Psalmet 104

1 Beko, o shpirti im, Zotin! O Zot, Perëndia im, ti je jashtëzakonisht i madh; je veshur me shkëlqim dhe madhështi.

Dobrořeč duše má Hospodinu. Hospodine Bože můj, velmi jsi veliký, velebnost a krásu jsi oblékl.

2 Ai të mbështjell me dritë si të ishte një mantel dhe i shtrin qiejtë si një çadër;

Přioděls se světlem jako rouchem, roztáhls nebesa jako kortýnu.

3 ai ndërton mbi ujërat dhomat e tij të larta, i bën retë si qerren e tij dhe ecën mbi krahët erës.

Kterýž sklenul na vodách paláce své, kterýž užívá hustých oblaků místo vozů, a vznáší se na peří větrovém.

4 I bën erërat lajmëtarë të tij dhe flakët e zjarrit shërbëtorë të tij.

Kterýž činí posly své duchy, služebníky své oheň plápolající.

5 Ai e ka krijuar tokën mbi themelet e saj; kjo nuk do të luajë kurrë përjetë.

Založil zemi na sloupích jejich, tak že se nepohne na věky věků.

6 Ti e kishe mbuluar me humnerë si me një rrobe; ujërat ishin ndalur mbi malet.

Propastí jako rouchem byl jsi ji přioděl, i nad horami stály vody.

7 Në qortimin tënd ato ikën, në zërin e gjëmimit tënd u larguan me nxitim.

K žehrání tvému rozběhly se, před hřmotem hromu tvého pospíšily,

8 Dolën malet dhe luginat u ulën në vendin që ti kishe caktuar për to.

(Vystoupily hory, snížilo se údolí), na místo, kteréž jsi jim založil.

9 Ti u vure ujërave një kufi që nuk duhet ta kapërxenin; ato nuk do të kthehen më të mbulojnë tokën.

Meze jsi položil, aby jich nepřestupovaly, ani se navracovaly k přikrývání země.

10 Ai bën që të dalin burime në luginat; ato rrjedhin midis maleve,

Kterýž vypouštíš potoky přes údolé, aby tekli mezi horami,

11 dhe u japin për të pirë tërë kafshëve të fushës; gomarët e egër shuajnë etjen e tyre.

A nápoj dávali všechněm živočichům polním. Tuť uhašují oslové divocí žízeň svou.

12 Pranë tyre banojnë shpendët e qiellit; midis gjelbërimeve lartojnë këngën e tyre.

Při nich hnízdí se ptactvo nebeské, a z prostřed ratolestí hlas svůj vydává.

13 Nga dhomat e sipërme të tij ai u jep ujë maleve; toka ngopet me frytin e veprave të tua.

Kterýž svlažuješ hory z výsostí svých, aby ovocem činů tvých sytila se země.

14 Ai bën që të rritet bari për bagëtinë dhe bimësia në shërbim të njeriut, duke nxjerrë nga toka ushqimin e tij,

Dáváš, aby rostla tráva dobytku, a bylina ku potřebě člověku, abys tak vyvodil chléb z země,

15 dhe verën që gëzon zemrën e njeriut, vajin që bën të shkëlqejë fytyra tij dhe bukën që i jep forcë zemrës së njeriut.

A víno, jenž obveseluje srdce člověka. Činí, aby se stkvěla tvář od oleje, ano i pokrmem zdržuje život lidský.

16 Kështu ngopen drurët e Zotit dhe kedrat e Libanit që ai ka mbjellë;

Nasyceno bývá i dříví Hospodinovo, cedrové Libánští, kteréž štípil.

17 aty bëjnë folenë e tyre zogjtë, ndërsa lejleku bën nëpër selvitë banesën e tij.

Na nichž se ptáci hnízdí, i čáp příbytek svůj má na jedlí.

18 Malet e larta janë për dhitë e egra, shkëmbinjtë janë streha e lepujve.

Hory vysoké jsou kamsíků, skály útočiště králíků.

19 Ai ka bërë hënën për stinët, dielli e di orën e perëndimit të tij.

Učinil měsíc k jistým časům, a slunce zná západ svůj.

20 Ti dërgon terrin dhe bëhet natë; gjatë asaj shkojnë rreth e qark gjithë kafshët e pyllit.

Uvodíš tmu, a bývá noc, v níž vybíhají všickni živočichové lesní:

21 Luanët e vegjël vrumbullojnë duke kërkuar gjahun dhe i kërkojnë Perëndisë ushqimin e tyre.

Lvíčata řvoucí po loupeži, aby hledali od Boha silného pokrmu svého.

22 Por, kur lind dielli, ata tërhiqen dhe rrinë në strofkat e tyre.

Když slunce vychází, zase shromažďují se, a v doupatech svých se ukládají.

23 Atëherë njeriu del për të punuar dhe punon deri në mbrëmje.

Člověk vychází ku práci své, a k dílu svému až do večera.

24 Sa të shumta janë veprat e tua, o Zot! Ti i ke bërë të gjitha me dituri; toka është plot me pasuritë e tua.

Jak mnozí a velicí jsou skutkové tvoji, Hospodine! Všeckys je moudře učinil, plná jest země bohatství tvého.

25 Ja deti, i madh dhe i gjerë, ku gëlojnë krijesa të panumërta;

V moři pak velikém a přeširokém, tamť jsou hmyzové nesčíslní, a živočichové malí i velicí.

26 e përshkojnë anijet dhe Leviathani, që ti ke formuar për t’u tallur në të.

Tuť bárky přecházejí i velryb, kteréhož jsi stvořil, aby v něm hrál.

27 Të gjithë presin që ti t’u japësh ushqimin në kohën e duhur.

Všecko to na tě očekává, abys jim dával pokrm časem svým.

28 Ti ua jep atyre dhe ata e mbledhin; ti hap dorën dhe ngopen me të mira.

Když jim dáváš, sbírají; když otvíráš ruku svou, nasyceni bývají dobrými věcmi.

29 Ti fsheh fytyrën tënde dhe ata e humbasin fare; ti heq frymën, dhe ata vdesin duke u kthyer përsëri në pluhurin e tyre.

Když skrýváš tvář svou, rmoutí se; když odjímáš ducha jejich, hynou, a v prach svůj se navracejí.

30 Ti dërgon frymën tënde dhe ata krijohen, kështu ti ripërtërin faqen e dheut.

Vysíláš ducha svého, a zase stvořeni bývají, a obnovuješ tvář země.

31 Lavdia e Zotit të rrojë përjetë; le të gëzohet Zoti me veprat e tij;

Budiž sláva Hospodinova na věky, rozveselujž se Hospodin v skutcích svých.

32 ai shikon tokën dhe kjo dridhet; ai prek malet dhe ato nxjerrin tym.

On když pohledí na zemi, anať se třese; když se dotkne hor, anť se kouří.

33 Unë do t’i këndoj Zotit deri sa të kem jetë; do t’i këndoj lavde Perëndisë tim deri sa të jem.

Zpívati budu Hospodinu, dokudž jsem živ; žalmy Bohu svému zpívati budu, pokudž mne stává.

34 Le të jetë mendimi im i pëlqyer prej tij; unë do të ngazëllohem tek Zoti.

Libé bude přemyšlování mé o něm, jáť rozveselím se v Hospodinu.

35 Le të zhduken mëkatarët nga toka dhe të pabesët mos qofshin më. Shpirti im, bekoje Zotin! Aleluja.

Ó by hříšníci vyhynuli z země, a bezbožných aby již nebylo. Dobrořeč duše má Hospodinu. Halelujah.