Psalmet 104
1 Beko, o shpirti im, Zotin! O Zot, Perëndia im, ti je jashtëzakonisht i madh; je veshur me shkëlqim dhe madhështi.
Halleluja! Loof Jahweh, mijn ziel: Jahweh, mijn God, hoog zijt Gij verheven! Gij hebt U met glorie en luister omkleed,
2 Ai të mbështjell me dritë si të ishte një mantel dhe i shtrin qiejtë si një çadër;
En hult U in het licht als een mantel; Gij spant de hemelen uit als een tent,
3 ai ndërton mbi ujërat dhomat e tij të larta, i bën retë si qerren e tij dhe ecën mbi krahët erës.
En legt op de wateren uw opperzalen. Gij maakt van de wolken uw wagen, Zweeft op de vleugels van de wind;
4 I bën erërat lajmëtarë të tij dhe flakët e zjarrit shërbëtorë të tij.
Stelt de stormen aan tot uw boden, Laaiend vuur tot uw knechten.
5 Ai e ka krijuar tokën mbi themelet e saj; kjo nuk do të luajë kurrë përjetë.
Gij hebt de aarde op haar pijlers gegrond, Zodat ze voor eeuwig niet wankelt.
6 Ti e kishe mbuluar me humnerë si me një rrobe; ujërat ishin ndalur mbi malet.
De Oceaan bedekte haar als een kleed, Nog boven de bergen stonden de wateren:
7 Në qortimin tënd ato ikën, në zërin e gjëmimit tënd u larguan me nxitim.
Maar ze namen de vlucht voor uw dreigen, Rilden van angst voor de stem van uw donder;
8 Dolën malet dhe luginat u ulën në vendin që ti kishe caktuar për to.
Toen rezen de bergen, en zonken de dalen Op de plaats, die Gij hun hadt bestemd.
9 Ti u vure ujërave një kufi që nuk duhet ta kapërxenin; ato nuk do të kthehen më të mbulojnë tokën.
Gij hebt ze grenzen gesteld, die ze niet overschreden, Ze mochten niet meer de aarde bedekken;
10 Ai bën që të dalin burime në luginat; ato rrjedhin midis maleve,
Gij zendt de bronnen in de dalen, En tussen de bergen stromen ze voort;
11 dhe u japin për të pirë tërë kafshëve të fushës; gomarët e egër shuajnë etjen e tyre.
Ze laven al de wilde dieren, En de woudezel lest er zijn dorst;
12 Pranë tyre banojnë shpendët e qiellit; midis gjelbërimeve lartojnë këngën e tyre.
Daar nestelen de vogels uit de lucht, En fluiten er tussen de struiken.
13 Nga dhomat e sipërme të tij ai u jep ujë maleve; toka ngopet me frytin e veprave të tua.
Uit uw zalen drenkt Gij de bergen, Door het sap van uw nevel wordt de aarde verzadigd;
14 Ai bën që të rritet bari për bagëtinë dhe bimësia në shërbim të njeriut, duke nxjerrë nga toka ushqimin e tij,
Gij laat voor het vee het gras ontspruiten, En het groen voor wat de mensen dient. Gij roept het graan uit de aarde te voorschijn,
15 dhe verën që gëzon zemrën e njeriut, vajin që bën të shkëlqejë fytyra tij dhe bukën që i jep forcë zemrës së njeriut.
En de wijn, die het hart van de mensen verheugt; Olie, om het gelaat te doen glanzen, Brood, dat het hart van de mensen verkwikt.
16 Kështu ngopen drurët e Zotit dhe kedrat e Libanit që ai ka mbjellë;
Jahweh’s bomen drinken zich vol, De Libanon-ceders, die Hij heeft geplant:
17 aty bëjnë folenë e tyre zogjtë, ndërsa lejleku bën nëpër selvitë banesën e tij.
Waar de vogels zich nestelen, In wier toppen de ooievaar woont.
18 Malet e larta janë për dhitë e egra, shkëmbinjtë janë streha e lepujve.
De hoogste bergen zijn voor de gemzen, De klippen een schuilplaats voor bokken.
19 Ai ka bërë hënën për stinët, dielli e di orën e perëndimit të tij.
Gij schiept de maan, om de tijd te bepalen, De zon weet, wanneer ze onder moet gaan.
20 Ti dërgon terrin dhe bëhet natë; gjatë asaj shkojnë rreth e qark gjithë kafshët e pyllit.
Maakt Gij het donker, dan wordt het nacht, En sluipen de wilde beesten rond,
21 Luanët e vegjël vrumbullojnë duke kërkuar gjahun dhe i kërkojnë Perëndisë ushqimin e tyre.
Brullen de leeuwen om buit, En vragen God om hun voedsel.
22 Por, kur lind dielli, ata tërhiqen dhe rrinë në strofkat e tyre.
De zon gaat op: ze kruipen weg, En leggen zich neer in hun holen;
23 Atëherë njeriu del për të punuar dhe punon deri në mbrëmje.
Maar de mens tijgt aan zijn werk, En aan zijn arbeid tot aan de avond.
24 Sa të shumta janë veprat e tua, o Zot! Ti i ke bërë të gjitha me dituri; toka është plot me pasuritë e tua.
Hoe ontzaglijk zijn uw werken, o Jahweh: Gij hebt ze allen met wijsheid gewrocht! De aarde is vol van uw schepselen,
25 Ja deti, i madh dhe i gjerë, ku gëlojnë krijesa të panumërta;
Niet minder de zee; Die is groot en geweldig, En het wemelt daarin zonder tal: Beesten, kleine en grote,
26 e përshkojnë anijet dhe Leviathani, që ti ke formuar për t’u tallur në të.
Monsters trekken er door, Liwjatan dien Gij hebt geschapen, Om er mede te spelen.
27 Të gjithë presin që ti t’u japësh ushqimin në kohën e duhur.
Allen zien naar U uit, Om voedsel, elk op zijn tijd.
28 Ti ua jep atyre dhe ata e mbledhin; ti hap dorën dhe ngopen me të mira.
Geeft Gij het: ze eten het op; Gij opent uw hand: ze worden van het goede verzadigd.
29 Ti fsheh fytyrën tënde dhe ata e humbasin fare; ti heq frymën, dhe ata vdesin duke u kthyer përsëri në pluhurin e tyre.
Maar verbergt Gij uw aanschijn: Ze verstarren van schrik; Gij ontneemt hun de adem: Ze sterven en keren terug tot hun stof.
30 Ti dërgon frymën tënde dhe ata krijohen, kështu ti ripërtërin faqen e dheut.
Maar Gij zendt weer uw geest: en ze worden geschapen, En Gij vernieuwt het aanschijn der aarde!
31 Lavdia e Zotit të rrojë përjetë; le të gëzohet Zoti me veprat e tij;
Eeuwig dure de glorie van Jahweh, En blijve Jahweh Zich in zijn werken verheugen;
32 ai shikon tokën dhe kjo dridhet; ai prek malet dhe ato nxjerrin tym.
Hij, die de aarde beziet: en ze beeft; Die de bergen aanraakt: ze roken!
33 Unë do t’i këndoj Zotit deri sa të kem jetë; do t’i këndoj lavde Perëndisë tim deri sa të jem.
Heel mijn leven zal ik zingen voor Jahweh, Mijn God blijven loven, zolang ik besta!
34 Le të jetë mendimi im i pëlqyer prej tij; unë do të ngazëllohem tek Zoti.
Moge mijn zang Hèm behagen, En ìk mij in Jahweh verblijden;
35 Le të zhduken mëkatarët nga toka dhe të pabesët mos qofshin më. Shpirti im, bekoje Zotin! Aleluja.
Maar mogen de zondaars van de aarde verdwijnen, En de goddelozen niet blijven bestaan! Loof Jahweh, mijn ziel!
