dime se.

33 Unë do t’i këndoj Zotit deri sa të kem jetë; do t’i këndoj lavde Perëndisë tim deri sa të jem.

Pjevaæu Gospodu za života svojega; hvaliæu Boga svojega dok sam god.

34 Le të jetë mendimi im i pëlqyer prej tij; unë do të ngazëllohem tek Zoti.

Neka mu bude mila besjeda moja! veseliæu se o Gospodu.

35 Le të zhduken mëkatarët nga toka dhe të pabesët mos qofshin më. Shpirti im, bekoje Zotin! Aleluja.

Neka nestane grješnika sa zemlje, i bezbožnika neka ne bude više! Blagosiljaj, dušo moja, Gospoda! Aliluja!