Psalmet 104

1 Beko, o shpirti im, Zotin! O Zot, Perëndia im, ti je jashtëzakonisht i madh; je veshur me shkëlqim dhe madhështi.

Lova Herren, mi sjæl! Herre min Gud, du er ovleg stor, i høgd og herlegdom er du klædd.

2 Ai të mbështjell me dritë si të ishte një mantel dhe i shtrin qiejtë si një çadër;

Han sveiper seg i ljos som i eit klædeplagg, han spanar ut himmelen som ein tjeldduk,

3 ai ndërton mbi ujërat dhomat e tij të larta, i bën retë si qerren e tij dhe ecën mbi krahët erës.

han som timbrar sine høgsalar i vatni, han som gjer skyerne til si vogn, han som fer fram på vengjerne åt vinden.

4 I bën erërat lajmëtarë të tij dhe flakët e zjarrit shërbëtorë të tij.

Han gjer vindar til sine englar og logande eld til sine tenarar.

5 Ai e ka krijuar tokën mbi themelet e saj; kjo nuk do të luajë kurrë përjetë.

Han grunnfeste jordi på stolparne hennar, ho skal ikkje verta rikka i all æva.

6 Ti e kishe mbuluar me humnerë si me një rrobe; ujërat ishin ndalur mbi malet.

Djupe vatn lagde du yver henne som eit klæde, yver fjelli stod vatni.

7 Në qortimin tënd ato ikën, në zërin e gjëmimit tënd u larguan me nxitim.

For ditt trugsmål flydde dei, for ditt toremål skunda dei seg burt

8 Dolën malet dhe luginat u ulën në vendin që ti kishe caktuar për to.

- fjell steig, dalar sokk - til den staden som du hadde grunnfest for deim.

9 Ti u vure ujërave një kufi që nuk duhet ta kapërxenin; ato nuk do të kthehen më të mbulojnë tokën.

Ei grensa sette du, som dei ikkje skulde skrida yver, dei skal ikkje atter skulde leggja seg yver jordi.

10 Ai bën që të dalin burime në luginat; ato rrjedhin midis maleve,

Han sender uppkomor fram i dalarne, millom fjelli renn dei.

11 dhe u japin për të pirë tërë kafshëve të fushës; gomarët e egër shuajnë etjen e tyre.

Dei vatnar alle villdyr på marki, villasni sløkkjer torsten sin.

12 Pranë tyre banojnë shpendët e qiellit; midis gjelbërimeve lartojnë këngën e tyre.

Yver deim bur himmelens fuglar, millom greinerne syng dei.

13 Nga dhomat e sipërme të tij ai u jep ujë maleve; toka ngopet me frytin e veprave të tua.

Han vatnar fjelli frå sine høge salar, jordi vert metta av den frukt du skaper.

14 Ai bën që të rritet bari për bagëtinë dhe bimësia në shërbim të njeriut, duke nxjerrë nga toka ushqimin e tij,

Gras let han gro for feet, og vokstrar til gagn for folk til å få brød fram or jordi,

15 dhe verën që gëzon zemrën e njeriut, vajin që bën të shkëlqejë fytyra tij dhe bukën që i jep forcë zemrës së njeriut.

og vin som gled menneskjehjarta, til å lata andlitet skina av olje, og avla brød som styrkjer menneskjehjarta.

16 Kështu ngopen drurët e Zotit dhe kedrat e Libanit që ai ka mbjellë;

Herrens tre vert metta, Libanons cedrar som han hev sett,

17 aty bëjnë folenë e tyre zogjtë, ndërsa lejleku bën nëpër selvitë banesën e tij.

der fuglane byggjer reir, storken som hev sitt hus i cypressarne.

18 Malet e larta janë për dhitë e egra, shkëmbinjtë janë streha e lepujve.

Dei høge fjelli er for steinbukkarne, bergskortorne er til livd for fjell-grevlingarne.

19 Ai ka bërë hënën për stinët, dielli e di orën e perëndimit të tij.

Han gjorde månen til tidarmerke; soli kjenner si nedgangstid.

20 Ti dërgon terrin dhe bëhet natë; gjatë asaj shkojnë rreth e qark gjithë kafshët e pyllit.

Du sender myrker, og det vert natt, då krek alle villdyr i skogen fram.

21 Luanët e vegjël vrumbullojnë duke kërkuar gjahun dhe i kërkojnë Perëndisë ushqimin e tyre.

Dei unge løvor burar etter ran, og dei krev si føda av Gud.

22 Por, kur lind dielli, ata tërhiqen dhe rrinë në strofkat e tyre.

Soli gjeng upp, då dreg dei seg heim og legg seg inn i sine bol.

23 Atëherë njeriu del për të punuar dhe punon deri në mbrëmje.

Menneskja gjeng ut til si gjerning, til sitt arbeid alt til kvelds.

24 Sa të shumta janë veprat e tua, o Zot! Ti i ke bërë të gjitha me dituri; toka është plot me pasuritë e tua.

Kor mange dine gjerningar er, Herre! Du gjorde deim alle med visdom, jordi er full av det du hev skapt.

25 Ja deti, i madh dhe i gjerë, ku gëlojnë krijesa të panumërta;

Sjå havet, det store og vide! Der krek det i uteljande mengd av dyr både små og store.

26 e përshkojnë anijet dhe Leviathani, që ti ke formuar për t’u tallur në të.

Der gjeng skipi, Livjatan som du hev laga til å leika seg der.

27 Të gjithë presin që ti t’u japësh ushqimin në kohën e duhur.

Alle ventar dei på deg, at du skal gjeva deim føda i si tid.

28 Ti ua jep atyre dhe ata e mbledhin; ti hap dorën dhe ngopen me të mira.

Du gjev deim, dei sankar, du let upp handi, dei vert metta med godt.

29 Ti fsheh fytyrën tënde dhe ata e humbasin fare; ti heq frymën, dhe ata vdesin duke u kthyer përsëri në pluhurin e tyre.

Du løyner ditt andlit, dei vert forskræmde, du tek burt deira ande, dei døyr og dei vender attende til dusti si.

30 Ti dërgon frymën tënde dhe ata krijohen, kështu ti ripërtërin faqen e dheut.

Du sender ut din ande, dei vert skapte, du nyar upp att skapnaden åt jordi.

31 Lavdia e Zotit të rrojë përjetë; le të gëzohet Zoti me veprat e tij;

Herrens æra vare æveleg, Herren glede seg i sine gjerningar!

32 ai shikon tokën dhe kjo dridhet; ai prek malet dhe ato nxjerrin tym.

Han som skodar på jordi og ho skjelv, han som rører fjelli og dei ryk.

33 Unë do t’i këndoj Zotit deri sa të kem jetë; do t’i këndoj lavde Perëndisë tim deri sa të jem.

Eg vil syngja for Herren so lenge eg liver, eg vil lovsyngja min Gud so lenge eg er til.

34 Le të jetë mendimi im i pëlqyer prej tij; unë do të ngazëllohem tek Zoti.

Gjev min tale kunde tekkjast honom! Eg vil gleda meg i Herren.

35 Le të zhduken mëkatarët nga toka dhe të pabesët mos qofshin më. Shpirti im, bekoje Zotin! Aleluja.

Gjev syndarar måtte kverva burt frå jordi, og ugudlege ikkje lenger finnast! Lova Herren, mi sjæl! Halleluja, lova Herren.