Psalmet 104

1 Beko, o shpirti im, Zotin! O Zot, Perëndia im, ti je jashtëzakonisht i madh; je veshur me shkëlqim dhe madhështi.

Ipsi David. [Benedic, anima mea, Domino: Domine Deus meus, magnificatus es vehementer. Confessionem et decorem induisti,

2 Ai të mbështjell me dritë si të ishte një mantel dhe i shtrin qiejtë si një çadër;

amictus lumine sicut vestimento. Extendens cælum sicut pellem,

3 ai ndërton mbi ujërat dhomat e tij të larta, i bën retë si qerren e tij dhe ecën mbi krahët erës.

qui tegis aquis superiora ejus: qui ponis nubem ascensum tuum; qui ambulas super pennas ventorum:

4 I bën erërat lajmëtarë të tij dhe flakët e zjarrit shërbëtorë të tij.

qui facis angelos tuos spiritus, et ministros tuos ignem urentem.

5 Ai e ka krijuar tokën mbi themelet e saj; kjo nuk do të luajë kurrë përjetë.

Qui fundasti terram super stabilitatem suam: non inclinabitur in sæculum sæculi.

6 Ti e kishe mbuluar me humnerë si me një rrobe; ujërat ishin ndalur mbi malet.

Abyssus sicut vestimentum amictus ejus; super montes stabunt aquæ.

7 Në qortimin tënd ato ikën, në zërin e gjëmimit tënd u larguan me nxitim.

Ab increpatione tua fugient; a voce tonitrui tui formidabunt.

8 Dolën malet dhe luginat u ulën në vendin që ti kishe caktuar për to.

Ascendunt montes, et descendunt campi, in locum quem fundasti eis.

9 Ti u vure ujërave një kufi që nuk duhet ta kapërxenin; ato nuk do të kthehen më të mbulojnë tokën.

Terminum posuisti quem non transgredientur, neque convertentur operire terram.

10 Ai bën që të dalin burime në luginat; ato rrjedhin midis maleve,

Qui emittis fontes in convallibus; inter medium montium pertransibunt aquæ.

11 dhe u japin për të pirë tërë kafshëve të fushës; gomarët e egër shuajnë etjen e tyre.

Potabunt omnes bestiæ agri; expectabunt onagri in siti sua.

12 Pranë tyre banojnë shpendët e qiellit; midis gjelbërimeve lartojnë këngën e tyre.

Super ea volucres cæli habitabunt; de medio petrarum dabunt voces.

13 Nga dhomat e sipërme të tij ai u jep ujë maleve; toka ngopet me frytin e veprave të tua.

Rigans montes de superioribus suis; de fructu operum tuorum satiabitur terra:

14 Ai bën që të rritet bari për bagëtinë dhe bimësia në shërbim të njeriut, duke nxjerrë nga toka ushqimin e tij,

producens fœnum jumentis, et herbam servituti hominum, ut educas panem de terra,

15 dhe verën që gëzon zemrën e njeriut, vajin që bën të shkëlqejë fytyra tij dhe bukën që i jep forcë zemrës së njeriut.

et vinum lætificet cor hominis: ut exhilaret faciem in oleo, et panis cor hominis confirmet.

16 Kështu ngopen drurët e Zotit dhe kedrat e Libanit që ai ka mbjellë;

Saturabuntur ligna campi, et cedri Libani quas plantavit:

17 aty bëjnë folenë e tyre zogjtë, ndërsa lejleku bën nëpër selvitë banesën e tij.

illic passeres nidificabunt: herodii domus dux est eorum.

18 Malet e larta janë për dhitë e egra, shkëmbinjtë janë streha e lepujve.

Montes excelsi cervis; petra refugium herinaciis.

19 Ai ka bërë hënën për stinët, dielli e di orën e perëndimit të tij.

Fecit lunam in tempora; sol cognovit occasum suum.

20 Ti dërgon terrin dhe bëhet natë; gjatë asaj shkojnë rreth e qark gjithë kafshët e pyllit.

Posuisti tenebras, et facta est nox; in ipsa pertransibunt omnes bestiæ silvæ:

21 Luanët e vegjël vrumbullojnë duke kërkuar gjahun dhe i kërkojnë Perëndisë ushqimin e tyre.

catuli leonum rugientes ut rapiant, et quærant a Deo escam sibi.

22 Por, kur lind dielli, ata tërhiqen dhe rrinë në strofkat e tyre.

Ortus est sol, et congregati sunt, et in cubilibus suis collocabuntur.

23 Atëherë njeriu del për të punuar dhe punon deri në mbrëmje.

Exibit homo ad opus suum, et ad operationem suam usque ad vesperum.

24 Sa të shumta janë veprat e tua, o Zot! Ti i ke bërë të gjitha me dituri; toka është plot me pasuritë e tua.

Quam magnificata sunt opera tua, Domine! omnia in sapientia fecisti; impleta est terra possessione tua.

25 Ja deti, i madh dhe i gjerë, ku gëlojnë krijesa të panumërta;

Hoc mare magnum et spatiosum manibus; illic reptilia quorum non est numerus: animalia pusilla cum magnis.

26 e përshkojnë anijet dhe Leviathani, që ti ke formuar për t’u tallur në të.

Illic naves pertransibunt; draco iste quem formasti ad illudendum ei.

27 Të gjithë presin që ti t’u japësh ushqimin në kohën e duhur.

Omnia a te expectant ut des illis escam in tempore.

28 Ti ua jep atyre dhe ata e mbledhin; ti hap dorën dhe ngopen me të mira.

Dante te illis, colligent; aperiente te manum tuam, omnia implebuntur bonitate.

29 Ti fsheh fytyrën tënde dhe ata e humbasin fare; ti heq frymën, dhe ata vdesin duke u kthyer përsëri në pluhurin e tyre.

Avertente autem te faciem, turbabuntur; auferes spiritum eorum, et deficient, et in pulverem suum revertentur.

30 Ti dërgon frymën tënde dhe ata krijohen, kështu ti ripërtërin faqen e dheut.

Emittes spiritum tuum, et creabuntur, et renovabis faciem terræ.

31 Lavdia e Zotit të rrojë përjetë; le të gëzohet Zoti me veprat e tij;

Sit gloria Domini in sæculum; lætabitur Dominus in operibus suis.

32 ai shikon tokën dhe kjo dridhet; ai prek malet dhe ato nxjerrin tym.

Qui respicit terram, et facit eam tremere; qui tangit montes, et fumigant.

33 Unë do t’i këndoj Zotit deri sa të kem jetë; do t’i këndoj lavde Perëndisë tim deri sa të jem.

Cantabo Domino in vita mea; psallam Deo meo quamdiu sum.

34 Le të jetë mendimi im i pëlqyer prej tij; unë do të ngazëllohem tek Zoti.

Jucundum sit ei eloquium meum; ego vero delectabor in Domino.

35 Le të zhduken mëkatarët nga toka dhe të pabesët mos qofshin më. Shpirti im, bekoje Zotin! Aleluja.

Deficiant peccatores a terra, et iniqui, ita ut non sint. Benedic, anima mea, Domino.]