Psalmet 104

1 Beko, o shpirti im, Zotin! O Zot, Perëndia im, ti je jashtëzakonisht i madh; je veshur me shkëlqim dhe madhështi.

Anima mia, benedici l’Eterno! O Eterno, mio Dio, tu sei sommamente grande; sei vestito di splendore e di maestà.

2 Ai të mbështjell me dritë si të ishte një mantel dhe i shtrin qiejtë si një çadër;

Egli s’ammanta di luce come d’una veste; distende i cieli come un padiglione;

3 ai ndërton mbi ujërat dhomat e tij të larta, i bën retë si qerren e tij dhe ecën mbi krahët erës.

egli costruisce le sue alte stanze nelle acque; fa delle nuvole il suo carro, s’avanza sulle ali del vento;

4 I bën erërat lajmëtarë të tij dhe flakët e zjarrit shërbëtorë të tij.

fa dei venti i suoi messaggeri, delle fiamme di fuoco i suoi ministri.

5 Ai e ka krijuar tokën mbi themelet e saj; kjo nuk do të luajë kurrë përjetë.

Egli ha fondato la terra sulle sue basi; non sarà smossa mai in perpetuo.

6 Ti e kishe mbuluar me humnerë si me një rrobe; ujërat ishin ndalur mbi malet.

Tu l’avevi coperta dell’abisso come d’una veste, le acque s’erano fermate sui monti.

7 Në qortimin tënd ato ikën, në zërin e gjëmimit tënd u larguan me nxitim.

Alla tua minaccia esse si ritirarono, alla voce del tuo tuono fuggirono spaventate.

8 Dolën malet dhe luginat u ulën në vendin që ti kishe caktuar për to.

Le montagne sorsero, le valli s’abbassarono nel luogo che tu avevi stabilito per loro.

9 Ti u vure ujërave një kufi që nuk duhet ta kapërxenin; ato nuk do të kthehen më të mbulojnë tokën.

Tu hai posto alle acque un limite che non trapasseranno; esse non torneranno a coprire la terra.

10 Ai bën që të dalin burime në luginat; ato rrjedhin midis maleve,

Egli manda fonti nelle valli, ed esse scorrono fra le montagne;

11 dhe u japin për të pirë tërë kafshëve të fushës; gomarët e egër shuajnë etjen e tyre.

abbeverano tutte le bestie della campagna, gli asini selvatici vi si dissetano.

12 Pranë tyre banojnë shpendët e qiellit; midis gjelbërimeve lartojnë këngën e tyre.

Presso a quelle si riparano gli uccelli del cielo; di mezzo alle fronde fanno udir la loro voce.

13 Nga dhomat e sipërme të tij ai u jep ujë maleve; toka ngopet me frytin e veprave të tua.

Egli adacqua i monti dall’alto delle sue stanze, la terra è saziata col frutto delle tue opere.

14 Ai bën që të rritet bari për bagëtinë dhe bimësia në shërbim të njeriut, duke nxjerrë nga toka ushqimin e tij,

Egli fa germogliar l’erba per il bestiame e le piante per il servizio dell’uomo, facendo uscir dalla terra il nutrimento,

15 dhe verën që gëzon zemrën e njeriut, vajin që bën të shkëlqejë fytyra tij dhe bukën që i jep forcë zemrës së njeriut.

e il vino che rallegra il cuor dell’uomo, e l’olio che gli fa risplender la faccia, e il pane che sostenta il cuore dei mortali.

16 Kështu ngopen drurët e Zotit dhe kedrat e Libanit që ai ka mbjellë;

Gli alberi dell’Eterno sono saziati, i cedri del Libano, ch’egli ha piantati.

17 aty bëjnë folenë e tyre zogjtë, ndërsa lejleku bën nëpër selvitë banesën e tij.

Gli uccelli vi fanno i loro nidi; la cicogna fa dei cipressi la sua dimora;

18 Malet e larta janë për dhitë e egra, shkëmbinjtë janë streha e lepujve.

le alte montagne son per i camosci, le rocce sono il rifugio de’ conigli.

19 Ai ka bërë hënën për stinët, dielli e di orën e perëndimit të tij.

Egli ha fatto la luna per le stagioni; il sole conosce il suo tramonto.

20 Ti dërgon terrin dhe bëhet natë; gjatë asaj shkojnë rreth e qark gjithë kafshët e pyllit.

Tu mandi le tenebre e vien la notte, nella quale tutte le bestie delle foreste si mettono in moto.

21 Luanët e vegjël vrumbullojnë duke kërkuar gjahun dhe i kërkojnë Perëndisë ushqimin e tyre.

I leoncelli ruggono dietro la preda e chiedono il loro pasto a Dio.

22 Por, kur lind dielli, ata tërhiqen dhe rrinë në strofkat e tyre.

Si leva il sole, esse si ritirano e vanno a giacere nei loro covi.

23 Atëherë njeriu del për të punuar dhe punon deri në mbrëmje.

L’uomo esce all’opera sua e al suo lavoro fino alla sera.

24 Sa të shumta janë veprat e tua, o Zot! Ti i ke bërë të gjitha me dituri; toka është plot me pasuritë e tua.

Quanto son numerose le tue opere, o Eterno! Tu le hai fatte tutte con sapienza; la terra è piena delle tue ricchezze.

25 Ja deti, i madh dhe i gjerë, ku gëlojnë krijesa të panumërta;

Ecco il mare, grande ed ampio, dove si muovon creature senza numero, animali piccoli e grandi.

26 e përshkojnë anijet dhe Leviathani, që ti ke formuar për t’u tallur në të.

Là vogano le navi e quel leviatan che hai creato per scherzare in esso.

27 Të gjithë presin që ti t’u japësh ushqimin në kohën e duhur.

Tutti quanti sperano in te che tu dia loro il lor cibo a suo tempo.

28 Ti ua jep atyre dhe ata e mbledhin; ti hap dorën dhe ngopen me të mira.

Tu lo dài loro ed essi lo raccolgono; tu apri la mano ed essi son saziati di beni.

29 Ti fsheh fytyrën tënde dhe ata e humbasin fare; ti heq frymën, dhe ata vdesin duke u kthyer përsëri në pluhurin e tyre.

Tu nascondi la tua faccia, essi sono smarriti; tu ritiri il loro fiato, ed essi muoiono e tornano nella loro polvere.

30 Ti dërgon frymën tënde dhe ata krijohen, kështu ti ripërtërin faqen e dheut.

Tu mandi il tuo spirito, essi sono creati, e tu rinnovi la faccia della terra.

31 Lavdia e Zotit të rrojë përjetë; le të gëzohet Zoti me veprat e tij;

Duri in perpetuo la gloria dell’Eterno, si rallegri l’Eterno nelle opere sue!

32 ai shikon tokën dhe kjo dridhet; ai prek malet dhe ato nxjerrin tym.

Egli riguarda la terra, ed essa trema; egli tocca i monti, ed essi fumano.

33 Unë do t’i këndoj Zotit deri sa të kem jetë; do t’i këndoj lavde Perëndisë tim deri sa të jem.

Io canterò all’Eterno finché io viva; salmeggerò al mio Dio finché io esista.

34 Le të jetë mendimi im i pëlqyer prej tij; unë do të ngazëllohem tek Zoti.

Possa la mia meditazione essergli gradita! Io mi rallegrerò nell’Eterno.

35 Le të zhduken mëkatarët nga toka dhe të pabesët mos qofshin më. Shpirti im, bekoje Zotin! Aleluja.

Spariscano i peccatori dalla terra, e gli empi non siano più! Anima mia, benedici l’Eterno. Alleluia.